ตอนที่แล้วตอนที่ 2 กลืนกิน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 4 การรักษา

ตอนที่ 3 ปลาราคาหลักล้าน?


ตอนที่ 3 ปลาราคาหลักล้าน?

ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนทั้งมหาลัย' เงียบมากและมีนักศึกษาไม่มากนักที่อยู่ในมหาลัย'

โรงอาหารของมหาลัย'ยังไม่เปิดและหวังเสียนมักออกไปทานข้างนอก

อย่างไรก็ตามมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงไม่เหมือนมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ที่อยู่ในเขตชานเมือง

มหาวิยาลัยเจียงเฉิง ตั้งอยู่ใน อาณาเขต มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง และ มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง มีหนึ่งมหาวิทยาและมีวิทยาลัยสามแห่ง และโรงเรียนมัธยม สองแห่ง

เมืองนั้นเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมากรอบ ๆ มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง มีถนนโบราณที่มีชื่อเสียงของที่นี่ ว่ากันว่าเป็นถนนและหมู่บ้านโบราณ แต่ในความเป็นจริงมันเป็นสถานที่สร้างใหม่แต่เลียนแบบสถาปัตยกรรมและรูปทรงแบบบ้านโบราณเท่านั้นเอง

ถนนโบราณเป็นถนนที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเขตรอบนอกของมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง มันเป็นบ้านพักของนักเรียนจากทั้งเขต มหาวิทยาลัยนอกจากนี้ยังมีผู้คนละแวกใกล้เคียงคนระดับสูงหลายจากหลายแห่ง เข้ามาเที่ยวและพักผ่อน แม้ในช่วงวันหยุดฤดูร้อนก็ยังมีคนมากมายมาที่นี่

แต่วันนี้ฝนตกหนักมีคนไม่มากนักบนถนน

หวังเสียนมองไปที่ร้านอาหารรอบ ๆ เขาคิดขึ้นมา

"กินอาหารดีๆสักมื้อแล้วกัน"

ในอดีตเขาเคยกินแต่อาหารราคามากที่สุดก็แค่สิบห้าหยวน ซึ่งส่วนมากเป็นประเภทอาหารจานเดียวหรือไม่ก็เป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเท่านั้น

แต่วันนี้เนื่องจากโอกาสดีจึงคิดว่าควรตอบสนองกระเพาะสักหน่อย แม้ตอนนี้เขามีเงินไม่มาก แต่เขาได้คิดหาวิธีสร้างรายขึ้นมาได้แล้วและมันก็จะเป็นรายได้ที่ค่อนข้างมากอีกด้วย

เขามองไปที่ร้านอาหารรอบ ๆ ตัวเขาเห็นร้านอาหารชื่อ อี้ปิง ซีฟู๊ด

(ร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่ง)

ร้านอาหารอี้ปิง เป็นร้านอาหารที่แพงที่สุดบนถนนสายนี้ เขาฟังเพื่อนร่วมห้องในหอพักพูดว่าเมื่อพวกเขามากินที่นี่อย่างน้อยต้องมีเงินมาหกหรือเจ็ดร้อยหยวน

การทานอาหารที่นี่ต่อหัวประมาณสามหรือสี่ร้อยหยวนอย่างแน่นอน

เป็นราคาที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดจะเข้ามากิน

แต่ก็เป็นเพราะอาหารที่นี่เป็นร้านอาหารดีที่สุดบนถนนสายนี้

"ที่นี่ล่ะกัน"

หวังเสียนตัดสินใจกินอาหารดีๆ

"ยินดีต้อนรับค่ะ"

พนักงานต้อนรับสองคนที่ประตูทักทาย

"คุณค่ะกรุณาวางร่มของคุณที่นี่นะคะ"

เสียงที่สดใสคมชัดดังมาจากพนักงานทางด้านขวา

"โอเคครับ"

หวังเสียนพยักหน้า

“ฮืม?”

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวใบหน้าของเขาดูประหลาดใจ

หญิงสาวเห็นเขาจ้องมองที่ตัวเองเลยยิ้มรับอย่างสุภาพ

"กวน ชูชิง สาวงามในคณะ"

หญิงสาวที่ต้อนรับเขาเธอเป็นหญิงสาวในคณะและเรียนชั้นปีเดียวกับเขา

เธอเป็นหนึ่งในดาวมหาลัยและเธอค่อนข้างเรียบร้อยและประวัติดี กวนชูชิง

อย่างไรก็ตามทั้งสองไม่ได้อยู่ในห้องเรียนเดียวกันและอีกฝ่ายไม่รู้จักเขาและเขาก็ไม่เคยคุยกับเธอ

กวนชูชิงมีผู้คนจำนวนมากในมหาลัยไล่ตามเธอ สิ่งที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่าคือชายหนุ่มรุ่นสองที่ร่ำรวยคนหนึ่งเปิด ท้ายรถ เฟอร์รารี่ และมีดอกไม้ในท้ายรถเต็มไปหมด กระนั้นในที่สุดชายหนุ่มก็ยังถูกปฏิเสธโดย กวนชูชิง

"ฉันไม่เคยคิดเลยว่า กวนชูชิงจะทำงานในช่วงวันหยุดฤดูร้อนด้วย"

หวังเสียนคิดอยู่ในใจว่าผู้หญิงสวยอย่างเธอถ้าต้องการเงินน่าจะหาได้ง่ายมากเพราะมีเด็กหนุ่มรวยๆมากมายไล่ตามเธอ ... แต่เธอคนนี้ ...

"และนี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมหลายๆคนถึงชอบเธอ"

หวังเสียนส่ายหัวเล็กน้อย เขาไม่ได้สนเรื่องต่าง ๆ ในมหาลัยมากมายนักดังนั้นเขาจึงไม่รู้สถานการณ์

"กี่ที่ดีค่ะ?" บริกรเดินมาต้อนรับและถามเขา

"คนเดียวครับ"

"ทางนี้ค่ะ"

บริกรพาเขาไปด้านใน หวังเสียนมองไปรอบ ๆ และมีคนนั่งทานอยู่มากมาย ธุรกิจที่นี่ดีมาก

เมื่อเขามาถึงที่นั่งข้างในหวังเสียนมองดูเมนูอาหาร

"แน่นอนว่านี่เป็นร้านอาหารชั้นเฟิร์สคาสพวกเขายังมีหอยเป๋าฮื้อสองหัวมูลค่า 200,000 หยวน "

หวังเสียนจ้องที่ราคาอาหาร

นอกจากเป๋าฮื้อสองหัวราคาแพง ยังมีซาซิมิราคาเจ็ดหรือแปดร้อยหยวนและคาเวียร์หลายพันหยวน

นอกจากนี้ยังมีกุ้งมังกรออสเตรเลียหนักสามหรือสี่ปอนด์มูลค่าเกือบสองพัน

"มันแพงจริงๆ!"

หวังเสียนกรีดร้องในใจเขาสั่งหอยนางรมสองจานและซุปครีมหนึ่งถ้วย รวมแล้วกว่าสองร้อยหยวน

"กรุณารอสักครู่นะค่ะ"

บริกรกล่าวอย่างอ่อนน้อม

"ครับ"

หวังเสียนพยักหน้า ร้านอาหารที่ดีก็มีบริการที่ดีแม้แต่บริกรก็ยังเป็นเด็กสาวที่ค่อนข้างสวย

ในไม่ช้าอาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟให้ หวังเสียนกินอาหารของเขาด้วยความดีใจ ตัวเขาซึ่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแทบทุกมื้อ สารพัดรสชาติของบะหมี่สำเร็จรูปเขากินมาหมดแล้ว รสเนื้อตุ๋น, รสมะเขือเทศ,รสเนื้อเผ็ด,รสผักดองสารพัดที่มีขาย แค่เขานึกถึงบะหมี่สำเร็จรูปเขาก็อยากจะอ้วกแล้ว

วันนี้ฉันสามารถยกระดับการกินอาหารของฉันได้ในที่สุด

หลังอาหาร หวังเสียนอิ่มแล้วต่อด้วยการดื่มชาสักถ้วยสองถ้วย

"อาหารอร่อยจริง ๆ หลังจากฉันมีเงินฉันจะพาน้องสาวมากินทุกวัน"

หวังเสียนกล่าวในใจของเขา

"เช็คบิลด้วยครับ"

หวังเสียนเรียกเก็บเงิน การจ่ายเงินมากกว่า 200 หยวนสำหรับอาหารหนึ่งมื้อนี้ เทียบเท่ากับมื้ออาหารของเขาทั้งสัปดาห์

หลังจากจ่ายเงินเสร็จเขาลุกขึ้นกำลังจะกลับไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"โครมมม!"

"อ๊าาา!"

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาลุกขึ้นเขาก็ได้ยินเสียงจากทิศทางมาจากทางเข้าของประตู เสียงของแตกดังขึ้นและเสียงร้องที่ตื่นตกใจ

หวังเสียนลังเลและสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็เดินออกไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

เมื่อเขาออกจากประตูมาเขาเห็นตู้ปลาประมาณ 1.8 เมตรแตกอยู่ มีปลาสามตัวดิ้นอยู่บนพื้นและมีน้ำเจิ่งนองไปทั่ว

ชายวัยกลางคนตะโกนอย่างเร่งรีบ "รีบเข้า เร็วๆเอาน้ำมา ไม่ๆๆ อย่าตายนะตายไม่ได้"

ขณะที่เขาตะโกนอย่างเร่งรีบ แล้วรีบเดินไปที่ปลาทั้ง 3 ตัว ปลาสองตัวนั้นยังอยู่ดี แต่อีกตัวหนึ่งกึ่งเป็นกึ่งตายเพราะมันอยู่ตรงที่แตกของตู้พอดี

"เจ้านายฉันขอโทษ ฉันขอโทษฉันไม่ทันเห็นมัน"

พนักงานต้อนรับหน้าซีดและเอ่ยขอโทษ

"อย่าพูดขอโทษกับฉันถ้าเกิดอะไรขึ้นกับปลามังกร  แม้ว่าขายกระทั้งตัวคุณ คุณก็ไม่สามารถจ่ายได้"

หัวหน้าวัยกลางคนโกรธและตะโกนใส่หญิงสาวที่เป็นพนักงานต้อนรับ

ใบหน้าของหญิงสาวซีดขาวและดวงตาของเธอก็แดง

"เฮ้..นายหลี่เกิดอะไรขึ้น ทำไมปลามังกรทั้งสามตัวนี้ตกลงไปที่พื้น"

ในเวลานี้ชายชราเดินเข้ามาและพูดด้วยความประหลาดใจ

นายหลี่เงยหน้าขึ้นมองชายชรา เขาพูดอย่างรวดเร็ว

"ผู้เฒ่าจ้าว ตอนคนงานกำลังย้ายตู้ปลาพนักงานหญิงชนกับตู้ปลาโดยบังเอิญทำให้ตู้ล้มลงและทำให้ปลาทั้งสามตัวตกลงกับพื้น"

“ปลามังกรทั้งสามตัว เป็นของตาเฒ่าหวังใช่หรือไม่ทั้งสามตัวมัน มีมูลค่าห้าหรือหกล้าน เฒ่าหวังรักพวกมันเหมือลูกๆ”เฒ่าจ้าวนั่งตรวจสอบปลาทั้ง 3ตัว

ในเวลานี้พนักงานของร้านอาหารรีบนำอ่างน้ำขนาดใหญ่เข้ามา

ผู้เฒ่าจ้าวก็เริ่มตรวจสอบสภาพของปลามังกรทั้ง 3 ตัว

พนักงานต้อนรับหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินคำพูดของชายชราและใบหน้าของเธอก็ซีดขาวอีกครั้ง

เมื่อหวังเสียนได้ยินคำพูดของชายชราเขาก็ตกใจเช่นกัน ปลาสามตัวมีมูลค่าห้าหรือหกล้าน?

"ปลามังกรสามตัวมีมูลค่าห้าหรือหกล้านใช่หรือไม่งั้นตัวหนึ่งมีค่าประมาณหนึ่งหรือสองล้าน"

หวังเสียนประหลาดใจ เขามองไปที่พนักงานต้อนรับและขมวดคิ้วทันที

"กวน ชูชิง!"

………

จบบท

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด