ตอนที่แล้วบทที่ 11 : คุณหนูสี่พลาดช่วงวันหยุดคืออะไร?
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 13 : ปรมาจารย์สาวนักวาด

ตอนที่ 12 : คุณหนูสี่ผู้แพ้


Power Up Artist Yang!

บทที่ 12 : คุณหนูสี่ผู้แพ้

“ตาย?” ยูเจี๋ยมองที่ฮุ่ยเอ๋อดวงตาของเธอหรี่แคบลงด้วยความหงุดหงิด

เธอไม่สามารถไปกุ้ยหลินได้และไม่สามารถนำปัญหาของเธอไปกุ้ยหลินด้วยได้ ทำไมทำอะไรไม่ได้?

ด้วยความโกรธ เธอก้มลงและหยิบ “ผลงานชิ้นเอก”  ของเธอซึ่งเป็นไม้แหลมคมที่เธอทิ้งก่อนหน้านี้ โดยไม่สังเกตว่าฮุ่ยเอ๋อตั้งใจถอยห่างออกไปหนึ่งก้าว  “เจ้ารู้อะไรมั้ย ฮุ่ยเอ๋อ? ข้าแพ้ ข้าแพ้แล้วใช่ไหม?”

“คุณหนู...ข้าเสียใจ....”

ยูเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเศร้าใจของฮุ่ยเอ๋อ และสัญชาตญาณก็พาเธอเดินไปข้างหน้าเพื่อตบเบาๆปลอบฮุ่ยเอ๋อให้ผ่อนคลาย  คิดถึงสิ่งที่จะพูดเพื่อปลอบเด็กสาว  แต่ในความเป็นจริงแล้วยูเจี๋ยกำลังคิดในสิ่งที่เธอต้องการมากกว่าที่ใครสักคนจะสนับสนุนให้เธอ  ย้ำคำพูดของตัวเองในขณะที่แกล้งทำเป็นว่าเธอรับประกันทำตามฮุ่ยเอ๋อ

“ไม่ต้องกังวล งี่เง่า มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า  ทำไมเจ้าต้องขอโทษด้วย?”

จากสองสามวลีเหล่านั้น  ฮุ่ยเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองดวงตาของนางเปล่งประกาย  ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าคุณหนูสี่คนนี้ทำตัวไม่โตและใจจืดใจดำ มีความคิดที่จะทิ้งแม่ของนางให้อยู่คนเดียวแต่ตอนนี้ด้วยคำพูดใหม่ของนาง คุณหนูสี่ดูเหมือนจะ....โตขึ้นไหม? คำพูดของนางฉลาดและมีน้ำใจส่องแสงใหม่ให้กับความประทับใจของฮุ่ยเอ๋อบนตัวนางในด้านอื่นๆ

บางทีคุณหนูสี่ก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะทั้งหมด....

....แต่ ยังคง กำไม้แหลมคมที่ดูเป็นภัยคุกคามในมือขวาของนางอย่างต่อเนื่อง นางกำแน่นในกำปั้นมันคืออะไร?

ฮุ่ยเอ๋อจำได้เมื่อเช้าที่คุณหนูสี่ตอบ “เจ้าจะได้เห็น” เมื่อเธอถามว่า “ประติมากรรม” นี้คืออะไร?  กระนั้นตอนนี้จาก “สิ่ง” ที่ดูเหมือนจะเสร็จแล้ว ฮุ่ยเอ๋ออาจได้รับคำตอบที่เหมาะสม

“คุณหนู ข้าไม่สามารถเดาได้ว่าท่านกำลังพยายามทำอะไร ไม้ชิ้นนี้คืออะไร?”

“อ๋อ ฮุ่ยเอ๋อ นี่คือดินสอ”  ยูเจี๋ยเต็มตื้นด้วยความอิ่มอกอิ่มใจในการสร้างสรรค์เล็กๆในมือเธอ  “ข้าไม่คิดว่าเจ้าเคยเห็น ใช่ไหม?”

