ตอนที่ 14 อาบน้ำ!

ตอนที่ 14 อาบน้ำ!

เขาจะกัดคอเธอจริงๆ หรือ!

ซูยองตัวเกร็ง เพราะควีโน้มตัวมาใกล้มาก และกำลังทำท่าจะกัดเธอเข้าที่ต้นคอ พอปากควีกำลังจะถึงต้นคอ ซูยองก็หลับตาปี๋

“!!!”

“นี่เจ้ากลัวข้าจริงๆ เหรอ” ควีมองหน้าซูยอง เห็นซูยองกลัวมาก เลยเอามือโอบนางเข้ามากอดปลอบใจ

“ข้าไม่กัดเจ้าหรอกนะอย่ากังวลไปเลย” ควีพูดพร้อมลูบหัวและกอดซูยองเบาๆ อย่างอ่อนโยน

"..... > <"

ซูยองไม่ได้กลัวควีขนาดนั้น แต่ก็อดตกใจไม่ได้ เพราะปกติเธอก็ไม่ค่อยได้อยู่ใกล้มนุษย์เพศชายเท่าไหร่ มาตอนนี้กลับมาต้องอยู่ใกล้แวมไพร์สุดหล่อแทน มันเหมือนฝัน แต่ก็ผ่านเรื่องเล่นจริงเจ็บจริงมากขนาดนี้คงไม่ใช่แค่ฝัน

ณ ตอนนี้ ลำพังมองหน้าควีตรงๆ ก็เขินแย่ละ พอถึงช่วงเวลาอาบน้ำทำให้ซูยองเขินแรงกว่าเดิม 8 เท่า เธอจึงแอบไปอาบตรงซอกหินที่มีต้นไม้บังลึกๆ แทน และเธอสวมแค่ผ้าคลุมของควี เพราะเสื้อเก่าขาดหมดแล้ว

พอเข้าไปตรงซอกลึก ก็เจอกระเป๋าตัวเองที่ตกมาพร้อมกันพลัดไปติดค้างอยู่ในซอกด้านในสุดของถ้ำน้ำตกพอดี กระเป๋าเกี่ยวอยู่กับต้นไม้ที่ขึ้นแทรกขึ้นมาตรงลำธาร โชคดีที่ข้างในไม่ได้เปียกอะไร ซูยองจึงมีเสื้อไว้เปลี่ยนอีก 2 – 3 ชุด

“ในโชคร้าย ยังมีโชคดีหลงเหลืออยู่หละสิเนี่ย”

เอ๊ะ! เราจำได้ว่ามีคอนแทคเลนส์รายปีสำรอง 1 คู่ นี่หว่า

"นั่นไงเจอแล้ว ^^"

ซูยองใส่คอนแทคทันที แต่ยังไม่บอกควีว่าสามารถเห็นภาพชัดแล้ว พอเห็นอะไรได้ชัดเหมือนเดิมก็ดีใจ จากตอนแรกมองอะไรก็มัวไปหมด พอเห็นชัดก็เหมือนได้พบโลกใหม่

ซูยองเช็ดตัวแล้วเช็กว่ากระเป๋ามีอะไรบ้าง เผื่อจะได้ใช้ให้เป็นประโยชน์อีก ในจังหวะที่ซูยองกำลังค้นๆ กระเป๋าอยู่นั้น ควีก็เดินมาพร้อมปลาที่จับมาให้

และเมื่อซูยองเงยหน้ามองไปตามเสียงของควี ก็พบกับซิกแพคที่เห็นได้ชัดเจนบนหน้าท้องล่ำๆ ถึงแม้เขาจะมีผิวขาวซีด แต่กล้ามกลับชัดอย่างกับมีใครเอาสีมาเขียนไว้ เงาร่องชัดเน้นๆ เหมือนกล้ามของนักรบในเรื่องสปาตัน!

อยู่ถ้ำทั้งวัน เอาเวลาไหนไปเล่นกล้ามกันฮึ นี่มันเผ่าพันธุ์ที่น่าอิจฉาชัดๆ โธ่วววเรา พลาดของเด็ดมาตั้งหลายวันหรือนี่ โอ้ยๆๆ ตายแล่ว ตายแล้วววว งานดี เทปั่ง!!!

ซูยองแอบส่องซิกแพคควีแล้วใจเต้น~

“ตึกตัก ตึกตัก”

นี่มันชุดอะไรกันเนี่ย วาบหวิวสุดๆ ท่อนบนใส่แค่ เสื้อคลุมตัวเดียว โชว์กล้ามธรรมชาติให้มาเป็นมัดๆ หน้าท้องแน่นซะขนาดนี้แล้วฉันจะเอาตาไปไว้ที่ไหนได้!!!

ในระหว่างที่ซูยองกำลังตื่นเต้นกับร่างกำยำที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ แต่ฝั่งควีนั้นก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกเธอจ้องมอง เขามัวแต่แล่ปลาอยากขะมักเขม้นเพื่อมาทำอาหารให้ซูยองกิน ส่วนควีจะกินหรือไม่กินก็ได้เพราะกำลังจำศีลอยู่

“ไปนั่นรอที่ทางโน้นสิ” ควีเรียกให้ซูยองไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารก่อน

ซูยองเดินไปตามเสียงเรียกทันที แต่เดินได้ไม่ไกลก็เซเพราะเพิ่งฟื้นไข้ บวกกับเมากล้ามแวมไพร์ เธอรีบเดินไปนำหน้าไปก่อน กะจะไปนั่งหันหลังให้เพราะกลัวเก็บอาการเขินไม่อยู่ กลัวควีจะรู้ว่านางมองเห็นชัดแล้ว แต่ยิ่งรีบเดินก็ยิ่งเซ จนพลาดหลังพิงโดนอกควีเต็มๆ

!!! แว๊กกก ยิ่งเลี่ยงเหมือยยิ่งเจอ ซูยองตะโกนก้องในใจ

ควีโอบเอวซูยองเอาไว้เพราะกลัวนางล้ม

“กลิ่นดอกบ๊วยขาวมาจากไหนกันนะ” เขาก้มลงมาดมที่ผมของซูยองเบาๆ จนเธอตกใจตัวแข็งเขินไปทั้งตัว > . <

“กลิ่นผมก็ไม่ใช่” ควีพูดไปก็ไล่ดมส่วนอื่น ไล่ดมลงมาที่คอ

และดมไล่ลงมาที่เนินไหล่

ควีดมใกล้มากกกกก จนจมูกโด่งๆ สัมผัสโดนต้นคอซูยองเบาๆ และชิดมากจนปากจะจูบโดนผิวขาวๆ ของเธออยู่แล้ว

"ย่ะ! "

"อย่านะ!!! "

โปรดติดตามตอนต่อไป ...