บทที่ 3 : ขโมยเสื้อผ้า
บทที่ 3 : ขโมยเสื้อผ้า
“รีบๆเร็ว....มีซอมบี้มากเกินไป.. ระวังทางซ้ายของคุณ!”
“ด้านนี้ถูกบล็อก.....ไม่มีทางผ่าน....”
“อ่าส์!”
“หลิน หยู....”
“อย่าไปที่นั่น! มือของหลินหยูได้รับรอยตะกุยจากซอมบี้....”
“อย่าเข้ามา! กัปตัน! อย่าให้ฉันกลายเป็นซอมบี้...ฮึ่ม...ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้...ฉัน....กัปตัน....”
“หลินหยู! หลินหยู!”
อีกด้านหนึ่ง สถานการณ์การต่อสู้เปลี่ยนไป ผลของการต่อสู้คือการให้สิ่งโปรดปรานแก่ซอมบี้เนื่องจากสมาชิกบางคนในทีมได้รับบาดเจ็บ
“กัปตัน...ดูแล...น้อง- น้องสาวของฉัน...ให้ฉัน...”
.............
“ม่ายยยยย! หลินหยู! อดทนไว้ก่อน! นี่เป็นคำสั่ง! หลินเหยี่ยนจะทำอะไรถ้าคุณตาย?”
หูของหลินเสี่ยวไม่ได้ยินการสนทนาเหล่านั้น มีแต่คำพูดที่อยู่ในใจของเธอแทน นอกจากนี้เธอยังได้ยินเสียงอื่นๆด้วยซึ่งบางคำพูดซ้ำไปซ้ำมาสองสามรอบ
‘หิวจัง...หิวมาก...โคตรหิว...’
เสียงเหล่านี้เหมือนค้อนเล็กๆที่ทุบตีสมองของเธออย่างไม่หยุดหย่อน เพราะพวกเขา หลินเสี่ยวต้องกลับมาปวดหัวอีก เธอแยกเขี้ยวด้วยความเจ็บปวด ค่อยๆบิดตัวเพื่อต่อสู้กับความเจ็บปวดนั้น
“กัปตัน...คุณไป! ฉันกลับมาแล้ว! ฉันจะยิงป้องกันให้เอง! คุณไปเดี๋ยวนี้!” หลินหยูจับปืนด้วยมือทั้งสองและเป่าหัวซอมบี้ด้วยกระสุนแต่ละนัดขณะที่เขาตะโกนใส่ กัปตันหลีเจิ้ง
อย่างไรก็ตามหลี่เจิ้งก็ไม่ได้ทำตาม “ไม่! หลินหยู เราต้องกลับไปพร้อมกับจำนวนผู้คนเท่าที่เราออกมาด้วยกัน ฉันไม่สามารถทิ้งคุณไว้คนเดียว!” เขายืนยัน
หลินหยูตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “กัปตัน! มีซอมบี้มากเกินไป! พวกเราไม่สามารถออกไปได้! บางคนต้องอยู่และระวังหลัง ฉันติดเชื้อไวรัสแล้ว! ฉันจะกลายเป็นซอมบี้ไม่ว่าจะกลับไปหรือไม่! ให้ฉันทำสิ่งนี้!”
ด้วยเหตุผลบางอย่างหลินเสี่ยวก็รู้สึกจำได้เมื่อเธอได้ยินชื่อ 'หลินหยู' อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดที่ทิ่มในหัวของเธอทำให้เธอไม่สามารถคิดได้อย่างชัดเจนทำให้เธอเกลือกกลิ้งบนพื้นในขณะที่กรีดร้องและทุบหัวด้วยมือของเธอ
“เอื้อวาาาส์....”
คลื่นความเจ็บปวดบิดเบือนการรับรู้ของเธอเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ เมื่อถึงเวลาที่เธอหายดีแล้ว วันหนึ่งก็ล่วงลับไปแล้ว
เธอนอนอยู่บนพื้นขณะที่จ้องมองท้องฟ้า เธอไม่รู้ว่าเธอนอนนานแค่ไหนแล้ว ความรู้สึกเดียวที่เธอมีตอนนี้คือความหิว เธอหิวมาก!
อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเอามือวางบนท้อง มือแข็งๆของเธอก็พบแค่รูโบ๋เท่านั้น
เธอพูดไม่ออก
‘ตายห่า! ท้องฉันก็ไม่มี! ฉันยังจะหิวได้อย่างไร?
หลินเสี่ยวต้องการยืนขึ้น แต่เธอก็รู้ทันทีว่าร่างกายของเธอจะไม่เชื่อฟังคำสั่งนี้
ทำไมหัวเข่าของเธอถึงงอไม่ได้? เธอคิดว่าจะยืนขึ้นได้อย่างไร?
หลังจากต่อสู้ดิ้นรนอยู่พักหนึ่งหลินเสี่ยวก็ลุกขึ้นได้ในที่สุด
‘ให้ตายสิ! ชีวิตซอมบี้เนี่ยยากมาก!’ เธอกำลังหิวโหย แต่เธอจะทำอะไรได้? เธอต้องการที่จะกินนี่มันไม่ดีเลย! แม้ว่าเธอต้องการที่พบครอบครัวของเธอ เธอจำเป็นต้องเติมพลัง ‘กระเพาะอาหาร’ ของเธอเพื่อมอบความแข็งแกร่งให้ตัวเอง เพื่อจะได้ตามหาพวกเขา!
หลินเสี่ยวยกจมูกของเธอขึ้นสูดดมและสัมผัสกลิ่นหอมจางๆ
เธอก้มหัวลงเพื่อมองท้องและหน้าอกของเธอ จากนั้นยกแขนแข็งทื่อของเธอ พยายามสักครู่เพื่องอข้อต่อนิ้วและดึงเสื้อผ้าที่ขาด
‘หืมมม ผ้าขึ้ริ้วไม่สามารถปกปิดร่างกายฉันได้’
ดูเหมือนว่าเธอจะต้องหาเสื้อผ้าที่เหมาะสมห่อหุ้มตัวเธอก่อน
ตอนนี้เธอเป็นซอมบี้ เธอควรจะใช้ชีวิตของเธออย่างไรหลังจากนี้? เธอควรทำอย่างไรเมื่อเธอหิว กินมนุษย์? นั่นคงเป็นไปไม่ได้! แต่เธอจะอดตายถ้าเธอไม่กินมนุษย์ใช่ไหม? เธอสามารถแทนที่มนุษย์ด้วยสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ได้ใช่ไหม?
หลินเสี่ยวขยับเท้าแล้วพยายามเดินไปข้างหน้า แต่เธอพบว่าขาที่หนักเป็นพิเศษของเธอนั้นแข็งเหมือนแขนของเธอเช่นกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากที่เธอจะเดินได้ตามปกติ
เธอสามารถเดินได้ช้าๆ ไปยังห้างสรรพสินค้าทีละก้าวๆ
ในโลกที่สิ้นหวังซึ่งถูกทิ้งร้างเป็นเวลาห้าปีแล้ว หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าทำไมเธอไม่ตื่นมาจนถึงตอนนี้ เธอไม่ทราบว่าครอบครัวของเธอรอดพ้นจากการทำลายล้างของโลกเก่าหรือไม่ หรือว่าตอนนี้พวกเขายังมีชีวิตอยู่
อย่างน้อยเธอก็ควรกลับไปที่บ้านของเธอและลองค้นหาพวกเขา อย่างไรก็ตาม การหาทางกลับดูเหมือนจะยากเล็กน้อยในสถานการณ์ปัจจุบัน! ในเมืองนี้อินเทอร์เน็ตเป็นอัมพาตและการสื่อสารโทรคมนาคมเป็นไปไม่ได้แล้ว ซากปรักหักพังล้มระเนระนาดอยู่ทุกที่ทำให้หลินเสี่ยวรู้สึกรำคาญอย่างมาก เธอเฝ้าดูซอมบี้โอนเอนไปทั่วทุกสถานที่และยังสงสัยว่าเธอควรจะรู้สึกโชคดีไหมที่ได้เป็นซอมบี้ที่มีสติ ท้ายที่สุด มันจะสะดวกกว่าสำหรับเธอที่จะเดินไปมาในลักษณะนี้
ในการกลับไปที่บ้านของเธอ อันดับแรกเธอต้องหารถก่อน เธอสามารถย้อนกลับไปได้เมื่อมีการขนส่ง อย่างไรก็ตามในขณะนี้การค้นหาเสื้อผ้าเป็นเรื่องเร่งด่วนมากกว่า แต่แม้ว่าพยายามอย่างมากในการค้นหาผ่านห้างสรรพสินค้าทั้งหมดเธอก็ล้มเหลวในการหาเสื้อผ้าที่สวมใส่ได้หรือแม้แต่ผ้าที่เหมาะสม!
น่ารำคาญยิ่งกว่านั้น การค้นหาทำให้ร่างกายที่พิการของเธอหมดแรง 'แปลก! ทำไมซอมบี้ถึงรู้สึกเหนื่อยล้า? ' เธอสงสัย
หลินเสี่ยวนั่งอยู่ตรงทางเข้าด้านหน้าของห้างสรรพสินค้าขณะที่ดิ้นรนกับคำถามนี้ เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ท้องฟ้าซึ่งพบว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้ว จากนั้นเธอจ้องมองไปทั่วซอมบี้ที่จมปลักอยู่รอบ ๆ และก็มีความคิดว่า
เธอขอยืมเสื้อผ้าจากซอมบี้พวกนี้ได้หรือไม่?
