บทที่ 32.สายลมเหมันต์
บทที่ 32.สายลมเหมันต์ ในห้องคุมขังที่ชื้นและเหม็นอับ บนพื้นมีเพียงหญ้าแห้งปูรองนั่งเท่านั้น สำหรับคนที่เป็นอยู่อย่างสุขสบายมาทั้งชีวิตย่อมต้องต้องฝืนทนจนแทบคลุ้มคลั่ง ทว่าเมื่อดวงตาที่แดงก่ำเพราะอดนอนนั้นคิดถึงงานวิวาห์ของตนเอง นางจึงเผลอยิ้มออกมา เวลาของหญิงผู้นั้นเหลือน้อยเต็มที กัวจื่อหรานไม่มีทา...
