ตอนที่ 38 ข้าจะไปด้วย

เช้าวันรุ่งขึ้นทุกๆคนต่างมารวมตัวกันที่โรงฝึกฮันเตอร์ โดยมีสมาชิกทีมของหัวหน้าไท 20 คน พวกเขาทั้งหมดล้วนร่วมเดินทางในครั้งนี้ด้วย เพราะเส้นทางที่ต้องเดินทางไปนั้น เป็นเส้นทางที่โรงเรียนเซนต์อมตะเป็นผู้เลือกมาเองเพื่อใช้ทดสอบความสามารถของเหนือฟ้า

แม้หัวหน้าไทจะคัดค้านไปแล้วว่าเหนือฟ้าเป็นแค่เด็ก 6 ขวบ ยังไม่เป็นฮันเตอร์ด้วยซ้ำ แต่ทางโรงเรียนเซนต์อมตะก็ยังคงยืนกรานตามเดิม การที่พวกเขาให้ทีมหัวหน้าไทไปส่งนั้นก็ถือว่าใจดีอะลุ่มอล่วยให้มากแล้ว

การเดินทางในครั้งนี้ยังมีฮันเตอร์หน้าใหม่ที่ต้องการร่วมเดินไปด้วยอีกหลายคน ไม่ว่าจะเป็น ช้าง ม้าศึก พยัคฆ์คีรี มีนา และหลานสาวของพล พวกเขาเหล่านั้นแม้จะไม่ได้มีจุดหมายปลายทางเดียวกันเสียทั้งหมด แต่อย่างน้อยการเดินทางเป็นกลุ่มใหญ่ก็ปลอดภัยกว่ามาก

ผู้เฒ่าพสุธานั้นฝากฝังให้หัวหน้าไทดูแลพยัคฆ์คีรีและมีนาเป็นกรณีพิเศษ แลกกับการส่งคนไปช่วยดูแลฟ้ารดาในยามที่หัวหน้าไทไม่อยู่

หลังจากเหนือภพและเหนือฟ้าไปส่งสมุทรที่ประตูหน้าหมู่บ้านแล้ว พวกเขาก็รีบเดินทางมาที่โรงฝึกฮันเตอร์ในท่าทางน่าตลก ภาพหอบของพะรุงพะรังของเหนือภพนั่น ทำให้บางคนรู้สึกดูแคลนและหัวเราะเยาะ เหนือภพเชิดใส่ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าใครจะพูดยังไง เขาก็แค่เตรียมอุปกรณ์ เครื่องมือ เครื่องครัว เครื่องนอน ไปให้พร้อมสรรพ เพื่อการกินอยู่ที่ดี ดีกว่าเอาแต่ทำตัวเท่ไปวันๆแบบพวกฮันเตอร์คนอื่น

“เหนือภพ เจ้าตัดสินใจจะไปด้วยจริงๆงั้นเหรอ”

หัวหน้าไทกล่าวขึ้นด้วยความเป็นห่วง ขณะมองข้าวของที่เหนือภพขนมา

เหนือภพพยักหน้า

“ยังไงข้าก็เป็นฮันเตอร์ การออกไปผจญภัยข้างนอกนั้นสักวันก็ต้องเกิดขึ้น หากท่านยังไม่มั่นใจว่าข้าจะปกป้องตัวเองได้ ท่านก็เข้ามาทดสอบข้าได้เลย”

หัวหน้าไทพยักหน้าก่อนส่งสายตามาให้น้องเล็กสุดในกลุ่มของตัวเอง แต่ดูเหมือนน้องเล็กในกลุ่มจะซื่อเกินกว่าที่จะเข้าใจท่าทางของหัวหน้าไท จนพลต้องออกแรงช่วยกระตุ้น

“อรุณเจ้าไปสิ”

อรุณน้องเล็กสุดของกลุ่มผู้ซึ่งยังเป็นฮันเตอร์แรงค์ E ชี้หน้าตัวเอง

“ข้าหรอ ทำไมต้องเป็นข้าอีกแล้วล่ะ”

“ก็เจ้าอายุใกล้เคียงกับเหนือภพมากที่สุดแล้วอีกอย่าง อย่าลืมสิ ใครเป็นคนซื้อหอกเล่มใหม่ให้กับเจ้า ทำงานใช้หนี้หน่อยสิ”

อรุณได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงในโชคชะตา เขามักโดนแกล้งอย่างนี้เสมอ

“ให้ข้าสู้แบบไหน ยังไงเหนือภพก็อ่อนกว่าข้าตั้งหลายปี ท่านคงไม่ให้ข้าเอาจริงหรอกมั้ง”

หัวหน้าไทไม่ทันได้พูดอะไร พลกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า

“จะยากอะไรล่ะ ก็ให้เจ้าภพต่อยเจ้าซักสักหมัดสองหมัด ถ้าเจ้ารับหมัดได้ ภพก็ไม่ได้ไป ก็แค่นั้น”

พลบอกขณะที่แอบขยิบตาให้กับเหนือภพพร้อมชี้จุดอ่อนช่วงเอวของอรุณให้เหนือภพรู้ ในมุมมองพลนั้นเขาไม่ได้คิดเหมือนหัวหน้าไทที่จะปกป้องเหนือภพเอาไว้อย่างไข่ในหิน แต่พลต้องการให้เหนือภพได้ออกมาเผชิญโลกภายนอกบ้าง เขาจึงตั้งใจช่วยเหนือภพเต็มที่

เหนือภพยิ้มส่งสัญญาณกลับไปเป็นนัยว่า

‘เดี๋ยวจะทำของอร่อยให้กิน’

หัวหน้าไทก็จนปัญญา เลยต้องปล่อยเลยตามเลยให้เป็นตามที่พลว่า เพราะเขาเข้าใจในความคิดของพลดี

“เข้ามาเลยจะต่อยข้าช่วงไหนก็ได้ หรือจะต่อยตามที่พี่พลบอกเจ้าก็ได้”

อรุณกวักมือเรียกเหนือภพด้วยท่าทางไม่หวั่นเกรงใดๆ ขณะที่พูดไปด้วยมองค้อนพี่พลไปด้วย พี่พลพอเห็นแบบนั้นก็หันตัวมองไปทางอื่นด้วยท่าทางไม่รู้ไม่ชี้

เหนือภพกำหมัดแน่นเกร็งมันจนเส้นเลือดปูดโปน

ขณะที่ทุกคนต่างกลั้นหายใจลุ้นว่าปราณอาคมของเหนือภพจะเป็นแบบไหน ปราณอาคมของฮันเตอร์นั้นก็เหมือนป้ายบอกยี่ห้อ คนจะจำฮันเตอร์ได้ก็จากปราณอาคม

ดังนั้นทุกคนจึงรู้สึกตื่นเต้นและลุ้นอย่างมาก แต่กลับต้องประหลาดใจที่เห็นเหนือภพวิ่งแหกปากร้องย้ากพลางปล่อยหมัดออกไปแบบง่ายๆ

ทุกคนร้องโห่ออกมาพร้อมกัน นั่นมันแค่ท่าเด็กน้อยต่อยกัน ความคาดหวังแปรเปลี่ยนเป็นเรื่องตลกขบขัน

แต่เมื่อกำปั้นของเหนือภพกระทบเข้ากับร่างของอรุณ สีหน้าของอรุณถึงกับบิดเบี้ยว เขาสัมผัสได้ถึงแรงกระแทกมหาศาล คล้ายกับว่าเขาถูกวัวกระทิงขวิดยังไงยังงั้น ร่างของอรุณลอยละลิ่วกลิ้งตลบม้วนไถลไปไกลกว่าสามเมตร

เมื่ออรุณพลิกตัวกลับ ทรงตัวลุกขึ้นยืนได้นั้น ก็ได้ปรากฏเลือดซึมออกมาตามมุมปากของเขาแล้ว พร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยข้อกังขาและอาการตกตะลึง

“นี่อรุณ เจ้าไม่ต้องช่วยเหนือภพจนต้องแสดงละครขนาดนั้นก็ได้”

พลพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ที่เห็นอรุณเล่นละครเพื่อช่วยเหนือภพสมจริงเกินไป จนกลายเป็นทำตัวเองให้น่าสมเพชแทน

อรุณจุกจนพูดอะไรไม่ออก เขามองหน้าพลที่ทำหน้าระรื่นใส่อย่างท้อแท้ เขาได้แต่ส่งส่งสัญญาณมือให้พี่พลไปลองดูด้วยตัวเอง

พลไหวไหล่ยักคิ้วอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะออกมายืนข้างหน้า แล้วย่อตัวลงให้เท่ากับตัวเหนือภพ จากนั้นก็ยื่นใบหน้าซ้ายให้กับเหนือภพอย่างล้อเลียน

“ภพ เจ้าต่อยตรงนี้เลยนะ”

พลบอกขณะชี้แก้มป่องที่ข้างซ้ายของตัวเองด้วยแววตาระรื่นก่อนจะถูกกำปั้นของเหนือภพซัดเข้าที่ใบหน้าดัง ปึก!

ร่างชายหนุ่มกำยำที่กำลังย่อเข่าอย่างมั่นคงกลับโงนเงนเสียการทรงตัวเอียงไปด้านตรงข้ามจนแก้มขวาเกือบติดพื้น ต้องของคุณความแข็งแกร่งของพลที่มีมากกว่าอรุณหลายเท่า ทำให้เขาไม่ได้มีสภาพน่าอเนจอนาถขนาดนั้น แต่หมัดนี้ก็ทำให้พลถึงกับปวดกราม เขาประมาทเกินไป

หัวหน้าไทเริ่มหรี่ตาครุ่นคิด