ตอนที่แล้วบทที่ 14 : การสื่อสารในความเงียบ (ฟรี)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 16 : สตรอเบอร์รี่กลายพันธุ์

บทที่ 15 : การเพิ่มขึ้นของความเร็ว (ฟรี)


หลินเสี่ยวไม่ยอมแพ้อย่างเด็ดขาด ขณะที่เธอส่งสิ่งของในมือเธอให้กับอู่เย่;หลิง เธอพูดอีกสองสามคำกับเด็กน้อย

“เออออ? เออออ?”

‘หลิง หลิง?  หลิงหลิง?”  เธอเรียกชื่อของเด็กน้อย

ในขณะนั้นเธอสังเกตเห็นการแสดงออกที่เปลี่ยนแปลงไปของอู่เย่วหลิง เด็กหญิงตัวน้อยหยุดชั่วครู่หนึ่งจากนั้นดวงตาของเธอละออกไปจากแมลงปอหญ้าในมือของหลินเสี่ยวเพื่อมองไปทางซ้ายด้วยความสับสนแต่ไม่เห็นอะไรเลย หลังจากนั้นเธอกลับไปมองหลินเสี่ยวด้วยดวงตาสับสนคู่นั้น

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเด็กน้อยหลินเสี่ยวก็หยุดเช่นกัน เธอรู้สึกสั่นไหวในใจ ซึ่งเธอก็ตระหนักได้ว่าในใจนั้นมีความสุข

“เออออ อ๊าาาาาวส์?  เธอทำเสียงแปลกๆ อีกประโยคหนึ่งเมื่อเธอพยายามพูดชื่ออู่เย่วหลิงอีกครั้ง ‘หลิงหลิงเธอได้ยินฉันไหม?’ เธอถาม

เวลานี้ปฏิกิริยาของอู่เย่วหลิงตอบกลับอย่างไม่คาดคิด

หลังจากได้ยินเสียงของหลินเสี่ยวอีกครั้ง เธอจ้องไปที่หลินเสี่ยวอย่างเดิมเธอดูเหมือนจะหยุดนิ่ง เธอยังคงจ้องมองหลินเสี่ยวโดยไม่เปล่งเสียงใดๆหรือแม้แต่มีความคิดในใจของเธอแสดงออกมา

หลินเสี่ยวสับสน

อู่เย่วหลิงได้ยินเธอหรือไม่? ทำไมสีหน้าของเธอถึงได้นิ่งแบบนั้น? เสียงของเธอทำให้เด็กน้อยกลัวไหม?

จากความทรงจำของอวี่เถียนหยี่ หลินเสี่ยวได้เรียนรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นคนเก็บตัวไม่ค่อยชอบพูดคุยนัก  ยกเว้นพ่อของเธอ เธอจะไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เธอเลย

เธอถูกลักพาตัวโดยอวี่เถียนหยี่เพราะใช้อู่เฉิงเย่วเป็นข้ออ้าง อวี่เถียนหยี่ใช้ประโยชน์จากความประมาทของอีกฝ่ายและหลอกเด็กหญิงตัวน้อยให้ออกมาข้างนอกและทำให้เธอหมดสติและลักพาเธอมา

สำหรับวิธีที่ลูกสาวของหัวหน้าฐานสามารถลักพาตัวได้อย่างง่ายดาย เหตุผลเพียงอย่างเดียวคือ        อวี่เถียนหยี่มีบุคคลทรงอำนาจสนับสนุนเธอ – ผู้นำฐานอีกคนหนึ่งให้ความช่วยเหลือเธอ

ท่าทางที่แข็งกระด้างของอู่เย่วหลิงผ่อนคลายลงอย่างรวดเร็ว  แต่ดวงตาของเธอยังคงระแวดระวัง ขณะที่จ้องมองที่หลินเสี่ยว  เธอยังสามารถเห็นแมลงปอหญ้าในหลังมือของเธอ

ในขณะที่เด็กน้อยมุ่งสนใจที่แมลงปอหญ้าหลินเสี่ยวก็คว้าโอกาสมอบมันให้เด็กน้อยทันที

ในตอนนี้อู่เย่วหลิงไม่กลัวหลินเสี่ยวอีกต่อไป  เธอเห็นซอมบี้จำนวนมากและพวกเขาก็น่าเกลียดและเลว อย่างไรก็ตามตราบใดที่ซอมบี้ตัวนี้ไม่พยายามกัดและกินเธอ เธอไม่สนใจ

