ตอนที่แล้วบทที่ 13 : กลิ่นในอากาศ (ฟรี)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 15 : การเพิ่มขึ้นของความเร็ว (ฟรี)

บทที่ 14 : การสื่อสารในความเงียบ (ฟรี)


หลินเสี่ยวตัวแข็งทื่อด้วยความกังวล  เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร  แต่เธอรู้ว่าเธอไม่ควรเข้าใกล้เด็กในตอนนี้  สิ่งที่เธอทำได้คือขยับถอยหลังไปสองก้าวแล้วลองทำให้เด็กตอบโต้

สิ่งที่เธอต้องการจริงๆ คืออุ้มเด็กไปที่ทะเลสาบและพาเธอไปดื่มน้ำอีกครั้ง

เธออาบน้ำในทะเลสาบก่อนหน้านี้และไม่รู้ว่าไวรัสในร่างกายเธอแพร่เชื้อยู่ในน้ำหรือไม่  อย่างไรก็ตามเธอจำได้ว่าเด็กเมาน้ำทะเลสาบเล็กน้อยเมื่อเธอเอาเข้าปากครั้งแรก และดูเหมือนว่าจะไม่มีผลข้างเคียงใดๆ เกิดขึ้น  นี่เป็นการพิสูจน์ว่าน้ำปลอดภัย

เมื่อหลินเสี่ยวก้าวถอยหลังดวงตาของอู่เย่วหลิงก็เปล่งประกาย น่าแปลกที่ดวงตาที่หมองคล้ำของเธอเริ่มสดใสขึ้นและความกลัวและความสิ้นหวังในตาคู่นั้นดูเหมือนจะหายไปอย่างน่าอัศจรรย์  แม้ว่าจะเป็นเพียงเล็กน้อย  จากนั้นเธอมองที่หลินเสี่ยวด้วยความอยากรู้

เด็ก ๆ อาจมีความรู้สึกไวมาก  เมื่อเธอเห็นหน้าซอมบี้สุดสยองของหลินเสี่ยวคำตอบแรกของเธอคือความหวาดกลัว  อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นหลังจากนั้นมันเป็นครั้งที่สองหรือแม้กระทั่งครั้งที่สาม

เธอกลัว แต่เมื่อเธอเห็นหลินเสี่ยวก้าวถอยหลัง เธอก็นึกถึงคำถามทันที ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงไม่กัดเธอ?

แม้ว่าอู่เย่วหลิงจะยังเด็ก เธอเคยเห็นซอมบี้มาก่อน ซึ่งทิ้งบาดแผลภายในใจเธอเป็นสาเหตุของโรคปัญหาทางจิตในปัจจุบันของเธอ

ในความทรงจำของเธอซอมบี้น่ากลัวมากและจะกัดและกัดคนที่เห็นทุกคน

ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงไม่ยอมตะครุบเธอ? ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงอยู่ไกลจากเธอราวกับว่ากลัวเธอเกินกว่าจะเข้าใกล้?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ก็เริ่มการต่อสู้ภายในหัวเล็กๆของอู่เย่วหลิง  ครู่หนึ่งเธอพบว่าจริงๆแล้วเธอไม่กลัวเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาก่อน

เธอยังจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นซอมบี้ตัวนี้ มันกระโดดออกไปจากเธอราวกับว่ามันตกใจกลัวเสียงกรีดร้องของเธอ

อู่เย่วหลิงมองภาพหลินเสี่ยวตกใจขวัญหนีดีฝ่อกำลังยืนอยู่ใกล้ๆเธอ

ในอีกด้านหนึ่งหลินเสี่ยวคอยสังเกตทุก ๆ การเคลื่อนไหวของอู่เย่วหลิงอย่างระมัดระวัง  เธอสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของการแสดงออกบนใบหน้าระยะหลังและในเวลาเดียวกัน เธอมีความรู้สึกหวิว ๆ ที่ว่าความกลัวและความสิ้นหวังของเด็กคนนี้ลดน้อยลงไปแทนที่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแทน

'จิตวิทยาของเด็กแปลกจริงๆ!' หลินเสี่ยวคิด  แต่ในระหว่างนี้เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน  ตอนนี้เด็กน้อยไม่กลัวเธอ  สิ่งอื่น ๆ คงจะง่ายขึ้นมาก

ในขณะที่หลินเสี่ยวกำลังอ่านใจของอู่เย่วหลิง  ทันใดนั้นเธอก็คิดขึ้นมาได้

เธอสามารถควบคุมซอมบี้และอ่านความคิดของพวกมันได้ ดังนั้น…เธอสามารถถ่ายทอดความคิดของเธอเองไปยังผู้อื่นได้หรือไม่? เธอช่วยให้เด็กน้อยคนนี้รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่? ถ้าเธอทำได้ ...

เมื่อเธอคิดถึงความเป็นไปได้นี้  หลินเสี่ยวรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นแม้ว่าเธอจะรู้ว่านี่เป็นภาพลวงตาเพราะหัวใจของเธอไม่เต้นเลย  เธอไม่มีการเต้นของหัวใจเลย!

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้หลินเสี่ยวตัดสินใจดำเนินการโดยทันที  เธอมองไปที่อู่เย่วหลิงในสายตา  ทันใดนั้นก็นั่งไขว่ห้างบนพื้นขณะที่จ้องมองความสับสนของเธอ  หลังจากนั้นทั้งสองก็จ้องที่กันและกัน

‘เธอกำลังทำอะไร? เธอไม่มากัดฉันเหรอ? เธอจะไม่กินฉันใช่ไหม?’

ความรู้สึกถึงอันตรายของอู่เย่วหลิงค่อยๆจางลงและเธอก็เริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอเห็นว่าหลินเสี่ยวไม่พยายามเข้าใกล้เอและนั่งลงบนพื้น  ความคิดเหล่านี้ผุดขึ้นมาในใจเธอทันที

‘หลิง หลิง? หลิง หลิง?’

เธอจดจ่อกับความคิดของเธอและเรียกอู่เย่วหลิงออกมาดังๆ และในใจของเธอ อย่างไรก็ตามลิ้นของเธอแข็งทื่อเป็นซอมบี้ซึ่งทำให้เสียงของเธอดูแปลกๆ เช่น ‘เอออ  เอออ’

อู่เย่วหลิง ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่หันกลับมามองเธอด้วยสีหน้าสับสน

หลินเสี่ยวพยายามอีกสองสามครั้ง แต่อู่เย่วหลิงมองเธอโดยเฉพาะ รู้สึกแปลกๆ โดยไม่แสดงการเปลี่ยนแปลงใดๆ

หลังจากนั้นครุ่หนึ่งหลินเสี่ยวถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

เมื่อได้ยินการถอนหายใจนี้ การแสดงออกในดวงตาของอู่เย่วหลิง เปลี่ยนไปเล็กน้อย  อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นโดยหลินเสี่ยวซึ่งหันกลับไปมองทะเลสาบ

เนื่องจากเธอไม่สามารถสื่อสารโดยใช้ความคิดของเธอ  เธอคิดว่าเธอจะพยายามทำสิ่งใด

หลังจากเหลือบมองไปที่ทะเลสาบหลินเสี่ยวก็มีแรงบันดาลใจอย่างฉับพลันจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นเธอลุกขึ้นยืนอู่เย่วหลิงก็รู้สึกกังวลอีกครั้ง  แต่ต่อมาเธอก็ตระหนักว่าซอมบี้ตัวนี้ไม่ได้เข้าใกล้เธอ

‘เธอกำลังทำอะไร?’ อู่เย่วหลิงมองซอกแซกอย่างพิศวงขณะที่เธอดูหลินเสี่ยวเดินไปที่ทะเลสาบ

หลินเสี่ยวมาถึงริมทะเลสาบดึงใบหญ้ายาวสองสามใบจากนั้นจึงสายอย่างชำนาญให้เป็นแมลงปอสีเขียวตัวเล็ก  เธอวางแมลงปอลงหยิบอีกสองสามใบแล้วทำกรวยเล็กๆ  บีบขอบและใส่มันลงไปในทะเลสาบ ตักน้ำขึ้นมา

น้ำในทะเลสาบใสแจ๋วเหมือนเดิม  มันไหลเข้าไปในช่องทางที่เธอทำไว้ และหลินเสี่ยวดีใจที่มันไม่รั่ว

หลินเสี่ยวถือกรวยที่เต็มไปด้วยน้ำในมือข้างหนึ่งและแมลงปอหญ้าจากนั้นก็ค่อยๆเดินกลับไปที่อู่เย่วหลิง

อู่เย่วหลิงกำลังเฝ้ามองหลินเสี่ยวด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขณะที่เธออยากรู้ว่านางไปทำอะไรที่ทะเลสาบ  อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นหลินเสี่ยวลุกขึ้นยืนและเดินเข้าหาเธอ เธอก็สะดุ้งตื่นและดึงสัญชาตญาณการระวังตัวกลับมา

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอหลินเสี่ยวก็หยุดเดินและหยุดนิ่งทันที  ไม่ขยับส่วนอื่นของร่างกายยกเว้นแขน  เธอค่อยๆ ยื่นสิ่งต่าง ๆ ในมือของเธอไปข้างหน้า

ตามที่เธอหวังไว้เด็กตัวเล็กๆถูกดึงดูดโดยแมลงปอหญ้าและกรวยในมือของเธอทันที ด้วยเหตุผลบางอย่าง เด็กๆมักให้ความสนใจของเล่นที่ทำจากฟางเช่นนี้

หลินเสี่ยวอาศัยอยู่ในชนบทตอนเป็นเด็กและคุณปู่ของเธอสอนให้เธอทำแมลงปอหญ้าอย่างนี้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะใช้สิ่งนี้เป็นกำลังใจให้กับเด็กสักวันหนึ่ง

เธอยกแมลงปอเห็นว่าอู่เย่วหลิงดู  และรู้สึกปลื้มใจที่ได้เห็นว่าการขับไล่เธอในสายตาของอู่เย่วหลิง หายไปแล้ว

หลังจากนั้นเธอยกเท้าของเธอและเดินไปอีกสองสามก้าวเข้าหาอู่เย่วหลิง

เธอดึงดูดความสนใจของเด็กเมื่อเธอเคลื่อนตัว  แต่คราวนี้เด็กไม่รู้สึกประหม่าเหมือนเมื่อก่อน อู่เย่วหลิงมองตาหลินเสี่ยวแล้วเปลี่ยนความสนใจของเธอไปเป็นแมลงปอในมือของเธอ

หลินเสี่ยวมองการตอบโต้ของเด็กเป็นการอนุญาตให้ดำเนินการต่อ  ดังนั้นเอจึงยกเท้าของเธอขึ้นก้าวไปข้างหน้าช้าๆเพื่อไปหาเด็กหญิงตัวน้อย

เด็กหญิงตัวน้อยมองอย่างระมัดระวังและประหม่า  แต่ไม่สามารถละสายตาจากการมองแมลงปอหญ้าในมือของเธอได้

หลินเสี่ยวค่อย ๆ ขยับตัวอยู่ห่างจากเด็กประมาณหนึ่งเมตรให้มีช่องว่างระหว่างพวกเขา  พื้นที่นี้ทำให้เด็กรู้สึกถึงความปลอดภัยเล็กน้อย   และให้เธอเห็นแมลงปอหญ้าอย่างชัดเจนในมือของหลินเสี่ยว  ดังนั้นตอนนี้เด็กก็แสดงความรังเกียจต่อเธอน้อยกว่าแต่ก่อนมาก

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด