ตอนที่ 10 คลื่นใต้น้ำ
"ราชเลขา ทำการติดสินบนเจ้าหน้าที่ นำมันไปตัดศีรษะ!"
"ซานกู่ ใช้กฏหมายในทางที่ผิด นำมันไปตัดศีรษะ!"
"ฉิงซู่ ทุจริตและยกยอกเงินจากคลังหลวง นำมันไปตัดศีรษะ!"
คนที่ลู่เฟิงสั่งฆ่านั้นล้วนแล้วเเต่เป็นคนสนิทที่ได้รับความไว้วางใจจากโม่เต๋าก่อนหน้านี้
เป็นธรรมชาติที่ลู่เฟิง จะไม่ปล่อยพวกเขาไว้
อีกหนึ่งเหตุผลก็คือ ลู่เฟิง ต้องการกำจัดคนเหล่านี้ และ หาคนที่ภักดีต่อราชวงศ์เข้ามารับใช้แทน!
มันคือการทราช! ทรราช! เผด็จการ!
ในสายตาของข้าราชบริพารที่เหลืออยู่ พวกเขาต่างก็มองลู่เฟิง เป็น ทรราชโดยสมบูรณ์ ทรราชที่พร้อมจะฆ่าทุกคนที่ขัดผลประโยชน์ต่อเขา
และสิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดก็คือทรราชแบบนี้
พวกเขาไม่รู่ว่าตัวเองจะถูกฆ่าเมื่อไหร่ เเต่ดูเหมือนว่าลู่เฟิงจะสั่งฆ่าคนอื่นด้วยเหตุผลทำให้พวกเขารู้สึกสงบใจลงเล็กน้อย
หลังจากจัดการข้าราชบริพารเหล่านั้นลู่เฟิงก็ได้ยืนขึ้นและกล่าวพูเขึ้นเสียง"วันนี้เป็นวันดีที่ข้าได้ขึ้นครองราชย์ข้าจะนริโทษกรรมแผ่นดิน!"
"อะไร !!!"
โม่เต๋า ได้ตะโกนออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้
นิรโทษกรรมเเผ่นดิน?
ใครบ้างจะไม่รู้!
คนจำนวนมากที่ภักดีต่อราชวงศ์ก่อนหน้านี้ได้ถูกส่งตัวไปขังจำนวนมาก การนิรโทษกรรมเเผ่นดินก็เหมือนปล่อยตัวพวกเขาให้เป็นอิสระ?
ทันใดนั้น โม่เต๋า ก็ตระหนักได้ว่า ลู่เฟิง ที่สั่งฆ่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงจำนวนมาก และมาตอนนี้ เขาก็ได้นิรโทษกรรมเเผ่นดิน ก็เหมือนกับเขาต้องการให้คนเหล่านั้นขึ้นมาแทนที่คนที่ถูกฆ่าไป ?
เท่านี้ ลู่เฟิง ก็จะสามารถควบคุมอำนาจทางการเมืองและหยุดฝ่ายค้านของตัวเองได้
ไม่เขาจะไม่ยอมให้เกิดสิ่งนี้!
โม่เต๋าได้ก้าวไปข้างหน้าเเละพยายามจะพูดกับลู่เฟิง เเต่สายตาที่เย็นชาก็จ้องมองมาที่เขา
มันเป็น มู่หลาน
โม่เต๋าได้กัดฟันแน่น ในเวลานี้ ภายใต้คำสั่งของลู่เฟิงดาบกานเจียงของมู่หลานก็ถูกดึงออกจากฝัก
ใบหน้าของโม่เต๋าได้มืดมนไปชั่วขณะ หญิงสาวคนนี้ราวกับกำลังจะบอกว่าถ้าเขากล้าที่จะแสดงกิริยาไม่เหมาะสมอีกฝ่ายจะฆ่าเขาทันที
มู่หลานั้นมีความแข็งแกร่งกว่าโม่เต๋าทำให้โม่เต๋าไม่กล้าที่จะทำอะไร
ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้มีความกังวลเกี่ยวกับ ลู่เฟิง แม้เเต่น้อย แต่มาตอนนี้เขาไม่รู้ว่าลู่เฟิงวางแผนจะทำอะไรต่อไป
เขาได้สูดลมหายใจเข้าลึกและระงับความโกรธในใจของเขา
"เนื่องจากไม่มีใครกล้าโต้แย้ง ก็เอาตามที่ข้าได้ตรัสไป!"
