บทที่ 28: แกคิดว่ากำลังต่อกรกับใครอยู่? 1

บทที่ 28: แกคิดว่ากำลังต่อกรกับใครอยู่? (2)

จูฮอนพูดบางอย่างขึ้นมาก่อนที่จะออกไปรับของที่ประมูลมาได้

เขาพาไอรีนมาที่บาร์ค็อกเทลในงานประมูล

'เราต้องชิงโบราณวัตถุของเทพีแห่งการทำลายล้างมาให้ได้'

โบราณวัตถุที่ตัวจูฮอนยังคงบ่นไม่เลิก แต่เขาไม่ได้สนใจอะไร

[ความทนทานของคุณเพิ่มขึ้น]

[ความทนทานของคุณเพิ่มขึ้น]

ผลลัพธ์นั้นยอดเยี่ยม

ผู้คนรอบบาร์ต่างจ้องมองไปที่ทั้งคู่ทันทีที่จูฮอนและไอรีนนั่งลง มันเป็นเรื่องธรรมดาเพราะความงามของไอรีนค่อนข้างโดดเด่นไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน

นั่นทำให้ผู้คนสนใจจูฮอนที่นั่งอยู่ข้างเธอเช่นกัน แต่ทว่า ไอรีนก็ยังเป็นถึงเทพีแห่งการทำลายล้าง

บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผล แต่จูฮอนที่ไม่ต้องการทำอะไรให้ยืดยาวเลยรีบเข้าประเด็น

“ฉันขอพูดตรงนี้เลยนะ”

“อะไรนะคะ?”

"เธอบอกว่าอยากโชคดีใช่ไหม แต่ฉันไม่รู้ว่าจะช่วยเธอยังไง"

“วะ-ว่าไงนะคะ?”

"เอางี้ ความจริงคือฉันไม่มีอะไรที่จะช่วยให้เธอโชคดีได้ทั้งนั้นแหละ"

นั่นคือความจริง

ความสามารถในการทำลายล้างของไอรีนไม่ใช่สิ่งที่โชคลาภจะช่วยให้ดีขึ้นได้

เขามอบขวานทองคำให้เธอได้ แต่มันเป็นเพียงแค่โบราณวัตถุเกรด B

มันน่าเศร้าที่จะต้องมอบโบราณวัตถุให้คนอื่น แต่ประเด็นที่สำคัญกว่าคือขวานทองคำจะถูกทำลายหากเผชิญหน้ากับโบราณวัตถุของเทพีแห่งการทำลายล้าง

นั่นเป็นเหตุผลที่คำตอบของจูฮอนไม่ซับซ้อน

“ฉันไม่มีอะไรที่จะช่วยเธอได้เลย”

ไอรีนรู้สึกตกใจกับคำตอบที่หน้าไม่อายของจูฮอน

เธอยอมเสียเงินซื้อต้นอายุวัฒนะเพราะเชื่อใจเขา แต่จูฮอนกลับพูดอะไรออกมา?!

"คุณช่วยฉันไม่ได้งั้นเหรอ? แล้วทำไมคุณถึงมาหลอกใช้ฉันแบบนี้...?!"

“ใจเย็นก่อน ไม่ใช่แบบนั้น”

จูฮอนกำลังยิ้ม

"แต่มันมีอยู่วิธีหนึ่งที่จะทำให้เธอโชคดีได้"

“!”

"ถ้าเธอยกของที่มีอยู่ให้ฉัน เธอก็จะโชคดีเอง"

และมันก็เป็นเช่นนั้น ไอรีนเป็นคนโชคร้ายเพราะครอบครองโบราณวัตถุแห่งการทำลายล้าง

นั่นเป็นทางออกที่ง่ายมาก

เธอก็แค่ต้องส่งมอบโบราณวัตถุให้กับจูฮอน

‘ถ้าเป็นแบบนั้น ถือว่ามีแต่ได้กับได้’

"อย่าบอกว่าไม่มี เพราะฉันรู้ว่ามีวัตถุประหลาดกำลังติดตามเธออยู่ แค่ส่งมันมา จากนั้นความโชคร้ายก็จะหายไป"

โบราณวัตถุแห่งการทำลายล้างชอบล่อลวงและทำให้ผู้ถือครองหวาดกลัว

'ไอรีนจะได้พ้นจากความทุกข์ที่ต้องเผชิญและเราก็จะได้โบราณวัตถุ'

สายตาของจูฮอนดูต้องการไม่น้อย แต่ทว่า ไอรีนตอบกลับในสิ่งที่ไม่คาดคิด

"ฉันก็อยากจะให้คุณนะ แต่ฉันไม่ได้ครอบครองของอะไรแบบนั้นเลย"

จูฮอนกระเดาะลิ้นราวกับรู้สึกรำคาญ

"ลองทำลายอะไรก็ได้ที่อยู่รอบตัวเธอดูสิ มันจะต้องมีบางอย่างโผล่ขึ้นมาแม้ว่าจะทิ้งไปแล้วก็ตาม"

"ฉันลองทำอะไรแบบนั้นไปแล้วคะ! แต่ความโชคร้ายก็ยังคงไม่หายไปไหน...!"

จูฮอนเริ่มขมวดคิ้ว

‘ไม่มีอะไรตามเธอมาเลยงั้นเหรอ?’

เกิดอะไรขึ้น? ไม่มีทางที่จะเป็นเช่นนี้ได้

จูฮอนบ่นกับตัวเองก่อนที่จะพูดขึ้นมา

“ถอดเสื้อออกซะ”

ไอรีนจ้องมองจูฮอนด้วยสายตาที่ว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง

“อะ-ไรนะคะ?”

“ถอดเสื้อที่เหมือนผ้าขี้ริ้วนั่นออกเร็ว”

ไอรีนมองที่เสื้อผ้าของเธอ

สิ่งที่ไอรีนสวมอยู่ตอนนี้เป็นชุดราตรีสั้นที่ไม่ได้คลุมทั้งร่างกาย

การเรียกเสื้อราตรีนี้ว่าผ้าขี้ริ้วก็เป็นสิ่งหนึ่ง แต่การบอกให้ถอดมันออก...

หากไม่มีชุดราตรีนี้ ไอรีนก็จะโป้เปลือย เธอมองไปที่จูฮอนด้วยความตกใจ

“เอ่อ... เดี๋ยวก่อนนะคะ...”

จูฮอนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่ายว่า 'เฮ้อ'

"คือฉันไม่สนใจร่างกายของเธอหรอก หยุดคิดอะไรประหลาดแบบนั้นได้แล้ว"

“……?”

จูฮอนไม่สนใจร่างกายของไอรีนเลยแม้แต่น้อย

เขาก็ยังสนใจในร่างกายของผู้หญิงอยู่ แต่จูฮอนเองก็เป็นผู้ชายช่างเลือก

'เราเคยเห็นผู้ชายมากมายที่ไปตกหลุมรักเทพีแห่งการทำลายล้าง แล้วก็ต้องมาลงเอยด้วยความทุกข์ทรมาน''

จูฮอนรู้ดี นี่คือเหตุผลที่เขาบอกกับตัวเอง

"ฉันแน่ใจว่ามันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในร่างกายเธอ ต้องมีรอยปรากฏขึ้นสักที่พร้อมกับความโชคร้าย"

“ความโชคร้าย...”

เหมือนกับรอยสักประหลาดที่อยู่บนแขนของซาซากิ

โบราณวัตถุถูกแบ่งเป็นประเภทครอบครองและใช้งานทั่วไป โดยโบราณวัตถุประเภทครอบครองจะมีรอยสักที่เป็นเอกลักษณ์ แต่มันจะไม่แข็งแกร่งเท่าโบราณวัตถุประเภทใช้งานทั่วไป แถมมันยังเป็นโบราณวัตถุที่ใช้ได้เฉพาะกับผู้ใช้ที่ทำสัญญาเท่านั้น

จูฮอนรู้ว่าผู้ถือครองส่วนใหญ่มีโบราณวัตถุประเภทครอบครอง

จูฮอนเริ่มขมวดคิ้วทันทีที่เห็นไอรีนลังเลหลังจากได้ยินคำว่า "รอยสัก"

“ทำไมล่ะ? เธอไม่มีรอยสักงั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ! ฉันมี แต่ว่า...มันอยู่ตรงหน้าอกน่ะสิ”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบาลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเธอก็ส่ายหัว

‘แต่คุณจูฮอนเป็นเพียงคนเดียวที่พึ่งได้ในตอนนี้’

เธอให้จูฮอนดูรูปถ่ายร่างกายที่โป้เปลือยในโทรศัพท์ เธอเคยให้แพทย์หญิงดูรูปนี้มาก่อน ถึงรอยสักที่หน้าอกจะยังคงมองไม่ชัดเจน แต่มันก็ใช่แน่

อักษรสุสานโบราณที่ไม่มีใครอ่านออกอยู่ใต้หน้าอกของเธอ

ถึงกระนั้น จูฮอนเริ่มกัดฟันทันทีที่ถอดความหมายของอักษรสุสานโบราณ

'ว่าแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีวัตถุประหลาดตามตัวเธอมาเลย!'

และมันก็เป็นเช่นนั้น

โบราณวัตถุของไอรีนเป็นประเภทปรสิตที่อาศัยอยู่ภายในร่างกาย

ตัวอย่างของโบราณวัตถุประเภทปรสิตจะเป็นโบราณวัตถุที่มีตาทิพย์ที่คอยควบคุมดวงตาของผู้ใช้

มันเป็นโบราณวัตถุที่หายากมาก

'นอกจากของ'

จูฮอนเดาะลิ้นราวกับมันเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด

‘วุ่นวายจริง โบราณวัตถุประเภทปรสิตมันเอาออกไม่ได้’

ทำไมล่ะ?

เขาจะต้องตัดร่างของไอรีนให้เป็นสองส่วนเพื่อชิงโบราณวัตถุปรสิตมา

กล่าวคือมันไม่ใช่สิ่งที่เธอจะทำลายหรือส่งมอบให้เขาได้อย่างง่ายดาย

จูฮอนไม่มีแผนที่จะชิงมันมาเลย แต่คงไม่มีคนสติดีที่ไหนจะยอมให้คนอื่นมาตัดร่างกายให้เป็นสองส่วนหรอก

'งั้นต้องเปลี่ยนแผน'

จูฮอนคิดว่าโบราณวัตถุแห่งการทำลายล้างจะเป็นเหมือนแอปเปิ้ลทองคำของอีรีส

มันเป็นเหมือนโบราณวัตถุกาฝากที่เกี่ยวข้องกับความร่ำรวยงั้นเหรอ?

ดวงตาของจูฮอนเปล่งประกาย

'หรือมันเป็นฝ่ามือของไมดาส?'

มันเป็นฝ่ามือที่มาจากตำนานเทพเจ้ากรีก ทุกสิ่งที่ไมดาส

เขาก็ยังไม่มั่นใจ

หากมันเป็นความจริง ผู้หญิงคนนี้ก็ควรจะถูกเรียกว่าเทพีแห่งความมั่งคั่งแทนที่จะเป็นเทพีแห่งการทำลายล้าง

แต่ทว่า หากเขาคิดถูก นี่จะเป็นเรื่องใหญ่

ฝ่ามือของไมดาสได้รับการกล่าวขานว่าจะเปลี่ยนทุกสิ่งที่สัมผัสให้เป็นทองคำ มันเป็นความสามารถที่แสดงถึงความมั่งคั่งและโชคลา�

‘สิ่งเดียวที่เรามั่นใจในตอนนี้คือมันคงจะน่าเสียดายไม่น้อยที่จะต้องเลิกคุยกันก่อนเพียงเท่านี้’

หลังจากคิดแล้ว การได้เป็นพันธมิตรกับไอรีนนั้นดีกว่าการเอาโบราณวัตถุไปจากเธอเสียอีก

'แต่ถ้ามันเป็นปรสิต เธอจะดึงความแข็งแกร่งออกมาได้มากกว่าที่เราจะทำได้'