ตอนที่ 94 หุบเหวคนตาย

“คิดจะฆ่าข้าครอบครัวข้างั้นรึ เจ้ายังไม่มีคุณสมบัตินั้น”

เหนือภพพูดจบก็กระโดดพุ่งขึ้นฟ้า ก่อนจะพุ่งลงมาชนพื้นบริเวณริมหน้าผาอย่างรุนแรง การกระทำของเหนือภพ สร้างความไม่เข้าใจให้แก่เวตาลแม้แต่น้อย

‘ทำไมมันไม่ห่วงคนรักของมันบ้างหรือไง’

“เจ้าคิดจะทำบ้าอะไร เจ้าอยากจะฆ่าคนรักของเจ้าไปด้วยงั้นหรอ”

เวตาลตวาดก้องขณะที่พุ่งทะยานหนีขึ้นฟ้า เขาและทหารราชวงศ์ลอยค้างอยู่บนอากาศแบบนั้นราวกับว่าพวกเขามีปีกบาง ๆ คอยพยุงตัวอยู่ แต่ว่าเหล่าทหารราชวงศ์หลาย ๆ คนก็ไม่ได้มีความสามารถเช่นนี้

ฝุ่นฟุ้งกระจายไปรอบทิศ ก่อเกิดเป็นรูปครึ่งวงกลม แรงสั่นสะเทือนที่เหนือภพก่อขึ้นนั้น ทำให้หน้าผาเกิดการปริแตกเป็นทางยาว ก้อนหินเริ่มหลุดร้าว เสียงแตกเปรี๊ยะเป็นทางยาว นี่จึงสบโอกาสให้เหนือภพได้เข้าไปประชิดกับคานไม้ที่ห้อยกลิ่นจันทน์เอาไว้ เหนือภพดึงมันเข้าหาตัวแล้วกระชากเชือกที่ผูกมัดกลิ่นจันทน์ออกมา แล้วเขาก็โอบกอดเธอเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยถามเธออย่างอ่อนโยน

“เจ้าโกรธข้าหรือเปล่าที่ข้าทำแบบนี้”

คำถามของเหนือภพทำให้กลิ่นจันทน์ยิ้มอย่างอ่อนแรง ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ เธอไม่คิดเลยว่าเหนือภพยังจะมีอารมณ์มาทำซึ้งอยู่ได้ยังไง เพราะตอนนี้พวกเขากำลังห้อยกันอยู่ที่หน้าผา โดยมีมือข้างเดียวของเหนือภพที่เกาะขอบหินเพื่อดึงร่างทั้งสองเอาไว้ไม่ให้ตกลงไปที่ผาลึกเบื้องล่าง

“ถ้าพี่อยากให้ข้าตายข้าก็จะตาย ไม่มีอะไรต้องเสียดาย”

เหนือภพแค่นเสียงด้วยความรู้สึกไม่พอใจ ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ชอบคำพูดแบบนี้นะ เขารู้สึกบางอย่างในใจที่มันรู้สึกรับไม่ได้กับการที่กลิ่นจันทน์ไม่รักชีวิตเอาเสียเลย ลึกๆในใจของเขานั้นไม่อยากให้เธอตาย แม้ความคิดที่จะให้เธอไปตกกระแทกพื้นใต้ผาสักครั้ง เขาก็รู้สึกว่ามันไม่ดี เขารับไม่ได้

“หากเจ้าตาย ข้าจะหาคนที่ชอบคนใหม่”

แม้เหนือภพจะไม่เคยขอคบกลิ่นจันทน์อย่างเป็นทางการ แต่คำพูดที่เกิดจากอารมณ์ห่วงใยและหวงแหนอย่างที่สุดนี้ของเขา ก็เป็นเครื่องแสดงออกอย่างดีว่าลึกๆในใจนั้น เขายอมรับกลิ่นจันทน์เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแล้ว

นั่นจึงทำให้กลิ่นจันทน์ยิ้มออกมาได้

“พี่ภพ จะไม่พาข้าขึ้นไปก่อนหรอ”

กลิ่นจันทน์พูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกไป เหนือภพก็ไม่รู้ว่าทำไมเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีแววตาและท่าทางของกลิ่นจันทน์ถึงได้ดูเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก กลิ่นจันทน์ดูโตขึ้น มีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และสายตาของเธอดูฉายแววมั่นใจมากขึ้น

“กลิ่นจันทน์นี่เจ้า”

เหนือภพมองเธออย่างไม่เข้าใจ ส่วนกลิ่นจันทน์นั้นได้แต่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร เอาไว้ทั้งคู่มีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างสงบ ๆ เธอค่อยเล่าให้ฟังก็ยังไม่สาย เพราะวินาทีที่คนเราจะได้พบผู้ชี้นำของตนนั้นช่างเป็นเรื่องน่ามหัศจรรย์นัก ต่อให้ผู้ชี้นำของเธอจะมาในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสมอย่างที่สุดก็ตาม

โชคยังเข้าข้างเหนือภพอยู่บ้าง เพราะก่อนที่เวตาลจะสั่งทหารมารุมเสียบพวกเขาให้ตกลงไป กลุ่มของหัวหน้าไทก็ตามมาถึงเสียก่อน พวกเขาเข้ามาตะลุมบอนกับเหล่าทหารราชวงศ์ในทันที

เวตาลกับหัวหน้าไทปะทะกันไม่เกินครึ่งชั่วโมง เวตาลก็เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำตกอยู่ในมือของหัวหน้าไท เขาถูกหัวหน้าไทบีบจับคอจนแน่นแล้วก็กระชากเข้ามาใกล้ๆ

“หากเจ้าคิดจะทำร้ายแม่ของเหนือภพจริง ๆ รับรองได้ว่า ข้าจะฆ่าองค์หญิงของเจ้าแน่”

หัวหน้าไทมาแอบซุ่มสังเกตการณ์ได้สักพักแล้ว และเขาก็ได้ยินการสนทนาทุกอย่างด้วย แต่เพราะกลิ่นจันทน์อยู่ในมือของเวตาล เขาจึงไม่กล้าลงมือผลีผลาม

แต่เพราะการตัดสินใจอันบ้าบิ่นของเหนือภพทำให้เขามีโอกาสออกมาช่วย และใครก็ตามที่กล้าคิดร้ายกับฟ้ารดา หญิงสาวที่เขาแอบรักมาตั้งแต่วัยรุ่น เขาไม่มีทางไว้หน้ามันแน่ ต่อให้เป็นองค์เจ้าแคว้นเขาก็จะไม่สนใจอีกต่อไป

ที่ผ่านมาเขาอดทนกับพวกราชวงศ์มาโดยตลอด หากไม่ถึงที่สุดจริง ๆ เขาก็จะไม่ทำอะไรที่รุนแรง ตราบใดที่เขายังอาศัยอยู่บนแผ่นดินนี้ การมีเรื่องกับพวกราชวงศ์ก็รังแต่จะสร้างปัญหาไม่จบสิ้น แม้ว่าเขาสามารถจะหนีรอดไปแคว้นอื่นได้ แต่คนอื่น ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องก็อาจจะบาดเจ็บล้มตายไปอีกมากเพราะเขาเพียงคนเดียว นั่นจึงเป็นสาเหตุหลักที่ฮันเตอร์มากฝีมือส่วนใหญ่เกรงใจต่างเกรงใจพวกราชวงศ์ ต่อให้อยากจะแก้แค้นพวกนี้ยังไงก็ตามก็ห้ามฆ่าเด็ดขาด

“นี่พวกท่านจะสู้กันอีกนานไหมดึงพวกข้าขึ้นไปที”

เหนือภพตะโกนเสียงดัง ขณะที่เขาห้อยต่องแต่งอยู่กับกำแพงผามานานแล้ว มือขวาของเขายึดโหนชะง่อนหินเอาไว้จนกล้ามเนื้อและเส้นเลือดปูดโปน ส่วนมือซ้ายยังคงโอบรัดกลิ่นจันทน์แนบอกแน่น เขาพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้นางตกลงไป ถึงเธอจะตกลงไปก็ไม่ตายก็เถอะ แต่เขาก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้น หุบเหวนี้น่าจะลึกมาก เพราะยามที่เขามองลงไปนั้น เพ่งมองอย่างไรก็มองไม่เห็นก้นเหว

เฮงเฮงที่อยู่ใกล้สุดเห็นแบบนั้นก็วิ่งเข้ามาเพื่อช่วยเหนือภพ แต่เขายังไม่ใกล้พอที่จะคว้ามือของเหนือภพได้ แล้วขาเจ้ากรรมที่อยู่ ๆ ก็เลือกที่ยืนมั่นคงไม่ได้ จึงเกิดการไถลพุ่งชนเข้ากับก้อนหินใหญ่ที่เชื่อมต่อกับชิ้นส่วนหินที่เหนือภพยึดจับอยู่ จนทำให้ชะง่อนที่เหนือภพจับอยู่แตกหักในทันที

“เฮ้ย !” “ว้าย !” “เย้ย !”

เหนือภพ กลิ่นจันทน์และเฮงเฮงต่างร้องเสียงหลง อย่างไรก็ตามแม้ว่าเฮงเฮงจะซุ่มซ่ามไปหน่อยแต่ปฏิกิริยาตอบสนองตอนเขาตกใจนั้นก็ไวมากทีเดียว เขาคว้าหมับที่ข้อมือของเหนือภพได้ทันท่วงที แต่ตัวเขานั้นก็ถูกดึงตกลงไปด้วยเช่นกัน

ขณะเดียวกันนั้นซวยซวยก็มาปรากฏตัวช่วยเหลือพวกเขาได้ทันอย่างบังเอิญ โดยการคว้าข้อเท้าเฮงเฮงเอาไว้แน่น และด้านหลังของซวยซวยก็มีฮันเตอร์กระโดดเข้ามาช่วยเหลือต่อกันเป็นทอด ๆ ยาวจนเป็นเชือกมนุษย์เส้นหนึ่ง พวกเขาช่วยกันดึงรั้งไม่ให้ทั้งสามชีวิตตกลงไปข้างล่าง

ที่ผาแห่งนี้ไม่จำเป็นต้องมีการคิดวิเคราะห์หรือสำรวจด้านภูมิประเทศแต่อย่างใด ทุกคนต่างรู้ว่าหากตกลงไปก็มีแต่ตายสถานเดียว เพราะหุบเหวแห่งนี้ขึ้นชื่อด้านความลึกและอันตรายที่สุดในดินแดนเงาสุริยัน ว่ากันว่ามีฮันเตอร์แรงค์สูงกว่าระดับ D เคยตกลงไป แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครเคยเห็นเขาอีกเลย แม้จะผ่านมานับร้อยปีแล้วก็ตาม

หุบเหวแห่งนี้จึงถูกกล่าวขานว่า ‘หุบเหวคนตาย’ มีแต่คนตายเท่านั้นที่เคยลงไป เพราะคนเป็นไม่เคยรอดกลับมา