บทที่ 322 เข้าใจผู้อื่น
บทที่ 322 เข้าใจผู้อื่น
ฉื่อหยาน เงียบในขณะที่ใบหน้าของเขาดูแปลกไปเล็กน้อย . เขายังคงกลั่นกลิ่นอายธรรมชาติอย่างเงียบๆ
กลุ่มของอีเทียนโหมวทั้งสาม เยว่จางเฟิง และคนอื่นก็ยืนอยู่รอบๆเขา และจ้องดูเขาอย่างเงียบๆ ความเสียใจและความผิดหวัง ประกายขึ้นในสายตาของทุกคน เยว่จางเฟิง , ฉาวจื่อหลาน หลินหยาฉี และเซี่ยเสินชวน รู้สึกราวกับว่ากำลังยืนมอง ฉื่อหยาน ที่เป็นเหมือนกับเทพบนท้องฟ้าตกลงไปยังหุบเหวลึก เพราะการกลายพันธุ์นี้ เขาอาจจะสูญเสียทุกอย่างและไม่สามารถฝึกบ่มเพาะได้อีกต่อไป
ใบหน้าของเซี่ยซินหยาน นั้นดูเหมือนสงบ แต่หัวใจนางกำลังปั่นป่วน นางไม่กล้าที่จะจินตนาการว่าถ้า ฉื่อหยาน ไม่สามารถดูดซับกลิ่นอายธรรมชาติได้ เขาจะเป็นอย่างไร เมื่อพลังและร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาหายไป เขาก็จะกลายเป็นคนธรรมดา นางไม่รู้เลยว่าเขายังจะเป็นเช่นเดิมหรือป่าว
อีเทียนโหมว คาป้า , และ หยาเมิง ก็เป็นกังวลมากขึ้น พวกเขามีหน้าที่ติดตามรับใช้ ฉื่อหยาน พวกเขาได้เดิมพันอนาคตของเผ่าเสียงอสูรไว้ที่เขา ถ้า ฉื่อหยาน กลายเป็นคนธรรมดา พวกเขาก็จะถูกประนามจากสายตาของคนในเผ่า ฉื่อหยานปิดตาของเขาลงและตั้งใจดูดซับกลิ่นอายธรรมชาติมาที่รอยสักดอกบัวทมิฬ บนหน้าอกของเขารอยสักก็เริ่มส่งผลบางอย่าง กลิ่นอายธรรมชาติหมุนวนอยู่รอบๆตัวเขา เกิดเป็นกระแสกลิ่นอายธรรมชาติไหลเข้าไปในหน้าอกของเขา หลังจากดูดซับไปเล็กน้อย และถูกควบคุมโดยจิตสำนึกวิญญานของเขา มันไหลไปที่ประกายแสงพลังปราณลึกลับที่อยู่ตรงหน้าท้องของเขา ประกายแสงพลังปราณลึกลับกลายเป็นเหมือนกับพายุลูกเล็ก เมื่อ ฉื่อหยาน ส่งวิญญาณของเขาลงไป เขาก็พบว่าภายในนั้นว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่พลังปราณลึกลับใดๆ มีเพียงต้นไม้โบรารเท่านั้นที่ยังคงอยู่แต่มันก็ว่างเปล่าไม่มีอะไรอยู่ภายใน
ก่อนหน้านี้ ขั้นตอนแรกของกระบวนการดูดซับกลิ่นอายธรรมชาติ กลิ่นอายจะกลายเป็นควบแน่นและถูกกลั่นเข้าไปในพายุลูกเล็กบนท้องของเขา จากนั้นก็จะเปลี่ยนเป็นพลังปราณลึกลับไหลไปยังศูนย์กลางของพายุ และมาหลอมรวมเข้ากับประกายแสงพลังปราณลึกลับ แต่คราวนี้มันต่างออกไป
หลังจากกลื่นอายธรรมชาติได้เข้าไปในพายุแล้ว ความเร็วการในการหมุนของมันก็เพิ่มขึ้น แต่หลังจากนั้น กลิ่นอายที่พึ่งเข้าไปในพายุก็หายไป ราวกับว่ามันถูกกระฉากและกระจายออกมาจากรูขุมขนบนท้องของเขา แทนที่จะถูกควบแน่นและกลายเป็นพลังปราณลึกลับ
ฉื่อหยาน เป็นกังวล แต่ก็ไม่สิ้นหวัง เขายังคงใจเย็นและกลั่นพลังปราณลึกลับ อย่างไรก็ตาม ผลก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
หลังจากที่เขาได้ดูดซับกลิ่นอายธรรมชาติ และท่ายถอดมันเข้าไปในพายุ ในระหว่างที่พายุกำลังหมุน กลิ่นอายธรรมชาติทั้งหมดที่พึ่งถ่ายทอดเข้าก็กระจายออกไป พลังปราณลึกลับก็หายไป พายุชะลอตัวลงและในที่สุดก็หยุดนิ่งเหมือนบ่อน้ำที่ตายแล้ว อารมณ์ของเขาค่อยๆจมลึกลงไปในก้นแก้ว สีหน้าของเขากลายเป็นบูดบึ้ง
เมื่อกลุ่มของอีเทียนโหมวทั้งสามคน เห็นใบหน้าเศร้าหมองของเขา พวกเขาก็กังวลว่าเขาจะทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้หรือไม่
" ดูเหมือนว่าจิตวิญญานต่อสู้ที่ผิดปกตินี่จะได้ปิดกันความสามารถในการดูดซับกลิ่นอายธรรมชาติของเจ้า ทำให้เจ้าไม่มีพลังปราณลึกลับ " เยว่จางเฟิงก็ถอนหายใจอย่างเสียดายเล็กน้อยและกล่าวว่าไม่มีพลังปราณลึกลับ เจ้าก็ไม่นับว่าเป็นนักรบ น่าเสียดายนัก . . . . . . . "
ฉาวจื่อหลาน ใบหน้าที่งดงามของนางก็เปลี่ยนไป ดวงตาคู่สวยของนางจ้องมอง ฉื่อหยาน อย่างซับซ้อน ในขณะที่นางกำลังคิดที่จะสร้างความสัมพันธ์กับ ฉื่อหยาน แต่การกลายพันธุ์ของจิตวิญญานต่อสู้กลับทำให้ความเพ้อฝันที่นางคิดไว้ตอนแรกหายไป ด้วยความเสียใจ ฉาวจื่อหลาน ก็ขมวดคิ้วอย่างเงียบๆ จิตใจของนางกำลังคิดพิจารณาถึงการความสัมพันธุ์กับฉื่อหยาน นางรู้สึกว่าการฝากชีวิตทั้งชีวิตและความสุขไว้กับฉื่อหยานนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดนัก ดังนั้นนางจึงตัดสินใจที่จะทิ้ง ฉื่อหยาน , และยอมแพ้ตั้งแต่ต้น
เซี่ยเสินชวน ก็ผิดหวัง . ในความเป็นจริง , วิธีของ ฉาวจื่อหลาน และเขานั้นคล้ายคลึงกัน เขาถือว่า ฉื่อหยาน เป็นอนาคตของตระกูลหยาง ที่สามารถอยู่สูงกว่าจักพรรดิ์หยางเทียนได้ วันหนึ่งเขาจะต้องกลายเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในทะเลไม่มีสิ้นสุด เขารู้สึกว่า ฉื่อหยาน จะต้องช่วยเหลือตระกูลเซี่ยให้อยู่จุดสูงสุดได้ แต่น่าเสียดาย แผนการทั้งหมดได้ถูกขัดขวางโดยการกลายพันธุ์จิตวิญญานต่อสู้ของ ฉื่อหยาน แต่ในทางปฏิบัติเขานั้นแตกต่างจากฉาวจื่อหลาน . เขาไม่ได้ตัดสินใจที่จะอยู่ห่างจากฉื่อหยาน เขากลับต้องการให้คำแนะนำและปลอบใจเขาหวังว่า ฉื่อหยาน จะสามารถลุกขึ้นมาอีกครั้งและไม่ล้มง่ายๆ เพราะการเปลี่ยนแปลงนี้
" ไม่เป็นไร " เซี่ยซินหยาน ยังยิ้มและมอง ฉื่อหยาน แล้วค่อย ๆ กล่าวว่า " ข้าเชื่อว่า เจ้าจะต้องหายเป็นปกติแน่ อย่างน้อย เจ้าก็ยังสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ "
ใบหน้าของ ฉื่อหยานก็แข็งตรึงเหมือนกับ อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินที่เซี่ยซินหยานพูด เขารู้สึกดีและมีความหวังมากขึ้น
ใช่แล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหากเขาจะเริ่มใหม่อีกครั้ง ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขามาที่นี่ ร่างของเขาก็ธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษหรอก
ต้องขอบเจ้าจิตวิญญานลึกลับที่เปลี่ยนแปลงร่างกายของเขา เขานั้นใช้พลังปราณลึกลับเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หลังจากดิ้นรนอย่างยากลำบากมายาวนานด้วยความช่วยเหลือจิตวิญญานลึกลับ เขาก็ได้มาอยู่ในจุดสูงสุดของระดับปฐพีด้วยเวลาเพียงสั้นๆ
ปัจจุบัน แม้ว่าเขาจะไม่สามารถรวบรวมและกลั่นพลังปราณลึกลับได้ แต่เขายังสามารถใช้พลังในเส้นชีพจรของเขาได้ นอกจากนี้ เขายังมีห้วงจิตสำนึก ; ความลึกลับมากมายที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของเขายังอยู่ เขายังคงมีแกนเพลิง เปลวเหมันเยือกแข็ง เปลวไฟกลืนกินเก้าวิญญาน อยู่ในแหวนสายโลหิต สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดสามารถทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้ ตราบใดที่เขาใช้มันเขาจะไม่อ่อนแอกว่าเก่าแน่นอน นอกจากนี้ ก็ยังไม่แน่ใจว่า เหตุการณ์ที่ไม่สามารถดูดซับกลิ่นอายธรรมชาติได้ จะรักษาไม่หาย
เขาจำได้ลางๆ เขารู้สึกว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นเพียงชั่วคราวเท่านั้น ซึ่งอาจมีอะไรเกี่ยวข้องกับการกลายพันธุ์ของจิตวิยญานลึกลับ รอจนกระทั่งกลายพันธุ์เสร็จสมบูรณ์ ตอนนั้นเขาก็จะคืนสภาพกลับมาเป็นปกติ
" ข้าไม่เป็นไร ข้าจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างรอบคอบ ข้าอาจจะหาทางแก้ได้ "
กลุ่มก้อนความคิดปรากฏอยู่ในหัวของเขา แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา ฉื่อหยาน และยังคงพูดส่วยสีหน้านิ่ง " ข้าต้องการเวลา "
" ใช่ ข้าเชื่อว่าเจ้าสามารถรักษาได้ . " เซี่ยซินหยาน เผยยิ้มและกล่าว
" ข้าขอให้เจ้าโชคดีเช่นนั้นนะ " เยว่จางเฟิงส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วมองด้วยสายตาแปลก ๆไปที่ ฉื่อหยานอย่าง , มีความหมาย " การเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากการกลายพันธุ์ของจิตวิญญานต่อสู้ มักจะเป็นเรื่องยากที่จะกลับมาเป็นดั่งเดิม ข้าแค่อยากจะเตือนเจ้าล่วงหน้าเพื่อให้เจ้าทำใจได้ นอกจากนี้ถ้าเจ้าต้องการที่จะหาวิธีที่จะแก้ไขปัญหานี้ แขนขวาของเจ้าก็สมควรเป็นกุญแจสำคัญ .
ฉื่อหยาน ขมวดคิ้วของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
" แน่ใจเลยว่า วันนี้เจ้าต้องอารมณ์ไม่ดีแน่ " เยว่จางเฟิงบีมยิ้มบางๆ " ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้วดีกว่า เราจะไปเดินเล่นและซื้อบางอย่างในการประมูลของดินแดนจิตวิญญานสมบัติระหว่าสงทาง . " หลังจากหยุดสั้นๆ เยว่จางเฟิงกล่าวต่อว่า " ถ้าเป็นไปได้ คืนนี้ข้าขอพักที่นี่ได้หรือไม่ ? "
" ก็แล้วแต่เจ้า " ฉื่อหยานพูดต่อ . " ยังไงซะ ที่นี่ก็มีอีกหลายคน มีคนเพิ่มอีก 2 คน ก็คงไม่ทำให้คับแคบขึ้นหลอก เจ้ามาอยู่ได้ถ้าเจ้าต้องการ" .
" ดีเลย " เยว่จางเฟิงพยักหน้า ส่งสัญญาณให้หลินหยาฉี และจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็จากไป
" ฉื่อหยาน , เจ้าลบรูปแบบวิญญานที่อยู่ในวิญญานข้าได้หรือไม่ ? " ฉาวจื่อหลาน ครุ่นคิดสักพัก ก่อนที่จะพูดด้วยรอยยิ้ม " ข้าจะใช้เกาะทั้งห้าของตระกูลฉาวเป็นค่าไถ่สำหรับอิสระของข้า เจ้าตกลงหรือไม่ ? "
ขณะที่นางพูด แหวนของนางก็ส่องแสงออกมาและฟ่อนกระดาษก็ปรากฏอยู่บนมือขาวของนาง
ฉาวจื่อหลาน ก็ยิ้มออกมาอย่างงดงาม แต่มันดูเหมือนจะต่างออกไป หลังจากยื่นกระดาศเหล่านั้นให้ ฉื่อหยาน นางค่อยๆ หดมือของนางและกล่าวว่า " เกาะทั้งห้าเหล่านั้นทั้งหมดมีเหมืองแร่และกลิ่นอายธรรมชาติทั้พิเศษซึ่งไม่ด้อยกว่าของตระกูลกู่ เจ้าคิดว่าไง ? "
จากการที่ฉาวจื่อหลาน พูดอย่างมีมารยาท ฉื่อหยานก็เข้าใจทันทีว่านางนั้นได้แตกต่างออกไป เขาแอบยิ้มเยาะภายในหัวใจของเขา และกล่าวอย่างไร้อารมณ์ "ก็ได้ "
เมื่อเขาพูดเสร็จ , ฉื่อหยานก็หันไปหาอีเทียนโหมว ด้วยดวงตาซับซ้อนและพูดว่า " ข้ามีเรื่องอยากจะให้พวกท่านช่วย ? "
กลุ่มของอีเทียนโหมวทั้งสามคน ยังคงมีใบหน้าที่สงบของและพวกเขาก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึมพยักให้ฉื่อหยาน . พวกเขาไม่ได้เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อ ฉื่อหยาน เพียงเพราะร่างกายของเขากลายพันธุ์ไป
ฉื่อหยาน รู้สึกมั่นใจขึ้นเล็กน้อย หลังจากได้เห็นทัศนคติของพวกเขา จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแดกดัน , " เอารูปแบบวิญญานที่อยู่ในวิญญานของนางออกและปล่อยนางเป็นอิสระ สถานการณ์ปัจจุบันของข้าไม่สามารถทำได้ มันจะอันตรายเกินไป "
ฉาวจื่อหลาน ขนตายาวก็สั่นเทาเล็กน้อย ในขณะที่นางกำลังมองฉื่อหยานด้วยสีหน้าลำบากใจ หลังจากที่นางถอนหายใจออกมา นางพูดว่า " ฉื่อหยาน , แม้ว่าเรื่องระหว่างเจ้ากับข้าจะไม่มีโอกาส แต่ข้าก็ต้องขอบอกว่าเจ้าเป็นผู้ชายคนเดียว ที่ทำให้ข้าเป็นเช่นนี้ แต่น่าเสียดาย ที่เราไม่ได้เกิดมาเพื่อกันและกัน เฮ้อ . . . "
กลุ่มของอีเทียนโหมวทั้งสามคน ก็ส่งวิญญาณของพวกเขาเข้าไปที่สมองของนาง
หลังจากไม่นาน ทันทีที่มีเสียงดังออกมาในอากาศ วิญญานฉาวจื่อหลานก็ได้รับการปลดปล่อยจากรูปแบบวิญญาน
" ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ยอมแพ้นะ ดูแลตัวเองด้วย " ฉาวจื่อหลาน มองฉื่อหยานเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาและเดินจากไป
ฉื่อหยานแสยะยิ้มอย่างล้อเลียน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
" ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจจริงๆ เด็ดขาดและตรงไปตรงมา ทันทีที่นางได้ตระหนักว่ามีสิ่งที่อยู่นอกเหนือแผนการของนาง นางจะตัดทิ้งทันที และไม่ปล่อยให้ตัวเองได้รับบาดการสุญเสีย . " เซี่ยเสินชวน มองไปที่ร่างของฉาวจื่อหลาน ไตร่ตรอง , สักพัก ก่อนที่จะพูด " นางนั้นเด็ดขาดมาก แม้นางจะเป็นเด็กอยู่ก็ตาม เราไม่สามารถดูถูกหญิงสาวคนนี้ได้เลยในอนาคต ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ชอบนาง แต่ข้าก็ต้องยอมรับว่าไม่ใช่เรื่องง่ายและที่จะจัดการกับนาง . "
" มันเป็นเรื่องปกติ " ฉื่อหยาน เผยรอยยิ้ม " นางเป็นหญิงสาวจากตระกูลใหญ่ นางถูกเลี้ยงดูด้วยความคิด และต่อสู้เพื่ออำนาจ ดังนั้น เมื่อนางรู้สึกไม่ปลอดภัย นางก็จะแสดงเจตนาที่แท้จริงออกมา ดังนั้นเมื่อนางตระหนักได้ว่าข้านั้นไม่สามารถทำตามความฝันของนางได้ นางก็เลือกที่จะทิ้งข้าทันที ข้าชื่นชมในจุดนี้ของนางนัก "
" ทำไมเจ้าดูเหมือนไม่เป็นไรกัน ? " เซี่ยซินหยาน dHประหลาดใจ
" มันไม่ได้เป็นครั้งแรกที่ข้าพบเช่นนี้นี้ ข้าเข้าใจดีเลย . . . . . . . " ฉื่อหยานก็เปิดเผย รอยยิ้มและกล่าวว่า " ไม่เพียง แต่จะเข้าใจเหตุผล แต่ข้าก็รู้จักนางดี ทุกคนต่างก็มีวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกัน ไม่เห็นจะผิดปกติตรงไหนหากจะเลือกอนาคตที่ดีกว่า ตราบใดที่นางไม่ทำให้ข้ามีความทุกข์หรือทำให้ข้าตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดี ข้าก็ไม่มีต้องโกรธเคืองนางหนิ "
" เจ้าคงผ่านอะไรมาเยอะ " เซี่ยเสินชวน อุทานว่า " เห็นเจ้าดีเช่นนี้แทนที่จะผิดหวัง ท้อใจ ข้าก็หมดห่วง" .
" ข้าเพียงแค่ไม่สามารถรวบรวมพลังปราณลึกลับได้ชั่วคราวเท่านั้น มันไม่ได้หมายความว่าข้ากำลังจะตาย มันไม่มีประโยชน์อะไรที่ข้าจะผิดหวัง " ฉื่อหยาน ลากรอยยิ้มออกมาจากมุมปากของเขา " ถึงแม้ข้าจะไม่มีพลังปราณลึกลับจริงๆ ก็ไม่แน่ว่า นักรบระดับรู้แจ้งจะชนะข้าได้
เซี่ยเสินชวนก็ ประหลาดใจ .
_______________________________________
ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1394 แล้วนะคะ มี 30 กลุ่ม แบ่งเป็นกลุ่มละ 50 ตอน หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ
ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่เพจของเรา >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ
