บทที่ 8 ก้าวย่างหมอกอสรพิษ

บทที่ 8 ก้าวย่างหมอกอสรพิษ

การได้พบกับกู่ชิงลั่วในครานั้นได้กลายเป็นแสงสว่างเล็ก ๆ ในชีวิตอันมืดมิดของซู่เฉิน

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา กู่ชิงลั่วกับซู่เฉินก็กลายเป็นสหายกัน มิตรภาพระหว่างพวกเขาลึกซึ้งขึ้นจนสนิทกันถึงขั้นที่พูดกันได้แทบจะทุกเรื่องอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนี้ ถูกพวกเขาเก็บเป็นความลับและไม่มีใครรู้เรื่องนี้

นั่นเพราะกู่ชิงลั่ว เป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลหลิน

ตระกูลหลินเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองหลินเป่ย

เมืองหลินเป่ยเป็นเพียงเมืองชายแดนขนาดเล็ก ตั้งอยู่ในพื้นที่รกร้างและสันโดษ ดังนั้นจึงไม่มีตระกูลทรงพลังที่เต็มใจจะมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ตระกูลเลือดผสมทั้งสี่จึงสามารถกลายเป็นเจ้าบ้านของพื้นที่นี้ได้

แม้จะเป็นสถานที่ห่างไกลและไร้ผู้คน แต่ก็ยังคงมีการแข่งขันที่ดุเดือดระหว่างขุมกำลัง

กล่าวได้ว่าทั้งสี่ตระกูลใหญ่นั้น ไม่มีใครญาติดีกับใครและมีความขัดแย้งระหว่างกันอยู่เสมอ พวกเขาใช้ทุกวิธีการเพื่อให้ตระกูลของตนได้มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองหลินเป่ย แน่นอนความสัมพันธ์แย่ ๆ ระหว่างตระกูลพวกเขาจึงไม่ใช่เรื่องที่ควรจะกล่าวถึง

กู่ชิงลั่วเป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลหลิน มันไม่เหมาะนักที่นางจะมาเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับซู่เฉิน

อย่างไรก็ตาม อารมณ์พื้นฐานของเยาวชนนั้นคือการต่อต้าน แนวคิดเช่นการสนใจในผลประโยชน์ของตระกูลเป็นมุมมองที่ยังห่างไกลเกินไปสำหรับเด็กหญิงอายุ 14 ปี และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่นางเต็มใจจะคิดเกี่ยวกับมัน นางเพียงแค่ทำตามสัญชาตญาณและความสนใจของนางเท่านั้น

ในมุมมองของกู่ชิงลั่ว ซู่เฉินเป็นเด็กชายที่สงบสุขุมอย่างน่าประทับใจ เขาอ่อนโยนและมีน้ำใจ

ลักษณะเหล่านี้มักจะมีเสน่ห์ดึงดูดผู้หญิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับเด็กหนุ่มผู้ที่อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว ซู่เฉินที่มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่านั้นเปรียบเสมือนนกกระเรียนท่ามกลางฝูงไก่

แม้ว่าดวงตาของเขาจะมองไม่เห็น แต่หัวใจของเขาก็งดงาม

เมื่ออยู่กับซู่เฉิน กู่ชิงลั่วไม่เคยมีความรู้สึกว่านางกำลังดูแลคนตาบอดเลย แต่บ่อยครั้งกลับรู้สึกว่าตัวนางต่างหากที่ได้รับการดูแลจากซู่เฉิน

ด้วยเหตุนี้กู่ชิงลั่วจึงไม่สนใจเรื่องของความขัดแย้งระหว่างตระกูลและกลายเป็นเพื่อนกับซู่เฉิน

แน่นอนว่ามันจำกัดอยู่ที่แค่เพื่อน

กู่ชิงลั่วมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่มาที่ภูเขาด้านหลังของตระกูลซู่เพื่อมาหาซู่เฉิน ด้วยทิวทัศน์อันงดงามที่น่าหลงใหลของที่นี่และยังอยู่ไกลจากเมือง นางจึงไม่ต้องกังวลกับเรื่องที่จะมีคนมาเจอ

น้ำบนฤดูใบไม้ผลิของภูเขาสดชื่นและเหมาะสำหรับการอาบน้ำอย่างมาก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้มาอาบน้ำที่นี่กู่ชิงลั่วก็เริ่มหลงรักภูเขาแห่งนี้ ดังนั้นนางจึงมักจะมาที่นี่เพื่ออาบน้ำ

ด้วยการรวมกันที่หายากของการเป็นทั้งคนตาบอดและมีความสามารถในการสัมผัสสภาพแวดล้อมของซู่เฉิน ทำให้เขาได้กลายเป็นคนยามเฝ้าที่ยอดเยี่ยมที่สุดให้แก่นาง

ผลที่ได้คือมันกลายเป็นความสุขอีกแบบหนึ่งในชีวิตของซู่เฉิน การได้เอนกายข้างต้นไม้ ฟังเสียงน้ำกระเซ็น และจินตนาการถึงท่าทาง ๆ ของกู่ชิงลั่วในขณะที่นางกำลังอาบน้ำ

วันนี้ก็เป็นเช่นเดิม

ซู่เฉินนั่งอยู่บนหินก้อนใหญ่ที่ริมน้ำ

สายลมพัดผ่าน ใบไม้ที่ตายแล้วลอยลงมาที่ด้านหลังของซู่เฉิน

ซู่เฉินไม่ได้หันกลับไปมองที่ด้านหลังของเขา เขามองไปที่ฝั่งซ้ายด้านหน้าของเขา “เจ้าอยู่ตรงนั้นใช่หรือไม่?”

ร่างของกู่ชิงลั่วปรากฏขึ้นและปรบมือด้วยรอยยิ้ม “เจ้าชนะอีกแล้ว นี่เจ้าตาบอดจริง ๆ เหรอ?”

เกมนี้เป็นเกมที่ซู่เฉินและกู่ชิงลั่วเล่นกันอยู่บ่อยครั้ง โดยที่ซู่เฉินจะเป็นคนคอยเดาว่ากู่ชิงลั่วอยู่ตรงไหน

ทว่าโดยส่วนมากแล้วซู่เฉินจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ อย่างไรเสียกับผู้ที่จงใจซ่อนตัวจากเขา สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็เพียงแค่ไม่ทำให้เสียงใด ๆ เกิดขึ้น ถึงแม้ว่าการได้ยินของซู่เฉินจะเฉียบคม แต่ก็คงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะสัมผัสได้

ถึงจะเป็นเช่นนั้นแต่ซู่เฉินก็ไม่ได้ท้อใจแต่อย่างใด เขายังคงเล่นเกมนี้กับกู่ชิงลั่วต่อ เมื่อผ่านไปสักพักเขาก็เริ่มที่จะคาดเดาตำแหน่งของกู่ชิงลั่วได้ถูกต้องยิ่งขึ้น

ตอนนั้นเองกู่ชิงลั่วก็ถามขึ้น “นี่ เจ้ารู้ได้อย่างไรกัน? เจ้าเดาถูกมาสามครั้งติดแล้ว ข้าเคลื่อนไหวอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วเชียวนะ”

“นั่นเป็นเพราะการไหลของอากาศและการเต้นของหัวใจ” ซู่เฉินตอบ "เจ้าสามารถซ่อนฝีเท้าของเจ้าได้ แต่เจ้าไม่อาจซ่อนเสียงการเต้นของหัวใจได้ ตัวตนของเจ้ายังส่งผลต่อไหลเวียนของอากาศรอบ ๆ ด้วย ตราบใดที่ข้ารู้สึกได้ถึงสิ่งเหล่านี้ ข้าก็สามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของเจ้า”

“เจ้าสามารถทำได้ถึงขั้นนั้นแล้วหรือ?” กู่ชิงลั่วถามด้วยความตกใจ

“ข้าต้องขอบใจความช่วยเหลือของเจ้าตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมานี้” ซู่เฉินยิ้มอย่างแผ่วเบา

