HPST ตอนที่ 49: ห้าสิบปีก่อน
HPST ตอนที่ 49: ห้าสิบปีก่อน
อีวานเก็บสมุดไดอารี่ไว้กับตัวเขาตลอดเวลาเนื่องจากยังมีภัยคุกคามที่ทอม ริดเดิ้ลอาจจะควบคุมคนอื่นมาเอามันกลับไปแต่เขาไม่เปิดโอกาสให้กับมัน
ขอบคุณอีวานที่ระมัดระวัง, ไม่มีการโจมตีในปราสาทอีกเลย
เป็นเวลากว่าสี่เดือนแล้วตั้งแต่จัสตินถูกเปลี่ยนเป็นหิน
เกือบทุกคนคิดว่าผู้โจมตีตัดใจไปแล้ว
วันหนึ่ง, เมื่ออีวานกำลังทานมื้อเช้า อีวานได้ยินศาสตราจารย์สเปราต์กับนักเรียนหลายคนคุยว่าต้นแมนเดรกซ์ใกล้จะเก็บเกี่ยวได้แล้ว
นี่ทำให้ผู้คนต่างก็มีความสุขเป็นอย่างมาก
นักเรียนบ้านฮัฟเฟิลพัฟไม่คอยหลบหน้าพวกเขาอีกต่อไป และพีฟส์ก็รู้สึกเบื่อการร้องเพลง ยอดขายของหนังสือพิมพ์กระเตื้องขึ้นและผู้คนต่างหันเหความสนใจไปที่การแข่งขันควิดดิชระหว่างกริฟฟินดอร์กับฮัฟเฟิลพัฟที่กำลังจะมาถึงซึ่งมันเป็นแมทซ์ตัดสินว่าใครจะชนะควิดดิชคัพปีนี้
อีวานเห็นนักเรียนปีสองทั้งหมดนั่งอยู่ที่เลานจ์อย่างหดหู่ในวันอาทิตย์อีสเตอร์
“โรงเรียนขอให้เราเลือกชั้นเรียนสำหรับปีหน้า”
แฮร์รี่และโคลินเดินเข้ามาพร้อมกับลิสต์หลักสูตรการเรียน “ดูเหมือนว่าเราจะต้องเรียนกันเพิ่มอีกนะ”
“ศาสตราจารย์มักกอนนากัลบอกพวกเราให้เลือกอย่างจริงจัง” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวขณะที่เธอมองจิกไปที่แฮร์รี่และรอนอย่างรุนแรง “สิ่งนี้จะมีผลต่ออนาคตของเรา”
“ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน แต่ฉันคงต้องยอมแพ้วิชาปรุงยา” แฮร์รี่กล่าว
“เป็นไปไม่ได้!” รอนพูดในน้ำเสียงหดหู่ “ถ้าเราจะทิ้งวิชาหลักสักวิชาได้ ฉันจะเลิกเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด”
“แต่วิชานั่นมันสำคัญที่สุดเลยนะ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“กับล็อคฮาร์ต ฉันแทบจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย” รอนกล่าว
นักเรียนที่มาจากครอบครัวพ่อมดได้รับนกฮูกจากครอบครัวซึ่งบอกพวกเขาว่าควรเลือกอะไร นี่ทำให้มันยุ่งยากยิ่งขึ้นสำหรับนักเรียนบางคนเช่นเนวิลล์ที่ยังตัดสินใจไม่ได้
สำหรับแฮร์รี่ที่เติบโตขึ้นมาในครอบครัวของมักเกิ้ล มันจึงไม่มีสักคำแนะนำเดียว
ในตอนท้าย,เขาหลับตาลงและจิ้มสุ่มๆด้วยไม้กายสิทธิ์ของเขาเพื่อเลือกวิชาเรียน
“นายจะทำแบบนั้นไม่ได้แฮร์รี่!” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวขณะเธอรีบห้ามเขา
“แล้วเธอมีความคิดดีๆหรอ?” แฮร์รี่ถามพร้อมขมวดคิ้ว
“พวกเราก็เลือกทุกอย่างสิ, โรงเรียนไม่ได้บอกว่ามันทำไม่ได้ ใช่ไหมล่ะ?” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างไม่แน่ใจ
“ใช่ แต่ฉันไม่อยากจะทำแบบนั้น” แฮร์รี่กล่าวพร้อมกับรีบส่ายหัว
“วิชาพยากรณ์ศาสตร์ดูน่าสนใจดีนะ นายควรจะเลือกมันดู” อีวานกล่าวขณะที่เขาเดินเข้ามาและมองดูรายการของแฮร์รี่, “ฉันสนใจมันและฉันอยากจะดูเนื้อหาของมันถ้านายมีโอกาส”
“คำแนะนำของอีวานเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก เพราะวิชาพยากรณ์ศาสตร์สามารถช่วยให้นายเห็นอนาคตได้” เพอร์ซี่กล่าว, หลังจากที่ได้รู้ว่าต้นแมนเดรกซ์ใกล้เก็บเกี่ยวได้แล้ว, เขาดูเหมือนจะกลับมาเป็นตัวของตัวเอง “วิชาที่พวกนายเลือกขึ้นอยู่กับว่าพวกนายอยากทำอะไรในอนาคต”
“คนอื่นต่างก็บอกว่าฉันมันโง่ที่เลือกเรียนมักเกิ้ลศึกษา แต่โดยส่วนตัวฉันคิดว่าพ่อมดควรเข้าใจสังคมของมักเกิ้ลให้ถ่องแท้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขาอยากจะทำงานใกล้ชิดกับพวกมักเกิ้ล ยกตัวอย่าง พ่อของฉันก็เลือกเรียนมันและเขาก็จัดการกับเครื่องมือเครื่องใช้ที่เกี่ยวข้องกับมักเกิ้ล พี่ชายของฉัน ชาร์ลี ชอบกิจกรรมกลางแจ้ง ดังนั้นเขาจึงเลือกวิชาการดูแลสัตว์วิเศษและตอนนี้เขาทำงานกับพวกมังกร ดังนั้นเลือกชั้นเรียนที่จะช่วยพวกนายในสิ่งที่พวกนายต้องการทำ”
