ตอนที่แล้วตอนที่ 4 ชีวิตของคนขุดแร่
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 6 ไม่มีอาคม ?

ตอนที่ 5 โรงฝึกฮันเตอร์


วันรุ่งขึ้น เหนือภพยังคงทำกิจวัตรแบบเดิมเช่นที่เคยทำเป็นปกติทุกวัน เตรียมอาหารเช้าและกลางวันไว้สำหรับแม่และน้อง ทั้งยังซักผ้าให้เสร็จก่อนช่วงย่ำรุ่ง และที่สำคัญสิ่งที่เหนือภพไม่อาจละเลยได้ก็คือ เขามักจะหาเรื่องเข้าไปกอดหอมน้องสาวตัวเองอยู่เสมอ แม้น้องสาวตัวน้อยจะนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเพื่อเติมเต็มพลังงานในทุกๆเช้า แต่นั่นก็มักทำให้น้องสาวตัวน้อยโกรธเขาอยู่เสมอ แต่จะทำไงได้ ก็คนมันรักน้องนี่นา

หลังจากเหนือภพร่ำลาแม่ เขาก็เดินออกจากประตูบ้านเก่าทรุดโทรม แต่ทิศทางที่เลี้ยวไปกลับไม่ใช่เส้นทางที่ตรงไปยังเหมืองเช่นทุกวัน แต่ในวันนี้เส้นทางที่เหนือภพเลือกเดินกลับเป็นเส้นทางที่มุ่งตรงสู่เขตหมู่บ้าน

โดยหมู่บ้านของเขามีชื่อที่รู้จักแพร่หลายว่า หมู่บ้านแร่ห้าสี หากมองจากแผนที่จะเห็นชัดว่าหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางหุบเขาที่มีภูเขาใหญ่ยี่สิบกว่าลูกโอบล้อมเอาไว้คล้ายถุงผ้าที่มีทางเข้าออกเพียงทางเดียว มีแม่น้ำสายเล็กสายน้อยกว่ายี่สิบสายที่ไหลลงมาจากภูเขาแต่ละลูกไหลตัดผ่านหมู่บ้านแร่ห้าสีและไปบรรจบที่บริเวณหน้าช่องเขา หรือบริเวณปากถุงผ้า

ที่นั่นว่ากันว่าจะเป็นจุดที่มีการบรรจบของสายน้ำทั้งยี่สิบสายแล้วกลายเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ ที่นั่นเป็นที่อยู่อาศัยของหมู่บ้านขนาดใหญ่ที่มีชื่อเรียกว่า ‘หมู่บ้านธารบรรจบ’ ที่นั่นนับเป็นเพื่อนบ้านเพียงแห่งเดียวของหมู่บ้านแร่ห้าสี ทุกคนมักพูดถึงว่า ‘หมู่บ้านธารบรรจบน่าอยู่มาก’ ที่นั่นส่วนใหญ่ดำรงชีวิตด้วยการทำประมงและค้าขาย อีกทั้งยังเป็นศูนย์รวมของฮันเตอร์ต่างถิ่นเป็นจำนวนมาก คนจากหมู่บ้านแร่ห้าสีที่มีฐานะสักหน่อย มักใฝ่ฝันจะไปที่นั่น แต่เหนือภพกลับไม่คิดเช่นนั้น

หากที่นั่นมันน่าอยู่จริงๆอย่างที่คนอื่นว่า คงไม่มีนักขุดจากหมู่บ้านธารบรรจบมาศัยอยู่อาศัยที่นี่เป็นแน่ สำหรับเขาแล้ว ที่ที่น่าอยู่ ก็คือที่ที่สามารถหาเงินให้ได้มากๆโดยที่เราไม่ต้องสูญเสีย ไม่ต้องลงทุนอะไรมาก นั่นต่างหากล่ะที่สำคัญ อีกอย่าง ใช่ว่าหมู่บ้านธารบรรจบจะเป็นหมู่บ้านเดียวมีแหล่งน้ำ ที่หมู่บ้านแร่ห้าสีเองก็มี และมีแม่น้ำถึงยี่สิบสาย ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับการค้าทางน้ำ เขาเคยพยายามหาเงินจากมันมาแล้ว แต่มันไม่คุ้มค่ากับเวลาที่เสียไปต่างหากล่ะ

การค้าขายอาหารจำพวกสัตว์น้ำ และสัตว์ทะเล ครอบครัวหนึ่งมักซื้อไปเพียงพอกินเพื่อให้อิ่มท้อง ซึ่งหนึ่งเหรียญทองแดง สามารถซื้อปลาขนาดกลางไปได้ในจำนวนนับสิบตัว มันเพียงพอที่จะเลี้ยงครอบครัวขนาดเล็กๆไปได้สามหรือสี่วัน แล้วในหนึ่งวันเขาจะขายปลาได้สักกี่ครั้งกัน อย่าว่าแต่ขายเลยพูดถึงเรื่องการจับก่อน เราต้องใช้เวลาในการจับปลาที่อยู่ในน้ำเท่าไหร่เพื่อให้เพียงพอต่อการขายเพื่อทำกำไร หรืออาจจะใช้เวลาทั้งวันแล้วไปขายในวันรุ่งขึ้น หากจับมาด้วยวิธีที่รุนแรงปลาช้ำปลาบาดเจ็บหรืออาจตายได้ เมื่อขายไม่หมดก็ต้องเอากลับไปกินเอง หากจับมาในขณะที่ปลาที่ยังคงมีชีวิตอยู่ ยิ่งเป็นไปได้ยาก

ส่วนเรื่องการค้าเกี่ยวกับเครื่องนุ่มห่ม เครื่องประดับ อาวุธต่างๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ต่อให้รวมเงินคนทั้งหมู่บ้านของเขามาซื้อก็ยังไม่รู้ว่าจะได้กำไรพอเลี้ยงปากท้องหรือเปล่า แค่คิดเรื่องการค้าขายเขาก็รู้สึกว่าเสียเวลาไปเปล่าๆ เทียบไม่ได้กับการขุดแร่ แม้จะไม่ได้รับเงินมากมายเป็นกอบเป็นกำ แต่ก็ไม่เคยขาดทุน หากโชคดีเขาจะได้รับแร่หนึ่งสีเฉกเช่นเมื่อวาน มันสามารถทำให้ชีวิตเขาดีขึ้นไปอีกระดับ

'ถึงซะทีนะ'

เหนือภพหยุดอยู่หน้าโรงฝึกแห่งหนึ่งในเขตหมู่บ้านชั้นใน ที่เปิดประตูกว้างต้อนรับอยู่ ที่นี่ไม่มียามคอยเฝ้าประตูราวกับว่าพวกเขาไม่เคยกังวลว่าจะมีใครเข้าไปก่อความวุ่นวาย เขาแหงนมองป้ายไม้เก่าแต่ตัวอักษรกลับใหม่เอี่ยม มันถูกแกะสลักลึกลงไปในเนื้อไม้บนบานประตูขวาของโรงฝึกว่า ‘โรงฝึกเตรียมฮันเตอร์ สาขาหมู่บ้านแร่ห้าสี’

โรงฝึกเตรียมฮันเตอร์ของหมู่บ้านแร่ห้าสี เป็นโรงฝึกที่ไม่ใหญ่โตมากนัก แต่ก็นับได้ว่ามีมาตรฐาน ภายในอาณาเขตของโรงฝึกนั้นมีพื้นที่กว้างขวางประกอบไปด้วยอาคารที่สร้างจากหินหลายหลัง แลดูองอาจ หนักแน่น และภูมิฐาน อาคารเหล่านี้เป็นอาคารที่มีรูปทรงแตกต่างจากสถาปัตยกรรมอื่นๆของหมู่บ้าน

หากมองจากท้องฟ้าจะเห็นได้ชัดเจนว่าที่นี่เป็นอาคารรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดใหญ่ แต่ตรงกลางอาคารนั้นมีลานโล่งรูปสี่เหลี่ยมจตุรัสซ้อนอยู่อีกที มองดูคล้ายอาคารวงแหวนสี่เหลี่ยมที่ล้อมรอบลานฝึกไว้ข้างใน ลึกเข้าไปภายในมีอาคารวงแหวนสี่เหลี่ยมเรียงต่อกันเป็นแนวเส้นตรงนับสิบหลัง แต่ทว่าคนภายนอกจะสามารถมองเห็น หรือได้รับสิทธิ์เข้ามาเยี่ยมชมได้ถึงแค่อาคารแรกเท่านั้น

เช้าวันนี้ก็เหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา เบื้องหลังประตูของโรงฝึกเตรียมฮันเตอร์จะมีลานโล่งคั่นอยู่ลานหนึ่งก่อนเข้าสู่อาคารแรก ที่ลานแห่งนี้มักจะมีผู้คนมากมายมารวมตัวกัน ไม่ว่าจะเป็น เด็กหนุ่มสาวที่มารอรับการฝึกจากโรงเรียนเตรียมแห่งนี้ บรรดาผู้ปกครองที่มารอลูกหลาน เด็กตัวน้อยๆที่ยังไม่ถึงเกณฑ์ฝึกก็มารอเล่นกับเพื่อนๆพี่ๆที่นี่ และที่ขาดไม่ได้ก็คือ ร้านค้าขายอาหาร ขายขนม ขายของเล่นฝึกทักษะให้เด็กๆ ทุกคนที่มาจะได้สะดวกสบายและที่สำคัญค่าเช่าร้านมันก็เป็นรายได้หนึ่งของโรงฝึกเตรียมฮันเตอร์

เหนือภพสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ทำใจให้สงบ ประสบการณ์ครั้งล่าสุดกับโรงฝึกเตรียมฮันเตอร์ในวัยเยาว์ทำให้เขารู้สึกประหม่าที่จะเผชิญหน้ากับเหล่าครูฝึก ป่านนี้พวกเพื่อนในวัยเดียวกันของเขาคงใกล้จบหลักสูตรกันหมดแล้ว เหลือแค่รอเวลาได้พบกับผู้ชี้นำเพื่อเป็นฮันเตอร์เต็มตัว แต่เทียบกับเขาแล้วช่างแตกต่างยิ่งนัก คิดแล้วก็รู้สึกอายเหมือนกัน ที่จะพบกับเพื่อนๆหรือใครก็ตามที่เคยรู้จักเขาในฐานะตัวตนที่ไร้พรสวรรค์

‘เอาวะ’

ชายชาตรีที่แท้จริง ไม่ควรเอาศักดิ์ศรีเป็นที่ตั้ง ความอยู่รอดสำคัญกว่า

หัวหน้าไทมาหาเมื่อคืนแล้วบอกว่าหากไปหาเขาที่โรงฝึกเตรียมฮันเตอร์จะให้เหรียญทองแดงห้าร้อยเหรียญ ความจริงเขาก็ไม่ได้เห็นแก่เงินหรอกนะ เพียงแต่ไม่อยากให้หัวหน้าไทเสียน้ำใจต่างหากล่ะ

'เงินห้าร้อยเหรียญทองแดงเราจะเอาไปทำอะไรดีนะ ไม่ ๆ ต้องเก็บ เก็บเอาไว้ให้เหนือฟ้า เอาไว้เป็นทุนการศึกษา'

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด