ตอนที่ 3 หนึ่งตัวเลือกที่ยิ่งใหญ่ (ฟรี)

ศิลปะพลังเเห่งสวรรค์ของหลินซีตงมีความมหัสรรษจรรย์ ทั้งยังสามารถปลุกศักยภาพที่อยู่ในตัวบุคคลได้ หากผู้ใดมีพรสวรรค์เเน่นอนว่าพวกเขาจะมองมันได้ทะลุปรุโปร่ง เเละจะก่อให้เกิดปรากฏการณ์บางอย่างใต้พลังเเห่งสวรรค์นี้

สัญญาณพิเศษเหล่านี้มีทั้งหมด 5 หมวดหมู่

เเสงที่อ่อนที่สุดนั่นคือลำดับขั้นพลังที่อ่อนสุด

พลังขั้นสุดยอดนั้น หากไล่ลำดับจากขั้นสูงมานั้นจะเป็นลำเเสงของสีต่างๆ ทั้งเเต่ละสีที่เเสดงออกมายังบ่งบอกได้ถึงความเฉพาะของเขาเหล่านั้น

ส่วนในระดับที่สองนั้นมีเเสงสว่างทอดมาเป็นลำเเสง 

ลำดับที่สามคือเเสงเเห่งเปลวไฟ 

ทว่าลำดับที่สี่จะไม่มีลักษณะที่โดนเด่นมากเพียงเเสงที่กระจายออกมาเท่านั้น

ในยามย่ำคืน เเสงสีเเดงที่จัดว่าเป็นระดับต่ำสุดของอันดับพรสวรรค์ชั้นหนึ่ง นั่นถือว่าหาได้ยากในบรรดาผู้บ่มเพาะพลัง มีเพียงหนึ่งในเเสนคนของราชอาณาจักรเท่านั้น การปรากฏตัวของผู้ที่มีความสามารถเช่นนี้ควรค่าเเก่การรักษาไว้ เพราะเขาจะกลายเป็นอนาคตกองทัพเเห่งราชอณาจักร

ลำเเสงไฟสีเเดงนี้ฟาดเข้าที่หน้ากู่ตั๋วไฮอย่างจัง

“ไปดูกันเถอะ!” หลินซีตง ออกจากห้องโดยสารและกระโดดลงจากเรือที่มีความสูงราวร้อยเมตร

เหล่าทหารอารักษ์ขานับสิบกระโดดตาม

จากการเปลี่ยนเเปลงร่างกายของเด็กชาย ทำเอากลุ่มเด็กนักเลงหวาดหวั่น ต่างจากเด็กสาวที่กำลังครุ่นคิดว่าร่างกายของเธอนั้นก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเช่นกัน ทว่าเธอยังคงไม่ละความพยามที่จะหาหินก้อนที่ใหญ่กว่าเข้าไปทำร้ายเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มยังคงเบลอเเละส่งเสียงพึมพัมเพราะความเจ็บ จึงครวญครางออกมา

เเละทันใดนั้นเอง เขาชำเลืองเห็นรองเท้าทหารที่ทำมาจากหนังกวาง

เด็กสาวหยุดชะงัก สายตาของเธอมองไปที่ชายผมสีเงิน เธอได้ทิ้งหินในมือลงทัน ทั้งยังเปลี่ยนเเววตาเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาเเลไร้ซึ่งพิษสง

เธอเองคงจะไม่ได้สังเกต ว่าเธอนั้นก็มีเเสงเล็กรอบตัวเธอเช่นกัน

เเต่ทว่าชายผมสีเงินนั้นไม่เเม้เเต่จะมองเธอ

หลินชีตงขมวดคิ้ว เเละมองไปยังเเผลของเด็กชาย ทั้งภายนอกเเละภายในของเขาบาดเจ็บหนักมาก เขาทนอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไรกัน

หลินชีตงยกมือขึ้นกลางอากาศ ขวดเล็กๆลอยมายังฝ่ามือของเขา สิ่งที่ปรากฏในมือของเขาคือตัวยาสีเขียว เเละค่อยๆทาลงตามเเผลของเด็กชาย

เเผลต่างๆสมานเเละดีขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ ทันใดนั้นเด็กชายค่อยๆพึมพัม ได้สติเเละลืมตาขึ้น

ใบหน้าอันงดงามของชายผมสีเงินคือสิ่งเเรกที่เด็กชายได้เห็นหลังจากฟื้นตัว

เขาไม่เข้าใจสถานการณ์มากนักเเละพยามมองไปโดยรอบเพื่อประติดประต่อเหตุการณ์

หลินชีตง ชำเลืองไปที่เด็กชาย รับรู้ถึงเหตุการณ์ต่อสู้ทั้งหมด เเละได้เข้าใจว่าทำไมเด็กชายถึงตกอยู่ในสภาพนี้

จากนั้นเขาค่อยๆก้มตัวลง เเละยื่นมือไปหาเด็กชาย “มาเถอะ มากับข้า ว่าเเต่เจ้าชื่ออะไร?”

เด็กชายสะดุ้งตัว พยามรวบรวมความกล้า พร้อมกับตอบด้วยเสียงสั่น

“ฉะ..ฉะเฉียนยี่ครับ”

มือเล็กๆของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือดเเละความสกปรก เเม้เเผลจะหายดีเเล้วก็ตาม

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เเต่เด็กชายสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากมือของชายผมเงิน

หลินชีตงกล่าว “ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก ส่งมือมาเถอะ”

กู่ตั๋วไฮ เพิ่งปรากฏ พร้อมมองไปที่รอยเเผลของเฉียนยี่ เขาขุ่นนเคืองจากการกระทำของพวกเด็กเกเรพวกนี้ ไม่ช้าที่จะตะหวาดเหล่าพวกหัวโจก

เด็กทุกคนต่างผวาเเละหวาดกลัว ต่างพยามวิ่งหนี เเต่ทว่าทหารล้อมรอบมิอาจทำให้เด็กๆวิ่งหนีไปได้

หลินซีตงค่อยๆเอื้อมมือไปหาเฉี่ยนยี่ช้าๆ เพียงการสัมผัสนั้นทำให้เด็กชายรับรู้ถึงความเเข็งเเกร่งที่เข้ามายังร่างกาย

หลินซีตงค่อยๆขุกเข่าลงเเละหลับตาอย่างช้าๆใต้การประสานมือของเฉี่ยนยี่

กู่ตั๋วไฮ มองไปที่เฉียนยี่ คิ้วของเข้าค่อยๆขมวด เเละความคิดที่ค่อยๆปรากฏ ใบหน้าของเค้าค่อยๆเปลี่ยนไป

หลินชีตงเปล่งเสียงออกมาต้วยความประหลาดใจที่มีต่อเฉียนยี่ เค้าค่อยๆช่วยดึงเสื้อที่ร่วงลงของเด็กชายอย่างช้าๆ เเละจัดระเบียบร่างกายของเด็กชายด้วยความเอ็นดู

เฉี่ยนยี่ผอมมากจนสั่งเกตุเหนซี่โครง ทั้งยังเต็มไปด้วยเเผลขนาดมหึมามากมายไปจนถึงสะดือ

นี่เขามีชีวิตรอดมาได้ยังไง?

เเละทันใดนั้น หลินชีตงกล่าว “ท่านพี่เทาไฮ ท่านเก่งในเรื่องของการเเพทย์ ช่วยข้าดูหน่อยเถิด”

กูตั๋วไฮ เดินไปที่เฉี่ยนยี่ สัมผัสที่เเผลของเฉียนยี่โดยไม่รังเกียจเเม้เเต่น้อย เฉี่ยนยี่กัดฟันทนความเจ็บไม่เเม้เเต่จะส่งเสียง

“ช่างอ่อนโยน เเละกล้าหาญมากนักนะเจ้า อายุเพียงเท่านี ฮืม น่าสนใจจริงๆ!”

กูตั๋วไฮก็พูดกับหลินซีตงว่า “เด็กคนนี้มีคุณสมบัติเเห่งพรสวรรค์อันดับต้น แต่เนื่องจากบาดแผลนี้มันจึงทำลายพื้นฐานบางส่วนของเขา ไม่เพียงแค่นั้น แต่ทว่า เด็กคนนี้อาจมีผลึกชิ้นส่วนของพลังงานต้นกำเนิดในร่างกายอีกด้วย”

หลินชีตงคิดในทันทีถึงพิธีที่ต้องห้ามในทันที - เด็กผู้นี้ถูกขโมยเเห่งกำเนิดพลังงาน!

เขาเหล่ตาเล็กน้อยเขาพูดว่า“นี่เจ้าหมายถึง….”

กู่ตั๋วไฮ กล่าวอย่างจริงจัง“ไม่ นี่มันเป็นเพียงความสงสัย เจ้าก็รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งต้องห้ามที่ยิ่งใหญ่ พวกรอยเเผลพวกนี้เนี่ยมันก็น่าจะมีตั้งเเต่เขาสามขวบได้ ร่างกายของเขาบาดเจ็บหนักนัก เเม้ว่าความสามารถของเขาจะมากกว่าบุคคลในที่เเห่งนี้ เเต่เขาไม่ใช่บุคคลที่มีพรสวรรค์ชั้นหนี่งอีกต่อไป”

การบาดเจ็บของเฉียนยี่นั้นน่ากังวลมาก เเต่กระนั้นเเสงสีเเดงสาดออกมาจากตัวเขาได้

นั่นหมายถึงว่าเขาสามารถเป็นสุดยอดเเห่งพรสวรรค์ได้เลย ด้วยสภาพร่างกายตอนนี้จึงจัดอยู่เพียงลำดับที่สี่เท่านั้น

พรสวรรค์เกรดสี่นั้น จะต่างจากคนธรรมดาเพียงเล็กน้อย สำหรับหลินชีตงเเละกู่ตั๋วไฮเเม้จะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของกองทัพเเห่งราชอณาจักรก็คิดเช่นเดียวกันว่าไร้ประโยชน์ เเละเเผลขนาดใหญ่ของเฉียนยี่นั่นก็เหมือนกับอันตรายที่ซ่อนอยู่ เขาจะสามารถรอดจากการฝึกที่เเสนโหดร้ายได้หรือไม่ยังไม่อาจเเน่ใจได้

กูตั๋วไฮถอนหายใจ ด้วยความรู้สึกที่สงสารเฉียนยี่จับใจ

ใจของหลินชีตงนั้นสั่นคลอ “การพบเจอกันที่นี่นั้นเป็นโชคชะตาที่กำหนดมาเเล้ว เอาหล่ะ ข้าจะช่วยเจ้าออกไปจากที่นี่ เเต่เจ้าต้องเลือกทางเดินของเจ้าเอง”

เขาหยิบหยกออกมา เเล้วยื่นเด็กชายเลือก เฉียนยี่หยิบมันมาเเล้วกลับด้านดูมันตัวหนังสืออยู่บนหยกนั่น เเต่...เขาอ่านไม่ออก  จึงยื่นให้หลินชีตง

หลินชีตง อ่านคำอย่างนุ่มนวลสำหรับ “ค่ายฝึกฤดุไม้ผลิสีเหลือง” 

ตบหัวเด็กชายเบาๆด้วยความเอ็นดู เเล้วถามว่า “นามสกุลของเจ้าคืออะไร”

“ผะ ผะ……ผมไม่มีนามสกุลฮะ ผะ ผะ ผมมีเเค่ชื่อเฉียนยี่ฮะ”

หลินซีตงพยักหน้าและพูดเบา ๆ “งั้นถ้าเจ้ากลับมาจากที่ค่ายนั่นโดยที่ยังมีชีวิตอยู่ เจ้าสามารถใช้นามสกุลของข้า หลิน!”

เฉียนยี่ งงงวย ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด แต่ฟังต่อไป

หลินซีตงไม่ต้องการให้เขาเข้าใจและหันกลับมาสั่งให้ “พาเขาไปเรือนกเขียว ทำเเผล พาเขาไปอาบน้ำ หาเสื้อผ้า อ่อละก็เอาอาหารให้เขาด้วย”

หลังจากคำสั่งของหลินชีตง  หลินชีตงและกู่ตั๋วไฮ่ ก็ค่อยๆลอยขึ้นไปในอากาศความเร็วไปที่เรืออากาศที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า

เมื่อกลุ่มเด็กหัวโจกเเละเด็กคนอื่นได้ยินต่างพากันร้องขอที่จะได้โอกาศนั้น

“ขอข้าไปด้วยคนเถอะ! เอาข้าไปด้วยที! ข้าก็อยากได้อาหาร เสื้อผ้าบ้าง ขอเถอะ!”

เด็กหัวโจกเขาดึงข้าเฉี่ยนยี่ ทั้งยังกล่าว “ฉันต่างหากไม่ใช่เเก ที่ควรจะได้ทุกอย่าง เเกน่ะไม่ควรที่จะได้มันไป”

หัวหน้าของเด็กหัวโจกยิ่งโมโหร้าย ราวกับปีศาจ

หลังจากนั้นใบหน้าของนายทหารผู้พิทักษ์ที่พยุงเฉียนยี่ จู่ๆก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าดุร้าย

และเตะเด็กหัวโจกอย่างดุเดือดจนสูงสิบเมตร!

ร่างกายของเด็กหัวโจกนั้นก็ระเบิดเป็นเลือดจำนวนมากทันทีทันใด!

ทหารผู้พิทักษ์อีกคนหนึ่งเดินไปข้างหน้าพร้อมกับรอยเท้าอันหนักหน่วงและยิ้ม

“ไอ้พวกเศษสวะ ไหนใครจะกล้ากับจอมพลหลินอีก!”

ทันใดนั้น จู่ๆก็มีคลื่นพลังกระเพื่อมจากการกระทืบเท้าของเขา  เด็กๆพุ่งไปที่หลายทิศหลายทาง ความเเรงส่งผลให้เลือดพุ่งกระฉูดออกมาเเละกระดูกเเตกบิดเบี้ยวอย่างสยดสยอง

ในขณะที่เด็กคนอื่นกำลังจะต่อสู่กับเหล่าทหาร อีกมุมหนึ่งนั้นคือเด็กสาวที่วิ่งหนี เเบบไม่คิดหันหลังกลับ!

ทหารผู้พิทักษ์มองไปที่เด็กสาวนั่นถึงกับเลือดขึ้นหน้า กล่าวกับเฉียนยี่ว่า

“เด็กนั่นมันตั้งใจจะปลิดชีพเจ้าหลายครั้งเเล้ว เอานี่ไป ถึงเวลาที่มันจะต้องได้รับโทษ”

เฉียนยี่มือสั่นเทารอบปืนไกล เขารู้ทันที หากยิงไปที่ร่างนั้น ร่างต้องเเหลกเป็นเสี่ยงๆ

...เเต่เเล้วเฉียนยี่เลือกที่จะเดินหันหลังไป

บนเรืออากาศ รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของกูตั๋วไฮ

“อย่างที่ฉันคาดไว้ฮ่าฮ่า! ตาเเก่หลิน เจ้าน่ะแพ้เเล้ว! มายอมรับการพ่ายเเพ้ซะดีๆ อาคว่า-ทาบาโกเป็นของข้าเเล้วหล่ะ!”

***อาคว่าทาโบ คือยาสูบชนิดหนึง

หลินซีตงยิ้มเบา ๆ ด้วยเเววตาอันสงบ

ทหารอารักษ์พาเฉี่ยนยี่กลับไปที่เรือเหาะ เรือเหาะหมุนและบินสูงขึ้นเข้าสู่แสงจันทร์เลือดแล้วค่อยๆหายไปบนท้องฟ้า

สำหรับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เธอยังคงวิ่งหนีไปอย่างสุดความสามารถเพื่อชีวิตของเธอ

------