ตอนที่3 ทำความคุ้นเคย

ผ่านมาสามวันแล้วหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาในร่างของเด็กสาวอายุสิบสี่ที่มีนามว่าลี่หลิน ผิงผิงไม่อยากจะยอมรับว่าเรื่องที่มีอยู่แต่ในนิยายจะมีอยู่จริง แต่มันดันเกิดขึ้นจริงกับชีวิตของเธอ! เท่านั้นไม่พอเธอยังหลุดเข้ามาในนิยายที่เธอกำลังอ่านและด่าพระนางอย่างเมามันเรื่องนั้น!

ใช่แล้วนิยายเรื่องพิชิตใจหญิงงามนั่นแหละ แต่โชคดีตรงที่เธอไม่ได้เข้ามาอยู่ในร่างของนางเอกของเรื่องนั้น โฮะๆๆๆ

ร่างที่เธอเข้ามาอยู่ในตอนนี้คือร่างของน้องสาวนางเอกที่ร่างกายอ่อนแอและแทบไม่มีบทบาทอะไรเลย บทบรรยายเกี่ยวกับนางก็แค่ตอนที่นางเอกมาเยี่ยมเยือนเท่านั้น นางเอกของเรื่องนี้ก็คือคุณหนูสี่ลี่อิน นั่นเอง

หลังจากวันนั้นที่ฟื้นขึ้นมาเธอก็หาข้ออ้างให้ทุกคนออกไปจากห้อง ก่อนที่เธอจะทบทวนความทรงจำของร่างนี้ที่ยังหลงเหลือความทรงจำไว้อยู่ จนทำให้รู้ว่าเรื่องราวต่างๆ มันเป็นอย่างไร

ผิงผิงจำได้ว่าในนิยายตอนนี้คงถึงฉากที่น้องนางเอกเสียชีวิตจากไปด้วยโรคเก่าที่กำเริบอย่างหนัก ทำให้นางเอกเสียใจเป็นอย่างมาก ถึงขั้นขอลงจากเขาไปหาประสบการณ์เพราะไม่อยากจะคิดถึงน้องสาวสุดที่รักที่จากไปอย่างทรมานในสถานที่แห่งนี้ นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นที่นางเอกได้พบกับพระเอกที่แสนจะเลวทราม!

"ลี่หลิน"

อืม ในเมื่อเธอมาอยู่ในร่างนี้แล้วแสดงว่าน้องนางเอกก็ไม่ตายแถมสุขภาพยังดีขึ้นเรื่อยๆ จนผิดหูผิดตา นางเอกก็ไม่จำเป็นต้องลงเขาแล้วสินะ

"ลี่หลิน"

แล้วเนื้อเรื่องมันจะเปลี่ยนไปยังไงกันนะ

"ลี่หลิน! "มือข้างหนึ่งตบลงที่บ่าผิงผิงทำให้เธอตกใจจนสะดุ้งโหยง

"ฮะ ใครวะเนี่ย ตกใจหมด! "ผิงผิงหันหน้าไปมองกะจะด่าออกมาสักฉาด แต่ก็ต้องชะงักไปเพราะคนที่มาก็คือนางเอกที่นางกำลังคิดถึงอยู่นั่นเอง

"พี่เรียกเจ้าตั้งนานแต่เจ้าไม่รู้สึกตัวเลย คิดอะไรอยู่หรือ แล้วอาการป่วยดีขึ้นรึยัง ทำไมถึงมานั่งตากลมอยู่ระเบียงตรงนี้"

ลี่อินมองน้องสาวด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่น้องสาวฟื้นขึ้นมาก็เริ่มทำตัวแปลกไปสักหน่อย ถ้าไม่เอาแต่กิน ก็เอาแต่นั่งเหมอลอย นางเลยเป็นห่วงว่ามันจะเป็นผลกระทบจากการป่วยนั่นหรือไม่

ผิงผิงมองหญิงสาวผู้มาใหม่คนนี้ด้วยสายตาเหม่อลอย ลี่อินที่อายุสิบหกปีนางมีใบหน้าที่งดงาม ดวงตาเป็นประกายและกลมโตอย่างกับตากวาง จมูกเรียวสวย ริมฝีปากแดงระเรื่อ ผิวพรรณขาวสะอาดผุดผ่อง ทรวดทรงก็อรชรอ้อนแอ้น โดยรวมแล้วเรียกได้ว่าเป็นหญิงงามล่มบ้านล่มเมืองคนหนึ่งได้เลยทีเดียว

"เจ้าเหม่ออีกแล้ว"ลี่อินมองน้องสาวอย่างกังวล

"ขอโทษด้วยเจ้าค่ะ เอ่อ...พี่สี่ ข้าไม่เป็นไรมาก แค่เวียนหัวนิดหน่อย เลยออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกเจ้าค่ะ"

ผิงผิงยังไม่คุ้นชื่อเจ้าของนี้ แถมอีกอย่างถ้านับตามอายุตามจริงลี่อินก็อายุน้อยกว่าเธอเกือบรอบหนึ่ง ทำให้รู้สึกไม่ชินอยู่บ้างที่ต้องเรียกนางว่าพี่

นี่กลายเป็นว่าฉันต้องแอ๊บเป็นเด็กหรือนี่ ผิงผิงไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เจ้าต้องเชื่อท่านหมอทานยาให้ตรงเวลา เห็นท่านหมอบอกว่าโรคเก่าของเจ้ากำลังดีขึ้น ต่อไปเจ้าก็จะหายดีแล้ว พี่ดีใจด้วยจริงๆ "ลี่อินยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับลูบศรีษะน้องสาวด้วยความรัก

"ขอบคุณพี่สี่ที่คอยดูแลข้ามาตลอด ตั้งแต่พี่รองแต่งออกไปก็มีแต่พี่สี่ที่คอยดูแลข้าเรื่อยมา ลำบากท่านแล้ว"เธอรู้สึกขอบคุณจากใจจริง พี่สาวคนนี้ดีต่อเจ้าของร่างนี้อย่างแท้จริง

"พี่น้องกันยังมีอะไรที่ต้องเกรงใจ เห็นเจ้าดีขึ้นพี่ก็ดีใจ เจ้ารีบเข้าไปพักผ่อนเถอะตากลมนานไปเดี๋ยวเป็นหวัด ข้าจะเข้าไปสำนักศึกษาสักหน่อยแล้วจะกลับมากินข้าวเย็นกับเจ้า"

"เจ้าค่ะ"ผิงผิงพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนจะมองส่งร่างงามที่เดินจากไปจนสุดสายตา

เฮ้อ คนสวยทำอะไรก็ดูดีไปหมด แม้ขนาดท่าเดินยังดูงดงาม

จะว่าไปก็แปลกดีตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ในร่างนี้ ก็รู้สึกร่างกายแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่เหนื่อยง่ายเหมือนวันแรกที่รู้สึก พอดูรูปร่างหน้าตาถึงจะมีเค้าโครงความสวยคล้ายๆ ลี่อิน แต่เพราะป่วยมานานเลยทำให้ใบหน้าซูบซีดแก้มตอบ ไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย ทำให้เธอต้องรีบกินเยอะๆ เพื่อเพิ่มเนื้อหนังสักหน่อย คิดขึ้นมาก็รู้สึกหิว ว่าแล้วก็ไปหาอะไรมารองท้องสักหน่อยแล้วกัน