มองแมลงปอหญ้าที่หลินเสี่ยวมอบให้เธอ  ตอนนี้อู่เย่วหลิงเข้าใจว่ามันมีความหมายสำหรับเธอ  เธอยังคงนิ่งเฉยอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยื่นมือออกจากผ้าห่มอย่างช้าๆและหยิบมันออกมาจากมือของเธอ

หลินเสี่ยวค่อยๆวางกรวยใกล้ปากของอู่เย่วหลิงและชักชวนให้เธอดื่มเล็กน้อย  น้ำเริ่มไหลออกมาจากก้นกรวยแล้ว

อย่างไรก็ตามอู่เย่วหลิงมองไปที่น้ำเงียบๆ โดยไม่อ้าปากเพื่อดื่มน้ำแต่ก็ไม่ได้หลบหลีก

หลินเสี่ยวสามารถอดทนต่อการถือกรวยรอไว้เท่านั้น และกลัวที่จะวางลง

หลังจากผ่านไปประมาณยี่สิบวินาทีจากการนับของหลินเสี่ยวในที่สุดอู่เย่วหลิงก็เริ่มขยับตัว

เธอเอนตัวเล็กน้อยและเบี่ยงปากไปทางช่องกรวยในมือของหลินเสี่ยว อ้าปากออกเล็กน้อยเพื่อจิบน้ำจากรูกรวย  ประมาณครึ่งหนึ่งของน้ำได้ไหลออกไปแล้วในเวลานั้น  จากนั้นเธอก็ค้นพบว่าน้ำนั้นค่อนข้างหวาน ดังนั้นเธอจึงดื่มมันต่อ

เมื่อถึงเวลาที่เด็กน้อยดื่มน้ำจากกรวยจนหมด หลินเสี่ยวก็รู้สึกว่าเธอมีเหงื่อหยดลงจากใบหน้าของเธอแม้ว่าซอมบี้จะไม่มีเหงื่อ

'วุ้ย! ในที่สุดเจ้าหญิงน้อยก็ดื่มน้ำ!  หัวใจของฉันเหนื่อยมาก! 'หลินเสี่ยวบ่นเงียบ ๆ

แต่แล้วก็มีปัญหาอื่นเกิดขึ้นกับเธอ  ในเวลานี้เด็กจะไม่รู้สึกหิวอีกต่อไปเพราะเธออดอาหารนานเกินไป แต่น้ำที่เธอดื่มก็มีแนวโน้มที่จะจุดประกายความรู้สึกหิวอีกครั้ง

หลังจากที่ดื่มน้ำหมดเธอก็ไปเติมน้ำในกรวยให้เต็มเพื่อให้เด็กดื่มอีกครั้ง

หลังจากดูเด็กน้อยดื่มน้ำหมดไปอีกรอบ ในที่สุดหลินเสี่ยวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุด  เธอวางกรวยในมือแล้วเดินไปทางด้านข้างเพื่อออกจากพื้นที่

ดวงตาของอู่เย่วหลิงเบิกกว้างขณะที่เธอมองหลินเสี่ยวหายไปต่อหน้าต่อตาเธอ  เธอจ้องไปที่จุดที่หลินเสี่ยวหายไปครู่หนึ่งจากนั้นก็ส่ายหน้าไปมาและเริ่มมองค้นหารอบๆตัวเธอ

เธอค้นหาบริเวณโดยรอบด้วยตาของเธอ แต่ไม่เห็นร่องรอยของซอมบี้แปลกประหลาด ไม่มีใครนอกจากตัวเองในสถานที่นั้น   ที่นี่มันเงียบ ไม่มีลมกระโชกแรงที่จะรบกวนสภาพแวดล้อม

ทันใดนั้นความรู้สึกที่แข็งแกร่งและไม่สบายใจก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของอู่เย่วหลิง  เธอเปิดตาของเธอให้กว้างขึ้นและพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาสิ่งที่น่าตกใจกลัวแต่ก็ไม่พบอะไรเลย

ไม่มีร่องรอยของซอมบี้ตัวนั้น!

ทันใดนั้นดวงตากลมโตของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เธอไม่ได้ส่งเสียงดัง เธอกัดริมฝีปากของเธอแน่นและจับแมลงปอหญ้าที่หลินเสี่ยวมอบให้เธอและเธองอตัวก้มหน้าลงอีกครั้ง

เธอไม่ได้สังเกตว่าทั้งความหิวและความกระหายของเธอนั้นอิ่มแล้วหลังจากที่เธอดื่มน้ำในทะเลสาบที่หลินเสี่ยวมอบให้เธอ  สภาพร่างกายของเธอไม่เลวอย่างที่หลินเสี่ยวคิด  ในทางตรงกันข้ามพลังงานของเธอได้รับการฟื้นฟูอย่างช้าๆ

.............

