บทที่ 15 พลังมายา
บทที่ 15 พลังมายา
กุนไท่มองหัตถ์สีเลือดที่กำลังเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีสงบ ทันใดนั้นหัตถ์ที่กำลังพุ่งมาพลันแตกสลายไป ราวกับถูกบางสิ่งที่มองไม่เห็นทำลายลง ฉากนี้ทำให้เยว่ฉี และเหล่าผู้คนถึงกลับตกตะลึงในทันที
“อะไรกัน เหตุใดหัตถ์นั้นถึงหายไป!”
“แปลกประหลาดนัก กุนไท่ยังไม่ได้ขยับตัวแม้แต่น้อย แล้วเหตุใดถึงได้หายไปกัน? พลังเมื่อกี้ไม่ด้อยไปกว่าตอนที่หมิงเซียนใช้วิชาระดับเดียวกันเลยด้วยซ้ำ!”
เหล่าผู้บ่มเพาะต่างตกตะลึง แต่กลับไม่พบคำตอบแต่อย่างใด แน่นอนว่าผู้ที่สงสัยที่สุดมิใช่ใครอื่นนอกเสียจากเยว่ฉี ผู้ที่กำลังต่อสู้กับกุนไท่ด้วยตนเอง!
ส่วนผู้อาวุโสที่มีระดับบ่มเพาะสูงส่งหลายคนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน การที่ได้เห็นนั้นทำให้ตกตะลึงเสียยิ่งกว่าคนที่มองไม่เห็นเสียอีก เพราะนั่นคือการปรับเปลี่ยนโครงสร้างของวิชา!
การที่สามารถทำแบบนี้ได้นั้นจะต้องมีประสบการณ์การต่อสู้ที่สูงเป็นอย่างมาก จะต้องมองโครงสร้างของวิชาเหล่านั้นให้ออก และหาจุดที่สามารถทำลายได้ ถึงจะสามารถใช้พลังปราณเข้าไปแทรกแซงแล้วทำให้มันสลายไปได้!
ขนาดระดับหลอมรวมพลังยังไม่สามารถทำได้ อย่าว่าแต่ระดับสร้างรากฐานเลย แต่เด็กหนุ่มผู้นี้กลับสามารถทำได้อย่างง่ายดาย คิดไม่ออกเลยว่าประสบการณ์ที่ผ่านมาจนมาถึงสิบห้าปีนั้นต้องพบเจอเหตุการณ์เช่นไรมาบ้าง!
“ต่อไป ตาข้าแล้ว!”
กุนไท่กล่าวด้วยรอยยิ้มบาง พลังปราณ และความปรารถนาต่อสู้พวยพุ่งออกจากร่าง
ปุ้งงงง
ปรากฏกระแสลมปราณไหลเวียนรอบตัวของกุนไท่ขึ้นอย่างสงบ แต่มันกลับให้ความรู้สึกที่กว้างใหญ่ไพศาลดุจมหาสมุทร จากนั้นมันขยายออกไปเป็นวงกว้าง
ทันใดนั้น!
วิสัยทัศน์รอบตัวของเยว่ฉีแปรเปลี่ยนไป รอบตัวของนางต่างเต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้ที่สวยสดงดงามมากมายตระการตา เพียงแค่ได้กลิ่นก็ทำให้ผู้คนรู้สึกหลงหลมทุกสิ่งและเคลิบเคลิ้มไปกับมันแล้ว เมื่อรวมกับสายลมที่พัดมาปะทะร่างของนางทำให้รู้สึกเย็นสบาย
แต่แล้วพลันปรากฏสัตว์อสูรร่างกายใหญ่โตหลายสิบตัวกำลังวิ่งเข้าหาเยว่ฉีอย่างบ้าคลั่ง พวกมันอยู่ระดับสร้างรากฐาน ขั้นร่างกายกันทุกตัว! เหล่าสัตว์อสูรต่างพุ่งเข้ามาหานางอย่างกระหายเลือด
ตึง ตึง ตึง!
