HPST ตอนที่ 38: การต่อสู้ที่คาดไม่ถึง
HPST ตอนที่ 38: การต่อสู้ที่คาดไม่ถึง
นักเรียทุกคนต่างก็รู้สึกผิดหวังทันที
ล็อคฮาร์ตควรจะแสดงพวกเขาถึงวิธีการต่อสู้ แต่เขาเลือกคู่ต่อสู้ผิดไป
หลังจากนับหนึ่งถึงสาม สเนปโบกไม้กายสิทธิ์ของเขา สร้างแสงสีแดงแวววาว ล็อคฮาร์ตถูกโจมตีและพุ่งออกจากเวทีไปที่กำแพงและร่วงลงพื้นกลิ้งไปมาเหมือนกับลูกบอล
อีวานสูดอากาศเข้าไปและถอนหายใจออกเฮือกใหญ่
หลังจากกลุ่มสาวๆเริ่มกรีดร้อง ล็อคฮาร์ตเดินออกมาและเขากลับมาสงบอย่างรวดเร็ว
เขากระโดดขึ้นไปบนเวทีด้วยร้อยยิ้มบิดเบี้ยวหลังจากคิดว่าจะพูดอะไร
“ฉันว่าทุกคนคงได้เห็นแล้วนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันเป็นคาถาปลดอาวุธ อย่างที่พวกเธอได้เห็น ฉันเสียไม้กายสิทธิ์ไป”
“และพัง!” ผู้ชมตะโกนขึ้น
ทุกคนประเมินความคิดของล็อคฮาร์ตต่ำเกินไป เขาถือว่าการโห่ไล่เป็นคำชม
“ศาสตราจารย์สเนป มันเป็นไอเดียที่ดีมากเลยที่ให้นักเรียนเห็นว่ามันจะเป็นเช่นไรถ้าเราถูกคาถาปลดอาวุธ แต่ฉันควรจะปัดมันได้ง่ายๆนะ อืม ฉันคิดว่าพวกนักเรียนควรขยายแถว ให้พวกเขา……..”
เห็นหน้าโหดๆของสเนปทำให้ล็อคฮาร์ตรีบร้อนลนพูด“การสาธิตจบแล้ว เอาล่ะทุกคนจับคู่สองคน ศาสตราจารย์สเนป คุณช่วยผมได้ไหม….”
พวกเขาเดินเข้าไปในฝูงชนและจับคู่นักเรียนให้
“พวกดรีมทีมควรแยกกัน ฉันคิดว่า….!” สเนปหัวเราะเยาะและพูด “วีสลีย์เธอไปจับคู่กับเมสัน สำหรับเธอ พอตเตอร์….”
ได้ยินคำพูดของเขาทำให้แฮร์รี่ขยับเข้าใกล้เฮอร์ไมโอนี่มากขึ้น
“ฉันไม่คิดแบบนั้น” สเนปพูดอย่างยิ้มแย้ม “มานี่มัลฟอย มาดูสิว่าแฮรี่ พอตเตอร์คนดังจะเก่งอย่างที่เขาว่าไหม คุณเกรนเจอร์ เธอจับคู่กับคุณมิลลิเซนท์”
มัลฟอยเดินไปพร้อมด้วยความเย้ยหยันบนใบหน้าของเขา
เขาถูกตามมาด้วยเด็กผู้หญิงที่ดูสูงใหญ่และแข็งแรงจากบ้านสลิธิรีน เธอเชิดคางของเธอขึ้นคล้ายข่มขวัญ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างไม่เต็มให้เธอแต่หญิงสาวคนนั้นเลือกที่จะเมินใส่
การต่อสู้ครั้งต่อไปเป็นหายนะ ล็อกฮาร์ตนับถอยหลังเสร็จแล้ว
แฮรี่และมัลฟอยต่างก็ติดขัดกับคาถาของพวกเขา ทันใดสเนปก็เดินขึ้นไปช่วยเหลือพวกเขา เนวิลล์และจัสตินต่างก็ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นและอ้าปากกว้าง เฮอร์ไมโอนี่และมิลลิเซนท์ยังประลองกันอยู่ เธอจิกผมของเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งทำให้เธอกรีดร้องออกมา ไม้กายสิทธิ์ของพวกเธอที่หล่นอยู่บนพื้นถูกลืมไปแล้วในการวิวาทนี้
แฮรี่กระโดดขึ้นไปและดึงมิลลิเซนท์ออก
แต่การต่อสู้ที่เลวร้ายที่สุดคือของอีวานกับรอน อีวานปล่อยให้รอนทำลายตัวเอง รอนเสกคาถาเดียวกับสเนป แต่แทนที่จะได้ผลลัพธ์ที่ตั้งใจ แต่เป็นรอนเองที่บินออกไป แต่มันทรงพลังน้อยกว่าคาถาของสเนป
ในวินาทีต่อมา สิ่งที่คาดไม่ถึงก็ได้เกิดขึ้น
แสงสีน้ำเงินมืดพุ่งออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของรอน มันเป็นคาถาที่อีวานไม่เคยเห็นมาก่อน แสงที่มันส่องออกมาทำให้มันดูเหมือนกับปีศาจ นี้ไม่ใช่คำสาปพิฆาตแต่อีวานก็รู้สึกกลัวตายเพราะจากมัน
เขาตะโกนออกมาเสียงดัง “โพรเทโก้”
คาถานี่ดูเหมือนจะได้ผล แสงสีน้ำเงินมืดไม่ถูกสะท้อนกลับโดยคาถาโพรเทโก้แต่มันก็ช้าค่อยๆลง
มันเหมือนกับคาถาที่ทำมาจากน้ำกรด อีวานเห็นว่าพื้นกำลังถูกกัดกร่อนอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันทำให้พ่อมดรุ่นเยาว์ทั้งหมดอ้าปากค้าง
“พระเจ้า รอน นายใช้คาถาอะไรวะ?!” อีวานอุทานด้วยความตกใจ
“ฉันไม่รู้!” รอนพูดขณะที่เขาพึ่งรู้สึกตัว “ฉันแค่ใช้มัน แต่ฉันไม่รู้ว่ามันจะ…..”
สเนปรีบออกมา เขามองไปที่ร่องลอยสีดำบนพื้น จากนั้นเขาก็ต้องรอนด้วยท่าทางแปลกๆ
“วีสลีย์เธอแอบไปอ่านหนังสือในส่วนห่วงห้ามมา?” สเนปกล่าว คุณสามารถบอกได้เลยจากน้ำเสียงของเขาว่านี่เป็นการบรรยายมากกว่าถาม
“ไม่เคย ไม่!” รอนตอบขณะที่พูดติดอ่างและดูท่าทางน่าสงสัย รอนจำหนังสือปรุงยาที่เขาแอบเอาออกมาได้
“มันต้องเป็นเพราะไม้กายสิทธิ์ที่พังของนาย” อีวานกล่าว,จ้องไปที่หน้าของรอน, อีวานรู้ว่าถ้ารอนโดนจี้ถามมากกว่านี้เขาจะต้องบอกแน่ๆว่าพวกเขากำลังทำน้ำยาสรรพรส ดังนั้นเขาจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “รอน ฉันจะไม่ประลองกับนายอีกครั้ง จนกว่านายจะเปลี่ยนไม้กายสิทธิ์”
“แต่คาถามัน…..”
“พอได้แล้ว!” สเนปพูด “ถ้าเธอได้รับอนุญาตขึ้นไปประลองพร้อมกับสมองกลวงๆของเธออีก ฉันจะต้องเอาเธอไปฝังทั้งเป็นในวันต่อไป”
“ถูกต้อง ศาสตราจารย์สเนป ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีนะที่จะสอนพวกเขาถึงวิธีหยุดคาถาที่ไม่เป็นมิตรแบบนั้น” ล็อคฮาร์ตกล่าว “คิดว่ายังไงถ้าเราจะเอาใครขึ้นมาสาธิต เอาเป็นลองบัตท่อม กับ ฟินช์-เฟลชลีย์เป็นยังไง?”
“ไม่ใช่ความคิดที่ดี ศาสตราจารย์ล็อคฮาร์ต” สเนปรีบหันไปหาล็อคฮาร์ตเหมือนกับอสรพิษ “ลองบัตท่อมก็เหมือนกับวีสลีย์ พวกเราคงได้ส่งฟินช์-เฟลชลีย์ไปนอนวอร์ดโรงพยาบาลด้วยกล่องไม้ขีด”
(T/N เหมือนจะเป็นวลีว่ากากมาก)
มันทำให้เนวิลล์หน้าแดงด้วยความอับอาย สเนปพูด “มัลฟอยกับพอตเตอร์ล่ะเป็นไง?”
“นั่นมันวิเศษไปเลย!!” ล็อคฮาร์ตเรียกแฮรี่กับมัลฟอยขึ้นไปบนตรงกลางเวที ผู้คนเริ่มถอยออกเพื่อสร้างพื้นที่ให้พวกเขา
แฮรี่กับมัลฟอยยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกันบนเวที ล็อคฮาร์ตและสเนปมอบความรู้เรื่องการต่อสู้ให้กับนักเรียนของตน ล็อคฮาร์ตไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับแฮรี่ เขาโบกไม้กายสิทธิ์และทำมันตกบนพื้น
ต่อมาก็เหมือนกับที่อีวานจำได้
งูสีดำยาวออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของมัลฟอย และลงไปอยู่บนพื้นเวทีเสียงดังตุบ หลังจากนั้นก็ชูหัวขึ้นและเตรียมพร้อมจะจู่โจม
ฝูงชนกรีดร้องและก้าวถอยหลังออก
สเนปตั้งใจจะทำให้แฮรี่หวาดกลัว แต่ล็อคฮาร์ตทำให้ทุกอย่างแย่ยิ่งกว่าเก่า เขาร่ายเวทย์มนต์ซึ่งทำให้งูลอยขึ้นไปบนฟ้าและตกลงมาในกลุ่มคน
มันดูโกรธมาก มันพุ่งตรงไปที่คนที่อยู่ใกล้ที่สุดซึ่งก็คือจัสติน มันชูหัวขึ้นและโชว์เขี้ยวและเข้ามาใกล้ในท่าทางที่ดูดุร้าย
หลังจากนั้นทุกคนได้ยินเสียงแฮรี่พูดคุยกับงูในลักษณะเสียงฟ่อของงู นี้ทำให้ทุกคนหยุดหายใจและนิ่งชงัก ทั้งห้องประชุมนั่นเงียบลง
งูหยุด และแฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมองจัสตินพร้อมยิ้ม
หลังจากได้เห็นสายตาที่เขาจ้อง ทุกคนก้าวถอยหลัง ใบหน้าของจัสตินเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความหวาดกลัว
“นี่แกเล่นอะไรของแกวะ?” จัสตินตะโกนอย่างหวาดกลัวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาจากตาของเขา เขาหันและวิ่งออกไปจากห้องโถงใหญ่
อีวานรีบออกไปกับรอนและลากแฮรี่ที่กำลังสับสนออกจากเวที
*T/N เสียงงูขอเรียกว่าเสียงฟ่อแล้วกันนะครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเรียกว่าเสียงอะไร 5555555555555555*
