ตอนที่ 3 "คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะคะ"

ตอนที่ 3 “คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะคะ”

ระหว่างที่ซูยองปลดกระดุมเสื้อตัวนอก และกำลังถอดเสื้อคลุมตัวเองออก ให้เหลือแต่เสื้อกล้ามข้างในบางๆ กับกางเกงขาสั้น

“เออผลไม้ฉันล้างมาให้แล้วน้า เก็บเฉพาะที่ดูคุ้นเคย ไม่น่าจะมีพิษอะไร”

“เอ๋ ! เค้าหาย ไปไหนแล้วนะ ?” พอซูยองหันมาอีกที คนๆ นั้น เค้าก็หายไปแล้ว แต่ซักพักเขาก็เดินกลับมา ยื่นผ้ามาให้ผืนนึง เป็นผ้าบางๆ เหมือนผ้าพันคอ

ซูยองคิดว่าคงเอามาให้เปลี่ยนตอนอาบน้ำหละมั้ง เลยกล่าวขอบคุณไป

ซูยองอยากคุยกับคนผมยาว แต่เขาไม่เคยพูดอะไรตอบกลับมา เลยเดาใจไม่ถูก แต่เธอก็รู้สึกเบาใจ เพราะคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง จึงไม่ได้ระวังตัวอะไรมากนัก และยังไงเค้าก็เป็นคนที่ช่วยซูยองเอาไว้ ทำให้เธอยิ่งไว้ใจ

เอ หรือว่าเขาพูดไม่ได้ ! ถ้าเค้าพูดไม่ได้จริงๆ การที่เราไปถามเค้ามากๆ คงเสียมารยาท ว่าแต่เค้ามาทำอะไรในถ้ำนี้กันน้อ?

“พระจันทร์ที่มองจากถ้ำสวยจัง” ซูยองมองที่พระจันทร์ แล้วหันไปยิ้มให้เขาที่นั่งถัดไป

“ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ ซูยองนะคะ

อืม… ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกคุณว่าอะไร ฉันขอเรียกคุณเฉยๆ ละกันน้า ขอบคุณอีกรอบ ที่ช่วยฉันไว้ค่ะ ^^”

เสียงของซูยองทำให้บรรยากาศจากที่นั่งมองพระจันทร์กันนิ่งๆ เต็มไปด้วยมวลความอบอุ่น

ว่าแต่เราจำได้รางๆ ว่ากลิ้งตกเขามา ตกมาได้ยังไงหว่า สงสัยคงปีนออกมาถ่ายรูปดอกไม้แล้วเหยียบพลาดแน่ๆเลยเรานี่ซุ่มซ่ามจริงๆ

เฮ้อ... มือถือก็เพิ่งซื้อใหม่ซะด้วย T_T แต่จะทำไงได้ ช่างมันไปก่อนละกัน ยังไงเราก็ต้องรีบหาทางออกเป็นหลัก ออกไปให้ได้ก่อน เดี๋ยวเรื่องอื่นค่อยว่ากัน

“คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะคะ”

ซูยองมองมาที่คนผมยาวแล้วกล่าวขออย่างสุภาพ คนๆ นั้นไม่ตอบอะไร แต่ก็ไม่ได้ดูจะห้ามเธอไม่ให้นอนด้วย ซูยองจึงก้าวขึ้นเตียงขึ้นมาบนที่นอนขนาดใหญ่ที่ทำจากใยนุ่นธรรมชาติ และเตียงนั้นกว้างขนาดที่นอนได้หลายคนสบายๆ

ทั้งสองนอนอยู่กันคนละมุม แต่พอตกกลางคืนซูยองก็กลิ้งมาซุกเขาคนนั้นด้วยความหนาว แย่งเอาชายผ้าคลุมของเค้ามาม้วนตัวห่มอีกต่างหาก

นี่ข้าควรทำยังไงกับนางดีเนี่ย ?

แวมไพร์เริ่มสับสนและถามตัวเองอยู่ในใจ ในระหว่างที่คิดทบทวนอยู่นั้น ก็โน้มตัวลงมามองหน้าหญิงสาวใกล้ๆ ผมของเธอสั้นประบ่าผิวขาวใสดูสะอาดตา เขามองมาที่หน้าของเธอ เปลือกตาที่ปิดสนิทขนตางอนยาว และเมื่อไล่สายตาลงมาเรื่อยๆจะเจอจมูก กับปากเล็กๆที่น่าเอ็นดู

ในระหว่างที่จองมองหญิงสาวอยู่นั้น เขาก็ทำหน้าเหมือนจะคิดอะไรได้บางอย่าง

ภาพตัดมาที่ภาพความทรงจำของแวมไพร์

“ท่านยิ้มอะไรอยู่เหรอคะ มีเรื่องอะไรดีๆ แต่ไม่ยอมบอกข้าหรือเปล่า”

หญิงสาวสวยผมยาวแต่มัดผมเรียบร้อยหน้าตาใจดี ที่กำลังนอนบนตักชายหนุ่มเอ่ยถาม

“แหนะยังไม่ยอมบอกข้าอีก” หญิงสาวถามด้วยท่าทีอมยิ้ม เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเหมือนคู่รักหนุ่มสาวทั่วไป เธอนอนลงบนตักเขากลางทุ่งดอกไม้ พร้อมทั้งเด็ดดอกหญ้าขึ้นมาดมเล่น

“ท่านควี”

เสียงเรียกของหญิงผู้นั้นทำให้แวมไพร์ ตื่นออกจากฝันชั่วขณะ หลุดจากภาพความทรงจำ กลับมามองที่หน้าของซูยองที่อยู่ตรงหน้าแทน

แวมไพร์ขยับเข้าไปใกล้ซูยองมากขึ้นกว่าเดิม !!!

เขาขยับเข้าไปใกล้ และใกล้มากขนาดที่สามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากกายของนาง เขาจองมองไปที่คอขาวๆแสนบอบบาง อยู่ครู่หนึ่ง

และเขาก็ขยับเข้าใกล้ขึ้นไปอีก จนริมฝีปากแทบจะสัมผัสกับต้นคอของซูยอง

กลิ่นนี้…

มัน? !!

โปรดติดตามตอนต่อไป ...