ตอนที่ 9 เปลี่ยนปลาอีกครั้ง
ตอนที่ 9 เปลี่ยนปลาอีกครั้ง
"มอเตอร์ไซค์และรองเท้าหนึ่งคู่"
หวังเสียนออกมาจากสำนักงานบริหารยานพาหนะด้วยสีหน้าหม่นหมองในขณะที่เขามองมอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์และรองเท้าในมือ
ชายหนุ่มคู่กรณีของเขา นำเอาสินค้ามูลค่าสองล้านดอลลาร์เพื่อชดเชยให้แก่เขาเพราะปลาทองมีมูลค่ามากกว่าสองล้าน มอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์และรองเท้าคู่หนึ่งนั้น ก็ถือว่าเป็นค่าชดเชยที่พอสมเหตุสมผล แม้ว่าตัวเขาจะต้องการเงินสดมากกว่าก็ตาม
"แต่มีสิ่งหนึ่งที่ดีนั้นก็คือปฏิกิริยาการตอบรับที่ดีเกี่ยวกับปลาทองจากตลาดดอกไม้และนก และฉันควรจะสามารถขายปลาทองทั้งหมดของฉันได้"
หวังเสียนพึมพำ
ฝูงชนเริ่มทวีคูณเมื่อผู้คนรอบ ๆ พวกเขาค้นพบเกี่ยวกับปลาทอง ที่ถูกทับตายภายใต้ล้อรถ
ในเวลานั้นมีคนแสดงความสนใจที่จะซื้อมัน แต่เขากลัวว่าปลาที่เหลือจะมีผลกระทบหลังจากเกิดอุบัติเหตุ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าขายมัน
ต่อจากนั้นหวังเสียนได้ติดตามชายหนุ่มไปยังสำนักงานบริหารยานพาหนะเพื่อโอนกรรมสิทธิ์รถจักรยานยนต์ฮาร์เลย์ ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็ได้เพิ่มการชดเชยให้เขาเพื่อให้เขาจะได้รับใบขับขี่รถจักรยานยนต์ผ่านสายสัมพันธ์บางอย่าง
"มอเตอร์ไซค์คันนี้ ... "
หวังเสียนจ้องมองครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะขึ้นขี่มัน
เขารู้วิธีขี่มอเตอร์ไซค์ แต่มอเตอร์ไซค์คันนี้เขาคิดว่ามันใหญ่เกินไปสำหรับเขา หวังเสียนสตาร์ทเครื่องยนต์และมุ่งหน้ากลับไปโรงเรียนด้วยความระมัดระวัง
"รถแรงมาก"
หวังเสียนบิดคันเร่งเบา ๆ และรถจักรยานยนต์ก็พุ่งออกไป
ตอนนี้เขาพยายามหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับมอเตอร์ไซค์ ฮาร์เลย์ คันนี้
โดยทั่วไปแล้วรถจักรยานยนต์ฮาร์เลย์ส่วนใหญ่มีมูลค่าประมาณสองสามแสนต่อคัน แต่หนึ่งในคุณสมบัติพิเศษของฮาร์เลย์คือความสามารถในการปรับเปลี่ยนและสามารถแต่งเองตามแบบที่ชอบได้
ฮาร์เลย์ที่สร้างขึ้นเองที่มีราคา 1.5 ล้าน
คุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ที่สุดสำหรับรถจักรยานยนต์ของ ฮาร์เลย์ คือพวกเขาเท่ห์และโฉบเฉี่ยวอย่างที่สุด ผู้ชายทุกคนที่ขี่มันจะเต็มไปด้วยความรู้สึกถึงความพิเศษนี้
นอกจากนี้รถจักรยานยนต์ของ ฮาร์เล่ย์ ยังปรากฏตัวในภาพยนตร์
บ็อกบัสเตอร์หลายเรื่องของสหรัฐฯ
หวังเสียนรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาจากคนเดินถนนเมื่อเขาขี่จักรยานยนต์ไปตามถนน
ถึงอย่างนั้นเขาก็ชอบมอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์ น้อยกว่ารถยนต์
หวังเสียนคิดกับตัวเอง ท้ายที่สุดแล้วรถยนต์สามารถทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันสำหรับผู้ขับขี่และผู้โดยสารซึ่งรวมถึงการบรรทุกสิ่งของได้มากกว่าในขณะที่รถจักรยานยนต์นี้นั้นอาจจะคล่องตัวกว่าแต่หลักๆแล้วมันใช้ในการขับขี่เพื่อความเทห์
เขาเปรียบเทียบระหว่างการเกิดอุบัติเหตุเขาจะกระเด็นออกจากจักรยานยนต์และบาดเจ็บและเป็นอันตรายมากกว่าการที่เขาจะขับรถยนต์
ในการขี่มอเตอร์ไซค์คันใหญ่เช่นนี้หวังเสียนขี่มันอย่างช้าๆเพราะเขาเห็นคุณค่าชีวิตของเขาเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตามเขาอยู่ในอารมณ์สบายๆในวันนี้เพราะเขาได้พบวิธีที่จะสร้างรายให้เขาได้อย่างมากมาย
"ชาร์นนายให้รถคันที่นายโปรดปรานที่สุด และนายเพิ่งซื้อรองเท้าลิมิเต็ดที่นายเสาะหามานานกับเขาและฉันรู้ว่านายเก็บเงินลำบากขนาดไหนขณะที่นายเรียนอยู่ในต่างประเทศ"
ชายหนุ่มเพื่อนคนหนึ่งกล่าวกับเขาที่ทางเข้าสำนักงานบริหารยานพาหนะ
"ฉันจะทำอะไรได้อีก?" ชายหนุ่ม ตอบด้วยท่าทางเซื่องซึม
"อืม..มันเป็นเรื่องจริง"
กลุ่มเด็กหนุ่มที่เหลือมองดูเขาด้วยความสงสาร ตระกูลของเขาเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องความมีระเบียบวินัยและยุติธรรม พ่อของเขาจะไม่สนใจแม้กระทั่งว่าจะเป็นลูกของเขาเองก็ตาม เมื่อเขาก่อความผิดพลาดใด ๆก็ต้องโดนลงโทษตามกฎของตระกูล เมื่อก่อนเขาก่อปัญหาใหญ่ และพ่อของเขาเตะเขาออกนอกประเทศเป็นเวลาสามปี ในที่สุดเขาก็พึ่งจะกลับมาได้ หากเขามีปัญหาอีกครั้งเขาจะถูกส่งไปอีกครั้งและไม่รู้จะกลับมาได้เมื่อไหร่
……….
"ฉันควรโทรหาเสี่ยวหยูและขอให้เธอมาที่นี่และเธอก็ไม่จำเป็นต้องทำงานนอกเวลาอีกต่อไป" ห
ลังจากที่หวังเสียนจอดจักรยานยนต์หลังหอพักเขาก็นำรองเท้าคู่นั้นกลับมาเก็บไว้ที่ห้องด้วย
ด้วยความสามารถของเขาการทำงานพิเศษของน้องสาวและตัวเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องทำอีกต่อไป
หวังเสียนเข้าห้องของเขาแล้วโยนรองเท้าคู่นั้นไปไว้ที่ข้างเตียงของเขา แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาน้องสาวของเขา
"เสี่ยวหยู"
“พี่เหรอ!.มีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่าฉันกำลังสอนพิเศษนันนัน*1อยู่”
เสียงของเสี่ยวหยูมาจากโทรศัพท์
"ฟังพี่พูดก่อนตอนนี้เธอไม่ต้องทำงานพิเศษนอกเวลาอีกต่อไปแล้วมาหาพี่ได้เลยพี่มีเงินมากพอสำหรับค่าใช้จ่ายต่างๆของเราสองคนมากเกินพอ" หวังเสียนหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาพูด
“ ไม่ได้หรอกพี่ พ่อแม่ของนันนันเพิ่งให้เงินค่าจ้างล่วงหน้าให้ฉันวันนี้นอกจากนี้การสอนนันนันเป็นงานที่ฉันชอบและสนุกกับมันด้วย
และฉันกับเสี่ยวเม่ยวางแผนที่จะไป มหาวิทยาลัยพร้อมกัน "
เสี่ยวหยูอธิบายแผนของเธอให้เขาฟังทางโทรศัพท์
หวังเสียนยกคิ้วของเขาเล็กน้อย เสี่ยวเม่ยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเสี่ยวหยูและเซียวหยูพักอยู่ที่บ้านของเสี่ยวเม่ยทั้งคู่ลงทะเบียนเรียนที่มหาวิทยาลัย เจียงเฉิง ด้วยกัน
"เอาล่ะงั้นพี่จะส่งเงินให้น้องดังนั้นน้องไม่จำเป็นต้องประหยัดพี่จะทำให้เธอประหลาดใจเมื่อมาเรียน"
หวังเสียนพูดหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"พี่ไม่ต้องหรอกฉันยังมีเงินอยู่ 5,000 ถ้าพี่โอนมาฉันก็ยังไม่ได้ใช้อยู่ดี
เอาล่ะฉันต้องอธิบายคำถามการเรียนกับ นันนัน ต่อในตอนนี้"
"โอเคจ๊ะ!"
"แม่น้องสาวคนนี้นี่"
หวังเสียนส่ายหัวและหัวเราะ
"เมื่อเธอมาอยู่ที่นี่พี่จะเตรียมของขวัญที่ดีไว้ให้เธอ"
หวังเสียนหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขาตัดสินใจ
ถ้าไม่ใช่สำหรับชายหนุ่มคนนั้นฉันน่าจะมีรายได้ประมาณสองล้านกว่าๆ!
มีแสงส่องประกายในดวงตาของหวังเสียนขณะกำลังรวบรวมความคิดของเขา เขาตัดสินใจจะขายปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ในวันพรุ่งนี้อีกครั้ง
ฉันจะขายปลาทองอีกแค่ครั้งเดียวในวันพรุ่งนี้ ไม่เช่นนั้นคนอื่นๆจะรู้สึกผิดปกติและสงสัยเอาได้ถ้ามันบ่อยเกินไป
หวังเสียนกำลังคิดว่ามันคงจะดีถ้าเขาทำมันแค่ครั้งเดียวหรือสองครั้ง อย่างไรก็ตามเขาจะดึงดูดความสนใจที่ไม่พึงประสงค์อย่างแน่นอนถ้าเขายังคงทำมันอย่างต่อเนื่อง เขาจะเดือดร้อนได้และเขาไม่อยากดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างมากเกินไป
หวังเสียนคิดอย่างถี่ถ้วน
"ใช้เวลาว่างฝึกฝนต่อดีกว่า"
หวังเสียนนั่งลงบนเตียงของเขาและเริ่มฝึกฝนการบ่มเพาะพลังมังกรศักดิ์สิทธิ์ของเขา
เขาสามารถสร้างรายได้หลักล้าน
ด้วยคะแนนจากพลังงานมังกร เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของระบบฝึกฝนมังกรและความสามารถในการเปลี่ยนเป็นราชันย์มังกรศักดิ์สิทธิ์ทำให้หวังเสียนมีความมั่นใจในอนาคตของเขา
ในอนาคตเขาจะไม่ต้องกังวลกับเรื่องของเงินอีกต่อและเขาก็สามารถมีชีวิตที่อิสระและดีขึ้นได้
คืนแห่งการฝึกฝนผ่านไปอีกหนึ่งคืน เมื่อเขาตื่นขึ้นเขาอ่านข้อมูลจากระบบของตัวเขา
ชื่อ: หวังเซียน
เผ่าพันธ์: มนุษย์ (สามารถแปลงเป็นมังกรได้)
ระดับ: ขั้น 1
พลังงานมังกร: 47/1000
ความสามารถพิเศษ: -ปกครองสัตว์น้ำ (สัตว์น้ำทุกชนิดที่ต่ำกว่าระดับความสามารถของคุณ)
-กลืนกินสิ่งมีชีวิต (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึกฝน(เพาะปลูก): ราชันย์มังกรศักดิ์สิทธิ์
"มากกว่าสี่สิบคะแนนของพลังงานมังกรฉันรู้สึก ความแข็งแกร่งของฉันเติบโตขึ้นอย่างมากมาย "
หวังเสียนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขาและเขาก็ยิ้ม
เมื่อพิจารณาถึงสภาพความแข็งแรงปัจจุบันของเขา เขาอาจชนะการต่อสู้กับคนทั่วๆไปที่มีขนาดเท่าๆกับเขาได้เจ็ดหรือแปดคน
ฉันจะไปหาปลาทองก่อน
หวังเสียนใช้ความคิดและดูรองเท้าคู่ที่วางอยู่ ฉันควรหาเวลาขายมันออกไปดีกว่า รองเท้ามูลค่า 700k มันแพงเกินไปที่จะใส่ ...
หลังจากที่เขาก้าวออกจากหอพักเขายืนอยู่หน้ารถจักรยานยนต์ฮาร์เลย์พร้อมกุญแจในมือของเขา มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย
"ฮาร์เลย์คันนี้ยอดเยี่ยมจริงถ้าฉันขี่คันนี้หลังจากโรงเรียนเปิดมันจะฉันคงจะเทห์ระเบิดไปเลย ว่ะ...ฮ่าฮ่าฮ่า"
วังเซียงยิ้มขณะขี่จักรยานยนต์และมุ่งหน้าไปยังถนนสายเก่า
ฉันจะหาอาหารเช้ากินก่อนล่ะกัน
เขาเดินเข้าไปในร้านอาหารเช้าที่อยู่ใกล้ๆกับร้านตู้ปลา หลังอาหารเช้าเขาจึงเดินเข้าร้านขายปลาทันที
"ฉันจะซื้อปลาทองสามตัวและ ปลามังกร สักตัว"
หวังเสียนคิดว่าจะอัพเกรดปลามังกรให้เป็น ปลามังกร ระดับพรีเมี่ยมเพื่อใช้ในการขายรอบสุดท้ายของเขา
ปลามังกร มีราคาสามพันหยวนในขณะที่ปลาทองมีราคาเพียงห้าสิบหยวน
หวังเสียนกลับไปที่หอพักของเขาอีกครั้งเพื่ออัพเกรดปลาสวยงามสี่ตัวที่เขาเพิ่งซื้อ
"Premium Chilli Red Arowana
(ทับศัพท์ไปเลยล่ะกันนะ)
ฉันจะไม่ขายปลา Chilli Red Arowana ต่ำกว่าที่ขายในออนไลน์ คือราคาสามล้าน!"
หวังเสียนมองไปที่ Chilli Red Arowana ในตู้ปลาด้วยดวงตาที่สดใสของเขา เกล็ดปลาสะท้อนแสงสีแดงออกมาเปล่งประกายอย่างมีระดับ
ถ้าเขาสามารถขายปลานี้ออกไปได้เขาจะได้ไม่ต้องสนเรื่องเงินให้ปวดหัวอีกต่อไปอีกต่อไปและจะได้มีสมาธิกับการฝึกฝนพลังมังกรของเขา
เพื่อที่เขาจะได้กลายเป็นมังกรศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงสามารถท่องไปทั่วจักรวาล
………
จบบท
EndNote: (*1ชื่อของเด็กผู้หญิงมั้ง เช่นนันนัน,เมิงเมิง,ปิงปิง,เม่ยเม่ย,เหยาเหยา ประมาณนั้น*)
