HPST ตอนที่ 33: เอลฟ์ประจำบ้าน
HPST ตอนที่ 33: เอลฟ์ประจำบ้าน
อีวานเห็นแฮร์รี่ตกลงไปในกองโคลน หยาดฝนเทลงมาบนใบหน้าของแฮร์รี่ แขนของเขาห้อยอยู่ในมุมที่ดูแปลกประหลาด อีวานรีบเข้าไปตรงกลางของสนามแข่ง เขาไม่ต้องการเห็นล็อคฮาร์ตใช้คาถาที่กำจัดกระดูกให้หายไป
ในระหว่างที่เขากำลังฝ่าฝูงชนเข้าไป ล็อคฮาร์ตก็กำลังยืนอยู่ตรงหน้าแฮร์รี่
“ไม่ต้องกังวล ให้ฉันจัดการเองเด็กๆ!” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงปลอบโยน “มันก็แค่คาถาง่ายๆ ที่ฉันใช้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว”
ขณะที่เขาพูดเขาม้วนแขนเสื้อสีเขียวมรกตของเขาขึ้น
“ไม่ ไม่!” อีวานพูดอย่างอ่อนแรง
แต่มันก็ไม่ได้ผล ล็อคฮาร์ตร่ายเวทย์มนต์เรียบร้อยแล้ว วินาทีต่อมา เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ของเขามาที่แขนของแฮร์รี่
มันสายเกินไปที่จะหยุดแล้ว ดังนั้นอีวานต้องร่ายคาถาเพื่อช่วยแฮร์รี่
“โพรเทโก้” อีวานตะโกน
วินาทีต่อมา แสงสีแดงพุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเขส และคาถาสีน้ำเงินก็กระทบที่ตัวของแฮร์รี่
บางทีอาจเป็นเพราะเวลานี้เขาได้ฝึกฝนจนพร้อมแล้ว หรืออาจเป็นเพราะล็อคฮาร์ตร่ายเสทย์มนต์ได้อ่อนสุดๆ ในพริบตา ทุกคนได้เห็นคาถาของล็อคฮาร์ตถูกสะท้อน
สายฟ้าสีน้ำเงินบินผ่านอากาศและชนกับเพอร์ซี่ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังล็อคฮาร์ต
พวกเขาเห็นแขนซ้ายของเพอร์ซี่ ที่พึ่งกระทบกับคาถา ค่อยๆอ่อนยวบยาบและไร้กระดูก
“โอ้ พระเจ้าช่วย กระดูกเขาหายไป?”
ล็อคฮาร์ตดูจะเหวอไปเลย “ใช่ ใช่ บางทีมันก็เกิดเรื่องแบบนี้ มันต้องเป็นปฏิกิริยาของคาถาโพรเทโก้ที่อีวานร่ายกับคาถาของฉัน แต่ไม่ต้องกังวล เดี้ยวเพื่อนร่วมชั้นจะแบกเขาไปหามาดาม พอมฟรีย์,หล่อนสามารถช่วยเขาได้”
เฟรดกับจอร์จจ้องมองล็อกฮาร์ตถึงด้วยสายตาอาฆาต ก่อนที่พวกเขาจะนำเพอร์ซี่ไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน จินนี่นั้นซีดพร้อมกับน้ำตาในดวงตาของเธอ
ในห้องพยาบาลของโรงเรียน มันใช้เวลาไม่กี่วิสำหรับมาดามพอมฟรีย์เพื่อรักษากระดูกของแฮร์รี่ แต่เมื่อเธอเห็นแขนของเพอร์ซี่ เธอดูไม่แฮปปี้เท่าไร
“นี่เธอทำอะไรกับเขา? เด็กน้อยที่น่าสงสาร กระดูกของเขาทั้งหมดหายไป และฉันต้องปลูกถ่ายพวกมันใหม่”
“ฉันขอโทษ เพอร์ซี่ ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้”
“มันเป็นแค่อุบัติเหตุ อีวาน!” เพอร์ซี่กล่าวพร้อมส่ายหน้า
อีวาน,แฮร์รี่,เฮอร์ไมโอนี่ และครอบครัววีสลีย์ยืนพร้อมล้อมรอบเตียงขอเพอร์ซี่ไว้ และถึงกริฟฟินดอร์จะชนะการแข่งควิดดิช แต่ไม่มีใครมีความสุขเลย
“มันเป็นความผิดของล็อคฮาร์ต” เฟรดพูด
“มันไม่ใช่ความผิดของเขา มันเป็นเพราะคาถาโพรเทโก้ของอีวานกับคาถาของเขาทำให้เกิดผลลัพธ์สยดสยองนี่” เฮอร์ไมโอนี่พยายามพูดปกป้องล็อคฮาร์ต
“ใครๆเขาก็รู้ว่าโพรเทโก้ทำได้แค่สะท้อนคาถา” จอร์จกล่าว
“แต่….”
“ทำไมเธอถึงยังปกป้องล็อคฮาร์ตอีก เฮอร์ไมโอนี่?”
“ถ้าแฮร์รี่หรือเพอร์ซี่อยากไม่มีกระดูก พวกเขาคงหาวิธีอื่นที่ดีกว่านี้” รอนพูดขึ้นเสียงดัง
“ใครๆก็ผิดพลาดกันได้” เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงขึ้น “ล็อคฮาร์ทเขาพยายามจะช่วยเหลือ”
“เขาไม่ได้ช่วย ถ้าไม่ใช่เพราะอีวาน แฮร์รี่คงได้มานอนบนเตียงแล้วตอนนี้”
“เบาเสียงลงหน่อยเด็กๆ!” มาดามพอมฟรีย์พูดขึ้นขณะเธอกำลังถือขวดโหลใบใหญ่ที่บรรจุยาปลูกกระดูก “พวกเธอควรจะให้เขาพักผ่อน การปลูกถ่ายกระดูกใหม่เป็นกระบวนการที่เจ็บปวดมาก”
มาดามพรอมฟรีย์กล่าวพร้อมกับรินยาใส่แก้วให้เพอร์ และยื่นให้กับเขา
ทุกคนมองที่สีหน้าที่ดูเจ็บปวดของเพอร์ซี่ขณะที่เขาดื่มยาลงไป จินนี่รีบเขาไปช่วยให้เขากลืนมันลง
เมื่อถึงเวลาเพอร์ซี่รู้สึกดีขึ้น, มาดามพอมฟรีย์ก็ให้ทุกคนกลับไป ครอบครัววีสลีย์ยืนกรานที่จะใช้เวลากับเพอร์ซี่ให้มากขึ้น
แต่มาดามพอมฟรีย์ไม่เห็นด้วยที่จะให้คนอยู่กับเขาหลายคน ท้ายที่สุดอีวาน,แฮรี่, และเฮอร์ไมโอนี่กลับไปที่ห้องนั่งเล่น
“อย่าห่วงไปเลย อีวาน!”
แฮร์รี่ตบไหล่ของอีวานและกล่าว “มันไม่ใช่ความผิดของนาย เพอร์ซี่แค่โชคไม่ดีเท่านั้น”
“แฮร์รี่ ศาสตราจารย์แค่ต้องการจะช่วยนาย ปัญหามันอยู่ที่ลูกบลัดเจอร์บ้านั่น ใครบางคนต้องแอบสับเปลี่ยนมัน!” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว
“แต่ใครกัน… ?”
“ฉันว่าฉันรู้”
อีวานดึงพวกเขาเข้าไปในห้องเรียนที่ว่าง และอธิบาย “มันเป็นฝีมือของด๊อบบี้ เอลฟ์ประจำบ้าน เขาสับเปลี่ยนลูกบอล”
อีวานบอกแฮร์รี่ว่าเขาเห็น และหลังจากนั้นด๊อบบี้ก็ปรากฏตรงหน้าพวกเขา
ในห้องเรียนที่มืดสลัว ทั้งสามจ้องไปที่ดวงตาของขนาดลูกเทนนิสของด๊อบบี้
“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?” อีวานพูดขณะที่รู้สึกตกใจเล็กน้อย
“ท่านแฮร์รี่ พอตเตอร์กลับมาที่โรงเรียน” ด๊อบบี้พูดเบาๆอย่างเศร้าสร้อย “ผมย้ำเตือนท่านแฮร์รี่ พอตเตอร์แล้ว ตอนที่ท่านแฮร์รี่ พอตเตอร์ตกรถไฟ ทำไมไม่กลับไปที่บ้าน?”