"ขอฝ่าบาททรงพระเจริญอายุยิ่งยืนนาน"
หลังจาก ที่ ลู่เฟิง หยุดทำการทรราชและกลับไปที่ห้องของเขาเหล่าข้าราชบริพารต่างก็กล่าวสรรเสริญเขา
"แม่ทัพเกาชุน เคารพฝ่าบาท"
แม่ทัพเกาชุนได้มาถึงห้องของ ลู่เฟิง เเละ คุกเข่าลงบนพื้น
"แม่เทพเกา ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองอะไร ในอนาคต เจ้าเพียงแค่ก้มหัวให้ข้าพอ!"
ลู่เฟิง ได้กล่าวยิ้ม
ตอนนี้ เกาชุนเป็นแม่ทัพของเขา เป็นธรรมชาติที่เขาจะปฏิบัติต่ออีกฝ่ายอย่างดี
"แม่ทัพเกาคนนี้ ขอบพระทัยฝ่าบาท"
เกาชุนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นไปกว่าการได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาทอีกแล้ว
ตอนนี้ ความไว้วางใจที่ลู่เฟิง มีให้เขาทำให้ เกาชุนรู้สึกดีใจอย่างมาก แม้ว่าลู่เฟิงจะสั่งให้เขาฆ่าตัวตายตอนนี้ เขาก็จะไม่ลังเลแม้เเต่น้อย
"แม่ทัพเกา ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีหน่วยพิเศษที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่?"ลู่เฟิงได้กล่าวถาม
"ทั้งหมดที่ฝ่าบาททราบมาล้วนเป็นความจริง หน่วยพิเศษนี้ข้าได้ฝึกฝนมากับมือ เเต่เนื่องจากแม่ทัพเฉินไม่ได้ให้การยอมรับก่อนหน้านี้ทำให้ ทหารทั้ง 800 นาย ถูกจัดไปเฝ้าประตูเมืองแทน!"เกาชุน ได้พูดอย่างขมขื่น ทหารชั้นยอดที่เขาฝึกฝนมา กลับถูกจัดให้ไปเเค่เฝ้าประตูเมืองนี่เป็นการดูถูกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
"..."
ในใจของ ลู่เฟิง เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เฉินหานฉวน อีกครั้ง
อีกฝ่ายกระทั่งปล่อยให้ทหารชั้นยอดไปทำหน้าที่เฝ้าประตูเมืองแทน นี่มันเรียกได้ว่าโง่สิ้นดี ?
ลู่เฟิง ได้สูดลมหายใจเข้าลึก เเละ กล่าวพูดกับเกาชุน"แม่ทัพเกา ถ่ายทอดคำสั่งของข้าออกไป ข้าต้องการให้เจ้านำหน่วยพิเศษเหล่านั้นกลับมาที่วังหลวงในเวลาเดียวกัน ข้าอนุญาติให้เจ้า ขยายอำนาจและฝึกฝนหน่วยพิเศษเหล่านี้ขึ้นมาอีก ข้าจะให้การสนับสนุนในสิ่งที่จำเป็นทั้งหมด"
เกาชุนผงะเล็กน้อยก่อนที่จะตอบกลับอย่างตื่นเต้น"ขอบพระทัยฝ่าบาท ข้าจะฝึกฝนหน่วยพิเศษขึ้นมาเพื่อรับใช้ท่าน ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญอายุยิ่งยืนนาน!"
"เอาล่ะไปได้ ข้าจะรอฟังข่าวดีจากเจ้า!"
หลังจากนั้น ลู่เฟิง ก็บอกให้ เกาชุนออกไป ตอนนี้เขาได้ไปยังห้องการศึกษาของอาณาจักร เขาต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบัน
...
"เวรเอ้ย ไอสารเลวนั่น ข้าจะฆ่ามัน!"
เมืองหลวงทิศตะวันออก ในคฤหาสน์หลังใหญ่ภายในห้องอันหรูหรา โม่เต๋า ได้กวาดพวกแจกันอันมีค่าหล่นแตกจำนวนมาก
ในเวลานี้การกระทำของ โม่เต๋า ไม่ได้มีศักดิ์ศรีความสง่าในฐานะเสนาบดีอีกแล้ว
เขากำลังเดือดดาล
ทุกสิ่งที่อย่างที่เขาใช้เวลาทุ่มเทไปทั้งหมดกำลังถูกทำลายลง การกระทำของ ลู่เฟิง วันนี้ทำให้เขารู้สึกเสียหน้าอย่างมาก แม้เเต่จักรพรรดิองค์ก่อนยังไม่กล้าปฏิบัติตัวเช่นนี้
ในวันนี้ ลู่เฟิง ได้ทำให้ ลูกน้องคนสนิทของเขากว่าหนึ่งโหลต้องถูกฆ่าตาย ทั้งยังปล่อยตัวนักโทษที่ภักดีต่อราชวงศ์เหล่านั้นให้ออกมาอีกครั้ง
มันเป็นความโกรธที่ไม่สามารถอธิบายได้
"ท่านเสนาบดี!"
ในขณะนั้นเอง เงาร่างของชายคนนึงก็ได้เข้ามาทักทายโม่เต๋าด้วยความเคารพ
เห็นคนผู้นี้เข้ามา โม่เต๋าได้สูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่โกรธเคืองได้หายไปจากใบหน้าของเขา
เขาได้เรียกคืนความสงบกลับมา
เขาได้จ้องมองไปที่เงาร่างสีดำเเละกล่าวถาม"การเตรียมการทุกอย่างพร้อมหรือไม่?"
"พวกเราพร้อมลงมือทุกเวลา"
"ดี,ข้าต้องการทราบข่าวดีในวันพรุ่งนี้!"
"ขอรับ!"
จากนั้นเงาร่างนั้นก็ได้หายไป
ใบหน้าของโม่เต๋าเต็มไปด้วยสีหน้าเย้ยหยัน"ลู่เฟิง ข้าจะแสดงให้เจ้ารับรู้ถึงความสิ้นหวังที่แท้จริง!"
"ฝ่าบาท นี่ก็ดึกมากแล้ว ท่านไม่เข้าบรรทมหรอเพคะ?"
ในห้องศึกษา ฮวามู่หลาน ได้เสริฟชาร้อนเเละกล่าวถามลู่เฟิง
ลู่เฟิงได้จับมือของมู่หลานเเละกล่าวพูดด้วยรอยยิ้ม"มู่หลาน ข้าขอบคุณเจ้าที่อยู่เป็นเพื่อนข้าในคืนนี้"
"ฝ่าบาท ท่านอย่าได้ทรงหักโหมมากเกินไป ไม่งั้นจะส่งผลเสียต่อสุขภาพนะเพคะ"ฮวามู่หลาน ได้ตอบกลับเบา ๆ
"ข้าค่อนข้างเมื่อยนิดหน่อย เจ้าช่วยนวดไหล่ให้ข้าได้หรือไม่?"
ลู่เฟิง ได้ตอบกลับมู่หลานด้วยรอยยิ้ม
"อะ...?"
ฮวามู่หลานอยู่ในอาการงุนงงเล็กน้อยเธอได้กล่าวพูดอย่างเขินอาย"ฝ่าบาท ข้าไม่เคย..."
"ทุกคนย่อมมีครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้นไม่จำเป็นต้องประหม่าหรอก"ลู่เฟิงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
พวงแก้มของฮวามู่หลานแดงขึ้นเล็กน้อยเธอได้เดินไปทางด้านหลังของลู่เฟิงเเละวางมือน้อย ๆ ลงบนไหล่ของเขา
"อืม,ใช้ได้เจ้าควบคุมน้ำหนักมือได้ดีทีเดียว!"
ลู่เฟิง ไม่คาดคิดเลยว่า มือเล็ก ๆ ของมู่หลานที่กวัดแกว่งดาบนั้นจะนุ่มมากเมื่อจับไหล่ของเขา เขารู้สึกสบายตัวอย่างมาก
"ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ชม..."
"มีมือสังหาร!"