CHAPTER # 5 - อลิซขโมย
CHAPTER # 5 - อลิซขโมย
★★★★★★★★★★★★★★★★
ผมนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ มีแต่เรื่องน่าสนใจเต็มไปหมด ทั้งอลิซคำสาป อลิซล่องหน ถ้ามีแบบนั้นผมจะล่องหนไปดูหญิงอาบน้ำ วุ้ว พูดไรเนี้ย 5555 แต่มันก็น่าสนใจดีนะ
.
.
.
6วันต่อมา
“น้องอาตี้ครับ วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ เจออลิซของตัวเองหรือยัง^^”
เสียงทุ้มที่เหมือนจะเคยได้ยินพูดขึ้นมา
ผมหันหลังตามเสียงที่ได้ยิน เจอพี่รอยกับ ผอ. ยืนยิ้มให้ผมอยู่ ผมยังไม่เจออลิซของตัวเองเลย ผมนั่งดูหนังสือลองทำตามแต่ก็ไม่ได้ผล ผมไม่มีอลิซอะไรแบบพวกนั้นเลย
“ทำหน้าแบบนี้ยังไม่เจอสินะครับ^^”
“ผมหาไม่เจอ ก็ไล่ผมออกไปสิครับ ผมไม่ได้อยากอยู่สักหน่อย”
ผมเถียงแบบนั้นไป
ผมเจอฟิสิกษ์ทุกวันนะครับ มันก็ไล่ผมทุกวัน แต่ทำก็ได้แต่ทนฟัง แอบมาร้องไห้ เรื่องของเรามันไม่เหมือนเดิม ผมคิดถึงวันเก่าๆ มันเย็นชากับผมมาก T^T
“ทำไมฉันต้องไล่เธอออกด้วยละ เธอยังมีเวลาอยู่รีบหาให้เจอ”
ผอ.พูดขึ้นมา
“ผมไม่อยากอยู่ที่นี!”
“เพราะไอสิกษ์ใช่ไหม? ทำไมฉันจะไม่รู้เรื่องเพื่อนสมัยเด็กของเธอ อย่าไปสนใจมันเลย ถ้าวันนี้เธอยังไม่เจออลิซตัวเอง เธอก็ตกคลาส ก่อน18.00 มาบอกฉันด้วยว่าเจออลิซหรือไม่เจอ”
ร่างใหญ่ของผอ.โรงเรียนเดินออกไปพร้อมมพี่รอยที่เดินขนานนาบไปข้างๆ แต่ทำไม?เกี่ยวแขนกันแบบนั้น ผมว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ
.
.
.
17.46น
.
ผมมายืนอยู่หน้าห้อง ผอ. ประตูบานใหญ่เตรียมรอก่อนเคาะประตูของผม ผมจะไปคิดมากทำไมแค่ไม่รู้จักอลิซของตัวเอง หรือเพราะผมอยากมีแบบคนอื่นๆ
ผมคิดฟุ้งซ่านพร้อมสะบัดหัวไล่ความคิดโง่ๆออกไป ผมง้างมีเพื่อจะเคาะประตู
พลั่ก
ผมล้มลงกับพื้น มีคนวิ่งมาชนผม มันจะรีบอะไรนักหนาวะ บ้านมึงไฟไหม้ไง เดี๋ยวพ่อโบกเกรียนแตกเลย
“ขอโทษครับ ขอโทษ เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมเงยหน้าขึ้นเจอ เจอกับผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ถ้าให้เดาน่าจะอายุ16
เด็กกว่าผมแน่ๆ ละอ่อนน้อยแน่นอน อาตี้รับประกัน มันยื่นมือมาให้ผมลุกขึ้น ผมจับมือมันเพื่อจะดันตัวเองให้ลุกขึ้น
ชิ้ง
เสียงอะไรวะ?
หูแว่วละมั้ง
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ^^”
ไม่เป็นไรที่ไหน เจ็บตูดชิบหายเลยT^T
“ครับ ผมขอโทษจริงๆ ว่าแต่…”
“หืม?”
“คุณชื่ออะไรผม ไนท์”
ผมว่ามันชักจะยังไงอยู่นะ ผมว่าผมต้องรีบออกไปจากตรงนี้ดีกว่า
“อ๋อ ผมอาตี้ ผมขอตัวก่อนนะครับ มีธุระกับผอ.”
ผมพูดปัดแบบนั้นออกไป
“อ้อ!ครับๆ แล้วเจอกันใหม่นะครับ^^”
คนชื่อไนท์โบกมือบ้ายบายผมแล้วรีบวิ่งออกไป อะไรของมันวะ
ผมจัดเสื้อผ้าตัวเองดีๆเพื่อเตรียมจะเข้าไปข้างใน แต่เอ๊ะ หินอะไร อยู่ในมือผม สีขาวๆ ผมว่าผมไม่เคยเก็บหินอะไรไว้กับตัวเลยนะ หรือผมหยิบติดมือมา ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว แค่นั่งหา นอนหา ยืนหาอลิซตัวเองก็ปวดหัวพอแล้ว
ผมเคาะประตูห้องผอ.แล้วเดินเข้าไป พบพี่รอยกับผอ.ยืนกอดกันอยู่
“อ๊ะ!ผมขอโทษครับที่รบกวน เดี๋ยวผมมาใหม่…”
ผอ.กับพี่รอบพี่กระเด้งตัวออกจากกันทันทีพร้อมทำท่าจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง
“ไม่เป็นไรๆ มานั่งนี่สิ ตกลงเจอไหม?”
“ไม่เจอครับ”
“งั้นหรอ แต่ฉันไม่เอาเธอออกหรอกนะ อย่านึกว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ตอนนี้เธอก็สอบตก อยู่คลาสDต่อไปอีก3เดือนค่อยสอบกันใหม่ แต่ช่วงนั้นเธอคงเจออลิซแล้วละ ไว้ฉันจะหาข้อสอบใหม่ให้ละกัน”
ห้ะๆๆ 3เดือนนานขนาดนั้นเลยหรอ ผมต้องมีเงินอาทิตย์ละ200ต่อไปสินะT^T
“งั้นผมขอตัว..”
ผมลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกจากห้อง ตุ้บ
“อลิซสโตน? อาตี้เธอเอามาจากไหน?”
ผมหันหลังกับไปตามเสียง เพราะไอหินบ้าบานั่นผมทำมันตก“ไม่รู้สิครับ มันอยู่ในมือผมเอง เมื่อกี้ตอนจะเข้าห้องมามีคนมาชนผมแล้วมันก็ยื่นมือมาให้ผมจับแล้วมันก็มาอยู่ในมือผมแล้ว”
ผมบอกไปตามความเป็นจริง ก็ผมไม่รู้นี่นาแล้ว อลิซสโตนคือไรอีกละนิ?
“งั้นเธอก็เจออลิซเธอแล้วนะสิ นี่แหละอลิซของเธอ^^”
อลิซของผม?
อลิซสโตนอะไรเนี้ยนะ ไอหินบ้าบาไรเนี้ยนะ
“อลิซผม?”
“ใช่อลิซเธอ มันเรียกว่าอลิซขโมย”
ผมเริ่มกลัวกับชื่อมันแล้วสิ เหมือนผมเป็นคนเลวอย่างั้นอย่างงี้เลยT^T
ผมเป็นคนดีนะครับ
“มันคืออลิซที่ไว้ใช้ขโมยอลิซของคนอื่นดึงออกมาเป็นรูปแบบหิน แล้วนี่คืออลิซที่เธอขโมยมาดูจากสีขาวๆนี่น่าจะเป็นอลิซเคลื่อนย้าย ก็มีคนคนเดียวที่ชื่อ ไนท์คลาส B อลิซของเธอมีความจำเป็นต่องานของฉัน ฉันตามหาเธอมา10 กว่าปี จนตอนนี้ฉันได้เธอมา เธอต้องฝึกใช้อลิซของเธอที่โรงเรียนนี้เพื่อทำงานให้ฉัน แต่มีอย่างนึงที่จะบอก คนอื่นอาจจะกลัวอลิซเธอ แต่เธออย่าได้แคร์สายตาคนที่มอง เป็นตัวของตัวเองเถอะ”
คำพูดของ ผอ.ทำให้ผมกลัว ผมไม่ชอบสายตาที่มีคนกลัวผม
“ตอนนี้เธออยู่คลาสCพรุ่งนี้เธอไปเรียนตามตารางเรียนแผ่นนี้แล้วพรุ่งนี้จะมีงานเปิดตัวเธอตอน9.00น. ตื่นให้ทันละแล้วมาที่ห้องประชุมก่อนเวลา ไปได้แล้ว”
ผอ.ยื่นใบตารางเรียนให้ผมผมเดินออกไปมาห้องผอ.พร้อมความมึน งง อลิซขโมย แค่ชื่อก็น่ากลัว แล้วพรุ่งนี้ผมจะทนสายตาคนที่มองผมได้ไหม ยิ่งคิดยิ่งเคลียด ผมนอนคิดอะไรเรื่อยจนสุดท้ายก็หลับไปในห้วงนิทรา
.
.
.
9.00น.
ตอนนี้ผมเตรียมรอขึ้นเวทีเปิดตัวนักเรียนใหม่ ในมือเป็นในสคริปท์ ที่ผมต้องพูดบนเวทียาวเหยียดเป็นหางม้าเลย โอ้ย ตื่นเต้น
“ใจเย็นๆนะเดี๋ยวมันต้องออกมาดี ฉันไปก่อนนะ”
วิวเดินมาให้กำลังใจผม พร้อมเดินออกไปนั่งที่แถวคลาสA
“ได้เวลาแล้ว เชิญนักเรียนใหม่ออกมาแนะนำตัวครับ”
เสียงพี่รอยที่พูดออกไมท์อยู่กลางเวลาพูดขึ้นผมเดินออกไปพบสายตานับพันมองดูผมอยู่
“ผมชื่อ นาย ธันวา พิทักษ์ตระการชื่อเล่นชื่ออาตี้ พวกผมว่าตี้เฉยๆก็ได้ครับ ตอนนี้ผมมาเรียนที่นี่ สถานะอยู่คลาสCยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ผมพูดตอบคำถามไปเรื่อยๆตามสคริปท์ที่ได้รับจากผอ. จนคำถามสุดท้าย
“น้องอาตี้มีอลิซอะไรครับ?”
เป็นคำถามที่ผมไม่อยากตอบ แต่ผอ.บอกทำผม ยังไงก็ต้องมาเรียนที่นี่ ใครๆก็ต้องรู้จัก บอกไปไม่เสียหายอะไร
“อลิซขโมยครับ”
@#$%@*+!#%$@@^@&
พอผมพูดออกไป เสียงผู้คนทั้งห้องประชุมดังขึ้นมา บรรยากาศน่ากลัวแบบนี้ สายตาที่มองผมแบบนี้ น่ากลัวเกินไปจริงๆ
