ตอนที่แล้วบทที่ 177.2
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 178.2 หาสมบัติ

บทที่ 178.1 หาสมบัติ


บทที่ 178.1 หาสมบัติ

ผู้แปล loop

ในเย็นวันนั้นรองหัวหน้าสำนักฉินหยงไปชวนดงซูบินไปรับประทานอาหารค่ำในห้องอาหารส่วนของร้านอาหารฮุยหยาน

ดงซูบิน ไม่ทราบเกี่ยวกับภูมิหลังของฉินหยงและเพียงรู้ว่าเขาถูกโอนจากสำนักงานความปลอดภัเมือง ปัจจุบันเขาเป็นผู้ดูแลทีมลาดตระเวนและทีมงานตำรวจจราจร มันเป็นแผนกที่สำคัญและตำแหน่งของเขาในหมู่เจ้าหน้าที่อยู่ในอันดับต้น ๆ เขาดูเหมือนว่าเขาเป็นข้าราชการที่ขยันขันแข็งและต้องการพิสูจน์ตัวเอง เขากระตือรือร้นที่จะเลื่อนขั้นมากกว่าดงซูบิน โดยรวมแล้วความประทับใจที่เขามอบให้กับดงซูบินนั้นค่อนข้างดีและพวกเขามีหัวข้อทั่วไปมากมายเนื่องจากช่องว่างอายุน้อย

“พี่ซูบินงานนี้เป็นการฉลองความสำเร็จของ พี่ในการแก้ปัญหาของสำนักงานที่ผ่านมา ฉันได้ยินว่าที่สำนักงานเก่าของคุณนั้นเขาให้งดการดื่ม”

“อ้า…ฉันแทบทนไม่ไหวที่จะดื่มมันแล้ว” ดงซูบินกำลังบอกความจริง

“ผมเองเคยไปดื่มที่ปักกิ่งครั้งหนึ่ง เหล้าของที่นั้นไม่ค่อยแรงมากเท่าไร”

หลังจากเสิร์ฟอาหารเสร็จพนักงานเสิร์ฟก็เทเหล้าให้พวกเขา ดงซูบินรู้สึกร่าเริงเมื่อเห็นแก้วของเขาเต็มไปด้วยเหล้าสาเก เขายกแก้วขึ้นมา “หัวหน้าฉินฉันรู้ว่าคุณดื่มได้และฉันจะไม่โกหกคุณ อย่างมากก็ควรดื่มแก้วนี้จนหมดก่อนที่จะเม่ ความมั่นคงของรัฐมีกฎระเบียบที่เข้มงวดที่ห้ามไม่ให้เราดื่มและผมไม่ได้เมามานานแล้วตั้งแต่เข้ารับราชการ”

ฉินยงไม่สนใจและพูด “จริงๆแล้วฉันดื่มไม่ได้อีกด้วย มาดื่มกันเถอะ”

ฉินยงหัวเราะ “ผมได้ยินมาว่าคุณยังไม่ได้แต่งงาน”

ดงซูบินตอบกลับ "ใช่แล้ว. ผมยังไม่เจอคนที่ใช่นะครับ”

“ฮ่าฮ่าฮ่าเขตหยานไท่ของเรามีชื่อเสียงในเรื่องของผู้หญิงสวยและเรามีเจ้าหน้าที่ที่น่ารักเยอะแยะ ในสำนักงานของเรา พี่ชายของคุณควรมองไปรอบ ๆ หรือว่าจะให้ภรรยาแนะนำใครให้รู้จักกับคุณบ้าง”

"ไม่จำเป็น. การเป็นโสดก็ค่อนข้างดีเช่นกัน”

“คุณพูดถูก ฮ่าฮ่าฮ่าการแต่งงานเป็นเหมือนการขุดหลุมฝั่งตัวเอง”

ไม่ใช่ว่าดงซูบินไม่ต้องการแต่งงาน เขาต้องการแต่งงานและมีลูกเพื่อเอาใจแม่ของเขา แต่ความสัมพันธ์ของเขากับเสี่ยวหลานและ ฉูหนวนนั้นยังไม่แน่นอน ดงซูบินตั้งใจจะแต่งงานกับฉูหยวน แต่เธอก็พยายามไม่พูดถึงเรื่องนี้ ที่จริงแล้วดงซูบินก็อยากคบกับเสี่ยวหลาน แต่ครอบครัวของเสี่ยวหลานไม่เห็นด้วย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมชีวิตรักของดงซูบินจึงยุ่งเหยิงไปหมด นอกจากนี้หลังจากที่ได้เจอกับความงามเช่น เสี่ยวหลาน และ ฉูหยวน เขาเลยไม่สนใจผู้หญิงที่ดูธรรมดา ไม่มีผู้หญิงหลายคนกล้าที่จะอ้างว่าเธอสวยเมื่อเทียบกับพี่เสี่ยว และฉูหยวน!

