HPST ตอนที่ 17: ลูน่า เลิฟกู้ด
HPST ตอนที่ 17: ลูน่า เลิฟกู้ด
วันต่อมานักเรียนปีหนึ่งมีคลาสเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด
คลาสเรียนของล็อคฮาร์ตกลายเป็นเรื่องตลกเมื่อวานนี้ แต่มันไม่สามารถหยุดความนิยมในหมู่นักเรียนหญิงได้ ยกตัวอย่างเช่น เฮอร์ไมโอนี่นั่นหัวรั้นและบอกว่าล็อคฮาร์ตปล่อย คอร์นนิชพิกซี่ ออกมาโดยตั้งใจเพื่อให้นักเรียนได้ประสบการณ์จริง
เมื่ออีวานได้เข้าไปในคลาส เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจแต่อย่างใดที่นักเรียนสาวๆไปนั่งแถวหน้ากันหมด
หลังจากทุกคนนั่งที่แล้ว ล็อคฮาร์ตเดินเข้ามาในห้องเรียนและเก็กเหมือนว่าเขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก
“สวัสดีทุกๆคน ฉันคิดว่าทุกคนน่าจะรู้จักฉันกันแล้ว!” ล็อคฮาร์ตกล่าวพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา “กิลเดอรอย ล็อคฮาร์ต , เมอลินชั้นสาม สมาชิกผู้ทรงเกียรติจากสมาพันธ์ผู้ต่อต้าศาสตร์มืด และผู้ชนะรางวัลรอยยิ้มทรงเสน่ห์ 5 ครั้งติด แต่ฉันไม่เคยได้เล่าใครเลยนะว่าฉันไล่สามีของบันชีด้วยการยิ้มใส่มัน”
“โคตรจะน่าเบื่อ” อีวานคิดในใจ
“ฉันเห็นว่าทุกๆคนซื้อหนังสือของฉันมาแล้ว ดังนั้นวันนี้เราจะมีควิซกัน พวกถ้าบางคนอาจจะรู้คำตอบจากรุ่นพี่ของเธอมาบ้าง แต่เสียใจด้วยที่จะบอกเธอว่าข้อสอบวันนี้จะไม่ง่ายเหมือนกับเมื่อวาน” ล็อคฮาร์ตพูดพร้อมกับแจกข้อสอบ “พวกเธอมีเวลาสามสิบนาทีในการทำข้อสอบนี่ ลงมือได้!”
อีวานดูที่กระดาษข้อสอบ มันถามว่ากิลเดอรอยชอบกินอะไร? ,กิลเดอรอยปรารถนาอะไรที่สุด? ,และอื่นๆ มันมีมากกว่าห้าสิบข้อที่เป็นคำถามแบบนี้
อีวานรู้สึกปวดหัวพอได้ดูคำถามโง่ๆเหล่านี้ อีวานไม่รู้คำตอบเลยแม้แต่ข้อเดียวเพราะเขาไม่ได้ซื้อหนังสือของล็อคฮาร์ต
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เขาหยิบปากกาขนนกออกมา คิดสักพักและเริ่มลงมือเขียนในกระดาษ เขาเขียนบอกล็อคฮาร์ตเกี่ยวกับหนังสือพิมพ์ฮอกวอตส์เมจิค และเชิญเขามาร่วมงานและแน่นอนว่าอีวานเขียนถามเขาในลักษณะเทิดทูนบูชา
อีวานพยายามแสดงให้เห็นว่าตัวเขาเองเป็นผู้คลั่งไคล้อย่างแท้จริง
ถึงแม้อีวานจะไม่เป็นแฟนคลับ แต่มันก็ไม่ได้จะยากอะไรขนาดนั้น เพราะว่าหลายๆคนรอบตัวเขาเป็นผู้คลั่งไคล้ ดังนั้นเขาก็แค่เอาคำพูดของคนพวกนั้นมันมาเขียน
เขาพยายามเลียนแบบเฮอร์ไมโอนี่ และในคำอธิบายของเขา เขากล่าวว่าหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ทุ่มเทให้กับล็อคฮาร์ต และอีวานตั้งใจจะแจกจ่ายหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ไปทั่วทั้งฮอกวอตส์เพื่อขยายอิทธิพลของล็อคฮาร์ต
อีวานใช้เวลาในการเขียนอธิบายถึงผลประโยชน์ถ้าล็อคฮาร์ตเข้าร่วม และหลังจากเขาเขียนเสร็จ กระดาษก็เต็มไปด้วยคำสรรเสิญเยินยอ สามสิบนาทีนี้ในที่สุดก็จบเสียที
หลังจากนั้นล็อคฮาร์ตเก็บกระดาษและอ่านพวกมัน
“ฉันค่อนข้างจะผิดหวังกับพวกเธอนะ ไม่มีนักเรียนปีหนึ่งคนไหนเหมือนคุณเกรนเจอร์จากปีสองเลย เธอสามารถตอบคำถามได้ทุกข้อ ถ้าพวกเธออ่านหนังสืออย่างละเอียด ทุกคนๆก็จะได้คำตอบทุกข้อ อย่างเช่นในหนังสือ หนึ่งปีกับเยติ พวกเธอจะรู้ว่าอาหารโปรดของฉันคืออะไร และฉันยังเขียนมันชดเขนในบทที่ 4 ของ เดินไปกับพวกกูล”
ล็อคฮาร์ตพลิกกระดาษไปมาอย่างรวดเร็วจนเขาเห็นกระดาษของอีวาน
“นี่มันเป็นคำตอบที่น่าสนใจ” ล็อคฮาร์ตพูดเบาๆขณะอ่านกระดาษนั่นอย่างละเอียด “ใช่ นี่แหละที่ฉันอยากจะทำ ขยายอิทธิพลของชั้นและเป็นพ่อมดที่ผู้คนหลงรักมากที่สุด มันเขียนได้ดีมาก!”
เรียนทุกคนมองไปที่ล็อคฮาร์ตอย่างสงสัย
ทุกคนก็ต่างสงสัยว่าล็อคฮาร์ตกำลังพึมพำเรื่องอะไรอยู่ วิคกี้ ฟรอบบิเชอร์*** หนึ่งในรูมเมทของอีวานพยายามจะดูว่าอะไรเขียนอยู่ในนั้น
(TN - วิคกี้จริงๆเป็นผู้หญิงนะครับ แต่ผู้แต่งน่าจะลืมเห็นมาหลายตอนแล้ว)
“ได้เลย ฉันจะทำมัน!” ล็อคฮาร์ตพูดขณะวางข้อสอบลงไป “ร้อยเปอร์เซนต์เต็ม! คุณอีวาน เมสัน อยู่ที่ไหน?”
อีวานลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และทันใดนั้นเขาก็เห็นว่าทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา
“ยอดเยี่ยมมาก อีวาน! ฉันยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะแชร์เรื่องราวของฉันกับแฟนๆที่ภักดี” ล็อคฮาร์ตยิ้มไปพูดไป “ยอดเยี่ยม คะแนนเป็นของกริฟฟินดอร์!”
พออีวานนั่งลง โคลินกระซิบกับเขา “อีวาน นายเขียนอะไรลงไป”
“ฉันก็ไม่ได้เขียนอะไร ฉันแค่ชวนเขามาถ่ายรูปสักสองสามรูป เตรียมกล้องของนายไว้รอเลย” อีวานพูดและยิ้ม “พวกเราไม่ใช้เวลาถ่ายรูปนานมากหรอกหลังจากคาบนี้”
หลังจากจบบทเรียน ที่เหลือก็เป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อ
วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแทบจะกลายเป็นวิชาอ่านหนังสือ ล็อคฮาร์ตให้นักเรียนยืนขึ้นและอ่านหนังสือตามที่เขาบอก นั่นทำให้คาบเรียนนี้น่าเบื่อมาก นักเรียนทุกคนรีบออกจากห้องไป ยกเว้นอีวานที่ลากโคลินไปที่โพเดี่ยม
ล็อกฮาร์ทยกย่องอีวาน และบอกเขาว่าหากมีสิ่งใดผิดพลาดระหว่างการเตรียมหนังสือพิมพ์ เขาจะช่วยอีกแรง
พอรู้ว่าส่วนของนวนิยายยังไม่มีต้นฉบับ ล็อคฮาร์ตแสดงความเต็มใจที่จะให้ต้นฉบับนวนิยายที่เขาไม่ได้ตีพิมพ์
หลังจากนั้น ล็อคฮาร์ตก็โพสท่าหลายหลากท่าให้โคลินถ่าย
อีวานรู้สึกประหลาดใจที่ไม่ว่ามุมไหน ล็อกฮาร์ตเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์
อีวานต้องยกย้องเขาเรื่องนี้เลย
เพราะความกระตือรือร้นของล็อคฮาร์ต พวกเขามาสายห้านาทีสำหรับคาบเรียนถัดไป และเมื่ออีวานรู้ว่าคาบต่อไปคือวิชาคาถาเปลี่ยนร่างหัวใจของเขาหยุดเต้น
ไม่เหมือนกับศาสตราจารย์คนอื่น ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเป็นคนที่เข้มงวดอย่างมาก นักเรียนปีหนึ่งทุกคนไม่กล้าจะล้ำเส้นเธอกับศาสตราจารย์สเนป และถ้าคุณทำ คุณจะได้บันเทิงแน่นอน
ตอนนี้พวกเขามาสายในคาบเรียนแรกแล้ว อีวานไม่กล้าที่จะเข้าไป เมื่อทั้งสองมาถึงข้างนอกห้อง พวกเขาเห็นเด็กสาวแต่งตัวประหลาดๆ จากบ้านเรเวนคลอยินอยู่ด้านนอก
เธอมีผมบลอนด์ที่ยุ่งเหยิงยาวถึงกลางหลัง ,คิ้วบางๆและดวงตาที่โปนออก ซึ่งทำให้เธอมีลักษณะที่น่าประหลาด เธอสวมจุกของบัตเตอร์เบียร์เป็นส้อยคอ และต่างหูที่กลายเป็นลูกพลัมได้*
(TN* จริงๆต่างหูของเธอเป็นต่างหูรูปหัวไชเท้า เธอเชื่อว่ามันจะเปลี่ยนเป็นลูกพลัม ซึ่งเธอเชื่อว่า "มันทำให้ความสามารถพิเศษของเธอเพิ่มขึ้น")
“เธอทำอะไรอยู่ นี่ได้เวลาเรียนแล้ว” โคลินถาม
“ฉันกำลังหาร่องลอยของตัวนาร์เกิ้ล” หญิงสาวพูดอย่างงุนงงพร้อมกับมองไปที่ประตูห้องเรียน
“ขอโทษทีนะ เธอกำลังหาอะไร?”