“เจ้าจะขอบคุณข้าไปเพื่ออะไรกัน? ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะความพยายามของเจ้า” กู่ชิงลั่วกรอกตามองไปที่ซูเฉิน มันช่างน่าเสียดายจริง ๆ ที่เขามองไม่เห็น เป็นเพราะสายตาที่มีเสน่ห์ของเธอไม่มีผลกับคนตาบอด

กู่ชิงลั่วเดินตรงไปที่สระน้ำ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเสียงน้ำก็ดังขึ้นให้ได้ยิน นางกำลังอาบน้ำอยู่

แม้ว่าจะตาบอด แต่ซู่เฉินก็ไม่เคยแอบเข้าไปใกล้สระน้ำ

ซู่เฉินนั่งลงและฟังอย่างระมัดระวัง

โชคร้ายที่แม้ว่าซู่เฉินจะรับรู้ตำแหน่งของอีกฝ่ายได้จากเสียง แต่เขาก็ไม่เห็นอะไรเลยอยู่ดี

เขาไม่เคยรู้เลยว่ากู่ชิงลั่วมีหน้าตาเป็นอย่างไร และเขาก็ไม่รู้เลยว่าท่าทางของนางขณะอาบน้ำนั้นงดงามแค่ไหน

ความหดหู่จาง ๆ ปรากฏอยู่ภายในใจของเขา และความเจ็บปวดเล็ก ๆ นั้นทำให้เขารู้สึกว่างเปล่าอีกครั้ง

แม้ซู่เฉินจะยังไม่ยอมแพ้ แต่ใครจะสามารถรับรองได้ว่าเขาจะยังคงเข้มแข็งเช่นนี้ได้ต่อไปเรื่อย ๆ กัน? เมื่อยามที่เขาตื่นขึ้นมาจากความฝันในกลางดึก เสื้อของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาหลายต่อหลายครั้ง

ความรู้สึกอ่อนแอของซู่เฉินปรากฏขึ้นเพียงครู่เดียว ก่อนจะถูกเขาเก็บลงไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นซู่เฉินก็จะต้องอดทนต่อไป เขาไม่สามารถที่จะล้มลงได้ ต่อให้ทั้งโลกจะยอมแพ้ในตัวเขา แต่เขาจะไม่ยอมแพ้ต่อตัวเอง!

ซู่เฉินได้ยินเสียงของกู่ชิงลั่วดังขึ้น “ซู่เฉิน ข้าได้ยินมาว่าอีกไม่นานก็จะถึงช่วงเวลาของการประเมินสิ้นปีของตระกูลซู่แล้วใช่หรือไม่?”

"ใช่" ซู่เฉินตอบด้วยเสียงเบา ๆ

“ข้าได้ยินมาว่าในครั้งนี้กฎมีการเปลี่ยนแปลงขึ้น ผู้ได้รับอันดับแรกของการประเมินจะต้องผ่านการท้าทายอย่างน้อยหนึ่งครั้งก่อนที่จะได้รับการยอมรับงั้นหรือ?”

ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้ กู่ชิงลั่วที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ในตอนแรก ตอนนี้นางเข้าใจเรื่องเกี่ยวกับซู่เฉินและตระซู่มากได้สักพักแล้ว

"ถูกต้อง" ซูเฉินตอบกลับ

“แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?” กู่ชิงลั่วมองไปที่ซู่เฉิน

ซู่เฉินยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม “ข้าก็แค่ไปสู้”

ข้าก็แค่ไปสู้?

กู่ชิงลั่วตกตะลึง

พูดง่าย แต่ยังไงท้ายที่สุดซู่เฉินก็ยังคงตาบอดอยู่ดี

แม้ว่าหูของซู่เฉินจะสามารถแยกแยะเสียงต่าง ๆ ได้มากมาย แต่พวกมันก็ไม่สามารถมาแทนที่ดวงตาของเขาได้ บนเวทีเขาจะไม่มีทางได้รับโอกาสให้ฟังเสียงลม เมื่อมีความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยฝ่ายตรงข้ามของเขาจะต้องคว้าโอกาสนั้นและเอาชนะเขาอย่างแน่นอน!