“นี่หัวหน้าซูบินขอขนมปังปิ้งมาทาน”

หลังจากย้ายมาในสำนักงานชนบทดงซูบินก็พร้อมก็ยินดีที่จะได้ดื่มเหล่าบาง เขารู้ว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องปกติในพื้นที่เหล่านี้และหลังจากครึ่งแก้วเขาก็รู้สึกไม่สบาย เขาดื่มเหล้าจนหมดแก้ว ก่อนที่จะเอามือลูบไปที่หน้า

ฉินหยงเห็นสิ่งนี้และรู้ว่าดงซูบินไม่ได้โกหกเมื่อเขาบอกว่าเขาไม่ได้ดื่มเลยตอนอยู่ที่สำนงานเก่าของเขา เขาบอกให้ดงซูบินหยุดดื่มได้แล้วและเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับงานของพวกเขา

ดงซูบินถึงแม่เขาจะมีเล่ห์เหลี่ยม แต่ใจเขาชัดเจนและรับฟังอย่างตั้งใจ

มันไม่ชัดเจนว่าฉินหยงเมาเล็กน้อยหรือตั้งใจทำ เขาเริ่มเล่าเรื่อง ดงซูบินเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างผู้นำสำนักกับบทบาทของพวกเขา ตัวอย่างเช่นหัวหน้าหู เขาหมดหวังที่จะมีอำนาจในสำนักงานนี้แล้ว และรองหัวหน้าจ้าวจิงสงซึ่งอยู่ใกล้ชิดกับหัวหน้าหู นั้นเป็นคนใจร้อน ส่วนควสมสนใจผู้อำนวยการสำนักงานซีมิน รองผู้อำนวยการกงจงเหว่ยซึ่งอยู่ใกล้ชิดหัวหน้าเหลียงเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจใครและไม่สนใจที่จะขยับอันดับ เขาเพียงต้องการที่จะอยู่ในตำแหน่งปัจจุบันของเขาจนกว่าเขาจะเกษียณ แน่นอนดงซูฐินไม่เชื่อทั้งหมดในสิ่งที่ฉินยงพูด เขาต้องได้เห็นมันกับตาของเขาเองถึงเขาจะเชื่อ

หลังจากออกจากร้านอาหารฉินหยงเริ่มขุดข้อมูลจากดงซูบินอย่างตลก ๆ เขาถามตัวเองอย่างขำ ๆ ว่าเขาใช้เส้นสายของใคร ทำให้ดงซูบินเป็นรองหัวหน้าสำนักด้วยอายุเท่านี้ ดงซูบินเงียบขรึมทันทีและยืนยันว่าเขาไม่ได้มีใครสนับสนุน ทั้งๆที่ความจริงแล้วดงซูบินไม่ควรได้ตำแหน่งนี้ และเขาได้ตำแหน่งของเขามาจากเสี่ยวหลาน มันคือเสี่ยวหลานที่มีเส้นสายมากมาย

ฉินหยงเห็นว่าเขาไม่สามารถดึงข้อมูลใด ๆ เขาจึงพยายามเปลี่ยนหัวข้อ

ตอนนี้มันก็ ทุ่มหนึ่งแล้วพวกเขาจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน

ดงซูบินกระโดดขึ้นบนเตียงของเขาทันทีที่เขา ขณะที่ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

แหวน, แหวน, แหวน…โทรศัพท์ของดงซูบินดังขึ้นและเขาก็ตอบโดยไม่มองที่หน้าจอโทร "สวัสดี?"

มันคือฉูหยวน"นายเมาหรอ?"

