บทที่ 16
บทที่ 16 ไปรยาหันซ้ายหันขวาอย่างตื่นตระหนก ในความมืดมิดเธอมองไม่เห็นสิ่งใดไม่ว่าจะพยายามยื่นมือไปแต่ก็ไม่สามารถคว้าอะไรได้เลยนอกจากความว่างเปล่า “แม่...แม่คะ” เธอร้องตะโกนสุดเสียงแต่ก็ไม่ได้ยินการตอบรับ หัวใจเธอเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกเนื้อตัวร้อนผ่าวเหมือนถูกไฟไหม้จนต้องยกมือ...
