บทที่ 16

ทหารสองนายเดินนำหน้าชายชราและเด็กหนุ่ม แนะนำสถานที่ต่างๆในเมืองชั้นสาม ผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็มีทหารอีกสองนายรีบวิ่งเข้ามาหาชายชราและเด็กหนุ่ม ทั้งสามพูดคุยกันไม่นาน ทหารทั้งสี่ก็พาทั้งสองปู่หลานไปดูบ้านเช่าสำหรับเปิดร้านยา ทั้งหกคนเดินย้อนกลับทางเดิม ไม่นานก็เจอบ้านหลังใหญ่ ป้ายไม้ทางเข้าแกะสลักอักษรร้านยา สภาพบ้านถูกทิ้งไว้นานหลายปี ด้านหน้ามีชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบปี รูปร่างสมส่วนมีมัดกล้ามเล็กน้อย สวมชุดสีเทาปักรูปภาพเมฆสีขาวอยู่ที่ชายเสื้อ มือขวาถือพัดไม้ไผ่สีดำ

“พวกท่านมากันแล้ว ข้ามีนามว่ามู่ซุนกวน เป็นเจ้าของร้านยาหลังนี้ เจ้าของเดิมติดหนี้ตระกูลมู่เรา คิดยกร้านแห่งนี้ให้แทนหนี้ พวกข้าจึงต้องยึดร้านยาแห่งนี้แทน เข้าไปดูด้านในเถอะขอรับข้าจะได้เล่ารายละเอียดของร้านยาหลังนี้”

ชายชราเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยกมือรับการคารวะ

“รบกวนคุณชายมู่ซุนกวนนำทางเถอะ”

“เชิญท่านผู้เฒ่าขอรับ”

สิ้นเสียงของเนี่ยกัง มู่ซุนกวนก็ผายมือเชิญเนี่ยกังเข้าไปด้านในร้านขายยา ด้านในจัดแบ่งเป็นส่วนๆอย่างชัดเจน มีส่วนของตู้สำหรับโชว์เม็ดยา และส่วนที่เป็นสมุนไพร อีกฝั่งจะเป็นส่วนของที่สำหรับคิดเงิน ใกล้ๆเป็นที่ใช้สำหรับตรวจดูอาการเจ็บป่วยเบื้องต้น เนี่ยฟงเดินเล่นชมพื้นที่ชั้นล่างอยู่นาน จนได้ยินเสียงเอ่ยถามจากด้านบนชั้นสองเนี่ยฟงรีบขึ้นบันได

“เจ้าชอบที่นี่หรือไม่ลูกฟง”

“ชอบมากขอรับท่านปู่”

เนี่ยกังหันไปมองมู่ซุนกวน

“ท่านมู่ซุนกวน เอาเป็นว่าพวกข้าทั้งสองขอซื้อร้านยาแห่งนี้”

มู่ซุนกวนได้ยินก็ยกยิ้มดีใจ

“เช่นนั้นเรามาทำสัญญาซื้อขายกันเถอะขอรับ”

เมื่อกล่าวจบมู่ซุนกวนก็ตบมือสามที่ คนรับใช้อีกสองนายก็รีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับนำกระดาษที่ลงตราประทับเรียบร้อยนำมาให้เนี่ยกัง

“เช่นนั้นพวกท่านจะจ่ายเงินด้วยสิ่งใด”

เด็กหนุ่มเนี่ยฟงรีบเอ่ยถามมู่ซุนกวน

“พวกข้าขอจ่ายเป็นเม็ดยาหรือแก่นพลังปราณได้หรือไม่”

“ได้ขอรับคุณชาย เพียงแต่ว่าของชิ้นนั้นต้องมีราคาเท่าเทียบกับร้านยาแห่งนี้”

เด็กหนุ่มยกยิ้ม

“เช่นนั้นท่านกล่าวมาเถอะว่าร้านยาแห่งนี้ราคาของมันเท่าไร”

มู่ซุนกวนยกมือขวาขึ้นมาพร้อมกับให้ดูหลังมือที่เป็นรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ เมื่อถอดเสื้อออกก็เห็นเป็นรอยแผลเป็นตั้งแต่หลังมือขวายาวไปจนถึงหัวไหล่ เนี่ยฟงแสยะยิ้ม แอบสะบัดมือขวานำขวดยาสีขาวนวลออกมือไว้ในมือ ค่อยๆเดินแอบด้านหลังของเนี่ยกัง

“ตัวข้าได้รับบาดเจ็บจากสัตว์อสูร พวกทหารแจ้งต่อข้าว่าพวกท่านมีเม็ดยาที่รักษาบาดแผลได้จนหายสนิท พวกท่านพอมียารักษาบาดแผลของข้าหรือไม่”

เนี่ยฟงหันมามองเนี่ยกัง

“ท่านปู่ เชิญท่านคุยธุระของท่านเถอะ ข้าจะออกไปหาอะไรทาน ข้าหิวแล้ว”

“เอาสิ เช่นนั้นเจ้าออกไปรอปู่ที่ด้านนอกก่อนก็แล้วกัน”

ทันทีที่เนี่ยฟงเดินออกไปเนี่ยกังก็หันมามองมู่ซุนกวน

“ท่านมู่ซุนกวน เม็ดยาพอมี แต่ราคาเม็ดยาแพงกว่าร้านยาแห่งนี้มากมัก เพราะส่วนผสมนั้นหายาก อีกอย่างบาดแผลของท่านยุ่งยากพอสมควร เอาเป็นว่าข้าจะรักษาบาดแผลให้ท่านก็แล้วกัน ส่วนจะคุ้มกับราคาของเม็ดยาหรือไม่ ให้ท่านทดลองดูเองเถอะขอรับ”

ชายชรานามว่าเนี่ยกัง นำขวดยาออกมาหนึ่งขวดยกขึ้นชู

“ในขวดยา มียาอยู่สองเม็ด เม็ดสีดำให้ทาน ส่วนเม็ดสีแดงให้ขยี้ใส่บาดแผล แน่นอนว่าบาดแผลของท่าน ท่านต้องกรีดให้มันเป็นแผลสดเสียก่อน รุ่งเช้าท่านส่งคนหาตามหาพวกข้าได้ พวกข้ายังคงพักที่เมืองแห่งนี้ หากไม่มีสิ่งใดแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

ชายชราเนี่ยกังก็เดินออกจากร้านยา ปล่อยทิ้งให้มู่ซุนกวนจ้องมองขวดยาสีขาวนวล มู่ซุนกวนรีบเดินออกมาจากร้านยา พบเห็นทหารทั้งสี่ยังคงยืนอยู่

“พวกเจ้าเห็นจริงหรือไม่ว่าเป็นยาของชายชราเนี่ยกังนั่นเป็นของจริง”

ทหารสองนายยกมือให้แก่มู่ซุนกวนดู

“พวกข้าทั้งสองได้รับบาดเจ็บจากเกราะสายฟ้าที่สร้างจากอักขระศักดิ์สิทธิ์ จากเด็กหนุ่มเนี่ยฟง ตอนนี้หายดีแล้วขอรับ เรื่องนี้พวกข้ายืนยันได้”

มู่ซุนกวนยังคงคิดมากนำขวดยาออกมาแล้วเปิดจุกยานำเป็ดยาทั้งสองเม็ดออกมาดู ทหารผู้หนึ่งรีบเอ่ยต่อมู่ซุนกวน

“ยาเม็ดสีแดงเป็นของจริงแน่นอนขอรับ”