“เดี้ยวนะ...ทำไมนายถึงรู้ว่าฉันตกรถไฟ?” แฮร์รี่ถามขึ้นมาทันที
ริมฝีปากของด๊อบบี้เริ่มสั่นเทา และเขาดูน่าสงสัย
“นายเป็นคนทำมันหรอ?” อีวานพูดช้าๆ “นายปิดผนึกกำแพงและไม่ให้พวกเราผ่าน!”
“ถูกต้องขอรับ นายท่าน” ด๊อบบี้กล่าวพร้อมพยักหน้า “ผมได้รออยู่ด้านใน และเมื่อผมเห็นท่านแฮร์รี่ ผมก็ปิดผนึกทางเข้า และหลังจากนั้นผมก็เอาเตารีดมารีดมือของผม”
“ทำไมนายต้องรีดมือของนาย?” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“เพราะว่าด๊อบบี้ต้องลงโทษตัวเอง ด๊อบบี้คิดว่าท่านแฮรี่ร์ พอตเตอร์ปลอดภัย ด๊อบบี้ไม่เคยคาดฝันเลยว่าท่านแฮร์รี่ พอตเตอร์กับเพื่อนจะหาทางมาโรงเรียนได้!”
ด๊อบบี้โยกหัวไปหน้าหลังและเอาหัวกระแทกไม่หยุด ซึ่งมันมันทำให้อีวานกังวลเกี่ยวกับ IQ ของด๊อบบี้
“พอได้ยินว่าท่านแฮร์รี่ พอตเตอร์กลับมาฮอกวอตส์ มันทำด๊อบบี้ทำอาหารของเจ้านายไหม้! เจ้านายเฆี่ยนตีผมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ท่าน…...”
“นายเกือบทำให้อีวาน,รอน,และฉันถูกไล่ออก!” แฮร์รี่คำราม “นายควรจะรีบไปก่อนที่ฉันจะบีบคอนาย”
“ด๊อบบี้ไม่แคร์!” ด๊อบบี้กล่าวพร้อมกับยิ้มบางๆ “ด๊อบบี้คุ้นเคยกับการขู่ฆ่ามากกว่าห้าครั้งต่อวันที่บ้าน”
“เดี้ยว ใครข่มขู่นาย?” เฮอร์โมซีนพูดขณะที่เธอขมวดคิ้ว
“ด๊อบบี้ไม่สามารถเปิดเผยชื่อของเจ้านายได้ ด๊อบบี้ไม่สามารถเปิดเผยความลับครอบครัวของเจ้านายได้”
ด๊อบบี้สั่งน้ำมูกที่มุมของเสื้อปอกหมอนของเขา พร้อมกับท่าทางที่น่าสังเวช
“ทำไมนายแต่งตัวแบบนั้นด๊อบบี้?” แฮร์รี่ถามด้วยความสงสัย เขาไม่ได้โกรธเหมือนกับก่อนหน้านี้แล้ว
“นี่เป็นสัญลักษณ์ของสถานะทาสของเอลฟ์” ด๊อบบี้กล่าว
“ทาส?!” เฮอร์โมซีนพูดขณะที่เธอขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม
“ใช่ขอรับ ด๊อบบี้เป็นอิสระเมื่อเจ้านายมอบเสื้อผ้าให้สวมใส่ ผู้คนที่บ้านระวังเป็นอย่างดี แม้จะเป็นแค่ถุงเท้าหนึ่งคู่ ถ้าด๊อบบี้เป็นอิสระ เขาจะเป็นอิสระที่จะออกจากบ้านตลอดไป”