เขาไม่มีโอกาสเลย

ทว่ากู่ชิงลั่วไม่ได้พูดคำเหล่านั้นออกมา นางไม่ใช่พ่อของซู่เฉิน นางจึงสามารถเข้าใจซู่เฉินและเคารพเขายิ่งขึ้น

นางไม่ต้องการดูถูกความฝันและทำลายความหวังของซู่เฉิน

หลังจากที่คิดแล้ว กู่ชิงลั่วก็กกล่าวว่า “ข้าจะสอนก้าวย่างหมอกอสรพิษให้เจ้า”

"อะไรนะ?" ซู่เฉินตกตะลึง

ตระกูลกู่จากเมืองหลงซีครอบครองอยู่สามทักษะ ก้าวย่างหมอกอสรพิษคือหนึ่งในนั้น ว่ากันว่ามันเป็นทักษะการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดแต่คล่องตัวเป็นอย่างมาก เมื่อใช้ออกเต็มกำลัง มันจะทำให้ความเร็วเพิ่มขึ้นจนยากที่จะตามจับได้ทัน มันเป็นทักษะป้องกันที่คอยปกป้องคนในตระกูลกู่

เมื่อได้ยินคำพูดของกู่ชิงลั่ว ซู่เฉินก็เอ่ยตอบตามสัญชาตญาณ “เจ้ากำลังล้อข้าเล่นหรือ? เจ้าได้รับอนุญาตให้สอนทักษะป้องกันตัวของตระกูลให้คนนอกหรืออย่างไร?”

กู่ชิงลั่วยิ้มแล้วกล่าวว่า “ก้าวย่างหมอกอสรพิษเป็นทักษะลับทางสายเลือด หากเจ้าไม่มีสายเลือดที่ใช่ เจ้าก็ไม่มีทางที่จะแสดงพลังที่แท้จริงของมันออกมาได้ ดังนั้นแม้ว่าข้าจะสอนเจ้าไป มันก็ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง”

ในโลกใบนี้ สายเลือดถือเป็นกุญแจที่มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อความสำเร็จแต่ละบุคคล

แม้จะมีการพัฒนามาเป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่คนผู้ที่มีทักษะการฝึกตน ก็ไม่อาจเทียบกับผู้ที่ได้รับมรดกที่สืบต่อทางสายเลือดได้

นักรบที่พยายามอย่างหนักมานานหลายปี ก็ยังอาจจะไม่สามารถเทียบได้สัตว์ร้ายที่ครองสายเลือดที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นแล้วได้

โลกนี้ปราศจากความยุติธรรม การสืบทอดสายเลือดเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดของเรื่องนี้

ก้าวย่างหมอกอสรพิษของตระกูลกู่ก็เช่นเดียวกัน

มันถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน หนึ่งคือท่าร่างการเคลื่อนไหว อีกหนึ่งคือมรดกของสายเลือดที่สืบทอด

มีเพียงผู้ที่สืบทอดสายเลือดเท่านั้น จึงจะสามารถแสดงพลังที่แท้จริงของก้าวย่างหมอกอสรพิษออกมาได้ แม้ว่าจะได้เรียนรู้ทักษะท่าร่างการเคลื่อนไหวไป ก็ได้ไปเพียงแค่เปลือกเท่านั้น ไม่อาจบรรลุถึงจุดสำคัญของมันได้

นี่คือเหตุผลที่กู่ชิงลั่วกล้าที่จะสอนก้าวย่างหมอกอสรพิษให้กับซู่เฉิน

ในโลกนี้ ทักษะไม่ใช่สิ่งที่ถูกห้าม แต่เป็นสายเลือด!

แน่นอนว่าแม้ว่าจะไม่ถูกห้าม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถส่งต่อมันให้ใครก็ได้ ดังนั้นกู่ชิงลั่วขอร้องซู่เฉิน พยายามไม่ใช้ท่าร่างเท้านี้ต่อหน้าผู้อื่นหากไม่จำเป็นจริง ๆ