ด้วยความคิดนี้เธอจับจ้องที่ซอมบี้หญิงในชุดยาวและยืนขึ้นทันที เดินไปหามัน
“อ่าส์....เอื้อว....โอ่ว!”
สิ่งที่เธอต้องการพูดคือ ‘คุณ! หยุด!’
ซอมบี้หญิงหยุดเคลื่อนไหวและหันคอที่หัก เอียงหน้าซีดๆในมุมที่เป็นไปไม่ได้ต่อหลินเสี่ยว
“อ่าาส์?”
หลินเสี่ยวจ้องไปที่ดวงตาสีเทาซีดของซอมบี้หญิงด้วยตาสีดำบริสุทธิ์ของเธอ และคำรามอย่างต่อเนื่อง “อ่าาส์..ฮึ่ม...เอี้อวว!”
‘ฉันยืมเสี้อผ้าของคุณหน่อย’ เธอพูด
“อ่าาาส์?”
เห็นได้ชัดว่าซอมบี้ตัวนี้ไม่ฉลาดและมีปัญหาในการเข้าใจเธอ
หลินเสี่ยวหยุดคำรามเดินตรงไปที่ซอมบี้หญิงแล้วยกมือฉีกเสื้อผ้าของเธอ
“อ่าาาวส์!” ซอมบี้หญิงก็คลั่งขึ้นทันที ยกกรงเล็บซอมบี้ขึ้นเพื่อตะกุยใบหน้าของหลินเสี่ยวซึ่งพยายามจะถอดเอาเสื้อผ้าเธอ หลินเสี่ยวเอียงศีรษะหลบกรงเล็บโดยสัญชาตญาณและตบหน้าซอมบี้หญิง
แคร็ก ตุ๊บ!
หัวซอมบี้หญิงคนนั้น หลุดจากคอ จากการตบเช็ดของหลินเสี่ยวและตกลงบนพื้น
‘หืมม? เอ๊ะ?? มันบ้าไปแล้ว! มันจะหลุดตกลงไปเลยเหรอ? มันไม่เป็นมากกว่าส่วนหนึ่งของร่างกายที่ผิวหนังเชื่อมต่อระหว่างหัวและคออย่างดีมาก่อนหรือ?’
หลินเสี่ยวแปลกใจได้แต่มองกรงเล็บของเธอ เธอแข็งแรงขึ้นใช่ไหม? หรือว่าหัวมันหลุด
ลงไปเอง?
‘ซอมบี้ตัวนี้น่าจะทำตามคำพูดของฉันในขณะที่ฉันใจดี! กล้าโจมตีฉันก่อนได้อย่างไร?’ เธอยกเท้าขึ้นเตะซอมบี้หัวขาดตัวนั้นด้วยความโกรธ
ตุ๊บ!
ซอมบี้ล้มลงบนพื้น
หลินเสี่ยวค่อยๆเดินไปหาซอมบี้และพยายามที่จะนั่งลงข้างๆมัน....
‘บ้าเอ้ย! ทำไมฉันงอเข่ไม่ได้!’
ในที่สุดเธอก็ปล่อยตัวนั่งลงบนพื้นทั้งยืน
เธอเอนตัวส่วนบนขึ้นแล้วฉีกเสื้อผ้าของซอมบี้หญิง โชคดีที่นิ้วของเธอยังคงความคล่องแคล่วอยู่
ด้วยความลำบากในที่สุดเธอก็สามารถใส่ชุดสีเทาที่เต็มไปด้วยฝุ่นของซอมบี้นางนั้น จากนั้นเธอเกร็งมือแข็งๆของเธอติดกระดุมชุดและปัดฝุ่นออก เธอดูน่านับถือมากขึ้นแล้วในตอนนี้
ในช่วงเวลานั้น หลินเสี่ยวได้กลิ่นอันน่าดึงดูดอีกครั้งและมันลอยเอ้อระเหยให้ติดตาม
เธอโคตรหิวเลย! เธอต้องหาแหล่งที่มาของกลิ่นและคิดให้ดีว่ามันกินได้หรือไม่
ครุ่นคิดไม่นาน หลินเสี่ยวขยับขาแข็งๆของเธอและเดินทีละก้าวๆตามหากลิ่นหอม อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของเธอช้ามาก เธอไม่มีทางที่จะเร่งความเร็วขึ้นได้เพราะขาของเธอบังคับไม่ได้ ถ้าเธอเริ่มบังคับมันเธอก็จะล้มลงบนพื้น