“นาร์เกิ้ล” เธอพูดขณะที่เธอจับจ้องที่อีวาน “นายคืออีวาน เมสัน”
“ใช่ ฉันเอง”
“ลูน่า เลิฟกู๊ด” ลูน่าพูดและหันไปทางอีวาน “แต่ฉันไม่รู้จักนาย”
ก่อนที่โคลินจะได้แนะนำตัว ประตูห้องเรียนก็เปิดออกจากข้างใน โดยศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่กำลังจ้องมาที่พวกเขาดวงสายตาที่อยากจะฆ่าคน
“คุณเมสัน คุณควีฟลีย์ และคุณเลิฟกู๊ด พวกคุณมาสาย!” เธอมีเสียงที่หนักแน่น“ถ้าคุณจะไม่เข้ามา ก็ไม่ต้องกลับมาอีก”
อีวานกับโคลินรีบเข้ามาในห้อง และลูน่านั่งลงข้างๆเขา
“เป็นวันบ้าอะไรกันเนี่ย พวกเราเจอกับลูน่า” โคลินกระซิบ “เธอเป็นนักเรียนปีหนึ่งบ้านเรเวนคลอ ใครๆก็ว่าเธอบ้า ฉันได้ยินมาว่าเธอเชื่อว่านาร์เกิ้ลกับสนอร์แค็กเขาย่นมีจริง”
“แต่พวกมันมีจริงๆนะ” ลูน่าขัดขึ้นมา
“มันจะเป็นไปได้ยังไง พวกมันเป็นแค่จินตนาการ…...”
“เบาเสียงหน่อยโคลิน!” อีวานพูด “อย่าไปวิจารณ์ในสิ่งที่นายไม่ได้รู้”
“เป็นการเลือกที่ฉลาดมาก” ลูน่าพูดในเสียงต่ำ “มีปัญญาที่เกินกว่าจะวัดได้ถือเป็นสมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษย์”
โคลินพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาเห็นศาสตราจารย์มักกอนนากัลกำลังจ้องมาที่เขา เขาจึงรีบปิดปากลงทันที
“คาถาเปลี่ยนร่างเป็นวิชาที่ซับซ้อนและคาถาที่อันตราย พวกเธอจะได้เรียนรู้ที่ฮอกวอตส์ ถ้ามีใครป่วนในวิชาของฉันจะได้ออกไปและไม่ต้องกลับมาอีก ฉันเตือนพวกเธอแล้ว”
หลังจากนั้นศาสตราจารย์มักกอนนากัลเปลี่ยนโต๊ะของเธอให้กลายเป็นหมูและกลับมาเป็นโต๊ะอีกครั้ง เพื่อสาธิตคาถาแปลงร่าง
นักเรียนรู้สึกประทับใจและเริ่มเรียนรู้ในทันที และพวกเขาก็รู้ตัวว่ามันต้องเรียนรู้เป็นเวลานานถึงจะทำให้ถึงขั้นนี้ที่เปลี่ยนเฟอนิเจอร์เป็นสัตว์ได้
หลังจากเขียนโน้ตจำนวนมากถูกเขียน ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็แจกไม้ขีดไฟให้นักเรียนแต่ละคน และเริ่มให้พวกเขาใช้คาถาเปลี่ยนร่างให้มันเป็นเข็ม
มันค่อนข้างจะท้าทายนักเรียนใหม่ที่จะทำให้สำเร็จ ก่อนจะจบคาบอีวานเปลี่ยนหัวไม้ขีดเป็นปลายเข็มได้ เขาเป็นนักเรียนที่ทำได้เร็วที่สุดในชั้นเรียน
อีวานสังเกตได้ว่าปากของศาสตราจารย์มักกอนนากัลอ้าเล็กขึ้นน้อย
