ภาค2บทที่20 อย่างแรกก็แยกจิตสำนึกเป็นสองอัน (ฟรี)
ภาค2บทที่20 อย่างแรกก็แยกจิตสำนึกเป็นสองอัน
“หืม? พวกเธอมาทำอะไรกันที่นี่?”
“อะ อาจารย์!?”
เมื่อผมโผล่ออกไปตอนที่กำลังลอยอยู่ ทั้งสามคนนั้น ไคท์ คูฟา และคอลเลตพยายามที่จะใช้เวทในขณะที่ร่างกายกำลังสั่น
“นั่นเป็นคำพูดพวกเรามากกว่านะ!?”
“ช-ใช่แล้ว....! มาทำอะไรที่นี่ล่ะคะ....?”
คำถามนั่นมีทั้งความโล่งอกและความโกรธปนอยู่
“อะไรล่ะนั่น ก็เห็นๆอยู่ ฝึกเวทบินไง”
ผมพูดและหาวออกมา ผมพึ่งตื่นเมื่อกี้และกำลังง่วงอยู่เลย
“ฝ-ฝึก!? ตอนนี้...?!”
“ยังไม่นานอีกเหรอ?”
ดูจากพระจันทร์แล้ว ดูเหมือนว่าจะมีเวลาอีกห้าถึงหกชั่วโมงจะเช้า
◇ ◈ ◇
“ไม่ๆๆ ผ่านไปวันนึงแล้วนะนั่น!”
“นาย คิดจะทำไปถึงเมื่อไหร่ล่ะนั่น?”
“ถึงเช้า?”
“อย่าบอกนะว่าฝึกโดยไม่นอนน่ะ..?”
“ถ-ถ้าหากว่าเมื่อคืนก็คือคุณอาเรล ถ-ถ้างั้น... ทุกคืน....?”
ผมปฏิเสธออกไปสำหรับคนที่ดูงุนงงกับความเข้าใจผิดนั่น
“ไม่ ฉันนอนหลับครบดีนะ เจ็ดชั่วโมง”
“เอ๋~ ....อาจารย์ ผมไม่เข้าใจว่าจะหมายถึงอะไรกันแน่..”
ผมมองไปที่พวกนั้นที่กำลังดูเหมือนมีเครื่องหมายคำถามมากมายอยู่บนหัว
“ฉันฝึกตอนนอนไง”
“...หา?”
ผมมักจะอ่อนแอในช่วงเช้ามาโดยตลอด ถ้าหากว่าผมไม่นอนอย่างน้อยเจ็ดชั่วโมงล่ะก็ ผมจะลำบาก
ไม่ได้เกลียดการนอนหรอกนะ กลับกันคือชอบต่างหาก
แต่ก็ยังคิดว่าผมทำอะไรไม่ได้เลยตอนกำลังนอนอยู่
เลยมีไอเดีย “หลับฝึก” ขึ้นมา
แน่นอนว่าไม่ได้ฝึกหลับ
หมายถึงฝึกตอนกำลังหลับอยู่ต่างหาก
หากสามารถฝึกได้ตอนนอนอยู่ มันก็เป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย ผมจะสามารถฝึกได้ทั้งวัน
“พ-เพราะงั้นอาจารย์เลยฝึกเวทบินตอนกำลังหลับอยู่ตอนกลางคืน...?”
“...ขอโทษนะแต่ไม่เข้าใจที่พูดเลย...”
“คอลเลตด้วยค่ะ....”
ผมฝึกเวทบินควบคู่กับฝึกตอนหลับมาซักพักแล้ว อย่างไรก็ตาม ผมได้ยินเสียงร้องที่ดังมาก ก็เลยตื่น
แต่ทำไมอีกสองคนถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?
คอลเลตเป็นนักเรียนในสถาบันนี้ เพราะงั้นมันก็ไม่แปลก แต่ทั้งไคท์และคูฟานั้นมาจากต่างสถาบันกัน
“พวกเธอมาทำอะไรกันที่นี่ล่ะ?”
“พ-พวกเราก็มาดูคิดว่าเป็นผีน่ะสิคะ!”
ดูเหมือนว่าตอนที่ผมกำลังลอยอยู่บนท้องฟ้าจะถูกเข้าใจผิดโดยคอลเลตว่าเป็นผี
“อันที่จริง ฉันรู้สึกเหมือนจะได้ยินอะไรที่มันน่ากลัวกว่าผีอีกนะ... อะไรคือการหลับไปฝึกไปนั่นน่ะ?”
“ของแบบนั้น ทำได้ยังไงกัน...”
มันก็ไม่ยากหรอกถ้าชินแล้ว
“อย่างแรกก็แบ่งสติเป็นสองส่วน”
“ขั้นแรกก็ไปไกลแล้ว...”
ผมมีสติอันนึงนอนหลับส่วนอีกอันก็ฝึก ทำให้ผมสามารถหลับและฝึกได้ในเวลาเดียวกัน
“สมมุติว่าสามารถเดินได้ซักร้อยก้าวละกัน.... แล้ว ถ้าจะไปเข้านอนล่ะ?”
คูฟาถามออกมาราวกับกำลังตกใจ
ถามได้ดีเลย
“ฉันใส่ใจในความอ่อนล้ามากนะ ไม่คิดหรอกว่าจะมีปัญหาอะไร อันที่จริงแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือส่วนความรู้สึก แม้ว่าจะอยู่ทั้งคืน แต่ว่าถ้าคิดว่า”เรานอนพอแล้ววันนี้“แรงของเรามันก็จะกลับมาอย่างมหัศจรรย์เลยล่ะ”
“ไม่เข้าใจทั้งหมดเลย แล้วก็คิดว่ามันมากเกินไปด้วย....”
อย่างไรก็ตาม การแยกจิตสำนึกนั้นเป็นวิธีที่ได้ผลดีมากและใช้งานได้จริง
“เราสามารถทำอะไรสองอย่างได้ในเวลาเดียวกัน เหมือนกับเขียนสูตรในหัวแล้วก็หลบการโจมตีของศัตรูในเวลาเดียวกัน แน่นอนว่าจะใช้สองสูตรในเวลาเดียวกันก็ได้ง่ายๆ”
ผมมีไอเดียนี้และเริ่มฝึกมันตั้งแต่ตอนที่กลับจากเมืองแห่งดาบ เพราะอย่างนั้นผมเลยสามารถเชี่ยวชาญเวททั้งหกขั้นต้นได้โดยใช้เวลาประมาณสามปี
ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงกินเวลามากกว่านี้
“อีกอย่าง ถ้าหากว่าต้องการ เราก็เพิ่มเป็นสี่ได้นะ”
“อย่าทำอะไรแปลกๆอีกเถอะครับ!?”
ไคท์เบิกตาและตะโกน
“จุดหมายคือสามารถควบคุมสติทั้งหมดหกตัวได้เป็นเวลานานโดยการใช้ร่างหลักเป็นเหมือนหอบังคับการ แบบนี้มันจึงเป็นไปได้ที่จะใช้เวทหกอย่างในเวลาเดียวกัน แล้วก็สามารถตอบสนองกับสิ่งรอบข้างได้ด้วย”
“....”
หืม? ทั้งสามคนนี้ไม่ไหวแล้วเหรอ?
“ไม่ เป็นไปไม่ได้ที่จะไปถึงขั้นอาจารย์ แต่อย่างน้อยฉันก็จะพยายามเต็มที่ที่จะเรียนรู้เวทของฉัน!”
“...ฉันด้วย ตอนนี้กำลังมีปัญหาเรื่องการเรียนสูตร แต่ทำไมมันดูแปลกๆ.....”
“นั่นสิ....”
หืม ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ว่ามันก็ดีถ้าหากว่ามีกำลังใจกันมากขึ้น
และทั้งสามคนนั้นก็เดินไปในขณะที่ผมหาวออกมา ผมยังมีเวลาอีกจนถึงเช้า เลยตัดสินใจที่จะนอนต่อ
“เอาล่ะ นอนบ้างดีมั้ยนะ?”
พร้อมๆกับฝึกเวทบินล่ะนะ