ใบหน้าของนางเปลี่ยนไป ก่อนจะใช้วิชาต่อสู้ออกไปต้านทานมันไว้ แต่นางกลับรู้สึกว่าพลังของนางนั้นถูกกดข่มไปถึงสามในสิบส่วน สามารถใช้พลังได้เพียงแค่เจ็ดส่วนเท่านั้น นางรู้ได้ทันทีว่าสาเหตุนี้มาจากกลิ่นของดอกไม้พวกนี้!
แต่เหตุใดกันเล่านางถึงได้มาอยู่ที่นี่ นางกำลังประลองกับกุนไท่อยู่ อย่าบอกนะว่า นี่คือโลกมายาในตำนาน!
โลกที่ถูกสร้างขึ้นโดยอาศัยศาสตร์มายาสร้างภาพลวงตาขึ้นมา แต่กุนไท่ไม่ได้ใช้แค่ภาพลวงตาธรรมดาเท่านั้น แต่มันรวมเข้ากับกลิ่นอายพิเศษของเขาด้วย มันมีความสมจริงถึงห้าในสิบส่วน สามารถบอกได้เลยว่า นี่คือกึ่งมายา กึ่งแท้จริง บางส่วนอาจเป็นมายา บางส่วนอาจเป็นของจริง!
แต่สิ่งที่นางแน่ใจนั้นคือสัตว์อสูรตรงหน้าคือของจริง แต่ส่วนดอกไม้พวกนี้คือของปลอม มันเป็นไปได้อย่างไรกัน ที่สามารถสร้างสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งกว่าระดับของตนเองได้ แถมยังไม่ใช่เพียงตัวเดียว แต่นี่กลับมีถึงหลายสิบตัว!
ระหว่างตอนที่นางยังคงสับสนงุนงงอยู่นั้น ข้างนอกพวกเขาทั้งสองยืนอยู่นิ่งไม่ขยับเคลื่อนไหวแต่อย่างใด กุนไท่ยืนหลับตาโดยใช้สมาธิควบคุมโลกมายาของเขาให้คงที่ และทางฝั่งของเยว่ฉีก็ยืนนิ่งไม่ต่างกัน แต่บนใบหน้าของนางนั้นปรากฏความเคร่งเครียดออกมา แล้วยังมีเม็ดเหงื่อที่กำลังผุดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน จนอาบทั่วทั้งใบหน้าที่งดงามของนาง
เหล่าผู้บ่มเพาะที่รับชมอยู่นั้น รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่กุนไท่สามารถสร้างโลกมายาได้ เพราะพวกเขาเคยพบเจอกับผู้ที่สามารถใช้ภาพมายา หรือสร้างโลกมายาขึ้นมาได้ แต่พวกรุ่นเยาว์นั้นกลับงุนงงกับภาพตรงหน้าของพวกเขา จากประสบการณ์ของพวกเขานั้นไม่เคยพบเจอมาก่อน อาจจะมีบางส่วนที่เคยศึกษาจากตำรามาแล้ว แต่นั้นมันก็เป็นเพียงในตำราเท่านั้น!
โฮกกกก!
ภายในโลกภายา ยังมีสัตว์อสูรอีกหลายตัวที่ยังปิดล้อมเยว่ฉีโดยไม่ให้หนีไปไหน ยังมีบางตัวที่เข้าไปโจมตีนางเพื่อเปิดโอกาสให้บางตัวโจมตีนางได้
ผ่านมาถึงสิบลมหายใจ นางไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไปแล้ว นางมีระดับบ่มเพาะแค่พลังมนุษย์เท่านั้น ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ที่อยู่ในระดับสร้างรากฐานได้ แต่ตอนนี้กลับต้องต่อสู้กับสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งกว่านางถึงหนึ่งขั้น แถมมันยังมีตั้งหลายตัว แม้นางจะแข็งแกร่งแต่ก็สามารถต่อสู้ได้แค่เพียงตัวเดียวเท่านั้นนี่คือขีดจำกัดของนางแล้ว
“ข้าขอยอมแพ้!”
