ตอนที่ 54 โรงละครแสนสมจริง

บุษย์น้ำเพชรมั่นใจมากว่าเหนือภพจะรับงานนี้ โชคดีที่เธอได้เห็นการต่อสู้ที่สังเวียนเถื่อนจึงได้เตรียมพร้อมมาอย่างดี เด็กหนุ่มที่เห็นแก่เงินแบบนี้ ยากที่จะปฏิเสธข้อเสนอที่เย้ายวนของเธอ ไม่ว่าเขาจะใช่คนของตระกูลเทพนักขุดหรือไม่ การที่เขาเป็นคนไม่มีพรสวรรค์ แต่มีร่างกายที่แข็งแกร่งแค่นี้ก็เพียงพอต่อการเข้าไปยังเหมืองโบราณแห่งนั้นแล้ว เธอมั่นใจว่าเขาจะเอาตัวรอดได้

“ได้ ข้ายินดีรับงานนี้”

เหนือภพตัดสินใจในทันที งานนี้ไม่ได้รีบร้อนอะไรเขายังมีเวลาเตรียมตัวอีกตั้งหลายปี หลังจากนั้นบุษย์น้ำเพชรกับเหนือภพก็พูดคุยกันต่ออีกนิดหน่อย

บุษย์น้ำเพชรมอบแผนที่เหมืองโบราณให้กับเหนือภพแล้วบอกเส้นทางคร่าวๆพอให้เหนือภพเข้าใจ พร้อมบอกจุดนัดหมายในกรณีที่เหนือภพต้องการความช่วยเหลือเร่งด่วน หรือกรณีนัดส่งมอบของ เมื่อพูดคุยกันจนเข้าใจดีแล้ว ทั้งสองก็ต่างแยกย้ายกันไป

เช้าวันต่อมาเหนือภพมาทำงานดูแลสัตว์อสูรกะเช้าแทนพี่เปรมชัยด้วยหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี เมื่อคืนเขาตื่นเต้นคิดเกี่ยวกับงานใหม่ที่รับมอบหมายมาจนแทบไม่ได้สนใจอย่างอื่นเลย

เมื่อเขาลงมาถึงชั้นใต้ท้องเรือเห็นว่าทุกอย่างยังคงสงบเรียบร้อยดี จึงเอาแท็บแล็ตขึ้นมาดูเลื่อนหาสินค้าในตลาดออนไลน์ตามความเคยชิน สักพักเหนือภพก็รู้สึกขนลุกซู่ เกิดมีรังสีแห่งความเคียดแค้นแผ่ปกคลุมทั่วบริเวณ

“เอ๋?”

ตอนนี้เหล่าสัตว์อสูรทั้งหมดที่ควรจะอยู่ในกรงกลับออกมาอยู่นอกกรงกันหมด เหนือภพเอียงคอมองอย่างสงสัย เมื่อครู่ตอนที่เขาเข้ามานั้นกรงสัตว์ทุกอันยังมีสภาพดี ถูกปิดล็อกอย่างแน่นหนา แล้วทำไมพวกมันถึงหลุดออกมาได้

สัตว์อสูรนับหลายร้อยตัว นำทีมโดยสัตว์อสูรสุนัขสองหัว พวกมันแสดงจุดยืนอย่างชัดเจนว่า ต้องการแก้แค้นเหนือภพเมื่อครั้งก่อน เหนือภพเก็บแท็บแล็ตก่อนกระโดดลงจากลังไม้สูง

“นี่พวกแกคิดว่าข้าจะกลัวหรือไง”

เหนือภพหักนิ้วตัวเอง หมุนคอไปมาอย่างต้องการยืดกล้ามเนื้อก่อนใช้งาน

“โดยเฉพาะเจ้า อย่าให้ข้าจับเจ้าได้ละกัน ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจว่าเกิดมาเป็นตัวผู้เลยล่ะ”

รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมผุดขึ้นมาบนริมฝีปากของเขา อยู่กันดีดีไม่ชอบ ริอาจจะมาก่อความวุ่นวายงั้นหรือ

ณ โรงละคร รอบการแสดง ‘ตำนานอสูรกริมแห่งท้องทะเลสาบ’

บุษย์น้ำเพชรกำลังนั่งเบียดเสียดกับผู้คนในโรงละคร เธอเหลือบตามองกระจกอาคมในมือเพียงแวบเดียวก็พูดขึ้นว่า

“เวนไตยดูเหมือนเจ้าจะเล่นแรงเกินไปนะ ยังเขาก็ยังเป็นคนที่เราต้องการ”

“หึ ข้าไม่ถลกหนังมันที่มาลบหลู่คุณหนูก็ถือว่าข้าใจดีมากแล้ว ถ้าหากอสูรจำนวนแค่นี้มันยังเอาตัวรอดไม่ได้ มันก็ไม่ทางรอดจากเหมืองโบราณแน่”

“ต่อให้เป็นฮันเตอร์แรงค์ D การรับมือกับสัตว์อสูรมากขนาดนี้ก็ยังต้องใช้เวลาไม่น้อย แต่เขาเป็นแค่คนไร้พรสวรรค์ เขารับมือพวกมันไม่ไหวหรอก เจ้าก็อย่าได้เจ้าคิดเจ้าแค้นนัก ทดสอบแต่พอเหมาะอย่าให้เสียงานใหญ่ เขาจะเป็นตัวแปรสำคัญในการเปลี่ยนแปลงอำนาจของท่านพ่อ”

เวนไตยมีสีหน้าไม่พอใจ เขาไม่อยากช่วยเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นแม้แต่น้อย แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งเขาก็คงต้องทำตาม แต่ว่าถ่วงเวลาไปอีกสักหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“ครับคุณหนู อีกเดี๋ยวข้าจะลงไปดู”

“ชู่ววว”

“ชู่ววว เงียบหน่อย”

ผู้คนรอบข้างเริ่มหันมามองพวกเธออย่างตำหนิ ตอนนี้บนเวทีเบื้องหน้ากำลังมีเรือจำลองแล่นออกมาจากฉากหลังแทรกด้วยแสงสีอลังการ พร้อมเสียงตัวละครประกอบเรื่องอย่างเต็มอรรถรส

< ลูกเรือ1 : กัปตัน ท่านกลัวอะไร ทำไมพวกเราต้องเฝ้ายามกันเยอะขนาดนี้ >

< กัปตันเรือ: ว่ากันว่าใต้ท้องทะเลสาบที่เรือของพวกเราแล่นผ่านกันนี้ มีสัตว์อสูรขนาดใหญ่ยักษ์ตัวมหึมา มีความสูงกว่า 300 เมตร ขนาดของมันกว้างกว่า 1,000 เมตร มันมีแขนยาวเหมือนลำตัวของอสรพิษ มีทั้งหมด 10 ข้างดูยั้วเยี้ยน่าเกลียดน่ากลัว >

< ลูกเรือ2 : แอร๊ย! >

คนที่แสดงเป็นเป็นลูกเรือคนที่ 2 แม้จะดูเหมือนแสดงเกินจริงไปหน่อย แต่ก็เรียกเสียงฮาจากผู้ชมได้มากมาย

< กัปตันเรือ: ทุกๆปีมันจะตื่นขึ้นเพื่อมาหาอาหาร เรือลำใดโชคร้ายแล่นผ่านมันในช่วงเวลานั้น มันจะโจมตีเรือด้วยแขนของมัน ดังตึง!! >

ตึง!

เกิดเสียงดังสะท้อนขึ้นมาจากเบื้องล่าง พื้นมีการสั่นไหวเล็กน้อย เอฟเฟ็กต์ประกอบการแสดงนี้เรียกแสดงปรบมือจากผู้ชมได้ล้นหลาม

< ลูกเรือ3 : เอ่อ เสียงอะไรน่ะกัปตัน >

ลูกเรือคนที่ 3 หันมองหน้านักแสดงด้วยกันเลิ่กลั่ก

< กัปตันเรือ: เรือคงชนเข้ากับหินโสโครก มันเป็นเรื่องปกติ >

กัปตันเรือแสดงต่อได้อย่างไหลลื่น แต่ในใจกลับวิตกกังวล โรงละครของเขามีเอฟเฟ็กต์แบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ตึง!!

โรงละครทั้งห้องเกิดสั่นไหวรุนแรงขึ้น พร้อมกับความตื่นเต้นที่พุ่งขึ้นสูงของผู้ชม

< กัปตันเรือ: ใจเย็นๆ เรือของเราจะผ่านมันไปได้>

กัปตันยังคงแสดงต่อไป แต่ผู้ชมไม่รับรู้เลยว่าตอนนี้กัปตันเหงื่อท่วมไปหมดแล้ว

ตึง!!!

ในขณะที่ห้องโรงละครกำลังเอียงไปมาราวกับโลกหมุนนั้นกัปตันก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว

< กัปตันเรือ: อสูรกริมบุก! ทุกคนสละเรือ! >

กัปตันแหกปากร้องแล้วก็วิ่งออกจากเวทีไปท่ามกลางสีหน้าตกตะลึงของทุกคน