บทที่ 22.สถานที่แห่งนี้มีความทรงจำอันจ็บปวด
บทที่ 22.สถานที่แห่งนี้มีความทรงจำอันจ็บปวด หลินอวี้เจินได้แต่จำใจทำตามที่เขาสั่ง มือแกร่งช้อนร่างของนางขึ้น หญิงสาวกอดกายตนเพื่อซุกซ่อนเรือนร่างมิให้ใครมองเห็น เขาอุ้มนางอย่างสบายเดินมาส่งนางที่กระโจมที่ให้คนตระเตรียมไว้ก่อนแล้ว หวังหมิ่นเห็นเข้าก็ตกใจ แต่หลินอวี้เจิงร้องห้ามไว้ก่อน “ข้าไม่เป็นอะไร...
