PTH46 คิดว่าข้าเป็นคนชั่วจริงๆเหรอ?

แม้ว่าเว่ยสั่วจะระดมจู่โจมด้วยยันต์เพลิงอย่างดุเดือด แต่การใช้ยันต์เพลิงจำนวนมากก็ยังทำให้เขาเสียดาย เกราธของหานเว่ยเว่ยก็ทรงพลัง แม้จะถูกยันต์เพลิงระดมจู่โจมก็ยังสร้างความเสียหายให้เกราะของนางไม่ได้

“วิชาอะไรกันเนี่ย?”

ปราณกระบี่ที่ปรากฏขวางกั้นระหว่างตัวนางและเพลิง ทำให้สีหน้าเว่ยสั่วแปรเปลี่ยน

ชั่วพริบตาถัดมา ปราณกระบี่ขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาเว่ยสั่ว บดขยี้ทำลายกำแพงปราณที่ขวางกั้น ต้องเร่งกระตุ้นจี้หยกสร้างม่านพลังป้องกันยื้อชีวิต

อานุภาพของปราณกระบี่ไม่ได้ด้อยไปกว่าอาวุธคู่กายของหลินเต้ายี แม้เป็นหนานกงยู่ฉิงที่เห็นเหตุการณ์ยังตื่นตระหนก

“ระวัง!!”

สีหน้าหนานกงยู่ฉิงแปรเปลี่ยนใหญ่หลวง

เพล้ง!

ปราณกระบี่ทะลวงม่านพลังทั้งหมด แต่ก่อนที่มันจะทะลวงร่างเว่ยสั่ว กลับสัมผัสเข้ากับผ้าผืนหนึ่งก่อนที่อานุภาพของมันจะถูกต้านเอาไว้

หลิวหวู่เองก็ตกใจไม่แพ้กัน นางเตรียมจะใช้วิชาหยุดปราณกระบี่ แต่บริเวณที่ปลายกระบี่สัมผัสเข้ากับร่างของเว่ยสั่ว กลับเปล่งแสงสีแดงเจิดจ้า หงส์เพลิงสูง 5 ฉื่อก่อร่างปรากฏกาย

แกว้ก!

หงส์เพลิงที่ดูราวกับมีชีวิตเปล่งพลังเข้าต้านปราณกระบี่

“นี่เจ้าชั่วช้าถึงขนาดขโมยผ้าคาดเอวสตรีมาสวมกายเลยเหรอ?”

หานเว่ยเว่ยตกตะลึง จดจ้องผ้าคาดเอวที่เว่ยสั่วสวมใส่ นางคาดไม่ถึงว่าเว่ยสั่วจะมีรสนิยมที่ผิดเพศแบบนี้ เหตุที่มีข่าวว่าอาภรณ์และชุดชั้นในสตรีในเมืองจิตวิญญาณสูงสุดหายอยู่บ่อยๆ อาจเป็นเพราะฝีมือของเว่ยสั่ว

หนานกงยู่ฉิงและหลิวหวู่ก็ตกตะลึง

เหตุที่ความแตกเป็นเพราะปราณกระบี่ของนางสามารถสามารถปลิดชีวิตเว่ยสั่วได้ ดังนั้นผ้าคาดเอวหงส์เพลิงที่รับรู้ถึงอันตรายนั้น จึงต้องสำแดงอานุภาพ

“ข้าไม่ได้ขโมยมา ข้าได้มาจากอสรพิษยักษ์เขาเดี่ยว ข้าสังหารมันด้วยตัวเองแล้วบังเอิญพบเข้า ข้ารู้ว่ามันเป็นผ้าคาดเอวสตรี แต่ข้าไม่มีสมบัติป้องกันตัวเลยต้องใส่เอาไว้ก่อน” เว่ยสั่วอธิบาย

“โกหก! เจ้าเนี่ยนะสังหารอสรพิษยักษ์เขาเดี่ยวได้ด้วยตัวคนเดียว? เป็นข้าก็อ้างได้เหมือนกันว่าหาสมบัติได้จากท้องของจิ้งจกหางศิลา” หานเว่ยเว่ยรังเกียจเว่ยสั่วมาก นางยื่นมือไปเบื้องหน้า หวังควบคุมปราณกระบี่ปลิดชีพ

หลิวหวู่จ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความพอใจ นางคิดว่าเว่ยสั่วสมควรตาย ไม่เชื่อว่าเว่ยสั่วจะสังหารอสรพิษยักษ์เขาเดี่ยวได้ด้วยตัวคนเดียว

ทันทีที่หานเว่ยเว่ยขยับมือ หมอกปราณสีขาวปรากฏ เสริมพลังให้กับปราณกระบี่ เว่ยสั่วทำได้เพียงขบฟัน กระตุ้นยันต์ในมือที่เตรียมไว้อย่างลับๆ

“เกิดอะไรขึ้น!?”

ทันทีที่นางคิดจะสังหารเว่ยสั่ว จู่ๆหมูฝูงหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้านางโดยไม่ทราบที่มา วิ่งตรงดิ่งมาหานางราวกับกำลังมีความสุข

ไม่ว่าผู้ใดหากได้เห็นอสูรจำนวนมากวิ่งตรงเข้ามา อย่างน้อยๆต้องตกใจ ซึ่งปฏิกริยาของนางก็เป็นไปอย่างที่เว่ยสั่วคิด นางเสียสมาธิ เสียการควบคุมปราณ

“ชุดคลุมของไม่ธรรมดา ต่อให้หนักมือหน่อยก็คงไม่ถึงตาย!”

เมื่อหานเว่ยเว่ยเสียจังหวะ เว่ยสั่วเร่งใช้วิชาลับอสรพิษอัสนี สร้างอสรพิษอัสนีขนาดใหญ่จู่โจมอย่างหนักหน่วง

เกราะปราณของนางเสียการควบคุม พลังในการป้องกันลดลงไปมาก เมื่ออสรพิษอัสนีเข้าปะทะ ชุดคลุมสีเงินของนางก็ต้านรับอัสนีของเว่ยสั่วเอาไว้ แต่อานุภาพของอัสนียังทำให้ร่างกายของนางรู้สึกมึนชา

“พอแล้ว!”

เมื่อการต่อสู้ได้บทสรุป หนานกงยู่ฉิงก็ลงมือเพื่อช่วยหานเว่ยเว่ยต้านรับอัสนีของเว่ยสั่ว

ผลการต่อสู้เป็นที่ประจักษ์ หานเว่ยเว่ยแพ้ แม้ว่าเว่ยสั่วจะสร้างความเสียหายให้นางได้ไม่มาก แต่หากเขาใช้ยันต์เพลิงกับนางอีกครั้ง นางไม่มีทางต้านรับได้

เว่ยสั่วถอนมือสลายวิชาอัสนีของตน แต่บนร่างกายหานเว่ยเว่ยยังมีอัสนีแปรบปราบ มึนชาไปทั่วร่าง

เว่ยสั่วเร่งจัดแจงอาภรณ์ของตนให้เรียบร้อยเพื่อปกปิดผ้าคาดเอวสตรี

หานเว่ยเว่ยมองเว่ยสั่วด้วยแววตาซับซ้อน ร่างกายสั่นเทามึนชาไม่หาย

เมื่อได้จ้องมองนางชัดๆ ความงดงามน่าหลงไหลทำให้เว่ยสั่วหักใจทำร้ายนางไม่ลง

“ข้าจะฆ่าเจ้า!”

แต่จู่ๆนางกลับตะโกนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด ทำให้หนานกงยู่ฉิงและหลิวหวู่ตกใจ

“อะไร? แพ้แล้วไม่ยอมรับเหรอ?” เว่ยสั่วเริ่มรำคาญ เพราะนางไม่ยอมรับความพ่ายแพ้และไม่ยอมให้เรื่องมันจบ

แต่ทันทีเว่ยสั่วกล่าวจบ นางกลับขบริมฝีปาก น้ำตาแห่งความอัดอั้นไหลอาบแก้ม

“ครั้งหน้าข้าจะเอาชนะเจ้าให้ได้!”

เมื่อกล่าวจบนางก็หันกายเดินออกจากถ้ำไป

“ข้าจะตามไปดูนางก่อน เผื่อเกิดอันตรายขึ้น” หลิวหวู่ยิ้มเจื่อนให้เว่ยสั่ว หันกล่าวกับหนานกงยู่ฉิงแล้วเร่งตามหานเว่ยเว่ยออกไป

“ครั้งหน้า?” เว่ยสั่วถอนหายใจ เขาทำได้เพียงส่ายหน้ากับนิสัยของนาง ยามนี้ภายในถ้ำเหลือเพียงตัวเขาและหนานกงยู่ฉิง

“ข้าได้ผ้าคาดเอวนี้มาจากเขาว่านเฉอ จากการสังหารอสรพิษยักษ์เขาเดี่ยวจริงๆนะ” หลังจากรวมความกล้าอยู่พักหนึ่ง เว่ยสั่วก็กล่าวอธิบายกับหนานกงยู่ฉิง

“ตอนนี้หญ้าหยกเมฆาเป็นของเราแล้ว เจ้ามีกระเป๋าเก็บสมบัติ เก็บร่างของตั๊กแตนน้ำแข็งกับเหยี่ยวให้หมด พอกลับเมืองไปแล้วค่อยเอามาแบ่งกัน เจ้าคิดว่ายังไง?” นางไม่สนใจในคำกล่าวอธิบายของเว่ยสั่ว

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนชั่วจริงๆเหรอ?” เว่ยสั่วรู้ว่าหนานกงยู่ฉิงไม่เชื่อเขา “งั้นข้ายกผ้าคาดเอวนี่ให้”

“ข้าไม่เชื่อเจ้า!” ในขณะที่เว่ยสั่วเผลอ นางเขกหัวเขาทีนึง “เจ้าจะเอาของที่ใช้แล้วมาให้ข้าเนี่ยนะ? บ้าหรือเปล่า?”...