ตอนที่ 63 วิชาบ้าอะไรกัน

“ดูนั่นสิเจ้าคะ องค์ชายเตชินท์ได้แสดงความสามารถออกมาเป็นครั้งแรก นี่คือปราณอาคมเดือนดับของ

ราชวงศ์นิรันดร์กาลเป็นแน่ ไม่นึกว่าอดีตองค์หญิงของนิรันดร์กาลที่ไปอภิเษกสมรสกับองค์ประมุขของเมืองอนันต์จะถ่ายทอดปราณพิเศษนี้ให้แก่องค์ชายเตชินท์ด้วย ว้าว ปราณอาคมเดือนดับช่างสุดยอดสมกับชื่อเสียงนะเจ้าคะ ตรงจุดผิวหนังที่เกิดสีดำมันดูดซับแรงโจมตีได้ทั้งหมดเลย แถมยังนำพลังโจมตีนั้นกลับมาเสริมพละกำลังให้ตัวเองนำไปใช้ตอบโต้ได้เลย”

จากนั้นพิธีกรสาวก็หันไปบรรยายการต่อสู้ของเนตรกัญญากับทีมนาคราชต่ออย่างได้อรรถรส แต่เพียงเท่านี้ตัวแทนจากเมืองอนันต์และเมืองนิรันดร์กาลก็ถือว่ามีหน้ามีตาอย่างมากแล้ว

“เจ้าเรียกควันดำร้ายกาจนั่นกลับมาก่อนจะดีกว่า”

เหนือภพคิดว่าเขาต้องจัดการที่ต้นตอของปัญหาเสียก่อน เฮงเฮงถึงจะรอดไปได้

“แล้วถ้าข้าไม่เรียกล่ะ”

สางลำไพรแกล้งพูดยียวนเช่นนั้นโดยไม่ให้เหนือภพจับได้ว่ากลุ่มวิญญาณวนเวียนอยู่เหนือการควบคุมของเธอแล้ว พวกมันคลั่งมากเกินไป

ทว่าเหนือภพกลับจ้องมองสางลำไพรด้วยท่าทางสบาย ๆ ไม่เหมือนคนที่อยากจะต่อสู้สักนิด เขายกมือขวาขึ้นโบกไปมาเป็นเชิงทักทาย ขณะที่มือซ้ายลอบกำแน่น เขาถอนหายใจเสียงดังก่อนจะชวนสาวคุย

“เจ้าน่ะโชคดีแค่ไหนแล้วที่จับคู่กับข้า ข้านะเป็นคนอ่อนโยน ไม่คิดเล็กคิดน้อย สู้ไปก็เปลืองเงินค่ายาเสียเปล่า ๆ เรามาตกลงกันแบบสันติดีไหม”

สางลำไพรขมวดคิ้ว เขาเป็นคนยังไงกันแน่ ก่อนการต่อสู้มีคนบอกกับเธอว่าให้ระวังเหนือภพเอาไว้ เขาเป็นคนที่กลิ้งกลอกหากเผลอหรือเปิดโอกาสให้เพียงเล็กน้อยคนที่จะพ่ายแพ้ก็คือเธอ

ยิ่งเธอเห็นสร้อยเงินแกะสลักกับสร้อยโลหะบนคอพญานาคที่กำลังไล่ล่าทศพลอยู่ ก็ทำให้เธอเริ่มมั่นใจว่าสิ่งที่เธอได้ยินมาเป็นความจริง ทีมมือปราบหลวงไม่ใช่ทีมไร้ความสามารถที่จะถูกจัดการได้โดยง่าย แต่พวกเขาก็ยังถูกทีมชื่อยาวเหยียดนี่ชิงสร้อยมาได้ ดังนั้นสางลำไพรจึงมีท่าทีระแวดระวัง แม้เธอจะมีพละกำลังไม่โดดเด่น แต่เธอก็มีไม้เด็ดมากมาย เธอไม่เชื่อว่าจะรับมือเหนือภพไม่ได้

“ก็ได้ ข้าเองก็ไม่ได้อยากสู้นักหรอก มีแต่พวกป่าเถื่อนเท่านั้นแหละที่จะทำแบบนั้น”

สางลำไพรยิ้ม เธอเก็บมีดหมอที่ถือไว้ก่อนจะหาที่เหมาะ ๆ นั่งลง แล้วก็หยิบเอากระดานชนวนในถุงย่ามของตัวเองออกมาขีดเขียนอะไรบางอย่าง

เหนือภพรู้สึกคาดไม่ถึง ตอนแรกเขาคิดว่าเธอน่าจะอันตราย เพราะสังเกตจากท่าทีของไร้ชื่อ ไร้ชื่อมักโจมตีคนที่แสดงท่าทีเป็นปฏิปักษ์ก่อนเสมอ แต่การกระทำของเธอในตอนนี้กลับทำให้เขางงงวยและก็หวาดระแวง

มือที่กำแน่นของเขายังคงกำต่อไปเพื่อรวบรวมกำลังให้ได้ระดับสูงสุด

“เจ้าคิดทำอะไร”

“ดูดวงตัวเอง ถึงข้าจะไม่ชอบขี้หน้าเจ้า อยากฆ่าเจ้าให้ตาย แต่ข้าก็สู้เจ้าไม่ได้อยู่ดี สู้ไปก็เปล่าประโยชน์ เห็นไหม วันนี้ดวงข้าซวยเห็น ๆ ดาวอริดันมากดทับซะได้”

สางลำไพรกล่าวตัดพ้อกับตัวเอง เท่านั้นยังไม่พอเธอหมุนกระดานชนวนที่คำนวณดวงของตัวเองออกมาให้เหนือภพดู เห็นชัดว่าเธอไม่ได้โกหก เพราะตอนเหนือภพได้อยู่กับพระอาจารย์ก็เคยมีโอกาสได้ร่ำเรียนการอ่านกระดานชะตามาบ้างจึงพอเข้าใจได้

เนื้อแท้ของเหนือภพเป็นคนใจอ่อน และจิตใจดี เมื่อเขาเห็นว่าเป้าหมายไม่ได้คิดร้าย แถมเป็นแค่การแข่งขัน ไม่จำเป็นต้องจริงจังขนาดฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง เขาจึงคลายกำปั้นที่กำเอาไว้ออก แต่ผลลัพธ์ของการคลายกำลังระดับ 12 นั้นมันมากเกินกว่าที่เหนือภพจะเข้าใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสลายกำลังระดับ 12 ที่ผ่านมาเขาเคยสลายกำลังระดับ 6 มาก่อน มันจะรู้สึกเหนื่อยเล็ก ๆ โดยที่ไม่ได้เกิดปัญหาอะไร แต่เศษเสี้ยวพละกำลังระดับ 12 ที่ถูกบีบบังคับให้สลายไปนั้นเมื่อกระจายออกไปมันก็ทำลายพื้นรอบตัวเหนือภพจนแตกร้าวเป็นใยแมงมุม แตกเปรี๊ยะกินรัศมีรอบตัวเหนือภพถึงสองเมตร

รอยร้าวเหล่านี้สร้างความตกใจให้แก่สางลำไพรจนดินสอพองในมือที่กำลังขีดเขียนคำนวณดวงชะตาแตกหักคามือ เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดถูก เพียงแค่เหนือภพสลายพลังนั้นยังสร้างความเสียหายได้ถึงเพียงนั้น หากมันถูกใช้กับเธอไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะเป็นเช่นไร

เหนือภพแบมือไปข้างหน้า มันเป็นสถานการณ์ที่เขาไม่ได้ตั้งใจ แต่ดูเหมือนจะข่มขวัญฝ่ายตรงข้ามได้เป็นอย่างดี

“ส่งสร้อยของเจ้ามา แล้วข้าจะตัดสินใจอีกทีว่าจะทำอะไรกับเจ้า”

โดยธรรมชาติของคนเราเมื่อต้องเผชิญกับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่า ถ้าอยากมีชีวิตรอด นอกจากจะหนีก็มีเพียงยอมจำนน จึงจะรักษาชีวิตตัวเองไว้ได้ แน่นอนว่าสางลำไพรก็เป็นเช่นนั้น เธอไม่อยากเจ็บตัว เธอไม่ชอบเปลืองแรงกับการต่อสู้

เธอกระตุกสร้อยหินแร่มากำไว้ในมือ สายตาอาลัยอาวรณ์และเสียดายเป็นอย่างมาก เพื่อนร่วมทีมอย่างทศพลเห็นดังนั้นก็ร้องตะโกนขัดขวาง แต่เขาจะทำอะไรได้ในเมื่อสภาพของเขาก็ไม่ได้ดีนัก เพราะเขายังคงพัวพันอยู่กับพญานาคโดยไม่อาจสลัดหลุดได้ ส่วนองค์ชายเตชินท์ก็ไม่ได้มีแม้เศษเสี้ยวความหวังที่สางลำไพรจะพึ่งพาได้

เหนือภพยิ้มกว้างเมื่อสร้อยหินแร่ถูกโยนมา เขารับมันขณะตั้งใจจะส่งสัญญาณให้ทุกคนถอนตัว ทว่ายังไม่ทันที่เหนือภพจะได้พูดอะไร เขาก็รู้สึกเจ็บจี๊ด มือขวาที่กุมจับสร้อยหินแร่กระตุกรุนแรงราวกับถูกสายฟ้าฟาด

ดวงตาของเหนือภพเบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นว่ามือขวาของตนกำลังถูกภูตผีสีดำทะมึนกำลังบีบกดข้อมือของเขา กระแสไฟฟ้าสีดำที่อยู่บนตัวพวกมัน พุ่งซึมซับเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรุนแรงและต่อเนื่อง ทำให้ร่างกายของเหนือภพอ่อนแรงจนทรุดตัวล้มลงคุกเข่าอย่างไม่อาจต่อต้านได้

‘นี่มันวิชาบ้าอะไรกัน’

เหนือภพกัดฟันกรอด พลางหวนคิดถึงข้อผิดพลาดของตัวเอง เขาพลาดตรงไหนแต่ยังคิดไม่ออก เสียงสวดภาษาบาลีดังต่อเนื่องขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่สางลำไพรก้าวย่างเข้ามาหาเขา

“โสภะคะวา อะทิสะมานิ อุเทยยัง …... อานังคัจฉันติ ฯ หมัดธนูมือ !”

พลั่ก !

กำปั้นเล็กนวลเนียนของเด็กสาววัยเพียงสิบแปดปี ยามเมื่อปะทะเข้ากับใบหน้าแข็ง ๆ ของเหนือภพมันช่างรุนแรงจนเหนือภพต้องกัดฟันแน่นเลือดกบปาก ร่างกายของเขากระเด็นกระดอนกลิ้งตลบไปกับพื้นนับสิบเมตร

เหนือภพลอบกลืนเลือดลงคอ แต่กลิ่นคาวตลบอบอวลนั้นไม่ได้ทำให้เหนือภพมีสีหน้าเปลี่ยนไป เขาลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางสบาย ๆ แล้วก็ยิ้มน้อย ๆ ขณะปัดฝุ่นที่ติดตามตัวอย่างลำบากเล็กน้อยเพราะภูตผีสีดำยังไม่คลายตัวจากมือของเขา

“อู้ว สนุกดีนะ”

“นี่เจ้า หนังหนานักนะ”

สางลำไพรประหลาดใจมาก หมัดธนูมือของเธอเป็นหนึ่งในคาถาที่ผู้ไร้พรสวรรค์สามารถเรียนรู้ใช้งานได้เพียงแค่มีจิตที่ตั้งมั่น บริกรรมคาถาได้ถูกต้องครบถ้วนก็เพียงพอ แต่ว่าความรุนแรงของมันขึ้นอยู่กับระดับปราณอาคมที่อยู่ในร่างกาย ดังนั้นผู้มีพรสวรรค์ย่อมได้เปรียบอยู่วันยังค่ำ แต่เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายไร้ยางอายคนนี้จะถึกทนขนาดนั้น นี่หมัดธนูมือของเธอทำอะไรเขาไม่ได้เลยหรือ

เหนือภพยังคงแสดงท่าทีไม่ยี่หระ ทั้ง ๆ ที่ภายในใจของเขากำลังปั่นป่วน เธอเป็นสาวน้อยที่ไม่ธรรมดาเลย หมัดของเธอไม่สามารถทำให้เขามีรอยขีดข่วนได้ก็จริง แต่เขารู้สึกได้ว่าภายในของเขากำลังบอบช้ำ

เหนือภพเกร็งกล้ามเนื้อ พยายามควบคุมสติเพื่อชักนำกระแสอาคมจากเหล็กไหลราชันย์พิภพออกมาทะลวงพันธนาการของภูตผี แต่ว่าพลังเพียงแค่ 10% มันไม่เพียงพอที่จะทำเช่นนั้น หนำซ้ำผ้าประเจียดของพระอาจารย์ที่ถูกลงอาคมเอาไว้ ยิ่งใช้ก็ยิ่งเสื่อมสภาพไปตามกาลเวลา มันเป็นไปตามธรรมชาติ สรรพสิ่งย่อมมีอายุขัย ดังนั้นในตอนนี้มันจึงไม่ใช่วัตถุอาคมที่คงฤทธิ์เฉกเช่นเดิม จนกว่ามันจะได้รับการปลุกเสกอีกครั้ง เขาใช้มือซ้ายล้วงเข้าไปในกระเป๋าสัมภาระของตัวเองอย่างยากลำบาก เสมือนมีแรงมหาศาลฉุดรั้งไม่ให้เขาทำตามใจ

ไม่ว่าเหนือภพจะแสร้งทำเป็นผ่อนคลายเช่นไรก็ตาม สางลำไพรก็ไม่ยอมชักช้าอีกต่อไป เธอทั้งเสกคำสาปใส่สายสร้อย ทั้งใช้หมัดธนูมือ แต่ก็ยังล้มเหนือภพไม่ได้ เธอจะต้องรีบปิดฉากการต่อสู้นี้

“อมโคโน งัวทะนู …. อมสวาหะ”

เหนือภพหน้าเปลี่ยนสีเมื่อได้ยินคำศักดิ์สิทธิ์หลุดออกมาจากปากสางลำไพร มือซ้ายของเขารีบคว้าจับมีดหมอในถุง ยังไม่ทันที่เขาจะชักมันออกมา วัวธนูเรือนกายใหญ่โตสีดำทมิฬก็พุ่งเข้ามาหาเขาเสียแล้ว

“เห้ย”

วัวธนูสีดำตัวขนาดบ้านหลังย่อม ๆ ผิวหนาดำมะเมื่อม เขาแหลมสองข้างยาวโง้งออกมาคล้ายกับแท่งโลหะมันวาว และควันร้อนที่พุ่งออกจากจมูกของมันยิ่งขับเน้นการข่มขวัญศัตรูยามมันก้มหัวลง พุ่งปลายเขาออกไปหาเหนือภพแล้วก็วิ่งเข้าหาด้วยความเร็วสูง ก่อให้เกิดพื้นดินสั่นสะเทือน เพียงเสี้ยววินาทีหลังจากที่ได้ยินเสียงนั้นร่างของเหนือภพก็ถูกวัวธนูขวิดกระเด็นลอยขึ้นเหนือฟ้าในทันที

ท่ามกลางสีหน้าตกตะลึงของเหล่าผู้ชมที่จับจ้องไปยังการแข่งขันในครอบแก้ว สถานการณ์ทางด้านมหาวิหารพลิกกลับแล้ว เห็นได้ชัดว่าทีมนิรันดร์กาลกำลังได้เปรียบ วิชาไสยเวทย์ของสางลำไพรเป็นวิชาที่หาผู้ต่อกรได้ยาก แม้แต่ปราณอาคมทั่วไปของผู้มีพรสวรรค์ยังแทบไม่ใช่คู่ปรับของนาง นับประสาอะไรกับผู้ไร้พรสวรรค์ที่ไม่มีแม้ปราณอาคมในร่างกาย ทำให้ยากที่จะต่อต้านไสยเวทย์ได้ ถ้าไม่มีวัตถุอาคมป้องกัน

เหนือภพที่ลอยอยู่กลางอากาศใช้มือซ้ายตวัดมีดหมอตัดไปยังข้อมือขวา เพื่อทำร้ายพวกภูตผีที่สะกดตรึงมือของเขาไว้ มีดหมอของพระอาจารย์ถูกลงอาคมขั้นสูงหลายบท มีอานุภาพที่สามารถปราบภูตผีได้

“กรี๊ดดดดด”

เสียงกรีดร้องอันทุกข์ทรมานของวิญญาณดังขึ้นในระยะเผาขนจนเหนือภพหูอื้อ ก่อนจะสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เหนือภพเมื่อกลับมาเคลื่อนไหวได้เป็นปกติ ก่อนที่เขาจะตกถึงพื้น เขาก็บิดตัวม้วนกลับเพื่อที่จะตกลงไปในท่วงท่าที่สวยงาม แต่ว่าความเร็วของวัวธนูนั้นไม่ต่างจากลูก ธนูเลย มันเคลื่อนตัวเร็วมากจนสายตาของเขาแทบจับไม่ทัน

ทันทีที่ขาทั้งสองข้างของเขาแตะพื้น กำชับมีดหมอที่อยู่ในมือจนแน่น แต่ยังไม่ทันฟาดออกไป วัวธนูก็พุ่งชนเข้าที่ท้องของเขาอย่างจัง

พลั่ก !

เสียงของแข็งปะทะเข้ากับก้อนเนื้อดังก้องอย่างน่าหวาดเสียว หากเป็นนักสู้ทั่วไปคงไส้ทะลักสิ้นชีพไปแล้ว แต่เหนือภพกลับไม่ใช่เช่นนั้น ผิวหนังของเขาหนาและแข็งแรงมาก หากเลิกชายเสื้อของเขาขึ้นมาจะเห็นได้ว่ามีเพียงจุดแดง ๆ สองจุดที่เกิดจากปลายเขาเท่านั้น แต่ความรุนแรงนี้ทำให้น้ำในท้องของเหนือภพแทบจะทะลักย้อนกลับออกมา ร่างกายของเขาลอยคว้างกระเด็นกระดอนไปกับพื้น สภาพดูไม่จืด มีดหมอที่เคยกำชับแน่นกลับกระเด็นหายไปเสียแล้ว

เหนือภพนิ่งไปชั่วขณะ จุกจนไม่อาจเสแสร้งทำท่าผ่อนคลายได้อีกแล้ว

‘อันตรายเกินไปแล้ว’