หลินเสี่ยวออกมาจากอวกาศและปรากฏตัวอีกครั้งในอาคาร  เธอสูดอากาศ, รู้สึกถึงกลิ่นของผลไม้จากระยะไกล  หลังจากนั้นเธอก็หันหลังกลับทันทีและเดินไปที่บันได

ทันใดนั้นเธอก็ค้นพบว่าความรู้สึกของเธอมีกลิ่นที่คมชัดขึ้น

‘โอ้สวรรค์! ฉันกลายเป็นสุนัขไปแล้วหรือ? ดูเหมือนว่าซอมบี้ของเราจะมีทักษะที่เป็นประโยชน์!’ เธอวิ่งลงบันใดไปด้วยความเร็วสูงขณะที่คิดสิ่งเหล่านี้

เธอแค่อยากจะหาอาหารให้กับเด็กน้อยให้ได้โดยเร็วที่สุด  หากเด็กน้อยเสียชีวิตก่อนที่เธอจะได้ส่งเธอกลับบ้านไปหาพ่อ เธอจะกลายเป็นคนบาปที่ไม่อาจยกโทษให้ได้

การคิดแบบนี้ทำให้เธอวิ่งได้เร็วขึ้นไปอีก ในตอนแรกเธอสามารถก้าวคร่อมบันไดเพียงไม่กี่ขั้นในก้าวเดียว แต่ต่อมาเธอเริ่มกระโดดลงและเกือบจะครอบคลุมทั้งบันไดด้วยเพียงไม่กี่ก้าวในขณะที่ทิ้งเสียงกึกก้องไว้ข้างหลัง

เธอยังสังเกตเห็นว่าฝีเท้าของเธอถูกควบคุมและกลายเป็นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น เธอพบว่าแขนขาของเธอคล่องแคล่วขึ้นและขาของเธอแข็งแรงกว่าเดิม แต่เบากว่าเมื่อก่อนมาก

เธอกระโจนลงมาจากบันไดที่ห้าหรือหกรู้สึกไม่กระทบอะไรเลยขณะที่เธอตกลงบนพื้นอย่างหนัก   มาถึงตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอคล่องแคล่วว่องไวเหมือนแมว

มันใช้เวลานานในการเดินขึ้นบันไดเหล่านี้  แต่ด้วยการกระโดดลงอย่างรวดเร็วเธอก็ออกจากอาคารในไม่ช้า

เธอมองไปที่ท้องฟ้าและพบว่ามันยังมืดอยู่   อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่ารุ่งอรุณกำลังจะมาเร็ว ๆ นี้

เธอหันหลังกลับและวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ในทิศทางของกลิ่นผลไม้

หลินเสี่ยวเป็นคนใจร้อน  และดังนั้นเธอจะไม่เดินเมื่อเธอวิ่งได้ ในบางครั้งที่เธอไม่สามารถวิ่งได้เธอจะเดินเร็วด้วยก้าวใหญ่ๆ

เธอวิ่งผ่านความมืดมิดของค่ำคืนไปอีกครั้งขณะที่พยายามค้นหาว่าเธอสามารถวิ่งได้เร็วแค่ไหน

เธอเพ่งมองที่ขาและถนนในขณะที่ฟังเสียงหวีดหวิวเล็กน้อยที่เกิดจากลมที่พัดผ่านหูของเธอ

หากมีคนอื่นอยู่ที่นี่เขาหรือเธอจะตกใจเมื่อเห็นว่าเธอเร็วแค่ไหน    เธอวิ่งเหมือนสายฟ้าผ่า  และความเร็วของเธอเกินกว่าที่นักกีฬาโอลิมปิกจะทำสถิติได้หลายเท่า

อย่างไรก็ตามหลินเสี่ยวไม่ได้รู้เรื่องนี้  เธอรู้เพียงว่ายิ่งเธอวิ่งได้นานเท่าไหร่เธอก็ยิ่งสนุกมากเท่านั้น  เธอรู้สึกว่าเธอสามารถวิ่งต่อไปได้ตราบใดที่เธอไม่ได้วางแผนที่จะหยุด

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด