บทที่ 31
บทที่ 31 พิชญะผลักบานประตูออกมาจากห้องประชุมยิ้มที่มุมปากทักทายคนอื่นๆ เล็กน้อย เขาหันหลังกลับมามองทางรินรดาที่เดินตามหลังเขาออกมา มือใหญ่หยิบนามบัตรของตนใส่มือของเธอแม้สัมผัสกันเพียงเสี้ยวนาทีแต่สำหรับรินรดาแล้วมันรู้สึกยาวนาน เขาขยับปากแบบไม่มีเสียงแต่เธอเข้าใจความหมาย ‘ผมจะรอ’ ร่างสูงในชุดสูทเรีย...