นางตะโกนออกมาอย่างหวาดกลัว ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใด เมื่อนางกล่าวจบ ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ก่อนจะกลับมายังลานประลองดั่งเดิม!
“ผู้ชนะ กุนไท่!”
ผู้ตัดสินกล่าวด้วยรอยยิ้มให้กุนไท่ พล่างพยักหน้าอย่างชื่นชม ผู้ที่สามารถใช้ภาพมายาได้นั้น หายาก และแข็งแกร่งมาก ทวีปใดที่สามารถมีผู้เชียวชาญศาสตร์มายาอยู่ด้วยแล้ว น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก!
เพราะไม่ว่าจะสร้างสถานการณ์ในสงครามให้เปลี่ยนไป โดยใช้พลังมายาสร้างกองทัพสัตว์อสูร หรือสิ่งแปลกๆขึ้นมาได้แล้วนั้น ยังสามารถทำให้เห็นภาพที่มนุษย์หวาดกลัวที่สุดในจิตใจของตนเองได้อีกด้วย!
เสียงโห่ร้องดีใจจากเหล่าสหายทั้งหลายของกุนไท่ดังสนั่นขึ้น
“ยินดีด้วยกุนไท่ เจ้าชนะอีกเช่นเคย ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก ทั้งที่อายุก็เท่าข้า”
“น้องไท่ ยินดีกับชัยชนะอีกคราด้วย หวังว่าเราคงไม่ได้เจอกันนะ ฮ่าๆ”
กุนไท่เดินลงจากลานประลอง ก็ถูกล้อมรอบไว้ด้วยเหล่าผู้สืบทอดมากมายของแต่ละทวีป บุคคลแต่ละคนนั้น เมื่อเติบโตมาจะยิ่งใหญ่มาก ได้สร้างความสัมพันธ์กับพวกเขาในตอนที่ยังอ่อนแอ และยังไร้เดียงสาอยู่นั้น จะสามารถสร้างความจริงใจได้เป็นอย่างดี ในวันข้างหน้านั้น เมื่อเขาลำบาก แล้วต้องการพี่น้องเหล่านี้ละก็ คงมีทวีปขนาดกลาง อย่างน้อยสิบทวีปมาช่วยเหลือเขาได้
แต่ทั้งหมดนี้ก็เพียงแค่การคิดเล่นๆของกุนไท่เท่านั้น การขอความช่วยเหลือจริงๆอาจจะมีแค่ไม่กี่ทวีป หรืออาจจะไม่มีเลยก็ว่าได้ แต่สร้างมิตรไว้ ก็ย่อมดีกว่าสร้างศัตรู
การแข่งขันยังคงทำเดินต่อไป กุนไท่เอาชนะคู่ต่อสู้คนต่อไปจนถึงรอบชิงชนะเลิศ เขาจะต้องพบเจอกับหมิงเซียนผู้อยู่ในระดับสร้างรากฐาน แถมยังมีอาวุธคู่กาย!
เหล่าผู้ชมไม่ว่าจะเป็นผู้อาวุโส หรือเหล่ารุ่นเยาว์ทั้งหลายจากหลายที่มารวมตัวกัน แต่สิ่งมีที่เหมือนกันเลยคือ ความตื่นเต้นที่จะได้ดูการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการประลองในครั้งนี้ แม้ระดับบ่มเพาะของกุนไท่จะต่ำ แต่ความแข็งแกร่งของเขานั้นยังไม่ได้แสดงออกมาทั้งหมด
สิ่งนี้ทำให้ใครหลายคนต่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง ที่จะได้เห็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ของเหล่าผู้สืบทอดที่แข็งแกร่งที่สุดนั่นเอง!
