ตอนที่ 93 อย่าหวังจะได้อะไรคืนไป

“เฮงซวยพวกเจ้าอยู่ไหน”

เหนือภพวิ่งกลับมาที่กองไฟด้วยท่าทางรีบร้อน ตอนนี้ก็เป็นเวลาสายมากแล้วแต่ก็ยังไม่มีใครเจอกลิ่นจันทน์ ดังนั้นแต่ละคนจึงทยอยกันกลับมารวมตัวที่ขบวนสินค้าดังเดิม

เหนือภพไม่รีรออะไร เขารีบขว้างก้อนหินสองก้อนเข้าหาฝาแฝดทั้งสอง ซึ่งมีก้อนหนึ่งลอยไปโดนหัวของหนึ่งในฝาแฝดเข้าอย่างจัง ขณะที่แฝดอีกคนที่ยืนอยู่เฉย ๆ ก้อนหินที่กำลังจะโดนหัวของเขานั้น ก็ถูกก้อนหินที่กระดอนจากหัวของแฝดคนแรกชิ่งมาโดนจนเบี่ยงก้อนหินก้อนนั้นออกไปอย่างประหลาด เหนือภพเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาจับมือแฝดคนที่รอดจากก้อนหินอย่างรวดเร็ว

“ซวยซวย เจ้ามากับข้า”

“ไปไหน”

“ไปตามหากลิ่นจันทน์กับข้า”

“เดี๋ยวก่อนแล้ว ไปทางไหนล่ะ”

ซวยซวยงุนงง เขายังไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่ การจะตามหาคนก็น่าจะใช้ผู้เชี่ยวชาญสิ ทำไมต้องเป็นเขาที่นอกจากโชคดีแล้วก็ไม่มีความสามารถอะไรเลย ถ้าแทบกับเฮงเฮงผู้เป็นน้องชายที่ชำนาญทักษะในทุก ๆ ด้านแล้ว เขายังอ่อนหัดนัก

“ข้าไม่รู้เหมือนกัน เจ้าเลือกเลยอยากไปทางไหน”

เหนือภพเอ่ยบอกขณะลากมือของซวยซวยวิ่งไปด้านหน้า เฮงเฮงที่ถูกทิ้งนั้นนั่งจ๋อยและบ่นพึมพำอย่างน้อยใจ ขณะใช้มือลูบหัวตัวเองที่บูดโน

“ไม่เห็นต้องปาหินใส่กันเลย ถามกันดีๆก็ได้ ข้ารู้ว่าข้าโชคไม่ดี แต่มันไม่ใช่ความผิดข้าสักหน่อย ก็ข้าเกิดมาเป็นแบบนี้ สวรรค์ใจร้าย ใจร้ายกับข้าที่สุด”

ดูเหมือนว่าความคิดของเหนือภพจะไม่เลวเลยที่เลือกให้ซวยซวยเป็นคนนำทาง ถึงแม้เส้นทางที่ซวยซวยเลือกเดินนั้นจะดูโล่งเตียนไปสักหน่อย ไม่เหมาะที่จะเป็นเส้นทางหลบหนีของคนร้ายลักพาตัวจันทน์เลยสักนิด คงเป็นเพราะซวยซวยอยากเดินทางอย่างสะดวกสบายหน่อยนั่นเอง

พวกเขาเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงเหนือภพก็มาถึงสถานที่ที่เป็นเขาสูงชันแห่งหนึ่ง มันดูเหมือนไม่ซับซ้อนแต่ถ้าไม่รู้ทางก็คงใช้เวลานานเป็นวันกว่าจะมีคนเข้ามาค้นหาในเส้นทางนี้ ที่นี่มีกองกำลังของราชวงศ์รออยู่มากมาย แต่ละคนอยู่ในชุดพร้อมรบ มีผู้นำกองกำลังคือเวตาลองครักษ์ส่วนพระองค์ขององค์หญิงบุษย์น้ำทอง และเขาก็อยู่ที่นั่นด้วย

เหนือภพมองเห็นกลิ่นจันทน์ถูกมัดมือสองข้างห้อยติดกับคานไม้ที่ยื่นออกไปในหุบเหว ตัวของเธอถูกพาดอยู่บนคานไม้นั้นด้วย หากเวตาลออกคำสั่งหรือทำอะไรกับคานไม้นั้นเมื่อไหร่ กลิ่นจันทน์ก็จะร่วงหล่นลงไปในหุบเหวทันที

“มาแล้วก็ออกมาเถอะ จะทำตัวขี้ขลาดไปถึงไหน เหนือภพ”

คำพูดอย่างถือไพ่เหนือกว่าของเวตาลทำให้เหนือภพออกจากที่ซ่อน ดูเหมือนว่าพวกมันรู้และตั้งใจมาตั้งแต่แรกที่จะล่อให้เขามาที่นี่ เหนือภพหันไปพูดกับซวยซวยอย่างคนที่สงบใจได้

“เจ้าไปตามคนอื่นๆมา ทางนี้ข้าจะจัดการเอง”

“ได้ เจ้าอย่าทำอะไรวู่วามล่ะ”

