ตอนที่ 6 แรกพบ

"ใช่แล้ว ใช่แล้ว เพราะฉะนั้นท่านต้องอยู่ห่างเขาให้มาก เขาทั้งชั่วร้าย ฆ่าคนตาไม่กระพริบตา เจ้าชู้ มีอนุเต็มบ้านและ@##฿%&&@#"ลี่หลินเริ่มปฏิบัติการใส่สีตีไข่เพิ่มเติม เพื่อกล่อมนางเอกไม่ให้หลงผิด

ยิ่งลี่อินได้ฟังที่น้องสาวพูด หน้านางก็ยิ่งซีดเผือด ถึงนางจะรู้คร่าวๆ ถึงความชั่วร้ายของเขามาก่อน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเยอะขนาดนี้

"เขาชั่วขนาดนั้นเชียวหรือ"ลี่อินใจหนึ่งก็เชื่อ อีกใจหนึ่งก็ยังลังเล เขาดูสง่างามเพียงนั้น จะเป็นคนชั่วร้ายขนาดนั้นได้อย่างไร

"แน่นอน เพราะฉะนั้นพี่สี่อย่าได้หลวมตัวไปเล่นกับไฟเด็ดขาด ไม่งั้นมันจะแผดเผาท่านจนตาย"ลี่หลินพยักหน้าอย่างจริงจัง

"ข้าไม่รู้ตัวเลยว่า เด็กสาวอย่างเจ้าจะรู้จักข้าอย่างทะลุปรุโปร่งถึงเพียงนี้"

น้ำเสียงทุ่มนุ่มที่ฟังดูไพเราะที่สุดเอ่ยออกมาจากข้างหลังลี่หลิน

เธอรู้สึกเย็นวาบตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า ลางสังหรณ์อันแม่นยำของเธอเตือนว่า มีสายตาอสรพิษกำลังจับจ้องนางจากทางด้านหลัง

ยิ่งเห็นพี่สาวของเธอมีสายตาตื่นตะลึงและหลงใหลอีกครั้งเธอก็ยิ่งมั่นใจว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอนั้นคือพระเอกจอมชั่วร้ายแน่นอน!

เขามาได้ไง เธอบอกให้เสี่ยวจิงดูต้นทางไว้แล้วไม่ใช่เหรอ?

"เป็นอย่างไร เจ้าไม่คิดจะหันมามองข้าบ้างเลยหรือ รึว่าเจ้ากลัวข้า"น้ำเสียงยั่วเย้านั้นเหมือนลิ้นของอสรพิษที่กำลังแลบลิ้นเลียทั่วใบหูของลี่หลิน ทำเอาเธอขนลุกซู่

"คะ...ใครกลัวท่านกัน! "ลี่หลินหันหลังกลับไปมอง อย่างใจดีสู้เสือ

พอเธอหันกลับมามองเท่านั้นแหละ เธอถึงกับตื่นตะลึกกับรูปโฉมของคนที่อยู่ตรงหน้า

รูปโฉมของเขานั้น เรียกได้ว่างดงามล่มบ้านล่มเมือง คิ้วรูปดาบที่เรียวยาวได้รูป ดวงตาดอกท้อที่สวยงามใครได้จ้องก็เหมือนกับหลุดเข้าไปในน้ำวนที่ดำมืดไม่สามารถหลุดออกมาได้ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงจัดรับกับฟันขาวเรียงตัวสวย รูปร่างสูงโปร่ง ผิวพรรณขาวผ่องยิ่งกว่าหิมะ คอเสื้อเปิดกว้างทำให้เห็นแผงหน้าอกและกระดูกไหปราร้าวับๆ แวมๆ ดูยั่วยวนยิ่ง ยิ่งเขาใส่ชุดสีแดงที่งดงามประณีตก็ยิ่งขับเน้นให้ผิวขาวของเขายิ่งเปล่งประกายกว่าเดิม

ลี่หลินรีบเอามือปิดจมูกคล้ายเลือดกำเดาจะไหลออกมา พร้อมสติก็เริ่มกลับมาในที่สุด ดีนะที่สมัยของเธอมีดารา ไอดอลน่าตาดีมากมายให้ได้ชม ทำให้เธอพอมีภูมิคุ้มกันคนหล่ออยู่บ้าง แต่ก็ต้องยอมรับว่าผู้ชายตรงหน้านี้ทั้งหล่อเหลางดงามกว่าพวกเขาหลายเท่าเลยทีเดียว

หรงจวิ้นหลานรู้สึกแปลกใจ ที่เห็นเด็กสาวตรงหน้าคืนสติได้รวดเร็วขนาดนี้ สตรีอื่นถ้าไม่จ้องเขาจนตาค้างอยู่นาน ไม่ก็ต้องเขินอายจนเป็นลมไป แต่เด็กสาวตรงหน้าแค่ตกตะลึงแวบหนึ่งจากนั้นสีหน้าก็กลับคืนสู่ปกติ ทำให้เขารู้สนใจอยู่สักหน่อย

"เจ้าทั้งสองคือบุตรสาวของลี่ไท่จงงั้นหรือ"หรงจวิ้นหลานเอ่ยถามออกมาพร้อมกับยิ้มมุมปาก

"ใช่ไม่ใช่แล้วเกี่ยวอะไรกับท่าน"ลี่หลินจ้องกลับอย่างท่าทางไม่เกรงกลัว ทั้งที่ในใจยังรู้สึกหวั่นๆ อยู่บ้าง

ลี่อินที่สติพึ่งกลับมารีบกระตุกชายเสื้อของน้องสาวไว้ แต่ดูท่าน้องสาวนางจะไม่สนใจ ยังคงจ้องตากับชายหนุ่มตรงหน้าคนนั้น

หรงจวิ้นหลานจ้องตากับเด็กสาว ดวงตาของนางกลมโตเป็นประกายที่ใครเห็นก็หลงรัก ภายในดวงตานั้นไม่มีความหวาดกลัวและเขินอายต่อเขาเลยสักนิด ทำให้เขายิ่งรู้สึกสนใจมากกว่าเดิม

"หลินเอ๋อร์อย่าเสียมารยาท! "ลี่ไท่จงรีบเดินมาดึงบุตรสาวทั้งสองไปไว้ด้านหลัง ก่อนจะโค้งคำนับขอโทษต่อชายหนุ่ม

"ข้าขออภัยแทนบุตรสาวของข้าด้วย นางอายุยังน้อยเลยไม่รู้จักมารยาทสักเท่าไหร่ ขอให้ประมุขหรงประทานอภัยให้ด้วย"

"ไม่เป็นไร เห็นแก่หน้าท่านข้าจะไม่ถือโทษ แต่ช่วงเวลาที่ข้าพักอาศัยอยู่ที่นี่ ข้าอยากให้นางมาคอยดูแลปรนนิบัติข้า"สายตาของหรงจวิ้นหลานเป็นประกาย

"ข้าไม่ทำ! เรื่องอะไรข้าต้องไปรับใช้ท่านด้วย!! "ลี่หลินทะลึงตัวออกมาจากหลังบิดาพร้อมกับปฏิเสธเสียงแข็ง จะให้เธอปรนนิบัติงั้นหรือ แค่ไม่กระโดดถีบเขาก็ดีถมเถแล้ว

"หลินเอ๋อร์! "ลี่ไท่จงขมวดคิ้วหันมาปรามบุตรสาว จนนางยอมหุบปาก ถึงได้หันกลับไปกล่าวขออภัยกับหรงจวิ้นหรานอย่างนอบน้อม