CHAPTER # 10 - ความจริงจากปากผอ.

CHAPTER # 10 - ความจริงจากปากผอ.

CHAPTER # 10 - ความจริงจากปากผอ.

★★★★★★★★★★★★★★★★

หลังจากที่ผอ.ประกาศอย่างเด็ดขาดตอนนี้ผมมายืนอยู่ในห้องปริศนาที่มีผมอยู่คนเดียว ต่างคนต่างโดนจับแยกย้ายไปแต่งละที่

แอ๊ดดดดดดด

เสียงประตูเปิดขึ้น พร้อมผู้ชายที่จับตัวผมมา2คน ผอ.กับพี่รอยนั้นเองงงงงงง

“จับผมมทำไม ทุกคนอยู่ไหน เอาสิกษ์ไปไว้ไหนนน!!”

“ใจเย็นๆ แล้วฟังฉันก่อน ฉันมีเหตุผลที่ต้องทำนะ จะฟังไหม ถ้าฉันไม่บอกตอนนี้ เธอก็คงต้องหนีไปอีก”

ผอ.พูดขึ้น เหตุผล?

เหตุผลอะไรไม่อยากฟังตอนนี้ผมแค่อยากรู้ว่าสิกษ์จะปลอดภัย

“ผมไม่อยากรู้! คุณเอาสิกษ์ไปไว้ไหน!”

“ถ้างั้นเรื่องแม่กับพ่อเธอ อยากรู้หรือยัง?”

แม่ พ่อ..ผมเคยมีท่านด้วยหรอ แล้วทำไมผอ.ถึงรู้เรื่องของท่านทั้งสอง ทำไม เรื่องอะไร เกี่ยวอะไรด้วย

“คุณ..พูดอะไรนะ แม่กับพ่อ…ของผม?”

“ใช่ของเธอ”

“ผะผะผม…”

มันเป็นข้อเสนอที่ผม…อยากรู้มาก ผมหวังว่ามันจะเป้นเรื่องดี

“ว่าไง?”

“ครับ ผมจะฟัง”ผมตอบตกลง

“งั้นมานั่งนี่ ฉันจะเล่าให้ฟัง…”

ผมเดินไปยังที่นั่งโซฟาหนึ่งเดียวในห้อง นั่งลงฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“มันเป็นเรื่องตั้งแต่สมัยพ่อของเธออายุ21พ่อของเธอคือน้องของฉัน”

น้อง?ของผอ.!

งั้น งั้นผอ.เป็นลุงผม…

ไม่จริงน่ะ!!

“พ่อของเธอมีอลิซทำให้ไร้ผล จะเจออลิซอะไรก็ทำอะไรพ่อเธอไม่ได้ นั่นคืออลิซของพ่อเธอ พ่อของเธอเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวในโรงเรียนแห่งนี้ นั่นทำให้เจอแม่ของเธอ ที่เป็นนักเรียนคลาสB ธรรมดาที่มีอลิซเทเลพอท เป็นนักเรียนที่ธรรมดามากๆ ที่อายุแค่ 16 แต่เป็นนักเรียนที่เกเร พยายามหนีออกโรงเรียนหลายครั้งด้วยอลิซของเธอ จนพ่อของเธอเป็นคนคุมประพฤษ อันนั้นคือช่วงแรกๆ แต่หลังๆ ยิ่งอยู่ด้วยกัน รู้จักกันทำให้รักกันและท้องขึ้นนั้น นั่นคือเธออาตี้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นเลยถ้าไม่..”

ผมนั่งฟังเรื่อยๆ ผมเรื่องที่ผมไม่น่าเชื่อ ที่แม่ของผมจะมีลูกตั้งแต่อายุ16

“อยู่มาวันหนึ่ง เธอทะเลาะกับเพื่อนของเธอ แล้วจู่ๆเธอก็ไปขโมยอลิซของเพื่อนของเธอขึ้นมา นั่นทำให้รู้ว่าเธอมีอลิซอีกอย่างหนึ่งคือ อลิซขโมย พอข่าวเรื่องนี้ออกไปพวกมาเฟียข้างนอกต่างต้องการเธอ คนในโรงเรียนต่างกลัวเธอจนได้ฉายาว่า แมวขโมย ฉันกับพ่อของเธอ พาเธอหนีเพราะยังไงซะเป็นน้องสะไภ้ของฉัน ยังไงก็ต้องปกป้อง เลยพาเธอหนีไปอยู่นอกโรงเรียนกับคนรู้จักของฉัน นั่นคือแม่ของฟิสิกษ์”

“แต่แล้วมาเฟียพวกนั่นก็รู้ที่ซ่อนของแม่เธอ แต่เธอก็พยายามหนีมาเรื่อยๆ จนท้องใกล้คลอด เธอคลอดออกมาแต่ก็พยายามหนีมาเรื่ยยๆ จนครบ1ปี เธอรู้ว่ายังไงก็หนีไม่รอด เลยต้องฝากลูกของเธอไว้ที่ตาของเธอ”

