ตอนที่ 20 ข้ามาแล้ว!
พอถึงวันรุ่งเช้าลี่หลินและลี่อินพากันแต่งกายด้วยชุดทะมัดทะแมงพร้อมออกเดินทาง เจ้าจิ้งจอกน้อยก็ยังชอบมุดตัวอยู่ในสาบเสื้อตรงหน้าอกของเธอเหมือนเดิม ทั้งสองออกมาร่ำลาบิดามารดา บิดายืนนิ่งหน้าตาเคร่งเครียดคอยกำชับบุตรสาวทั้งสองให้ระวังตัวและรักษาตัวเองให้ดีๆ โดยเฉพาะมารดาของพวกนางที่ร้องห่มร้องไห้ที่บุตรสาวทั้งสองจะไม่อยู่แล้ว กว่าพวกนางจะปลอบมารดาให้คลายกังวลได้นั้นก็นานพอสมควร จนกระทั่งซือยี่มาเร่งรัดให้ออกเดินทาง พวกนางจึงได้จากไปอย่างเศร้าๆ
เธอพาเสียวจิงมาด้วยเพราะนางเป็นวรยุทธอยู่บ้าง ขี่ม้าเป็น และเพราะเห็นสายตาที่อยากออกไปสู่โลกภายนอกของนาง เธอจึงต้องตอบตกลง ผิดกับสาวใช้ของลี่อินที่ไม่เป็นวรยุทธนางจึงไม่ให้สาวใช้ติดตามไป ลี่หลินจึงบอกให้เสี่ยวจิงคอยปรนนิบัตินาง เพราะเธอก็ไม่จำเป็นอะไร เธอชอบทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า
พอทั้งสามขึ้นม้าแล้วเรียบร้อย ลี่หลินจึงถามซื่อยี่ที่ขี่ม้านำหน้าอยู่
“นี่ซือยี่ นายท่านของเจ้าจะให้พวกเราไปไหนหรือ ทำไมถึงเร่งรีบปานนั้น”
“นายท่านสั่งให้พวกเราไปขึ้นเรือ นายท่านเองก็รออยู่ที่นั่น”ชายหนุ่มตอบกลับไป
ขึ้นเรือ? “พวกเราจะไปไหนกันหรือ”
“เกาะหลิวไป๋แห่งทะเลปีศาจ”
เกาะหลิวไป๋! ทะเลปีศาจ! ลี่หลินตาเป็นประกายเธอหันไปจ้องตากับลี่อินที่ตอนนี้กำลังแปลกใจอยู่พอดีแต่พอเห็นสายตาของน้องสาวนางก็หัวเราะคิกคัก ส่วนเสียวจิงที่มารู้เรื่องความลับของคุณหนูทีหลังก็ยังอดยิ้มออกมาไม่ได้
พอซื่อยี่เห็นลี่อินหัวเราะจึงหันไปถามด้วยความสงสัย “ท่านหัวเราะอะไรหรือ”
“เปล่า ไม่มีอะไร”ลี่อินตอบกลับไปแต่ปากก็ยังอดยิ้มไม่ได้ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น
ส่วนลี่หลินนั้นเธอรู้อยู่แล้ว ว่าสักวันหรงจวิ้นหลานต้องไปที่เกาะแห่งนั้นแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะเร็วขนาดนี้ ตอนแรกเธอยังเคืองๆเขาอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เธอตื่นเต้นจนแทบจะทนไม่ไหว อยากไปให้ถึงเกาะนั่นเร็วๆ
ซือยี่มองพวกนางอย่างสงสัย ก่อนจะเลิกสนใจเมื่อขบวนเริ่มออกเดินทาง
ทะเลปีศาจเป็นทะเลที่กว้างใหญ่มองไม่เห็นเส้นขอบ ภายในทะเลตั้งแต่จุดกึ่งกลางของทะเลเต็มไปด้วยสัตว์อสูรดุร้ายที่รูปลักษณ์ภายนอกน่าเกลียดน่ากลัว คอยเข้ามาทำร้ายผู้คนที่บุกรุกเข้ามาในเขตแดนของมัน ที่แห่งนั้นจึงได้ชื่อว่าทะเลปีศาจ แต่ก็ยังเป็นข้อยกเว้นสำหรับผู้คนที่อาศัยอยู่ในนั้นเพราะพวกเขาต่างรู้วิธีที่จะสยบเหล่าปีศาจเหล่านั้น ส่วนภายในทะเลปีศาจนั้นยังมีเกาะใหญ่น้อยทั้งหลายอยู่บ้างประปราย แต่เกาะที่มีคนอาศัยอยู่นั้นมีไม่มาก โดยพวกเขามีเกาะที่เป็นผู้นำของเกาะทั้งหลายนั่นก็คือ เกาะหลิวไป๋ เพราะมันเป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุดผู้คนที่อาศัยอยู่ที่แห่งนั้นก็แข็งแกร่งที่สุด ผู้คนที่อาศัยอยู่ในทะเลปีศาจนั้นล้วนเป็นผู้ที่ลี้ภัยและผู้ที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอก ถ้าใครดูเป็นอันตรายต่อพวกเขา พวกเขาก็จะกำจัดทิ้งทันที ที่แห่งนี้แม้แต่ทางราชสำนักก็ยังไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว
หลังจากที่เดินทางประมาณสิบกว่าวันขบวนเดินทางของลี่หลินก็เข้าสู่ชายหาดทะเลปีศาจ ลี่หลินมองเห็นเรือหรูหราลำใหญ่ที่สามารถบรรจุคนได้เป็นร้อยคน จอดอยู่ตรงท่าเรือ บนเรือมีคนของวังอัคคีอยู่หลายสิบคนกำลังเร่งขนของขึ้นเรือ และตรวจสอบสภาพเรือก่อนออกเดินทาง
ส่วนสภาพทะเลนั้นก็เหมือนทะเลปกติทั่วไป ไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับชื่ออย่างที่เธอคิด
“พี่สี่ทำไมไม่เหมือนอย่างที่เล่าลือเลยล่ะ นี่ก็เป็นทะเลปกติไม่ใช่หรือ”
“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าเองก็พึ่งมาที่นี่ครั้งแรก”
สองพี่น้องพากันงุนงงสงสัย ซือยี่ที่เห็นดังนั้นจึงอธิบายให้ทั้งสองฟังอย่างอารมณ์ดี
“ที่พวกท่านทั้งสองเห็นนั่นยังไม่ใช่เขตทะเลปีศาจ ทะเลปีศาจที่แท้จริงอยู่ตรงใจกลางของทะเลไกลๆโน้น มองจากตรงนี้ยังมองไม่เห็นอะไรหรอก”
“อ้อ เข้าใจแล้ว”ในนิยายเองก็ไม่ได้บรรยายอะไรละเอียดมากนัก ลี่หลินจึงรู้แค่คร่าวๆเท่านั้น
“พากันขึ้นเรือได้แล้วนายท่านกำลังรออยู่”ซือเย่กล่าวอย่างเคร่งขรึม ก่อนจะเดินนำหน้าไปก่อน
ลี่หลินย่นจมูกใส่ “พี่ชายของเจ้านี่ช่างเคร่งครัดจริงๆ ทำไมเจ้าสองพี่น้องนิสัยถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้”
“พี่ชายข้าต้องรับผิดชอบอะไรหลายอย่างตั้งแต่เด็กๆ เลยทำให้นิสัยเขาเป็นแบบนี้แหละ แต่ที่จริงเขาเป็นคนใจดีนะ”
จริงหรือ คนที่ใกล้ชิดกับเจ้าปีศาจนั่นจะใจดีจริงหรือ
ลี่หลินเลิกสนใจ ก่อนจะเดินจูงมือลี่อินขึ้นเรือไป เสี่ยวจิงก็เดินตามหลังพวกนางไป ขณะกำลังเดินขึ้นบันไดไม้เพื่อไปบนเรือลี่อินหันไปกระซิบกับน้องสาวเสียงเบา
“เจ้าคิดว่าจะได้เจอชายในฝันของเจ้าที่เกาะนั่นจริงหรือ”
“จริงแน่นอนข้ามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์!”
“ร้อยเปอร์เซ็นต์?”ลี่อินงุนงง
“อ้อ ข้าหมายถึงมั่นใจเต็มที่น่ะ”เผลอพูดคำที่อยู่ในโลกของเธออีกแล้ว
“อ๋อ”ลี่อินพยักหน้าเบาๆ
ลี่หลินถอนหายใจก่อนจะมองไปทางทะเลสุดขอบฟ้าแล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
พระรองจ๋า ข้ามาแล้ว!
#ขอบคุณรีดทุกคนนะเจ้าค่ะ ที่เข้ามาอ่านคอมเมนต์และติดตาม หวังว่าทุกคนจะสนุกกับนิยายของไรต์นะเจ้าคะ??????