เธอมองฮุ่ยเอ๋ออย่างคาดหวังและฮุ่ยเอ๋อส่ายหน้า

ข้าจะเคยเห็นสิ่งนี้ได้อย่างไร และถ้าข้าเคยเห็น ข้าก็จะถือว่ามันเป็นไม้แหลมคม ไม่มีรู้อะไรมากไปกว่านั้นและแน่นอนว่าสิ่งที่คุณหนูสี่คนนี้เรียกมันว่าอะไรนะ นางพูดอะไร? เอ่อ...ดิน สอ?

ตามที่ฮุ่ยเอ๋อคิด ยูเจี๋ยรู้สึกพึงพอใจกับตัวเองก่อนหน้านี้  เธอเดาถูกเกี่ยวกับความจริงที่ว่าดินสอไม่เคยมีมาก่อน เธอพอใจกับความคิดที่ในตอนเช้าของการเรียนรู้วิธีการขูดเศษไม้ด้วยใบมีดบางๆจนกระทั่งมันคล้ายกับบางสิ่งที่คล้ายดินสอ ไม่ได้สูญเปล่า  หากเธอได้รับการบอกว่าดินสอเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว โศกนาฎกรรมของการทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะแกะสิ่งที่มีอยู่แล้วควบคู่ไปกับความจริงที่ว่ากุ้ยหลินไม่ได้ไปต่อ ไม่มีตัวเลือกให้ยูเจี๋ยทำ....

“ถ้าอย่างนั้นขอแสดงความยินดีด้วยเจ้าเป็นคนแรกที่ได้เห็นดินสอ”  ยูเจี๋ยนำเสนอดินสอบนฝ่ามือของเธอ  “ในความเป็นจริงสิ่งนี้ถือได้ว่าเป็นสิ่งประดิษฐ์ของข้า....เจ้าเป็นคนที่สองที่จะละสายตาจากเรื่องแบบนี้ คิดว่าตัวเองโชคดี”

ฮุ่ยเอ๋องง เศษไม้แหลมคมนั้นถือเป็นสิ่งประดิษฐ์ได้อย่างไร? มนุษย์ถ้ำโบราณไม่ได้ใช้สิ่งคล้ายกันนี้เป็นหอกแทงปลาและย่างเนื้อหรือ? และต้นไม้บางต้นไม่ได้มีกิ่งที่แหลมคม ถ้าทุกสิ่ง มันเกิดจากธรรมชาติให้กำเนิด ใครคือผู้คิดค้น “ดินสอ” ก่อนไม่ใช่คุณหนูสี่

“มันมีไว้ทำอะไร คุณหนู?”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้ายูเจี๋ย  นี่คือคำถามที่เธอรอคอย “วาดรูป ฮุ่ยเอ๋อ ฉันเป็นผู้ปฏิวัติศิลปะ ก่อนที่เป็นแปรงและหมึก ฉันนำเทคโนโลยีความทันสมัยและศิลปะร่วมสมัยมาผสมผสาน”  เธอหยุดที่จุดเล็กสุดท้าย ทำเหมือนคิดลึกล้ำ  “ตัดส่วนท้ายออกไป แต่มันก็ไม่ร่วมสมัย-แต่ร่วมสมัยเพียงพอสำหรับช่วงเวลานี้ ฉันคิดว่า”

ความอิลักอิเลื่อกระจายไปทั่วหน้าของฮุ่ยเอ๋อ เป็นอีกครั้ง ที่นางไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่คุณหนูสี่หมายถึงความเครียดของการไม่สามารถไปกุ้ยหลินมากเกินไปสำหรับคุณหนูสี่หรือไม่? นี่คือจุดแตกหักของเธอ?  คุณหนูสี่บ้าไปแล้วหรือไม่?

"คุณหนูสี่  ท่าน.....สบายดีไหม?"

อะไร? ไม่ ยูเจี๋ยไม่เป็นไร! เธอมีความสุข มีความกระตือรือร้น คำพูดขี้ประติ๋วของเธอก่อนหน้าเกี่ยวกับการปฏิวัติและการปรับปรุงทำให้เธอตื่นเต้นมากกกว่าลูกค้าเป้าหมายของเธอ  ฮุ่ยเอ๋อซึ่งเธอพยายามเกลี้ยกล่อม

“ฮุ่ยเอ๋อ ฉันรอไม่ได้จริงๆ” ความสุขที่บริสุทธิ์ปรากฏบนใบหน้าของยูเจี๋ย

ในทางตรงกันข้ามกับฮุ่ยเอ๋อรอยยิ้มดูน่าขนลุกยิ่งกว่าน่ารื่นรมย์ เมื่อภาพลักษณ์ของคุณหนูสี่และการประดิษฐ์ของนางดูเป็นเชิงลบมากกว่า นางยังคงไม่แน่ใจว่า "ดินสอ" ที่คุณสี่หมายถึงอะไร  นางอึดอัดทันทีที่นึกภาพคุณหนูสี่และความตั้งใจของนางด้วย "ดินสอ"

ยูเจียในขณะเดียวกันก็ไม่รู้สึกถึงความไม่สบายใจของฮุ่ยเอ๋อ  เธอเอื้อมมือไปจับมือของฮุ่ยเอ๋อแทน “มาเร็ว ฮุ่ยเอ๋อ ไปกันเถอะ”

ฮุ่ยเอ๋อเอียงศีรษะของเธอ “เราจะไปที่ไหน?”

“ไปตลาด” อย่างไม่ตื่นเต้น ยูเจียหมุนดินสอในมืออย่างเฉยเมย “นี่คือดินสอ เจ้าเห็นมันใช่ไหมมันยังใช้งานไม่ได้จริง มันทำจากไม้ทั้งหมด ไม่มีกราไฟท์ เจ้าไม่สามารถวาดภาพได้อย่างแน่นอน ข้าทำมัน....เพื่อให้มีแบบจำลองที่จะอธิบายได้”  เธอยิ้มเล็กน้อย “นั่นคือเหตุผล ฮุ่ยเอ๋อ เราต้องไปที่ตลาดและหาคนที่มีเครื่องมือและทักษะที่แท้จริงเพื่อสร้างสำเนาให้พวกเรา จากนั้นข้าจะซื้อของบางอย่างเพื่อเติมดินสอด้วยกราไฟท์และดินสอจะเกิดขึ้นมา” ฮุ่ยเอ๋อพยักหน้าแม้จะยังบื้อไม่เข้าใจ

ปล่อยมือข้างนั้นที่จับ ยูเจี๋ยวิ่งไปที่เตียงและเอื้อมมือไปใต้หมอน ที่ซึ่งเธอเก็บถุงเงินไว้  “เรามีเงินของเราใช่ไหม? ตอนนี้สิ่งที่เราต้องทำคือการแลกเปลี่ยนเพื่อ..สินค้าบางอย่าง”  ยูเจี๋ยยิ้มอีกครั้ง

แม้ว่าฮุ่ยเอ๋อจะยังไม่แน่ใจในความตั้งใจของคุณหนูสี่ของนาง นางตัดสินใจที่พาคุณหนูสี่ไปตลาด หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที  ที่นางวิตกกังวลอย่างมากเรื่องไปกุ้ยหลินและก็น่าจะเป็นเช่นนั้น  ฮุ่ยเอ๋อไม่ต้องการให้คุณหนูสี่ติดอยู่ในความคิดที่พ่ายแพ้  การหันเหความสนใจของนางกับตลาดจึงเป็นความคิดที่ดีเช่นกัน  ทำไมต้องหยุดการคุณหนูสี่ละ เมื่อเธอสนใจสิ่งอื่นในที่สุด?

ดังนั้น เมื่อยูเจี๋ยออกจากห้องสู่ลานกว้าง นางดูสดใส ฮุ่ยเอ๋รีบตามหลังโดยหวังว่าคุณหนูสี่จะอยู่อย่างไร้กังวลและมีความสุขแบบนี้

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด