บทนำ

บทนำ

          “น้องเพลง...น้องเพลงเข้าใจพี่นะครับ พี่ไม่มีทางเลือกจริงๆ”

หญิงสาวหลบสายตาเว้าวอนของชายหนุ่มลงที่หลังมือของตนเอง      มือใหญ่ที่เคยเกาะกุมให้ไออุ่นมาตลอด 6 ปีที่ผ่านมานั้นกลับสร้างความเยียบเย็นที่หัวใจจนเธอรู้สึกว่า หัวใจของตนเองคงหยุดเต้นไปชั่วขณะ

“เพลงไม่เข้าใจ...เพลงไม่เข้าใจ”    หญิงสาวพึมพำ ดวงตาเธอแห้งผากแม้จะปวดร้าวเหลือเกินกับเรื่องที่รับฟัง

“น้องเพลง...พี่รักน้องเพลงนะครับ... แต่...พี่จำเป็นต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้น”         ชายหนุ่มพยายามอธิบาย

“น้องเพลง...น้องเพลงให้โอกาสพี่แก้ตัวสักครั้งนะครับ แค่ครั้งเดียว”

“พี่ภูมิพูดอะไรออกมา! พี่ภูมิกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะ! แล้วพี่ภูมิจะมาแก้ตัวอะไรได้อีก มันสายไปแล้วค่ะ”

“ไม่นะน้องเพลง! น้องเพลงเป็นคนเดียวที่พี่รัก...แค่...แค่รอให้พี่เคลียร์ปัญหากับผู้หญิงคนนั้นให้เรียบร้อยก่อน”

“พี่ภูมิอย่าพูดอะไรอีกเลย! เพลงรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้แล้ว”       หญิงสาวอยากร้องไห้ ปรารถนาเหลือเกินที่จะให้ความเศร้าหลั่งไหลออกมา  สมองยังอึ้งอลกับหลากหลายเรื่องราวที่ทะลักเข้ามาจากปากชายหนุ่มผู้เป็นที่รักของเธอ            แต่ถ้อยคำของเขาทำให้เธอต้องดึงมือตัวเองกลับแล้วยกมือขึ้นปิดหู

ไม่ซิ! ไม่ใช่! ตอนนี้เขาไม่ใช่คนรักของเธออีกแล้ว      เขายังเป็นคนรักของใครอีกคนด้วย

ซ้ำร้าย... เขาคือคนที่เธอจะแต่งงานด้วยแต่กลับไปทำผู้หญิงคนหนึ่งตั้งท้อง และผู้หญิงคนนั้นก็คือ“ปรายฝน” เพื่อนสนิทของเธอเอง

“น้องเพลง”

ธนภูมิยื่นมือไปหมายจะจับมือเธอไว้อีกครั้ง แต่หญิงสาวกลับรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนเก้าอี้ล้มลง           สายตาหลายคู่ในห้องอาหารสุดหรูของโรงแรมระดับห้าดาวหันมามองทั้งคู่เป็นตาเดียว

“เราจบกันแค่ตรงนี้เถอะค่ะพี่ภูมิ” หญิงสาวยกมือปิดปากกลั้นสะอื้น เวลานี้เธอไม่อายสายตาของใครอีกแล้ว “อย่าทำอะไรให้เพลงรู้สึกเกลียดพี่ภูมิมากไปกว่านี้เลย”

“น้องเพลงครับ! น้องเพลง!”

หญิงสาวถอยห่างจากชายหนุ่มแล้วหมุนตัววิ่งออกมา เธอรู้ว่าเขากำลังตามเธอมาแต่เธอไม่ต้องการพบเขาอีก อย่างน้อยก็ในเวลานี้   3ปีที่เธอจากเมืองไทยเพื่อไปเรียนต่อในระดับปริญญาโทที่ประเทศอังกฤษ เธอต้องทนกับความเดียวดายแต่ก็มี “ธนภูมิ” เป็นกำลังใจ คำสัญญาก่อนการเดินทางที่ทั้งคู่ให้ไว้ทำให้ใจเธออุ่นและทำให้ตลอดเวลาที่ไกลบ้าน เธอเฝ้าคิดถึงแต่ภาพตัวเองในชุดเจ้าสาวแสนสวย            แต่เมื่อเธอกลับมากลับพบว่าคนรักของอเปลี่ยนไปแล้ว

น้ำตาหลั่งเป็นสายทำให้เธอมองไม่เห็น ร่างเล็กๆ ชนเขากับบุรุษร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะก้าวเข้าในโรงแรม   ความแข็งแกร่งของเขาทำให้หญิงสาวถึงกับผงะจะล้มลงแต่สองมือของเขาประคองเธอไว้ได้ทัน

“น้องเพลง! น้องเพลงฟังพี่ก่อน”

หญิงสาวไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวดของตัวเอง     เธอหันกลับ ไปมองทางด้านหลังอย่างผวา และเหมือนชายหนุ่มแปลกหน้าจะรู้       เขาดึงหญิงสาวเข้ามากอดแนบแน่นและเบี่ยงตัวหลบไปหลังต้นไม้ใหญ่ที่ประดับอยู่หน้าทางเข้าของโรงแรม

ด้วยความตกใจและต้องการหลบหน้าคนรักทำให้หญิงสาวยอมรับการช่วยเหลือ เธอซุกตัวอยู่ในอกกว้าง เสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอและกลิ่นอายผู้ชายแบบที่เธอไม่คุ้นเคยทำให้หญิงสาวรู้สึกคลายความตื่นเต้นลง

“เขาไปแล้ว” สำเนียงอังกฤษแบบชาวทะเลทรายเอ่ยขึ้น “ผู้ชายคนนั้น...ไปแล้ว”

หญิงสาวผละจากอกของเขาอย่างง่ายดาย   เธอเงยหน้าจากแผงอกและหันไปมอง เห็นเพียงแผ่นหลังของชายคนรักที่เดินไปไกลแล้ว

“ขอบ...ขอบคุณค่ะ”

เธอเอ่ยเบาๆ แล้วหมุนตัวจะเดินหลบไปอีกทาง แต่ร่างเล็กกลับถูกรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ดึงข้อมือของเธอไว้ก่อน          หญิงสาวมองเขาอย่างงุนงง...แล้วเขาก็เฉลยในวินาทีถัดมาเมื่อเขาใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาของเธอ

เพียงเสี้ยววินาทีที่หยาดน้ำตาถูกลบเลือนไป            แม้ใบหน้าจะเคร่งขรึมแต่หญิงสาวก็ได้เห็นดวงตาสีเทาเข้มจ้องมองเธอด้วยแววตาเจือนความอ่อนโยน

ดวงตาของเขาเหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆฝน