บทที่ 33

เมื่อกล่าวทักทายแนะนำตัวกันอยู่ชั่วครู่ เด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็รีบเข้าไปดูอาการของผู้บาดเจ็บที่ที่แขนด้านซ้ายนามว่าจินซือ เมื่อเปิดแขนเสื้อออกมาดูก็พบว่ามันเป็นรอยกรงเล็บของสัตว์อสูรลิงขนแดง เสียงสะบัดมือขวาดัง กระบอกน้ำขนาดเล็กก็มาอยู่ในมือ จากนั้นค่อยๆล้างทำความสะอาดแผล หลังจากนั้นก็มีเม็ดยาสีแดงออกมาจากขวดยา ขยี้ใส่ที่บาดแผลไม่นานก็นำเศษผ้ามาพันไว้ ส่วนที่เหลืออีกสองคนไม่ได้เป็นอะไรมากจึงจัดการกันเอง เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นชายที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเดินเข้าหาเด็กหนุ่มพร้อมกับนำบางอย่างออกมาให้

“เจ้ารับไว้สิ”

เด็กหนุ่มเนี่ยฟงหันไปมองตามเสียง พบว่าในมือของสงไห่ฟู่มีห่อผ้าเล็กๆอยู่

“ไม่เป็นไรขอรับ พี่ชายสงไห่ฟู่ ข้าช่วยเหลือพวกท่านก็หาอยากได้สิ่งตอบแทน อีกอย่างตัวข้าเองที่เข้ามาในแห่งนี้ก็หวังมาฝึกวิชาฝีมือเช่นกัน หากมีโอกาสพบกันอีกครั้งค่อยตอบแทนก็ยังไม่สาย”

“เช่นนั้นข้าก็ต้องขอบใจเจ้าอีกครั้ง เนี่ยฟง”

“หากไม่มีสิ่งใดแล้วข้าขอตัวก่อน พวกท่านรักษาตัวด้วยขอรับ”

เมื่อร่ำลากันเสร็จเด็กหนุ่มเนี่ยฟง ก็พุ่งทะยานออกไปตามทิศทางที่สัตว์อสูรลิงขนแดงหลบหนี ระหว่างทางเด็กหนุ่มค่อยมองหาหยดเลือดมาตลอดทางไม่นานก็ตามตัวเจอ สัตว์อสูรลิงขนแดงที่เหลือห้าตัวกระโดดไปมาตามต้นไม้เพื่อหลบหนี มีดสั้นถูกถือไว้ในมือขวา ไม่ถึงสามลมหายใจก็กลายเป็นดาบ ดาบถูกฟาดฟันออกไปอย่างรวดเร็ว ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยาน ฉับ ศีรษะของสัตว์อสูรลิงขนแดงตัวหนึ่งหลุดกระเด็น เลือดสีแดงพุ่งกระฉูด ส่วนอีกสี่ตัวเมื่อรับรู้ว่าเพื่อนตกตายก็หันหลังมาสู้อีกครั้ง เปรี้ยง สัตว์อสูรลิงขนแดงตัวหนึ่งกระโดดเข้ามากระแทกกับเกราะสายฟ้า ฉับ ปราณดาบสีฟ้าฟันเข้าหาร่าง แทบไร้เสียงมันตกตายลงมันที

ทั้งสามตัวต่างตื่นตกใจ พุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มด้านหน้าอย่างเร่งรีบ พวกมันไม่ได้กระโจนเข้าใส่แต่พุ่งเข้าหาพร้อมกับหมัดทั้งสองข้าง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง หมัดทั้งหกกระแทกใส่เกราะสายฟ้าอย่างถนัดถนี่ ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เด็กหนุ่มแสยะยิ้ม ดาบในมือถูกฟาดฟันรอบตัว ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าหา เลือดสีแดงสาดกระเซ็นเต็มพื้น ทั้งสามตกตายลงทันที เด็กหนุ่มรีบฝ่าศีรษะเก็บแก่นพลังปราณแล้วรีบจากไปอย่างรวดเร็ว

ตลอดระยะเวลาสี่วันเด็กหนุ่มสังหารสัตว์อสูรลิงขนแดงตกตายไปหลายฝูง วิชาดาบอยู่ในระดับรวมต้น ขณะที่กำลังเดินทางกลับ เด็กหนุ่มก็รีบก้มตัวอย่างรวดเร็ว หอกไม้แหลมพุ่งผ่านศีรษะไป เด็กหนุ่มหันไปมองพบว่าเป็นสัตว์อสูรลิงแขนยาวสามตัว ยืนจ้องมองดูตนอย่างไม่วางตา เสียงสะบัดมือดัง เกราะสายฟ้าเริ่มปรากฏ มีดสั้นถูกกำชับไว้ในมือขวา ส่วนมือช้ายยกขึ้นกวักเรียกสัตว์อสูรด้านหน้า

“พี่ชายหลินฉี หากข้าสู้ไม่ไหวต้องรบกวนท่านด้วยขอรับ”

เมื่อแจ้งข้อความเสร็จสิ้น เด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็พุ่งเข้าหาสัตว์อสูรด้านหน้าอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เกราะสายฟ้ายังคงทำหน้าที่ได้อย่างดี มีดสั้นในมือถูกฟันออกไปด้านหน้า ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยาน ฉับ เลือดสีแดงพุ่งกระฉูด เด็กหนุ่มรีบกระโดดออกมาหลายก้าว รีบโคจรลมปราณไปที่มีดสั้นไม่นานก็กลายเป็นดาบ ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยานปลิวว่อน กลิ่นคาวเลือดฟุ้งไปทั่วบริเวณ สภาพซากศพแขนขาขาดกระเด็น การต่อสู้จบลงเพียงไม่นาน เด็กหนุ่มรีบฝ่าเก็บแก่นพลังปราณ หลังจากนั้นก็รีบพุ่งออกไปเพื่อกลับ

เมื่อกลับมาถึงร้านยาก็รู้สึกแปลกใจ มีผู้คนมากมายยืนอยู่หน้าร้าน ด้วยความสงสัยเด็กหนุ่มจึงหันไปคุยกับชายผู้หนึ่งที่ยืนมองหน้าร้านอยู่

“พี่ชายเกิดสิ่งใดขึ้นที่ร้านยาขอรับ”

“ไม่มีสิ่งใดมาก เพียงแต่ว่ามีผู้อาวุโสเถียนอู่ซวงแห่งตึกปรุงยาสำนักพยัคฆ์สายลมเดินทางมากับท่านมู่ซุนกวนมาที่ร้านยาแห่งนี้”

“ขอบคุณมากขอรับพี่ชาย”

เด็กหนุ่มรีบถอยหลังออกมาแล้วเดินอ้อมไปทางด้านหลัง เมื่อเข้ามาด้านในเด็กหนุ่มก็ได้ยินเสียงที่ทั้งสามคุยกัน

“ท่านเนี่ยกัง ท่านพอจะขายเม็ดยาที่ท่านมีอยู่ทั้งหมดได้หรือไม่ ผู้อาวุโสเถียนอู่ซวงท่านต้องการรับทั้งหมด”

“พวกท่านจะเอาทั้งหมดเลยรึ”

“แน่นอนขอเพียงแต่ว่าท่านลดราคาลงมาหน่อยได้หรือไม่”

“ได้แน่นอนท่านมู่ซุนกวน”

เสียงสะบัดมือขวดยาสีขาวนวลขนาดใหญ่ก็มาอยู่ในมือของชายชราเนี่ยกัง พร้อมกับยื่นให้แก่มู่ซุนกวน

“ทั้งหมดมีหนึ่งร้อยเม็ด อยู่ในขวดทั้งสองขวดนี้”