ตอนที่ 20 โรงหมอ

“ลุงหมอ อาการของเขาเป็นยังไงบ้างคะ”

ในขณะที่มีนากำลังสอบถามหมอแผนผู้เป็นหมอประจำหมู่บ้านนั้น เธอก็กำลังเช็ดคราบเลือดที่กำลังไหลจากบาดแผลของเหนือภพไปด้วยพร้อมกัน

“อืม โชคดีที่เจ้าพากลับมาทัน ไม่งั้นแม้จะรักษาชีวิตไว้ได้ ก็คงต้องพิการ”

หมอแผนก็กำลังพอกยาอย่างขะมักเขม้นบนบาดแผลของเหนือภพด้วยเช่นกัน

“แล้วเรื่องพิษล่ะคะลุงหมอ พอช่วยเขาได้ไหมเจ้าคะ ตอนนั้นสถานการณ์ฉุกเฉินข้าจึงให้กินยารักษาอาการทั่วไป”

“แน่นอนข้าเป็นหมอที่เก่งที่สุดในหมู่บ้านนี้ หากข้าช่วยไม่ได้ ชื่อเสียงหมอเทวดาอย่างข้า คงต้องโยนทิ้งแล้ว...เออ แล้วเจ้ารู้ไหมใครเป็นทำ”

“ไม่ทราบเจ้าค่ะ ตอนที่ข้าพบเขานั้น เขาลอยมากับน้ำแล้ว ส่วนใครเป็นคนทำนั้น ข้าไม่รู้ เป็นไปได้ไหมเจ้าคะว่ามันจะเป็นพิษจากสัตว์อสูร”

มีนาหวนย้อนความทรงจำในตอนที่เธอกำลังฝึกเรียกมัจฉาวารี ในตอนนั้นเธอเรียกคลื่นน้ำขนาดใหญ่มาได้ แต่มันกลับนำพาร่างหนึ่งลอยมาที่เธออย่างรวดเร็วเช่นกัน อีกทั้งในระยะไกลออกไปเธอยังสัมผัสได้ถึงสัตว์อสูรกบน้ำที่คงจะตามมากัดกินร่างนี้เป็นแน่

ในช่วงเวลาเร่งด่วนนั้นเธอไม่มีเวลาได้คิดไตร่ตรองอะไรมาก เธอจึงรีบช่วยคนที่ลอยน้ำมาด้วยสัญชาตญาณโดยที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขาเป็นหรือตาย

“ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ฝีมือของสัตว์อสูร แต่เป็นฝีมือของคนที่มีฝีมือไม่ธรรมดาเลย คนคนนี้ช่างกระทำโหดเหี้ยมนัก ทุบตีร่างกายสาหัสไม่พอ ยังใช้พิษที่โหดเหี้ยมเพื่อค่อยๆปลิดชีวิตของเขาช้าๆ”

จนถึงตอนนี้เหนือภพก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นคืนสติ

“เหนือภพนะเหนือภพ เจ้าช่างก่อเรื่องนัก ถึงทำให้คนอื่นเคียดแค้นเจ้าได้ถึงขนาดนี้เชียว”

มีนาส่ายหน้า แม้เธอจะไม่เข้าใจเหตุต้นเรื่องแต่เธอก็ไม่แปลกใจนัก หากจะมีคนต้องการฆ่าเหนือภพ เพราะเธอเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น แต่ก็ยังดีที่พวกเขาได้กลายมาเป็นเพื่อนกันในท้ายที่สุด

“เกิดอะไรขึ้น”

หัวหน้าไทกับพลรีบวิ่งมายังโรงหมอ หลังจากที่คนจากโรงหมอได้ไปแจ้งเรื่องที่เหนือภพถูกทำร้ายจนอาการสาหัส

ในสถานการณ์ที่ผู้ไร้พรสวรรค์หรือเด็กที่อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ถูกทำร้ายจากสัตว์อสูรภายในเขตหมู่บ้าน พวกเขาต้องรายงานต่อหัวหน้าฮันเตอร์ในเขตนั้นในทุกกรณี ส่วนกรณีเหนือภพนั้นยังไม่ชัดเจนว่าเป็นฝีมือสัตว์อสูรหรือไม่ ดังนั้นการรายงานไปก่อนจึงจะเป็นเรื่องที่ปลอดภัยที่สุด

“ท่านแผน เหนือภพอาการเป็นเช่นไรบ้างครับ ...มีนา มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าช่วยเล่าให้ครูฟังหน่อย”

หัวหน้าไทไต่ถามด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าเขาจะเห็นเหนือภพนอนหมดสติไปอย่างสิ้นสภาพเช่นนี้ แต่เขากลับยังคงสติในแบบฉบับฮันเตอร์มืออาชีพไว้ได้อย่างดี

จากนั้นมีนาก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเท่าที่เธอรู้ให้ครูฝึกทั้งสองฟัง

“ท่านหมอแผนข้าขอดูได้หรือไม่ว่าพิษที่ว่านั้นเป็นยังไง”

เมื่อหัวหน้าไทได้เห็นแผลที่เกิดจากพิษ เขาก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือพิษโลหิต มันเป็นหนึ่งในพิษขององครักษ์เงา ผู้พิทักษ์เงามืดของราชวงศ์อมตะ เนื่องจากว่าเขาเคยมีประสบการณ์ทำงานให้กับราชวงศ์มาก่อน เขาจึงค่อนข้างมั่นใจว่ามันคือพิษโลหิต

พิษนี้หากใช้แต่น้อยจะเป็นยา แต่ถ้าใช้ปริมาณมากๆ มันสามารถทำให้คนคนหนึ่งเลือดไหลหมดตัวจนตายได้เลย แม้ว่าจะไม่ได้ทรมานทางร่างกายมากขนาดนั้น แต่มันเป็นทรมานทางจิตใจอย่างสาหัสกับการเห็นตัวเองค่อยๆตายไปอย่างไร้ทางแก้

“พล เอายาเม็ดปิดยมโลกให้เหนือภพกินที”

“ห๊ะ!”

