ตอนที่แล้วตอนที่ 17 ระดับสอง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 19 แพทย์อัจฉริยะ

ตอนที่ 18 เรียกฉันว่าท่านปู่


ตอนที่ 18 เรียกฉันว่าท่านปู่

บรืนน! บรืนน!

เด็กสาวเร่งรถสปอร์ตของเธอและทำการดึงเบรกมือพร้อมกับหักเลี้ยวอย่างแรง

(ติง..ติ้ง..ติง..ติ่ง..ดิป ดิป..) (≧∇≦)

(*ผมนี่ลุก..เปิดเพลงเต้นเลยเชียววว*)

การเคลื่อนไหวแบบนี้เป็นการดริฟท์ที่มีทักษะแบบมืออาชีพ และมาหยุดรถไว้ข้างๆมอเตอร์ไซค์ Harley ของหวังเสียน เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างยียวนและมองไปที่มอเตอร์ไซค์ Harley ขึ้นๆลงๆพร้อมเบะปากพูด

"มีคนบอกว่าคนที่ขี่ ฮาร์เล่ย์ นั้นห้าวหาญเปรียบดั่งอัศวิน มาเถอะคุณลุงอัศวิน!"

ขณะที่เด็กสาวพูดเธอก็เหยียบคันเร่งและเร่งเครื่องยนต์

หวังเสียนมองเด็กสาวแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขาบิดคันเร่งเครื่องยนต์ของเขาด้วยเช่นกัน

"อ่า..ฮ้า..มาเลยถ้าคุณแพ้คุณจะต้องเรียกฉันว่าท่านย่านะ"

เด็กสาวหัวเราะ คิกคัก และพูดด้วยเสียงที่ดังก่อนที่ขับรถไปจอดข้างๆรถสปอร์ตอีกสองคันเรียงตัวอย่างสวยงาม

ริมฝีปากของหวังเสียนโค้งขึ้นเล็กน้อยขณะที่เขาขี่มอเตอร์ไซค์ของเขาไปด้านข้างรถทั้งสามคันและเรียงกันเป็นแถว

บรืนนน..!บรืนนน..บรืนนน!

รถสปอร์ตทั้งสามคันเร่งเครื่องยนต์

"สาม...สอง...หนึ่ง...ไป.."

เด็กสาวตะโกนเสียงดัง รถสปอร์ตสามคันพุ่งออกไปเป็นเส้นตรง

หวังเสียนยิ้มเล็กน้อย ประสิทธิภาพของรถจักรยานยนต์ ฮาร์เล่ย์ ของเขานั้นดีกว่ารถสปอร์ต

เมื่อการแข่งขันเริ่มต้นขึ้นข้อได้เปรียบของมอเตอร์ไซค์ ก็แสดงออกมาทันที

ทำให้เขานำรถสปอร์ตทั้งสามคันไปค่อนข้างไกล หวังเสียนเพิ่มความเร็วรถของเขาขึ้นเป็น 180 กม. / ชม.

บรืนน, บรืนน, บรืนน!

อย่างไรก็ตามรถสปอร์ตทั้งสามคันนั้นมีราคาไม่ต่ำกว่าสามล้านดอลลาร์

และความสามารถก็ยังคงโดดเด่นมาก

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาทั้งสามคันยังเพิ่มความเร็วขึ้นไปจนถึง 230 กม. / ชม. หรือสูงกว่า

หวังเสียนขมวดคิ้ว เขาชำเลืองมองมาเซราติข้างเขาและเห็นเด็กสาวคนหนึ่งกำลังยกหัวนิ้วมือแล้วคว่ำลงให้เขา

"ถ้าคุณต้องการเล่นฉันก็จะเล่น"

หวังเสียนลดร่างหมอบลงเล็กน้อย เมื่อขี่มอเตอร์ไซค์นักขี่โดยทั่วไปมักจะลดร่างกายของเขาลงและหมอบตัวให้ต่ำลงบนรถจักรยานยนต์เมื่อกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง เพื่อลดแรงต้านของอากาศและจะได้ควบคุมได้ดียิ่งขึ้น

"เมื่อพี่หมอบก็ดั่งพยัคฆ์ร้าย รอตะครุบเหยื่อพวกน้องๆก็จะต้องแพ้ ฮุฮุฮุ.."  -_-||

หวังเสียนยิ้มภายใต้หมวกกันน็อคของเขา ขณะที่เขาบิดคันเร่งถึงจุดสูงสุด เข็มของมาตรวัดความเร็วเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

200, 210, 220

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงสิบวินาทีเขาได้เพิ่มความเร็วเป็น 280 กิโลเมตร / ชั่วโมง

บรูมม! บรูมม!

เสียงเครื่องยนต์คำรามสนั่นดังขึ้นจากรถจักรยานยนต์ Harley หวังเสียนลดศีรษะของเขาและแซงรถสปอร์ตทั้งสามคันอย่างรวดเร็วและยังคงเร่งความเร็วด้วยความเร็วที่สูงขึ้น

“โอ้วว!..เจ้าบ้านี่..เดี๋ยวแม่จะแซงคืนให้ดู”

ภายในมาเซราติเด็กสาวเหยียบคันเร่งด้วยความโกรธอย่างเต็มที่ขณะที่เธอเห็นร่างของหวังเสียนหายไปอย่างรวดเร็ว

“เสี่ยววาน!...เด็กเหลือขอ เธอบ้าไปแล้วเหรอ ลดความเร็วลงเดี๋ยวนี้..” หญิงสาวสวยที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับพูดพร้อมกับหน้าซีด

"พี่สาวหลิงหลิงอย่ากลัวไปเลยน่า

มาดูกันว่าฉันจะแซงเขาไม่เห็นฝุ่นเลยล่ะ" เด็กสาวไม่สนใจเธอขณะที่จ้องมองมอเตอร์ไซค์คันที่นำหน้าเธออยู่

"พยายามที่จะแซงฉันงั้นเหรอแม่หนูน้อย!" เมื่อเห็นว่าเขาเกือบจะถึงหัวถนนที่เป็นจุดเส้นชัยที่กำหนดกันไว้แล้ว

รอยยิ้มจาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

"หืมม...นี่แย่แล้ว!"

ในขณะนั้นหวังเสียนเห็นรถบรรทุกขนาดใหญ่เลี้ยวเข้ามาจากหัวถนนเพื่อกลับรถ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาเบรกรถทันทีขณะที่สายตาเขาจดจ้องอยู่กับรถบรรทุกขนาดใหญ่ในขณะที่เขาพร้อมจะกระโดดลงจากรถได้ตลอดเวลา

"เชี่ยย..เวรเอ้ยยย..! "

จักรยานยนต์ยังไม่สามารถหยุดได้!"

หวังเสียนกลั้นลมหายใจสั้นๆ

สายตาของเขาไวมากและประมวล

ผลอย่างอย่างรวดเร็ว เขาเห็นช่องว่างสองเมตรทางซ้ายมือ

ฟุ้บบ..ฟ้าวววว!

หวังเสียน ได้ผ่านช่องว่างแคบๆและหลีกเลี่ยงได้อย่างทันการ

"เอี๊ยดดด!"

โครมมม!+2

ขณะที่เขากำลังถอนหายใจด้วยความโล่งอกเขาก็ได้ยินเสียงชนซ้อนกันสามครั้ง

การแสดงออกของหวังเสียนเปลี่ยนไปทันที เขาหยุดมอเตอร์ไซค์ของเขาและมองไปด้านหลังทันที

รถสปอร์ตสามคันชนกับรถบรรทุกขนาดใหญ่

"โอ้วว..เวรกรรม! ขออย่าให้มีใครตายเลย"

หวังเสียนขมวดคิ้วและวิ่งไปที่รถสปอร์ตสามคันทันที

มีทั้งคนทั้งหมดหกคนนั่งอยู่ในรถสปอร์ตสามคัน ในหมู่พวกเขามาเซราติซึ่งอยู่แถวหน้ามีการชนที่เลวร้ายที่สุด ในทางกลับกันการชนกันของ Lamborghini และ Ferrari นั้นไม่ร้ายแรง

อย่างไรก็ตามผลกระทบจากอุบัติเหตุทำให้ทุกคนในรถทั้งสามคันหมดสติ

หวังเสียนวิ่งไปที่มาเซราตีทันที

ที่ตำแหน่งทางด้านหน้ารถ

ด้านหน้าของมาเซราติกลายเป็นเศษเหล็กทั้งหมดแล้ว ถุงลมนิรภัยของรถเปิดออก แต่เด็กสาวทั้งสองคนในรถสลบอยู่และไม่มีการเคลื่อนไหวเลย

Maserati ขับเร็วที่สุด รถบรรทุกคันใหญ่กลับรถกะทันหันและทำให้หยุดรถไม่ทัน

เมื่อเห็นว่าประตูรถได้รับความเสียหายจากการชนเขาเอื้อมมือออกไปและออกแรงดึงประตูให้เปิดออก

ครืดด..พลั๊วะ!