ผมเคยนึกจะโกรษแม่ว่าทำไมถึงทิ้งผมไป แต่ตอนนี้ผมโกรษท่านไม่ลง ท่านปกป้องผม

“แต่ก็มีวันหนึ่ง ที่เธอพยายามหนี หนีมาตลอด พ่อของเธอก็เข้าไปช่วยทุกครั้ง และพาเธอหนีไป แต่สุดท้ายก็ไม่รอด โดนจับได้ มาเฟียเลยใช้พ่อกับแม่เธอเป็นเครื่องมือทำมาหากิน จนปัจจุบัน แต่เมื่อ12ปีก่อน ข่าวที่เธอมีลูกรั่วออกไป ทำให้มีคนออกตามหาเธออาตี้ รวมฉันด้วย นั่นคือเหตุผลที่ฉันต้องตามหาเธอ เธอเป็นหลานของฉัน ฉันต้องปกป้องเธอ แต่ฉันต้องหาขออ้างเพื่อไม่ให้ใครรู้ความจริง มันจะยิ่งลำบาก แต่ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆนะ หลานของฉัน”

แววตาของผอ.สั่นไหว ผมมีญาติ ตลอดชีวิตของผม ผมมีคนในครอบครัวแค่คุณตา ตอนนี้ผมคนในครอบครัวแล้วใช่ไหมครับ..

“แล้วพ่อกับแม่ผม…”

“ทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ แต่ทำงานให้มาเฟียใต้ดิน พยายามกันไม่ให้มีคนมาเอาตัวเธอไป”

“ผมอยากเจอ…”

“ต้องมีวันนั้น…”

“ฮึก…ผมมีพ่อกับแม่ใช่ไหมครับ..ฮึก”

“ใช่เธอมี ฉันเป็นลุงของเธอ..”

ผมมี ผมมีครอบครัว ผมมีคนที่เรียกว่าครอบครัว ฝันของผมเป็นจริง ผมหวังว่าจะมีวันที่ทุกคนมารวมตัวกัน

“เอาล่ะ..ตอนนี้ จะหนีอยู่ไหม?”

“ผมจะไม่หนีแล้ว ขอบคุณครับที่บอก แล้วสิกษ์ละครับอยู่ไหน”

“อยู่ข้างห้องนั่นละ จะไปเจอใช่ไหม ไปสิ”ผมต้องเล่าเรื่องนี้ให้สิกษ์ฟัง ผมต้องบอกเขา

“ขอบคุณครับ”ผมเดินออกมา และเดินไปยังห้องข้างๆ เปิดประตูเข้าไปเจอ คนหล่อ6ตัวกับสตรีเจ้าแม่1นางทั้งหมดหันมามองผมแล้วรีบวิ่งเข้ามากอดผม อบอุ่นจัง..

นี่คือสิ่งที่เรียกว่าเป็นห่วงสินะ

“ตี้ เป็นอะไรหรือเปล่ามันทำอะไรไหม แล้วร้องไห้ทำไม”วิวพูดขึ้นมาอย่ากระวนกระวาย

“คุณลุงไม่ได้ทำอะไรหรอก” ผมพูดพร้อมชัดน้ำตาที่ไหลออกมา

“ลุง?!!!”

ทั้งหมดพูดขึ้นอย่างตกใจพร้อมกัน

“ใช่คุณลุง…ของฉัน”

“ได้ยังไง เล่า!”

เสียงพี่หญิงแสนแหลมพูดออกมา

ผมเล่าเรื่องที่ที่ผอ.พูดบอกผม หน้าทุกคนเหมือนจะตกใจกับเรื่องแบบนี้มากโดยเฉพาะฟิสิกษ์

“เดี๋ยว ฉันมานะ”

ฟิสิกษ์พูดออกมาแล้วเดินออกไป

Physics –

ผมได้ฟังเรื่องที่อาตี้เล่าแล้วรู้สึกตกใจ ผมรู้แค่เรื่องแม่ของเขาเป็นใครแค่นั้นเอง แล้วผมจะพาอาตี้หนีเพื่ออะไร ตอนนี้ผมเข้ามายังห้องที่อาตี้ออกมาเพื่อจะไปคุยกับใครบางคน

“มีอะไร”

เสียงของคนที่เป็นคุณลุงของอาตี้พูดขึ้น

“ผม…”

“กูรู้ว่ามึงจะพูดอะไร ไม่เป็นไร เพราะฉันไม่เคยบอกทำให้เข้าใจผิด แต่คงได้ฟังเรื่องมาทั้งหมดแล้วใช่ไหม”

“ครับ”

“ก็อย่างนี้แหละ ตอนนี้ก็อย่าพาหนีไป กูไม่เอาอาตี้ไปทำงานให้หรอกแต่มาเฟียใต้ดินจะเอาตัวมันไป ฝากดูมันด้วยละกัน ตราบใดที่ยังอยู่ในโรงเรียนฉัน อลิซของฉันก็ยังใช้ได้เสมอ”

“ผมขอถามอะไรได้หรือเปล่า?”

“ว่ามาสิ”

มันเป็นเรื่องที่ผมอยากรู้และเกือบทุกคนในโรงเรียนอยากรู้

“เกี่ยวกับอลิซของผอ.”

“หึหึหึ อลิซของฉันน่ะเหรอ ฉันมีอลิซอยู่3อย่างในตัว

1.อลิซอาณาเขตสำหรับกางเขตแดนของโรงเรียนถ้าในจะเข้าจะออกก็รู้หมด

2.อลิซตาทิพย์ฉันเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นถ้าฉันอยากรู้

3.อลิซอายุวัฒนะฉันจะไม่มีวันแก่ แค่นี้ละ ไปได้แล้ว”

“งั้นผมถามอีกอย่างหนึ่ง คุณอายุเท่าไหร่?”

“คิดว่ายังไงละ…?”