ซวยซวยรับคำก่อนจะถอยตัวกลับออกไปอย่างช้า ๆ

เหนือภพเดินออกไปด้วยท่าทีสบาย ๆ เขาเชื่อว่าตัวเองสามารถเอาตัวรอดได้ และต่อให้กลิ่นจันทน์ตกลงไปร่างกายแหลกเหลว แต่ด้วยผลของ ‘แก่นชีวิตเก้ามัชชาร’ ที่ตอนนี้น่าจะถูกซึมซับเข้าไปในร่างกายของกลิ่นจันทน์โดยสมบูรณ์แล้ว เธอจะไม่มีทางตายอย่างเด็ดขาด ชีวิตของเธอแทบจะเป็นอมตะอยู่แล้ว

แม้เขาจะรู้สึกเสียดายเงินอยู่ในใจ แต่เขาก็คิดว่านี้เป็นความคิดที่ถูกต้องแล้ว หากเขาไม่ตัดสินใจทำแบบนั้นตั้งแต่ที่แรก เมื่อต้องมาเจอสถานการณ์เช่นนี้เขาคงต้องยอมตายสถานเดียวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ตอนนี้ขอเพียงเขาสามารถยื้อเวลาหรือไม่ก็ทำลายคานไม้นั่นซะ เขากับเธอก็จะปลอดภัย แม้จะต้องให้กลิ่นจันทน์เผชิญกับประสบการณ์เจ็บปวดในรูปแบบใหม่ก็ตาม มันช่วยไม่ได้นี่นะ หากอยากเป็นคนที่เขาชอบก็ต้องอดทนสักนิดหนึ่ง

“รู้แบบนี้ข้าน่าจะฆ่ายัยองค์หญิงอำมหิตไปซะก็ดี”

เหนือภพพูดอย่างไม่จริงจังนักขณะที่ก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทีผ่อนคลาย แต่ท่าทางนั่นกลับทำให้เวตาลรู้สึกระแวง

“เจ้าหยุดตรงนั้นนั่นแหละ อย่าคิดเข้ามาไม่งั้น คนรักของเจ้าได้ไปเจอยมบาลแน่ ถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมาจะโทษว่าข้าใจร้ายไม่ได้นะ”

“แล้วเจ้าต้องการอะไร หรือต้องการเงินกับยาคืนงั้นเหรอ”

เหนือภพเอ่ยขณะดึงถุงเงินที่มัดไว้แน่นอยู่รอบเอว เขาหยิบออกมาทีละใบท่ามกลางสีหน้าที่บิดเบี้ยวของเวตาล เขารู้สึกเจ็บแค้นอย่างมาก ที่เด็กเมื่อวานซืนกล้ามาข่มขู่ รีดไถเงินจากเขา

“ข้าเอาของของข้าคืนแน่ แต่ข้าจะเอาชีวิตของเจ้าด้วย”

เวตาลพูดจบก็ปามีดเล่มหนึ่งมาปักลงที่พื้นเบื้องหน้าเหนือภพ มันปักอยู่ตรงกลางระหว่างเท้าซ้ายและเท้าขวาของเหนือภพพอดิบพอดี

“เชือดคอของตัวเองซะ แล้วข้าจะปล่อยคนรักของเจ้าไปเพื่อให้นางทำศพให้เจ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าและคนรักของเจ้า จะต้องตายเป็นผีเฝ้าเหวแห่งนี้แน่ และข้าจะไม่หยุดฆ่า ต่อให้น้องสาวของเจ้าเป็นคนโปรดของกษัตริย์หรือของใครก็ช่าง ข้าก็จะตามไปฆ่า”

เหนือภพกัดฟันกรอด

“มากเกินไปแล้วนะ”

“เจ้าโกรธงั้นเหรอ มันไม่ได้ครึ่งของความโกรธขององค์หญิงของข้าแม้แต่น้อย ความหยาบช้าของเจ้าต่อให้ถูกสับเป็นหมื่น ๆ ชิ้น แล้วโยนให้แร้งกินยังไม่สาสมด้วยซ้ำ เอ๊ะ !”

อยู่ ๆ เวตาลมก็เงียบไปเมื่อเขาคิดอะไรบางอย่างออก ก่อนจะยิ้มกว้าง

“ถ้าข้าจำไม่ผิดเจ้ายังมีแม่ที่พิการอยู่หนึ่งคนนี่นา ถึงจะพิการแต่หน้าตานางก็ไม่เลว เจ้าคิดว่า แม่ของเจ้าน่าจะทำได้ดีไหมเมื่อต้องมาปรนนิบัติข้าบนเตียง ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เหนือภพกัดฟันกรอดพร้อมกับกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง แล้วเขาก็ทำสิ่งที่เวตาลก็คาดไม่ถึง อยู่ ๆ เขาก็เรียกแท็บเล็ตออกมา แล้วเอาเงินทั้งหมดที่ได้มาจากบุษย์น้ำทองและเวตาล รวม ๆ แล้วก็ประมาณ 4,000 เหรียญทอง แล้วเขาก็เติมเงินเข้าสู่ระบบทั้งหมด โดยไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งนั้น

เวตาลตาโตทันทีเมื่อเห็นเงินทั้งหมดสลายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยข้างๆแผ่นโลหะประหลาดนั้น

“หึ เงินไม่มีแล้วล่ะ เสียใจด้วยนะ”

เขาอยากจะรู้จริง ๆ ว่าพวกมันจะทำอะไรได้ ต่อให้เขาพลาดท่าพวกมันก็ต้องไม่ได้อะไรคืนไปทั้งนั้น