กำลังแขนของหวังเสียนดึงประตูรถง้างออกและประตูรถกระเด็นออกจากตัวรถทันที เขาเห็นหญิงสาวสวยที่นั่งอยู่ข้างคนขับและอุ้มพาเธอออกไปก่อนด้วยความระมัดระวัง

อ่ะ..? ขาของเด็กผู้หญิงบิดงอผิดรูป

หวังเสียนมองเด็กสาวในที่นั่งคนขับ ขาของเธอถูกอัดกระแทกโดยแผ่นโลหะที่ด้านหน้าที่นั่งของรถเธอและทำให้ขาของเธออาจมีรอยร้าวหรือหัก

เขาอุ้มเธอออกจากรถอย่างระมัดระวัง

"นี่..ฉันจะโทรหาตำรวจก่อนนะ"

หลังจากวางเด็กหญิงสองคนลงบนพื้นหวังเสียนก็เรียกตำรวจและรถพยาบาลทันที

หลังจากนั้นเขาวิ่งไปที่รถสปอร์ตอีกสองคัน คนในรถสปอร์ตอีกสองคันนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พยายามที่จะย้ายพวกเขาออกมา

"โอ้ยย..ฮือๆๆ.เจ็บจัง..ปวดด้วย..แงๆ"

ในขณะนั้นหวังเสียนได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญ เขาเดินไปทันทีและเห็นหญิงสาวร้องไห้น้ำตาคลอ

หวังเสียนขมวดคิ้วเมื่อเห็นขาที่ผิดรูปของเด็กผู้หญิง

"ช่วยฉันด้วยฉันไม่อยากตาย แงๆ" เด็กสาวมองหวังเสียนอย่างน่าสงสาร เธอไม่เหมือนเด็กสาวซนๆเมื่อก่อนหน้าอีกต่อไป

หวังเสียนขมวดคิ้วพลางคิด "มาดูกันว่าพลังงานมังกรสามารถนำมาใช้รักษาพวกเธอได้หรือไม่"

ด้วยความคิดเขา เขาวางมือบนขาของหญิงสาวควบคุมพลังงานมังกรของเขาในขาของหญิงสาวและรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ

เมื่อพลังงานมังกรเข้าไปเขาก็รู้สึกถึงสภาพการณ์ภายในของขาของหญิงสาว

"กระดูกแตกร้าว!"

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจับขาขวาของเด็กสาวไว้

เด็กเหลือขอคนนี้มีรูปร่างค่อนข้างดี หวังเสียนคิดอย่างช่วยไม่ได้ และแอบชื่นชมในใจหลังจากที่เขาดูขาที่ยาวขาวเนียนของหญิงสาวและหน้าอกที่ใหญ่กำลังดีเธอใส่เสื้อรัดรูปทำให้เห็นเด่นชัด เขาคิดไปเรื่อยเปื่อยในขณะที่ปรับกระดูกขาของเธอให้เข้าที่เล็กน้อย

"อืม..มันมีประสิทธิภาพจริงๆ ภายใต้การรักษาของพลังงานมังกรอาการบาดเจ็บที่ขาของเธอน่าจะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามฉันเพิ่งก้าวไปสู่ระดับสองและไม่มีพลังงานมังกรเหลืออยู่ในร่างกายของฉัน ดังนั้นฉันสามารถใช้วิธีนี้ในการรักษาเท่านั้น"

หวังเสียนคิดกับตัวเอง

"มันเจ็บ..มันเจ็บอ่ะ..แงๆๆ" เด็กสาวร้องไห้คร่ำครวญเบา ๆ ขณะที่น้ำตาไหลรินอย่างต่อเนื่อง

“ เฮ้เด็กเหลือขอตัวเล็ก ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน ขาของเธอจะต้องพิการแน่ๆเธอกล้าบอกให้ฉันเรียกเธอว่า

'ท่านย่า' เลยงั้นเหรอ?

หวังเสียนมองเด็กสาวแล้วยกคิ้วขึ้น เขายิ้มอย่างเจ้าเลห์ และพูดต่อว่า "การบาดเจ็บของเธอรุนแรงมากและฉันสามารถช่วยเธอได้ตอนนี้"

"ช่วยฉันด้วยนะคะ..ได้โปรดช่วยฉันด้วย" เด็กสาวตะโกนพร่ำเพ้อด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่มีสติ

"ฉันสามารถช่วยเธอได้ แต่เธอต้องเรียกฉันว่าท่านปู่ก่อน

ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่ช่วยเธอ" หวังเสียน

พูดกับเด็กสาวขณะจ้องมองหน้าเธออย่างล้อเล่น

"ช่วยฉันด้วยเถอะนะ แงๆๆ!" เมื่อหญิงสาวได้ยินคำพูดของเขาเธอก็ร้องไห้ออกมาทันทีและร้องเสียงดัง

"เรียกฉันว่าท่านปู่!!" หวังเสียนชี้ไปที่ขาของเธอเพื่อบอกเป็นนัยๆว่าเธออาจต้องพิการถ้าเขาไม่ช่วยและเด็กผู้หญิงก็ตัวสั่น

"ท่านบรรพบุรุษค่ะ แงๆ แงๆ ท่านบรรพบุรุษช่วยฉันด้วยนะคะ แงๆๆ ~"

" เฮ่.. !

……...

EndNote: บรรพบุรุษคือต้นตระกูลที่ตายไปแล้ว เป็นคำประชด

จบบท

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด