ตอนที่ 23 คนรู้จัก
ตอนที่ 23 คนรู้จัก
.
"คุณโปรดรอสักครู่นะคะ บริษัทของเรากำลังส่งคนมาที่นี่กรุณาดื่มน้ำชาและพักผ่อนตามสบายขณะรอนะคะ"
ผู้จัดการจากร้านเครื่องประดับทะเลครามรินและส่งชาให้เขาอย่างกระตือรือร้นในห้องขณะที่รอ
หวังเสียนยิ้มและพยักหน้า “ครับไม่มีปัญหาผมรอได้ไม่ได้รีบอะไร”
"ขอบคุณค่ะ"
หวังเสียนทำตัวตามสบายในห้อง VIP เขายิ้มและหัวเราะเบาๆ เพราะเขายังรู้สึกตลกเมื่อเขานึกถึงชายวัยกลางคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
"ผู้ขายอยู่ข้างในหรือไม่"
หลังจากนั้นประมาณ 20 นาที
หวังเสียนก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากทางด้านนอก
"คุณค่ะขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอนะคะนี่เป็นผู้อำนวยการฝ่ายประเมินราคาของเราจากบริษัทค่ะ "
ทันใดนั้นมีหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่แต่งตัวเป็นมืออาชีพตามหลังผู้จัดการขณะที่ผู้จัดการแนะนำให้เธอรู้จักกับหวังเสียน
"สวัสดี" หวังเสียนยืนขึ้นแล้วเหยียดมือออก
"เอ๊ะ?"
"เอ๊ะ?"
หวังเสียนอ้าปากค้างเมื่อเขามองสาวที่คุ้นเคยหน้าเขา
หญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขาก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นหวังเสียนเช่นกัน
"หวังเสียน?" เธอยกคิ้วขึ้นแล้วถาม
"รองประธานหลาน!"
หวังเสียนไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนรู้จักมาที่นี่ นอกจากนี้เธอยังเป็นรุ่นพี่
ในมหาลัย หลาน ชิงเยว่
หลาน ชิงเยว่ ดำรงตำแหน่งรองประธานสภานักศึกษาของ
มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง หวังเสียนเคยได้พบเธอสองสามครั้ง
อย่างไรก็ตาม หลาน ชิงเยว่ ไม่ได้คาดหวังว่า หวังเสียน จะเป็นผู้ที่ต้องการจะขายไข่มุกเกรดพรีเมี่ยม
เธอรู้เรื่องโดยทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับหวังเสียน พอสมควร
เขาเป็นนักศึกษาปีหนึ่งและพวกเขาเคยเจอกันสองสามครั้งเมื่อตอนที่หวังเสียนหางานพาร์ทไทม์ในประกาศของมหาลัย
เธอจำได้ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเธอทำงานตลอดทั้งปีแม้แต่ในช่วงปิดเทอม
เขานอกจากจะทำงานนอกเวลาในมหาลัยแล้วยังทำที่นอกมหาลัยอีกด้วย
ในบางครั้งในฐานะรองประธานสภานักศึกษาเธอรับบทบาทเป็นประธานชมรมกิจกรรมนักศึกษาและรับผิดชอบงานนอกเวลาในมหาลัย
ย้อนกลับไปตอนนั้นหวังเสียนทำงานนอกเวลาโดยแทบไม่เคยหยุด ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับสถานการณ์ครอบครัวของเขา
เท่าที่เธอรู้ เขาอยู่กับน้องสาวของเขาเพียงสองคน ดังนั้นเขาจึงต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของน้องสาวของเขา ย้อนกลับไปในเวลานั้น หลาน ชิงเยว่ ประทับใจในตัวเขามากเพราะเธอเคารพผู้ชายแบบนี้
"ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ!" หวังเสียนยิ้มและพูดกับเธอ
"ใช่!"
"ผู้อำนวยการหลานคุณรู้จักสุภาพบุรุษท่านนี้ด้วยหรือค่ะ" ผู้จัดการถามด้วยความประหลาดใจ
"เราเรียนที่เดียวกันหน่ะ" หลาน ชิงเยว่ พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“นั่นก็ยิ่งดีเลยค่ะ ผู้อำนวยการหลานคุณทั้งคู่นั่งคุยกันนะคะเดี๋ยวฉันจะเอาน้ำมาให้ค่ะ” ผู้จัดการพูดอย่างรวดเร็ว
"ข่าวลือในมหาลัยเป็นเรื่องจริงสินะ"
เมื่อเห็นทัศนคติของผู้จัดการหวังเสียนคิดว่าข่าวลือในมหาลัยบอกว่าครอบครัวของเธอเป็นเจ้าของ บริษัทจดทะเบียนที่สำคัญและพวกเขาเป็นตระกูลที่ร่ำรวย ในอนาคตเธอจะเข้ามาทำธุรกิจขนาดใหญ่ของครอบครัว
แต่เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะจัดการธุรกิจครอบครัวของเธอก่อนที่เธอจะขึ้นมหาลัยปีสาม
"หวังเสียนฉันไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเป็นผู้ที่ขายไข่มุก" หลาน ชิงเยว่ กล่าวอย่างเป็นกันเองแต่น้ำเสียงฟังดูเย็นชาเล็กน้อยกับหวังเสียน
หวังเสียนหัวเราะเบา ๆ และแอบสังเกต หลาน ชิงเยว่ ที่อยู่ในชุดทำงาน
เธอให้ความรู้สึกเฉยชาและห่างเหิน
เธอมีรูปร่างที่ดี และเธอยังเป็นคนประเภทที่ดูสง่างามและเย็นชารวมอยู่ในคนเดียวกัน ในมหาลัยเธอเป็นที่รู้จักในนามราชินีน้ำแข็ง
เธอกับกวนชูชิงเป็นตัวละครที่แตกต่างกันคนละขั้ว กวนชูชิงเป็นเทพธิดาที่เป็นมิตรและเป็นกันเองทำให้รู้สึกสนิทได้ง่ายกว่า
แต่ หลาน ชิงเยว่ เธอเป็นเทพธิดาที่ปฏิเสธผู้คนให้ไปไกลหลายพันไมล์โดยตรง
"ผมก็ไม่คิดว่าจะเป็นคุณเช่นกัน"
"ฉันขอดูไข่มุกของคุณหน่อยได้ไหม" หลาน ชิงเยว่ มองดูไข่มุกบนโต๊ะ
"แน่นอนสิ" หวังเสียนพยักหน้าและส่งไข่มุกให้กับเธอ
หลาน ชิงเยว่ วางไข่มุกสี่สีที่แตกต่างกันในฝ่ามือของเธอ
"นี่มันช่างงดงามจริงๆ!" เธออุทาน "ไข่มุก 16 เม็ดสามารถทำเครื่องประดับหนึ่งหรือสองชุดได้เลยหรือไม่ก็ชุดสร้อยคอ"
"ฉันสงสัยว่าคุณอยากจะขายเท่าไหร่" หลาน ชิงเยว่ ถาม
"คุณเสนอราคามาเถอะ" หวังเสียนยิ้มและตอบกลับ
"งั้นเป็นเงิน 600,000 หยวนต่อหนึ่งเม็ดเป็นไง?" หลาน ชิงเยว่ ถามด้วยรอยยิ้ม
"ตกลง" หวังเสียนพยักหน้าโดยไม่ขอราคาที่สูงขึ้นเนื่องจากราคา 600,000 หยวนสำหรับไข่มุกหนึ่งเม็ดเป็นราคาที่น่าทึ่งพอดูแล้ว
ไข่มุก 16 เม็ดจะทำรายได้ให้เขา
9.6 ล้านหยวนด้วยจำนวนเงินอีก 1.75 ล้านหยวนที่เขามี เขาจะมีเงินทั้งหมด 10 ล้านหยวน
ภายในระยะเวลาแค่สองสามวันหวัง
เสียนก็กลายเป็นเศรษฐี!
"ฉันคิดว่าคุณจะขอเพิ่มราคาขึ้นซะอีก" หลาน ชิงเยว่ ตกตะลึงเล็กน้อยหลังจากที่หวังเสียนตอบตกลงทันทีโดยไม่ขอราคาเพิ่ม "คุณกำลังทำให้ฉันไม่สบายใจเอางี้ล่ะกันฉันจะเพิ่มให้คุณรวมเป็น 10 ล้านเลย"
"ขอบคุณ!" หวังเสียนหัวเราะและพยักหน้า
"ฉันขอถามได้ไหมว่าคุณเอาไข่มุกเหล่านี้มาจากไหน" หลาน ชิงเยว่ ถามด้วยความอยากรู้
"จากทะเลหน่ะ" หวังเสียนตอบด้วยรอยยิ้ม "ถ้าผมมีไข่มุกมากขึ้นในอนาคตผมจะมาหาคุณอีกแน่นอน"
"ดีเลย"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลาน ชิงเยว่ ก็ตกตะลึงเล็กน้อย ไข่มุกธรรมชาติเหล่านี้มันจะหาได้ง่ายๆอย่างนั้นเลยรึไง?