พลมีท่าทางตกใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหัวหน้าไท เขาก็ได้แต่พยักหน้า แม้จะไม่เต็มใจแต่เขาก็หยิบมันออกมาจากช่องลับในกระเป๋าเสื้อ

เม็ดยาสีแดงทับทิมส่องประกายแวววาว ทำให้คนทั้งโรงหมอแตกตื่น แม้แต่มีนาที่มักมีท่าทีสงบเยือกเย็นอยู่เสมอ ยังมีท่าทีสนใจ แววตาเป็นประกายอยากได้แต่ยังคงสงวนท่าทีเอาไว้

แต่ท่านหมอแผนนั้นต่างจากมีนา เขาเป็นหมอมาครึ่งชีวิต รู้จักยาเกือบทุกชนิด แต่ยาชนิดที่ทำให้เขาสนใจได้นั้นมีแค่ไม่กี่ประเภท และเม็ดยาปิดยมโลกคือหนึ่งในยาที่เขาอยากจะได้มาครอบครองสักครั้ง เพราะชื่อมันก็บอกอยู่แล้วว่าปิดยมโลก หากคนผู้นั้นยังไม่สิ้นลมหายใจ ไม่ว่าบาดเจ็บหรือป่วยเป็นอะไรก็ตามด้วยยานี้จะสามารถปิดโอกาสไปสู่ยมโลกของคนผู้นั้น

“นี่ๆหัวหน้าไท อาการของเหนือภพไม่ได้อันตรายมากขนาดต้องใช้ตัวยาล้ำค่านี้เลย ข้ารักษาเขาได้ เพียงแค่ต้องใช้เวลาสักหน่อย มิสู้ท่านเอามาให้ข้าดีกว่า”

หมอแผนพูดจบก็พยายามคว้าเม็ดยาจากมือพล แต่ว่ากลับถูกพลผลักออกมาอย่างนุ่มนวลแต่แฝงไว้ด้วยความจริงจัง

“ท่านเป็นหมอที่เก่ง แต่ว่ายังมีบางอย่างที่ท่านยังไม่เข้าใจ สังเกตที่บาดแผลดูสิ แม้ท่านจะใช้ตัวยาห้ามเลือดที่ดีที่สุดอย่างเสลดพังพอนหิมะ แต่ท่านได้สังเกตหรือเปล่าว่าแม้เลือดจะไหลน้อยลงคล้ายหยุด แต่ก็ไม่ได้หยุดไหลเลย”

“หมอแผนพอได้ฟังเช่นนั้นก็ตรวจดูบาดแผลของเหนือภพในทันที ทำให้เขารู้ว่าเป็นอย่างที่หัวหน้าไทพูดไม่ผิด เขาจึงไม่เข้ามาขัดขวางอีก”

ทันทีที่เม็ดยาปิดยมโลกถูกป้อนใส่ปากเหนือภพ ฤทธิ์ยาก็แสดงผลในทันที เลือดหยุดไหลออกจากบาดแผลอย่างฉับพลัน แม้ว่าเหนือภพยังต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกสักพักแต่อย่างน้อยตอนนี้ทุกคนก็วางใจได้แล้ว ยาปิดยมโลกชื่อของมันแม้ไม่น่าฟัง แต่ผลของมันเลิศล้ำที่สุดในแคว้นอมตะนคร หากคนใกล้ตายได้กินแม้แต่ยมโลกก็ยังต้องปิดประตูไม่ต้อนรับ

“หมอแผนตอนนี้ข้ามีธุระข้าขอตัวก่อน รบกวนท่านดูแลเหนือภพด้วย ค่าใช้จ่ายทั้งหมดข้าจะเป็นคนจ่ายเอง”

หัวหน้าไทกับพลตรงไปยังประตูหมู่บ้านเพื่อสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับคนแปลกหน้าที่เข้าออกหมู่บ้านในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาจึงได้รู้ว่ามีคนแปลกหน้าสองคนที่อ้างตนว่าเป็นคนของราชวงศ์เข้ามาที่หมู่บ้านนี้จริง หลังจากสืบไปสืบมาก็รู้ว่าคนทั้งสองนั้นเป็นแขกของผู้เฒ่าพสุธา

“หัวหน้าแล้วเราจะทำยังไงดี ทั้งสองคนนั้นอยู่กับคนที่เราไม่ควรไปหาเรื่องด้วยที่สุด หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา พวกเราน่ะหนีได้ แต่พี่ฟ้ารดากับลูกๆ คงไปไหนไม่รอดแน่”

“เรื่องนี้ยังไงก็ต้องคิดบัญชี แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เอาเป็นว่าให้คนของเราจับตาดูพวกเขาไว้ หากมีโอกาสเหมาะค่อยหาวิธีให้ข้าได้พบกับพวกเขา ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเหตุใดต้องลงมือโหดเหี้ยมกับเด็กตัวเล็กๆ”

อารมณ์โกรธของทั้งสองกำลังพวยพุ่ง แต่เมื่อหัวหน้าไทพูดถึงเหนือภพว่าเป็นเด็กตัวเล็กๆนั้น ทำเอาพลถึงกับชะงักไป

‘เจ้านั่นตัวเล็กที่ไหนกันเล่า’

พลทำได้เพียงตกปากรับคำอย่างแข็งขัน

“ได้ๆหัวหน้า ข้าจะจัดการให้ตามนั้น”