บทที่ 1
บทที่ 1
การ์เร็ตระบายลมหายใจอย่างโล่งอก คนสนิทรายงานว่าสองสามีภรรยาตระกูลกมลฉัตรเมื่อสองวันก่อนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์หลังกลับจากงานกาลาดินเนอร์ปลอดภัย “ดารัณ” ภรรยาสาวแทบไม่มีรอยขีดข่วนแต่ “ธันวา” คุณหมอหนุ่มเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล คืนกาลาดินเนอร์มีการประมูลคู่เต้นรำ เงินประมูลนำไปสร้างโรงพยาบาลเด็ก เขานึกสนุกประมูล “ดารัณ” เป็นคู่เต้นรำแข่งกับ “ธันวา” สามีของดารัณ
เขาเจอผู้หญิงมามากแต่มีไม่กี่คนที่จะทำให้เขารู้สึกประทับใจ ดารัณเป็นผู้หญิงที่เขารู้สึก “พอดี” เธอสวยและอ่อนหวาน ก่อนหน้าที่จะได้เจอตัวจริงเขาก็คิดว่าดารัณเหมือนไฮโซทั่วไป ออกงานสังคมบ่อยแต่เมื่อเขามีโอกาสได้พบเธอกลับรู้สึกดีอย่างประหลาด อาจเพราะผู้หญิงที่เข้ามาส่วนใหญ่จะมาด้วยเหตุผลเดียวคือ เขาคือการ์เร็ต แบล็ค เศรษฐีพันล้าน เจ้าของโรงแรมและรีสอร์ทหรูในประเทศไทยและอีกหลาย
ประเทศ
“อะไรที่อยากได้ก็ต้องเอามาให้ได้”
เขาคิดอย่างนี้เสมอทั้งเรื่องธุรกิจและเรื่องส่วนตัว แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้กับดารัณเพราะเธอรักสามีที่เพิ่งแต่งงานกันหมาดๆ เธอไม่หวั่นไหวกับเขาเลยสักนิด แน่นอนว่าในชีวิตของเขามีผู้หญิงที่พร้อมจะเลิกกับสามีมาคบกับเขาถ้าเขาต้องการ แต่ไม่ใช่กับดารัณ เมื่อรู้แน่แก่ใจว่าดารัณไม่สนใจเขา เขาก็ไม่คิดจะเหนี่ยวรั้ง แต่ไม่คิดว่าการล้อเล่นครั้งสุดท้ายของเขาจะทำให้หมอธันวาที่ดูเคร่งขรึมจะออกอาการหึงหวงมากขนาดนั้น
ตระกูลกมลฉัตร เป็นตระกูลเก่าแก่และมีอิทธิพลมากตระกูลหนึ่ง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากจะไม่มีข่าวอุบัติเหตุให้คนนอกได้รู้ แต่มันก็ไม่เกินความสามารถของเขาที่จะส่งลูกน้องมือดีออกไปสืบข่าวมาให้ ความรู้สึกผิดทำให้เขาตัดสินใจลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานขับรถมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลที่ธันวารักษาตัวอยู่ และเมื่อถึงที่หมายร่างสูงเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วกดหมายเลขชั้นที่ต้องการ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกและขาของเขากำลังจะก้าวออกไป ทันใดนั้นเองมือเรียวก็ผลักและดันให้เขาเข้าไปด้านในและกดลิฟต์ลงทันที
“เฮ้! อะไรกันคุณ!” การ์เร็ตหัวเสีย ลิฟต์เลื่อนลงทันทีที่ปลายนิ้วสวยจิ้มหมายเลขชั้นที่เธอต้องการ
“ฉันรู้ว่าคุณมาทำอะไร” หญิงสาวแปลกหน้าพูดเสียงดุและเชิดหน้ามองอีกฝ่าย
“คุณเป็นใครกัน” การ์เร็ตงุนงง เขาเคยเจอผู้หญิงห้าวไร้มารยาทคนนี้ที่ไหน
“เลิกวุ่นวายกับดารัณเสียที” คราวนี้เธอถลึงตาใส่ เป็นจังหวะที่ประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวท่าทางประหลาดดึงแขนของเขาเกือบๆ จะลากร่างสูงใหญ่ให้เดินตามมา
“อย่าให้ชีวิตครอบครัวคนอื่นต้องมาพังพินาศเพราะความงี่เง่าของคุณเลย”
การ์เร็ตเพิ่งเข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูด “คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่จะมาเยี่ยมคุณธันวา”
“พูดกันอย่างแมนๆ เลยนะ” ลักษณ์ณารายืนกอดอกมองอีกฝ่าย “เอาเป็นว่าคุณอยู่ห่างๆ ทั้งคู่จะดีกว่า”
“เพื่อความสบายใจ ไว้วันหลังผมมาเยี่ยมก็ได้” เขาเองก็รู้สึกผิดอยู่บ้างและแอบกังวลว่าอุบัติเหตุครั้งนี้จะเพราะเขาประมูลเต้นรำแข่งกับธันวา
“ไม่ต้องมาหรอก” ลักษณ์ณาราโบกมือไปมา “เดี๋ยวก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว คุณไม่ต้องตามไปเยี่ยมถึงบ้านให้มีปัญหาหรอกนะ”
“ก็ผมอยากแสดงความบริสุทธิ์ใจนี่” เขายักไหล่ไม่สนใจคำขู่ของอีกฝ่าย
ลักษณ์ณารายักไหล่เลียนแบบเขา “ก็หาแฟนสักคนซิ คนอื่นจะได้ไม่คิดว่าคุณตามจีบดารัณอยู่”
เธอเบ้ปากแล้วหมุนตัวเดินกลับ
“คุณจะไปไหน”
“ทำงานซิ ฉันไม่ว่างเหมือนคนรวยบางคนหรอกนะ จะได้มีเวลาว่างไล่จีบเมียชาวบ้านนะ”
การ์เร็ตถึงกับอ้าปากค้าง ผู้หญิงคนนี้พูดจาไม่มีหางเสียงไม่ออดอ้อนเหมือนคนอื่นที่เขารู้จัก ใบหน้าหล่อเหลายิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ลักษณ์นาราไม่ได้หวั่นไหวกับรอยยิ้มของเขา หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนเดินจากไปโดยไม่รู้ว่าคนตัวโตคิดอะไรอยู่ในใจ การ์เร็ตหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองมาได้ทันถ่ายรูปหญิงใบหน้าของหญิงสาวไว้แล้วส่งภาพให้คนสนิทก่อนจะต่อโทรศัพท์สายตรงทันที
“พศินสืบให้หน่อยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ฉันต้องการข้อมูลด่วน”
“คู่แข่งทางธุรกิจหรือว่ามาเฟียแก็งค์ใหม่ครับบอส”
“ถ้ารู้จะมาถามรึ!” เขาทำเสียงเข้มใส่แต่หน้ายิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่“น่าจะเป็นคนที่รู้จักคุณดารัณ”
“ครับบอส”
“ฉันต้องได้ข้อมูลเย็นนี้”
“เย็นนี้เลยหรือครับ”
“ใช่ ไม่อย่างนั้นจะบอกว่าด่วนรึ”
“ครับบอส”
การ์เร็ตตัดสายโทรศัพท์จากคนสนิทแล้วก็ต่อสายถึงเลขาฯ “ให้คนจัดกระเช้ามาเยี่ยมคุณธันวาที่โรงพยาบาลทีนะ”
“ได้ค่ะเจ้านาย” นางรับคำสั่งอย่างไม่รู้ว่าบิ๊กบอสอยู่หน้าโรงพยาบาลนั้นเอง “เอ่อ วันนี้เจ้านายจะกลับเข้าโรงแรมไหมคะ”
“ทำไม? มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า”
“คุณเอริก้ามาพบค่ะ”
“อ่อ...ผมลืมไป” เขามองตามร่างเพรียวที่ขับรถเก๋งญี่ปุ่นคันเล็กเคลื่อนผ่านหน้าไป “จัดห้องพักที่ดีที่สุดให้แล้วบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงผมจะไปถึง”
“ค่ะเจ้านาย”
การ์เร็ตยิ้มที่มุมปาก เขามอง ‘ของเล่นชิ้นใหม่’ แล้วรู้สึกกระปรี้กระเปร่า เอาเถอะ! ปล่อยไปก่อน ถ้า ‘อะไร’ ที่เขาต้องการแล้วละก็ไม่ยอมให้หลุดมือไปง่ายๆ ชายหนุ่มหมุนตัวเดินกลับมาที่รถของตัวเองและขับกลับมาที่โรงแรมห้าดาวสุดหรูกลางกรุงที่เขาเป็นเจ้าของ แน่นอนว่ามันไม่ใช่เพียงโรงแรมแห่งเดียวที่อยู่ในการปกครองของเขา แต่เอาเถอะ เอาเป็นว่าเขามีธุรกิจหลายอย่างแต่เขาชอบการบริหารจัดการโรงแรมเป็นที่สุด ในระยะเวลายี่สิบที่เขาทำงานหนักหน่วงหนีความจนกลายเป็นมหาเศรษฐี ใครจะว่าเขาใช้ชีวิตเสเพลหรืออยู่กับความร่ำรวยเขาก็ไม่สนใจ จะทำไมเล่า? กว่าเขาจะมาถึงจุดนี้ได้ต้องอดมื้ออยู่อย่างเหน็บหนาวท่ามกลางหิมะโปรย ขโมยขนมปังกินเพื่อประทังชีวิต
หนังสือพิมพ์ นิตยสารหรือรายการโทรทัศน์เคยสัมภาษณ์เขาหลายครั้ง แต่สิ่งที่คนอื่นรับรู้มันไม่ได้สักครึ่งจากชีวิตจริง เขาเป็นเด็กเร่ร่อนหลังจากพ่อตายแม่ก็ติดสุราอย่างหนักและเพิ่มดีกรีด้วยเฮโรอีน เมื่อข้าวของในบ้านถูกแปรเป็นเงินเพื่อซื้อยาเสพติดจนหมดเกลี้ยง แม่ก็ขายตัวเองเพื่อแลกยาเหล่านั้น ผู้ชายที่แม่พาเข้าบ้านเห็นเขาเป็นเพียงวัตถุชิ้นหนึ่งที่พร้อมจะลงมือทำร้ายได้ทุกเมื่อ เขาอายุเพียง 10 ขวบ ก็ตัดสินใจหนีออกมาใช้ชีวิตข้างถนน เขาเคยอยู่สถานสงเคราะห์และถูกส่งไปอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์แต่มันก็ไม่ได้ดีกว่าที่เคยเป็นอยู่นัก การออกมาใช้ชีวิตเร่รอนเป็นทางเลือกของเขาจนเมื่อได้พบหญิงชราที่อยู่ลำพังกับแมว 7-8 ตัว
มันเริ่มจากที่แมวตัวหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถมายังซอกตึกที่เขาซุกตัวหลบความหนาวที่ทำเอามือของเขาซีดเซียวและสั่นระริก หญิงชราตะโกนโหวกเหวกอย่างตกใจทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและคว้าตัวแมวสีเหลืองทองตัวนั้นไว้ได้
“โอ้ว!ขอบใจจริงๆ ถ้าไม่ได้เธอช่วยไว้ฉันต้องแย่แน่ๆ เจ้าตัวนี้มันถูกคนใจร้ายไล่ตีมาเป็นแผลที่ขาหลัง มันก็เลยไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ง่ายๆ”
เด็กชายได้แต่มองไม่ได้สนใจเรื่องที่หญิงชราเล่าให้ฟังนัก แต่เผลอคิดไปว่าแมวตัวนี้ช่างเหมือนเขาแตกต่างที่เขาไม่มีใครเป็นห่วงเป็นใย
“ตายจริง! มือของเธอเย็นมากเลย มันเขียวไปหมดแล้วนี่!”
หญิงชราแปลกหน้าดึงมือของเขามาดูด้วยสีหน้าตกใจ นางจูงมือข้างหนึ่งของเด็กชายในขณะที่เด็กน้อยก็ยังอุ้มแมวไว้แนบอก เดินข้ามถนนมายังบ้านเก่าๆ หลังหนึ่งที่มีแมวอยู่หลายตัวนอนขดตัวกลมอยู่หน้าเตาผิง
“มานี่ก่อนซิ มานั่งข้างๆ กัน” หญิงชราหยิบเบาะอันหนึ่งมาวางให้เขานั่งหน้าเตาผิง “ฉันมีซุปฟักทองอยู่ในครัว มันคงพอช่วยให้เธออุ่นท้องขึ้นมาได้”
เด็กชายนั่งลงบนเบาะนุ่มความอบอุ่นจากเตาผิงทำให้เขาผ่อนคลายและเผลอคิดว่ามันเป็นเพียงความฝัน เขาวางแมวตัวนั้นไว้บนตักและมันไม่ขยับตัวไปไหน ไม่กี่นาทีต่อมาชามซุปฟักทองก็ถูกยื่นส่งให้ เขารับมากินอย่างหิวโหยจนเกือบสำลัก
หญิงชรายื่นมือไปจะลูบศีรษะ แต่เด็กชายผวาและเบี่ยงตัวหนี “เด็กน้อย...เธอคงลำบากมามากเลยทีเดียวนะ”
เด็กชายไม่ตอบหลบสายตาเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินซุปฟักทองในถ้วย ในใจของเขาคิดเพียงว่าจะได้รีบออกไปหาที่ซุกหัวนอนก่อนที่จะโดนใครแย่งอีก
“ฉันเองก็ไม่ได้มีเงินมากมายอะไร แต่ถ้าเธอไม่มีที่ไป จะอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะ”
คราวนี้เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นจ้องมอง แม่หญิงชราจะยิ้มให้แต่เขาก็ยังระแวงเธออยู่
“ฉันชื่อวิทอเรีย แบล็ค” หญิงชราแนะนำตัว “เธออยากให้ฉันเรียกเธอว่าอะไรดีล่ะ”
“การ์เร็ต” เขาเอ่ยห้วนๆ ออกจากบ้านมาหลายปีเขาไม่ได้ลืมนามสกุลตัวเองแต่ไม่อยากจดจำ อดีตของตัวเอง
“เอาล่ะการ์เร็ต คืนนี้เธอนอนกับลูกๆ ของฉันไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
เด็กชายพยักหน้า เขากวาดสายตามองบ้านที่ค่อนข้างซอมซ่อและแมวอีกหลายตัว เขาเหนื่อยและเพลียเกินกว่าจะคิดเรื่องอื่นจึงได้แต่ล้มตัวลงนอนหน้าเตาผิง เป็นครั้งแรกที่เขาตัดสินใจถูกเพราะหลังจากนั้นเขาก็กลายเป็น ‘การ์เร็ต แบล็ค’ เด็กชายที่วิทอเรียคอยสอนให้อ่านหนังสือ และสอนให้เขากลายเป็นผู้เป็นคนอย่างที่เป็นทุกวันนี้
นั่นเป็นแค่จุดเริ่มต้นชีวิตอของ ‘การ์เร็ต แบล็ค’ CEO หนุ่มที่เคยได้รับรางวัลหนุ่มโสดในฝันของสาวๆ จากแมกกาซีนยอดนิยม แต่เบื้องหลังรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์เปี่ยมด้วยเล่ห์กลที่เมื่อใดก็ตามเขาหมายปอง ‘เหยื่อ’ ชิ้นไหนแล้วก็ไม่มีทางพลาด
แล้วชายหนุ่มก็คิดถึงหญิงสาวแปลกหน้าที่เขายังไม่รู้จัก ไม่นานหรอก เขาจะทำให้เธอสยบต้องทำทุกอย่างที่เขาต้องการ เพราะเขาคือ การ์เร็ต แบล็ค อะไรที่อยากได้ก็ต้องได้!.