"มาเพิ่มเพื่อนใน Wechat กัน
ผมจะส่งข้อความหาคุณเมื่อผมได้รับไข่มุกมา" หวังเสียนบอกเธอ
"ตกลง" หลาน ชิงเยว่ พยักหน้าและยิ้ม "งั้นไปที่ธนาคารเพื่อโอนเงินเถอะ"
"โอเค" หวังเสียนพยักหน้าและตามเธอออกไป ขีดจำกัดสูงสุดสำหรับการโอนเงินผ่านธนาคารออนไลน์ถูกกำหนดไว้ที่ห้าล้าน ดังนั้นพวกเขาจำเป็นต้องไปที่ธนาคารเพื่อทำการโอนเงินแทน
ก่อนที่พวกเขาจะออกจากประตู
มีกลุ่มคนสามคนใส่ชุดลายพลางพร้อมสะพายกระเป๋าขนาดใหญ่
ชายชุดพลางทั้งสามคนเดินเข้ามา
ในร้านเครื่องประดับทะเลคราม เมื่อพวกเขาเห็น หวังเสียนและ หลาน ชิงเยว่ พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากัน
"อย่าขยับและอย่าส่งเสียงดังมิฉะนั้นฉันจะฆ่าแกทั้งคู่"
ทันใดนั้นทั้งสามก็นำปืนพกสีดำออกมาจากกระเป๋าของพวกเขา
หลาน ชิงเยว่ และหวังเสียน ตื่นตกใจในทันทีเมื่อมองดูชายชุดลายพลาง
ทั้งสามที่ถือปืนอยู่
"ปิดร้านเดี๋ยวนี้! รีบๆทำซะ ! ไม่งั้นฉันจะฆ่าพวกแกทิ้งทันที"
หนึ่งในนั้นจ่อปืนไปที่หัวของพนักงานขายทันที
"กรี๊ดดด!"
พนักงานขายคนนั้นยกมือของเธออย่างตกใจกลัว พนักงานขายและผู้จัดการที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ในร้านค้าทุกคนต่างก็ตกใจกลัวจนร้องไห้
"หยุดร้องซะที! และปิดประตูลงเดี๋ยวนี้!
อย่าคิดว่าใครจะมีชีวิตรอดถ้าตำรวจมาที่นี่"
ชายทั้งสามคนตะโกนขู่เสียงดัง
"ไม่..ไม่..อย่าฆ่าฉัน" พนักงานขายเดินไปที่ประตูแล้วปิดมันในขณะที่ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
ไม่มีลูกค้าอื่นอยู่ในร้านในเวลานี้ยกเว้นพนักงานขายหกคนและผู้จัดการ เมื่อประตูถูกปิดลงผู้คนจากภายนอกไม่สามารถที่จะมองเห็นด้านในร้านได้ว่ามีเกิดอะไรขึ้น
"หมอบลงกับพื้น!เร็วๆ!" โจรที่จ่อปืนไว้ที่หวังเสียนตะโกนสั่งทุกคนในร้าน
หวังเสียนมึนงงเล็กน้อยเนื่องจากเขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะได้เจอกับเหตุการณ์การปล้นเช่นนี้ต่อหน้า
เพราะการปล้นไม่ใช่เหตุปกติธรรมดาทั่วไปที่จะเกิดขึ้นได้บ่อยในยุคปัจจุบัน
"หมอบลงสิวะ!" โจรที่อยู่ตรงหน้าหวังเสียนตะคอกใส่เขาอีกครั้ง
หวังเสียนมองไปที่ปลายปากกระบอกปืนสีดำมันวาวแล้วก้มตัวลง
หลาน ชิงเยว่ เขม็งตาจ้องมองโจรทั้งสามพร้อมกับสีหน้าที่ดูเคร่งเครียด
"รีบเร็ว!เก็บของมีค่าใส่กระเป๋าให้หมดทำให้รวดเร็วด้วย"
โจรที่ชี้ปืนไปทางหวังเสียนและคนอื่น ๆ
สั่งพรรคพวกทั้งสองคนของเขา
"โอเค ได้เลย" โจรอีกคนนำเอาค้อนที่พกอยู่ในกระเป๋าของเขาออกมาและเริ่มทุบไปที่กระจกเคาน์เตอร์เครื่องประดับทันที
……….
จบบท
……… …….