คำแนะนำของเพอร์ซี่ไม่ได้สร้างความแตกต่างได้มากนักเพราะนอกจากควิดดิชแล้ว แฮร์รี่ไม่รู้เลยว่าเขาอยากจะทำอะไร
“ศาสตราจารย์มักกอนนากัลต้องการให้พวกเราส่งตัวเลือกของพวกเราในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นคิดเกี่ยวกับมันเถอะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะที่เธอติ๊กทุกวิชา “นายก็ด้วยรอน”
“เธอพูดเหมือนแม่ฉันเลย!” รอนพูดขณะย่นจมูกลง
ในคืนนั้น,อีวาน,แฮร์รี่และรอนนั่งอยู่หน้ากองไฟและพูดคุยเกี่ยวกับชั้นเรียน
ในท้ายที่สุด,แฮร์รี่กับรอนก็เลือกชั้นเรียนเดียวกัน พวกเขาคิดว่าถึงแม้วิชามันจะน่าเบื่อ พวกเขาก็จะผ่านไปได้ถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกัน
เมื่อพวกเขาพึ่งจะเขียนชั้นเรียนที่ลง พวกเขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่กำลังวิ่งเข้ามา
“ฉันเจอแล้วว่าใครถูกไล่ออกจากโรงเรียนเมื่อห้าสิบปีที่แล้ว”
หลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่รีบลดเสียงลงและกล่าว “เขาคือแฮกริด แฮกริดเปิดห้องแห่งความลับห้าสิบปีที่แล้ว”
“นั่นมันเป็นไปไม่ได้!” แฮร์รี่พูดอย่างลังเลพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ฉันก็หวังว่ามันจะไม่ใช่เขาแต่หลังฐานที่ฉันเจอมันเป็นแค่รูปธรรมเท่านั้น” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว “เพราะว่าฉันไม่เจออะไรสักอย่างในห้องสมุด ฉันเลยเขียนไปหาบก.ของเดรลี่ พรอเฟ็ตและขอความช่วยเหลือจากเขา”
“เขาพูดว่ายังไง?”
“เขาส่งหนังสือพิมพ์เมื่อห้าสิบปีก่อนมาให้ฉัน” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวขณะหยิบหนังสือพิมพ์ออกมา “ดูนี่สิ, มันบอกว่าแฮกริดถูกไล่ออกจากโรงเรียนหลังจากเหตุการอุบัติเหตุร้ายแรง”
“พวกเรารู้กันอยู่แล้วว่าแฮกริดถูกไล่ออก!” แฮรี่กล่าวโดยไม่ยอมรับความจริง
“ดูว่ามันถูกรายงานเมื่อไหร่สิแฮรี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด “มันมีบทความรายงานการตายของเมอร์เทิลและไม่นานหลังจากนั้นก็ตามมาด้วยบทความเกี่ยวกับแฮกริดถูกไล่ออก”
“บางที ทั้งสองเหตุการณ์อาจจะไม่เกี่ยวกันก็ได้” แฮร์รี่พูดอย่างทุกข์ใจ
“แต่หลังจากที่แฮกริดถูกไล่ออกการโจมตีก็หยุดลง!” เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ “อะไรที่มันร้ายแรงขนาดไล่นักเรียนออกจากโรงเรียนได้? คิดดูสิ,ครั้งสุดท้ายที่เราพบแฮกริดคือที่ตรอกน๊อกเทิร์นนะ”
“เขาแค่ไปซื้อยาเพื่อไล่ทาก” แฮร์รี่ขึ้นเสียง “เฮอร์ไมโอนี่, แฮกริดไม่มีวันที่จะฆ่าคนอื่นเด็ดขาด!”
“แน่นอนว่าเขาไม่ แต่สิ่งมีชีวิตที่เขาเลี้ยงไว้ล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ลังเล “แฮกริดชอบที่จะเก็บสิ่งมีชีวิตที่อันตรายไว้ และเขาคิดว่าพวกมันมหัศจรรย์มาก คิดเกี่ยวกับสุนัขสามหัวหรือมังกรดูสิ, พวกเราควรไปห้ามแฮกริดเกี่ยวกับเรื่องนี้?”
“นั่นคงการไปเยี่ยมที่น่าพอใจสุดๆ ว่าไงแฮกริด เมื่อเร็วๆนี้คุณได้เอาสัตว์ประหลาดน่ากลัวเข้ามาในปราสาทมั้ย?”
“ขำตายล่ะรอน ฉันคิดว่า…..”
“ไม่ เฮอร์ไมโอนี่ แฮกริดจะต้องเป็นผู้บริสุทธิ์ ฉันเชื่อในตัวเขา” แฮร์รี่กล่าวอย่างดื้อรั้น
ทั้งสี่คนนิ่งเงียบ, บรรยากาศตึงเครียดอยู่พักหนึ่ง, ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่พูด