ดงซูบิน รู้สึกประหลาดใจ "ฮะ? เธอรู้ได้อย่างไร? ฉันพูดแค่คำเดียว”

ฉูหยวนหัวเราะคิกคัก “ฉันรู้จักนายดี ฉันสามารถบอกได้จากเสียง นายกำลังจะนอนหรือพึงตื่นนอน ฉันรู้ว่ามันคือเสียงตอนไหนหลังจากดื่มเสร็จนายไปที่ไหนต่อไหม? อย่าดื่มมากเกินไป มันไม่ดีต่อสุขภาพของนาย”

ดงซูบินตอบว่า:“โอเค……,เธอโทรมาเพราะคิดถึงฉันเหรอ”

“ฮึ่ม! หยุดพูดเรื่องไร้สาระ คุณต้องการให้ฉันเอาชนะคุณหรือไม่”

“ถ้าเธอไม่คิดถึงฉันทำไมเธอถึงโทรมา ยอมรับมันมาเถอะ”

"จะบ้าหรอ ทำไมฉันต้องคิดถึงนายด้วย“ฉูหยวนพูดต่อว่า” บริษัท ประมูลของเราเกือบจะพร้อมแล้ว ฉันพยายามติดต่อผู้เชี่ยวชาญสองคนผ่านทางเพื่อน จ้างพวกเขา และยืนยันที่ตั้งสำนักงาน ปัญหาเดียวที่เรามีตอนนี้คือรายการประมูลชุดแรก ถึงแม้หลายคนจะติดต่อฉันมาและต้องการประมูลสิ่งของโบราณแต่สิ่งของพวกนี้มันไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไรเลยและดูเหมือนมันไม่ค่อยมีราคาด้วย มันเลยไม่มีอะไรน่าดึงดูดคนให้เข้ามาดูการประมูลได้”

“แล้วได้มองชิ้นอื่นๆบ้างไหม”

“ฉันต้องการให้การประมูลครั้งแรกของเราน่าประทับใจและสร้างชื่อเสียงของเรา แต่ บริษัท ไม่มีเงินเหลือหลังจากจ่ายค่าเช่าสำนักงานและห้องประชุมเปิดตัวในโรงแรมและการทำโฆษณา”

ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่งแล้วถาม “เธอต้องการของเก่าประเภทไหน”

“บริษัทของเรายังเป็นบริษัทประมูลเล็ก ๆ และของเก่าที่มีมูลค่าไม่กี่แสนจนถึง 1 ล้านหยวนมันก็เพียงพอแล้วสำหรับงานเปิดตัว”

ดงซูบินลุกขึ้นจากเตียงในทันทีแล้วพยายามคิดหาวิธีแก้ไขปัญหานี้ “โอเค…ฉันขอคิดวิธีแก้ปัญหาก่อน”

“อย่าบอกนะว่านายจะไปหามันมา? ฉันไม่คิดว่าเมืองที่นายอยู่จะมีของเก่านะ”

“อย่างงั้นเดียวฉันขอเวลาหาก่อนนะ เดียวยังไงฉันจะโทรกลับไป”

นอกเหนือจากอาชีพหลักของเขาดงซูบินเป็นกังวลมากที่สุดเกี่ยวกับ บริษัท นี้ในขณะนี้ เขาลงทุนไปกับเงินออมทั้งหมดที่เขามีและหากการประมูลครั้งแรกล้มเหลวมันยากมากที่จะกู้คืนบริษัทให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม การประมูลครั้งแรกจะต้องไม่ล้มเหลวเนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความสุขในอนาคตของเขา

หลังจากล้างหน้าดงซูบินก็สงบสติลงและออกไปตามหาร้านขายของเก่าในเมือง

เขตหยานไท่มันไม่เจริญเท่าปักกิ่งและมีร้านขายของโบราณเพียงไม่กี่แห่งที่อยู่ในเมืองนี้รวมๆแล้วก็มีประมาน 7 ร้านและส่วนใหญ่ร้านก็จะไม่เปิดในช่วงเย็น ดงซูบินเดินทางไปที่ใจกลางเมืองและถามหลาย ๆ คนว่ามีร้านขายของเก่าอยู่แถว ๆ นี้หรือไม่สุดท้ายกับได้คำตอบว่าพวกเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ขณะที่เขากำลังเดินไปตามถนนเขาเห็นคนสองคนขี่จักรยานผ่านเขาไป นั่นคือหัวฮูซินเหลียน

“เอ๊ะหัวหน้าซูบิน?” ฮูซินเหลียน หยุดจักรยานของเธอแล้วพูดว่า “บังเอิญจริงเลยๆ”

ดงซูบินได้เห็นผู้ชายที่ยืนข้างฮูซินเหลียน “ผู้อำนวยการคุณกำลังไปซื้อของกับสามีหรอ?”

ในปกติแล้วฮูซินเหลียนไม่ได้แต่ชุดอย่างที่เคยใส่ทุกที่ เธอใส่ชุดสีสันสดใส “ฮ่าฮ่าไม่ พอดีว่าหน่วยงานของสามีของฉันมีงานเลี้ยงในวันนี้และเราจะไปเต้นรำที่ห้องบอลรูมตรงข้ามกับห้างในเมอง หัวหน้าซูบินคุณจะไปช็อปปิ้งหรอ?” สามีของฮูซินหลียน ก็ลงจากจักรยานของเขา เขาเคยได้ยินจากภรรยาของเขาเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในสำนักในวันนี้และมีท่าทางที่สุภาพก่อนที่จะทักทายดงซูบิน

ดงซูบินยิ้ม “ผมกำลังมองหาร้านขายของโบราณ แต่หาไม่เจอ”

ฮูซินเหลียนยิ้มและถาม “หัวหน้าซูบินคุณเป็นนักสะสมของเก่าเหรอ? ให้ฉันพาคุณไปได้นะ ฉันจำได้ว่ามีร้านขายของเก่าอยู่ใกล้ ๆ มันน่าจะยังเปิดอยู่ตอนนี้”ฮูซินเหลียน หันไปหาสามีของเธอและยื่นมือออกมา “เดียวฉันขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะ” สามีของเธอรีบส่งกระเป๋าถือของเธอและบอกลาดงซูฐิน ดูเหมือนว่าเขาจะดูเชื่อฟังผู้อำนวยการฮูซินเหลียนมาก

ดงซูบิน สังเกตและคิดกับตัวเอง ผู้หญิงที่เป็นข้าราชการไม่ต่างกันมาก หากสามีของพวกเธออยู่ในอันดับที่ต่ำกว่า สถานะของพวกเขาในบ้านจะต่ำกว่าฮูซินเหลีย และสามีของเธอทำให้เขานึกถึงความสัมพันธ์ของเขากับเสี่ยวหลาน เมื่อดงซูบินคิดได้อย่างงั้นจึงทำให้ดงซูบินขนลุก

“พี่ชายหู” นามสกุลสามีของฮูซินเหลียนก็คือฮู ดงซูบินพูดไว้ว่า “ถ้าหลังจากนี้คุณไม่มีอะไรแล้วไปด้วยกันกับเราได้นะ ฉันรู้สึกไม่ดีที่จะรบกวนการเดทของคุณ” ดงซูบินเริ่มเงียบขรึมจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และรู้ว่าถ้ามีคนเห็นเขาเดินไปตามถนนกับฮูซินเหลียนอาจจะดูไม่ดีและคนอื่นๆจะเอาไปนินทาได้ เขายังใหม่ในสำนักและต้องหลีกเลี่ยงข่าวลือเหล่านี้

ฮูซินเหลียนรู้ถึงความกังวลของดงซูบินและพยักหน้าให้สามีของเธอ ทั้งสามคนเดินไปที่ร้านขายของเก่า

แม้ว่าดงซูบินจะไมได้เหมือนกับเสี่ยวหลานและผู้นำคนอื่น ๆ แต่เขาก็โดดเด่นในแบบของเขา เขาปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความเคารพและกล่าวกับสามีของฮูซินเหลียในฐานะ“พี่ชายฮู” ฮูซินเหลียนยังรู้สึกดีเมื่อเขาเห็นหัวหน้าเสี่ยวซูบินให้ความเคารพสามีของเธอ

เบ่าจวนเกอ นี่คือร้านขายของเก่าที่เชี่ยวชาญด้านเครื่องลายครามและภาพวาด

หลังจากพวกเขาเข้าไปในร้านดงซูฐินสังเกตเห็นเครื่องลายครามบนจอแสดงผลบนชั้นวาง เขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับภาพเขียนและการประดิษฐ์ตัวอักษรและเป้าหมายของเขาในวันนี้คือเครื่องเคลือบ เขาทำกำไรจากการทำลายเครื่องลายครามและตรวจสอบส่วนที่ขาดเพื่อความถูกต้องในครั้งสุดท้ายที่เขาอยู่กับเสี่ยวหลานตอนนี้เขายังมีอีก 7 ร้านและเขาอาจจะโชคดีดงซูบิน ไม่ได้หวังสูงเนื่องจากพบว่าเครื่องคลืบลายครามแท้ๆราคาแพงมักไม่ค่อยพบในร้านค้าเล็ก ๆ เช่นนี้

“หัวหน้าซูบิน กำลังมองหาภาพวาดหรือเครื่องเคลือบอยู่หรือเปล่า” ฮูซินเหลียน ถาม

“ฉันชอบเครื่องเคลือบดินเผา”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด