ตอนที่ 47 ข้าจะสมัครงาน

“ว้าว ห้องใหญ่จังเลยเนาะพี่ภพ”

“จ้า”

สองพี่น้องต่างอารมณ์ดีอย่างยิ่ง ถึงแม้พวกเขาจะได้ห้องพักผู้โดยสารระดับธรรมดา แต่มันถือว่าดีมากแล้วสำหรับพวกเขา ภายในห้องพักมีเตียงนอนเดี่ยว 2 ชั้น โต๊ะเก้าอี้ 1 ชุด โคมไฟกลางห้อง 1 ดวง และหน้าต่างระบายอากาศรูปวงกลมเล็กๆอีก 1 บาน

ส่วนคนอื่นๆนั้น พวกเขายังไม่รู้ว่าพักห้องไหนกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็คงพักอยู่ในชั้นเดียวกันนั้นเอง ส่วนมีนาและพยัคฆ์คีรีนั้นเป็นข้อยกเว้น พวกเขาย่อมต้องอยู่ชั้นบนสุดของเรืออยู่แล้ว

ทันทีที่เรือเริ่มออกเดินทางความสำราญก็มาถึง เหนือภพเดินจูงมือพาเหนือฟ้าเดินท่องเที่ยวภายในเรือ และเมื่อพวกเขาเดินมาถึงชั้นของสิ่งอำนวยความสะดวก สองพี่น้องก็ตื่นตาตื่นใจอย่างที่สุด

ตลาดร้านค้าของที่นี่ดูคึกคักกว่าในหมู่บ้านธารบรรจบเสียอีก ตรงหน้าโรงละครก็มีผู้คนเบียดเสียดต่อคิวเข้าไปมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสังเวียนการต่อสู้ที่ดูคึกคัก และมีเสียงเชียร์กระหึ่มดังอยู่ตลอดเวลา เนื่องจากบนเรือลำนี้ผู้โดยสารส่วนใหญ่ล้วนเป็นฮันเตอร์ แล้วเหล่าฮันเตอร์จะใช้เวลาอันน่าเบื่อหน่ายระหว่างล่องเรือนี้อย่างไร หากไม่เล่นต่อสู้กัน แทบจะเรียกได้ว่าผู้โดยสารทั้งลำต่างพากันมารวมตัวกันอยู่ที่ชั้น 4 แห่งนี้เอง

เหนือภพพาเหนือฟ้ามาหาอาหารค่ำกิน แม้ที่นี่จะมีร้านอาหารอยู่หลากหลายระดับ อาหารจากหลายวัฒนธรรม แต่เหนือภพก็เลือกกินที่ร้านอาหารธรรมดาเท่านั้น มื้อนั้นพวกเขาเสียเงินไปรวมแล้วก็ 600 เหรียญทองแดง

อยู่บนเรือจะทำอะไรก็ไม่สะดวกเหมือนอยู่ข้างนอก เพราะมีกฎห้ามมากมาย เหนือภพไม่สามารถทำอาหารเองได้ และเขาจะต้องเสียเงินไปกับค่าอาหารทุกมื้ออย่างช่วยไม่ได้ เรื่องนี้เป็นปัญหาใหม่ที่ทำให้เหนือภพต้องคิดหนัก

‘โชคดีนะเนี่ยที่ลุงไทได้งบมาจ่ายค่าห้องพักให้เรา ไม่งั้นล่ะก็… เฮ้อ’

กลางดึกคืนนั้นเหนือภพเปิดดูแท็บแล็บตามความเคยชิน และแล้วเขาก็เจอส้มหล่นเข้าจนได้

“อ่ะ ฮ้า”

สินค้า : เนื้อน่องกระต่ายขี้กลัว

ที่มา : โพรงกระต่ายปีศาจนิรมิต

สรรพคุณ : กระตุ้นการทำงานของกล้ามเนื้อและประสาทสัมผัสของร่างกายให้ตอบสนองเร็วขึ้น ประสิทธิภาพจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก เมื่อตกอยู่ในสภาวะอันตราย

คุณภาพ : ต่ำ

ราคา : 1,000 พ้อย

สรรพคุณน่าสนใจในราคาแสนถูก เหนือภพฮัมเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี แต่เขาก็ปิดแท็บแล็ตเก็บไว้ดังเดิม เขายังไม่ซื้อมัน เพราะตอนนี้เขามีปัญหาใหญ่อยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือเขาต้องคิดหาวิธีจัดเตรียมสถานที่ทำอาหารให้ได้ก่อนเที่ยงคืนของอีกวัน ไม่งั้นเขาจะพลาดวัตถุดิบราคาแสนถูกนี้ไป

คืนนั้นเหนือภพจึงหลับไปอย่างกังวลใจ

ช่วงสายของวันใหม่เหนือภพออกมากินอาหารเช้าคนเดียว เนื่องจากมีนามารับเหนือฟ้าไปเล่นตามประสาเด็กผู้หญิงตั้งแต่เช้าแล้ว

“เอ๊ะ พวกนี้ไม่หลับไม่นอนกันเลยรึไงนะ”

เหนือภพเดินเข้ามาดูสังเวียนต่อสู้ที่ยังคงคึกคักเหมือนเช่นตอนเย็น ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเขา ประจวบเหมาะกับการที่เหนือฟ้าไม่อยู่พอดี เหนือภพจึงซื้อบัตรเข้าไปร่วมชมการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างฮันเตอร์ระดับมืออาชีพ

การประลองที่นี่นั้นมีระเบียบกฎเกณฑ์ที่แน่ชัด จากที่เขาดูการประลองมานับสิบคู่ ยังไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งบาดเจ็บหนักหรือมีการตายเกิดขึ้นเลย คล้ายกับว่าเป็นการต่อสู้ที่เอาไว้กระชับมิตร ฝึกฝนทักษะและพนันขันต่อกันเล็กๆน้อยๆเท่านั้น อีกทั้งการต่อสู้ในแต่ละรอบก็ยังจบลงไปอย่างรวดเร็ว

การต่อสู้เหล่านั้นทำให้เหนือภพรู้สึกว่าตัวเองยังไม่เหมาะที่จะขึ้นไปสู้ด้วยซ้ำ หากเขาขึ้นไปก็คงเป็นได้แค่ตัวตลก เพราะการเคลื่อนไหวของฮันเตอร์บนเวทีนั้นรวดเร็วมาก พวกเขาล้วนเป็นฮันเตอร์มืออาชีพที่ถูกฝึกมา มีประสบการณ์การต่อสู้โชกโชน ไม่ใช่ฮันเตอร์กิ๊กก๊อกที่หมู่บ้านธารบรรจบ มันเทียบกันไม่ได้เลย

เหนือภพจึงทำได้แค่เฝ้าสังเกตและเรียนรู้ จนกว่าเขาจะเจอวัตถุดิบที่เหมาะสม ตอนนี้เขาอยากได้อะไรก็ได้ที่เพิ่มความเร็วของตัวเอง ถึงแม้พละกำลังของเขาจะทรงพลังอย่างมาก แต่ถ้าหากมันต่อยไม่โดน มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“หิวแล้วสิ”

ระหว่างที่เหนือภพกำลังเดินหาร้านอาหารที่ถูกที่สุดอยู่นั้น สายตาของเขาก็ได้ปะทะเข้ากับป้ายประกาศแผ่นหนึ่งที่ติดอยู่ตรงมุมที่นั่งพัก มีข้อความประกาศว่า

----------------------------------------------

ประกาศรับสมัครพนักงาน ด่วน!

- พ่อครัวร้านบ้านไข่ *ค่าจ้าง 2 เหรียญเงิน/วัน

- นักดนตรีประจำโรงละคร *ค่าจ้าง 3 เหรียญเงิน/วัน

- สาวรับใช้ส่วนตัวคุณหนู *ค่าจ้าง 5 เหรียญเงิน/วัน

- คนเฝ้าสัตว์สินค้า *ค่าจ้าง 2 เหรียญเงิน/ชั่วโมง

- ครูฝึกฮันเตอร์ส่วนตัวคุณชาย *ค่าจ้าง 50 เหรียญเงิน/ชั่วโมง (หมายเหตุ ต้องเป็นฮันเตอร์แรงค์ E หากเป็นฮันเตอร์แรงค์ D จะได้ค่าจ้างเพิ่มเป็น 5 เท่า)

----------------------------------------------

“โอ้ นี่แหละทางรอดของข้า ข้าจะสมัครงาน”

ด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้งเหนือภพก็รีบตรงดิ่งไปสมัครงานที่ร้านบ้านไข่โดยไม่หยุดพักกินข้าวก่อนด้วยซ้ำ หากเขาได้ทำงานเป็นพ่อครัว เขาก็จะมีครัวไว้ปรุงวัตถุดิบลับ แถมยังมีเงินไว้ใช้จ่าย ยิ่งถ้าไปถึงเมืองหลวงค่าครองชีพคงแพงกว่านี้เป็นแน่ และประการสุดท้ายหากเขาได้เป็นพ่อครัว เขาก็จะมีของกินโดยที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อ