ตอนที่ 88 ข้าเพิ่งรู้ว่าข้าโง่

เหนือภพค่อยๆพยุงกลิ่นจันทน์มาหนุนตักของเขาอย่างแผ่วเบา พลางใช้มือปัดปอยผมที่ยุ่งเหยิงบนใบหน้าของกลิ่นจันทน์ออก เพื่อที่จะมองหน้าเธอชัดๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลของเธอเริ่มหรี่ปรือขึ้นประสานกับสายตาแสนเศร้าของเหนือภพ

“ขอโทษ ข้าขอโทษ”

เหนือภพบอกเธอด้วยเสียงสั่นเครือ เขาพยายามห้ามเลือดให้เธอทำเท่าที่เขาจะทำได้

กลิ่นจันทน์ยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ พลางยกมือที่เปียกชื้นไปด้วยเลือดลูบไล้แก้มของเด็กหนุ่มที่เธอแอบชอบ

“พี่ภพทำถูกแล้ว อย่าเสียใจเลยนะ”

กลิ่นจันทน์เริ่มไร้เรี่ยวแรง แขนที่กำลังจะตกลงไปนั้นถูกเหนือภพกุมเอาไว้แล้วประคองมันแนบแก้มของเขาดังเดิม

“ข้าผิดเอง ข้าไม่เคยดีกับเจ้าเลย มาถึงตอนนี้ข้าก็ยังดูแลเจ้าไม่ได้ เจ้ายังจะชอบข้าอีกไหม?”

จริงๆแล้วเขารู้มาตั้งแต่เด็กแล้วว่ากลิ่นจันทน์ชอบเขา แต่ว่าเขาไม่อาจจะสนใจเรื่องความรักได้ เขามีภาระหน้าที่ มีแม่และน้องที่ต้องดูแล จึงไม่มีเวลาเหลือให้ใส่ใจเรื่องรักเพ้อฝันอะไรนั่น

“แม้สมองข้าอยากจะเกลียดพี่ แต่ใจข้าก็ยังคงชอบพี่มาตลอด มีแต่พี่ที่ไม่เคยสนใจข้า”

กลิ่นจันทน์ฝืนพูดออกมาอย่างยากลำบาก เธอรู้ดีว่าหากไม่พูดตอนนี้ก็อาจไม่มีโอกาสอีกแล้ว เหนือภพก็เช่นเดียวกัน เขาก็กล้าที่จะพูดบางสิ่งที่เขาเก็บซ่อนมันไว้กับตัวมาตลอด

“สนใจสิ ข้าสนใจเจ้ามาโดยตลอด”

น้ำเสียงของเหนือภพแผ่วเบาลง

“แต่ข้าไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเจ้าดี ข้าจึงได้แต่ไปแอบดูเจ้าอาบน้ำที่ลำธารทุกวัน”

กลิ่นจันทน์ตาค้าง เธอเงียบไปครู่หนึ่งขณะหวนคิดถึงภาพในอดีต ภาพทุกครั้งที่เธออาบน้ำจะมีคนๆหนึ่งมาแอบดูเธออาบน้ำที่ลำธารอยู่เสมอ แต่พอเธอไล่ตามจนเกือบจะจับได้คาหนังคาเขาแล้ว คนคนนั้นก็กลับหายตัวไปอย่างว่องไว สุดท้ายกลายเป็นเจอเหนือภพที่ทำหน้าขึงขังล่าสัตว์อยู่กลางป่า พอเจอหน้ากันเหนือภพก็เอาแต่หาเรื่องแกล้งเธอ ทำให้เธอร้องไห้อยู่เสมอ

“เจ้าเกลียดข้าไหม ที่ข้าหยามเกียรติเจ้าแบบนั้น”

เหนือภพรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ตอนนั้นเขายังเด็กเกินไป แต่พออายุย่างเข้า 7 ขวบเขาก็ไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นอีกเลย

กลิ่นจันทน์ยิ้มและก็ส่ายหน้า

“คิดว่าข้าโง่เหมือนพี่หรือไง ตอนแรกข้าอาจจะไม่รู้ แต่พอพี่ทำแบบเดิมซ้ำ ๆ ทุกวัน ข้าก็รู้ว่าเป็นพี่”

“แล้วทำไมเจ้าไม่เปิดโปงข้า” เหนือภพเอียงคออย่างสงสัย

“เพราะข้าคิดว่ามีแต่เรื่องนั้นเพียงเรื่องเดียว ที่ทำให้พี่สนใจในตัวข้า”

อารมณ์น้อยใจของกลิ่นจันทน์ที่ส่งมาถึงเหนือภพนี้ ถึงกับทำให้เหนือภพน้ำตาคลอ เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองโง่เง่ามาตลอด หากกล้าที่จะซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองตั้งแต่แรก บางทีเขากับเธออาจจะมีช่วงเวลาดี ๆ ด้วยกันมากกว่านี้ก็ได้

‘ทำไมต้องเฝ้ารอให้นางตายด้วย แม้ยาปิดยมโลกไม่มี แต่ก็ต้องมีอะไรสักอย่างที่ใช้งานได้สิ’

“อดทนไว้นะ ข้าจะช่วยเจ้าให้ได้”

เหนือภพรู้สึกว่าคนเราต้องมีความหวัง เขาต้องทำอะไรสักอย่าง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังมีอยู่อีกทางหนึ่ง

ท่ามกลางสีหน้าอ่อนแรงของกลิ่นจันทน์ แม้เลือดจะหยุดไหลแล้ว แต่บาดแผลบนร่างกายของเธอมีมากเกินไป จำเป็นต้องยื้อเวลาให้ได้มากที่สุดเพื่อให้แพทย์สนามมาช่วยเย็บปิดปากแผล และเร่งการฟื้นฟูร่างกายเฉพาะส่วน

เหนือภพเรียกแท็บแล็ตออกมาจากตราสัญลักษณ์ฮันเตอร์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกมันออกมาต่อหน้าคนอื่น ในเวลานี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขอแค่ช่วยชีวิตกลิ่นจันทน์ได้เขาก็จะทำ

เหนือภพกัดฟันอย่างปวดร้าว ‘แก่นชีวิตเก้ามัชชาร’ มีราคาถึง 10 เหรียญทอง ซึ่งเขามีเงินไม่มากเพียงนั้น แต่สรรพคุณของมันนั้นเขาเชื่อว่ามันสามารถรักษาร่างกายของกลิ่นจันทน์ได้แน่ ขอเพียงยื้อชีวิตกลิ่นจันทน์ไว้จนกว่าคุณสมบัติพิเศษของมันจะออกฤทธิ์ ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่ามันต้องใช้เวลาเท่าไหร่

หากเป็นวัตถุดิบชิ้นส่วนจากสัตว์อสูรคุณภาพต่ำ ต้องใช้เวลาถึง 1-4 ชั่วโมงในการซึมซับเข้าสู่ร่างกาย แต่วัตถุดิบที่มีคุณภาพสูงนี้ เขาไม่เคยกินจึงไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามันจะใช้เวลาช้าเร็วแค่ไหนในการซึมซับ

“รอข้า ข้าจะหาทางช่วยเจ้าเอง”

ยังไม่ทันที่เหนือภพจะลุกขึ้นเขาก็ถูกกลิ่นจันทน์เหนี่ยวแขนรั้งไว้เสียก่อน เธอกุมมือของเหนือภพไปวางที่หน้าอกข้างขวาของตัวเอง

“ข้าเชื่อพี่ หัวใจของข้าเป็นของพี่แล้ว”

เธอกลัวว่าหากเหนือภพจากไป พวกเขาก็อาจจะไม่มีวันได้เจอกันอีก แต่เธอก็ไม่อยากห้ามแม้ในใจจะอยากให้เขาอยู่ต่อจวบจนเวลาสุดท้ายของเธอก็ตาม แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ในความทรงจำของเขาจะได้มีเพียงภาพของที่เธอยังคงมีชีวิตอยู่ เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดที่เห็นเธอต้องตายไปต่อหน้าต่อตา

กลิ่นจันทน์ยิ้มจนกระทั่งเหนือภพลับสายตาไป จากนั้นเธอก็เธอค่อยๆหลับตาลง

“ข้ามาแล้ว”

เหนือภพกลับมาอีกครั้งภายในเวลาไม่นาน โดยมีสมุทรตามติดมาด้วย สมุทรสงสัยว่าเหนือภพคิดจะทำอะไร เมื่ออยู่ ๆ ก็มาขอยืมเงินจากเขาถึง 6 เหรียญทอง

เหนือภพเรียกบางอย่างออกมาจากตราสัญลักษณ์ฮันเตอร์ เขาทำอะไรบางอย่างอยู่กับแผ่นบาง ๆ นั้นเพียงแค่ไม่กี่วินาที อยู่ๆบนฟ้าก็ปรากฏอีกาตัวหนึ่ง มันบินร่อนลงมาส่งบางอย่างให้กับเหนือภพ จากนั้นเหนือภพก็เอาสิ่งนั้นให้กลิ่นจันทน์กินในทันที

เหนือภพไม่พูดอะไร เขาเอาแต่นั่งกุมมือของกลิ่นจันทน์เอาไว้แบบนั้น สมุทรเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน จึงได้แต่เฝ้ามองอยู่แบบนั้น จนกระทั่งเหนือภพเริ่มปริปากพูด พลางอุ้มกลิ่นจันทน์ไปนอนบนผืนหนังสัตว์ที่ปูอยู่ข้างๆเหนือฟ้า เด็กสาวที่หมดสติสองคนเมื่อนอนอยู่ข้างกันแล้ว ช่างน่าสงสารและทำให้คนมองรู้สึกเป็นห่วงจับใจ

“ฟ้าเป็นยังไงบ้าง”

“เหนือฟ้าพ้นขีดอันตรายแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”

หลังจากที่พลและหัวหน้าไทฟื้นฟูร่างกายคืนมากว่าครึ่งแล้ว พวกเขาก็พากันมาหากลิ่นจันทน์พร้อมกับแพทย์สนาม เมื่อพวกเขามาถึงก็เห็นเพียงร่างกายแน่นิ่งและลมหายใจที่กำลังแผ่วเบาลงของเธอ

“แม้เลือดจะหยุดไหลแล้ว แต่เธอเสียเลือดมากเกินไป จำเป็นต้องใช้ยาบำรุงเลือด แต่ตัวยาชนิดนี้พวกข้าไม่มีเหลือแล้ว”

แพทย์สนามบอกหลังจากตรวจเช็คร่างกายของกลิ่นจันทน์

“ข้าจะไปซื้อมันมา บอกข้าทีกลิ่นจันทน์เหลือเวลาอีกเท่าไหร่”

หัวหน้าไทถามอย่างร้อนใจ ในสายตาของเขานั้นกลิ่นจันทน์ก็ไม่ต่างจากคนในครอบครัว

“ไม่ทันหรอก เธอมีชีวิตมาถึงตอนนี้ได้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว ข้าไม่สามารถบอกได้ มันขึ้นอยู่กับกำลังใจของเธอเอง ว่าอยากมีชีวิตอยู่ต่อมากแค่ไหน”