บทที่ 2 ตระกูลหนิงอยากถอนหมั้น

เย่โม่ประหลาดใจเมื่อได้เห็นผู้หญิงตรงหน้า  ผมของเธอสั้น  แม้เธอจะไม่ใช่คนหน้าตาสะสวย แต่ก็ถือว่าพอดูได้ เขารู้สึกคุ้นหน้ามากแต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร  เดิมทีเย่โม่เพิ่งจะเริ่มจำเรื่องราวต่างๆ ได้ตอนก่อนคาบเรียนนี้เอง  ความทรงจำของเย่โม่คนก่อนเริ่มจะเลือนราง เขาจำได้เพียงเรื่องของตัวเองก่อนที่จะมาเกิดใหม่เท่านั้น

“ฮึ่มม!  ว่าไงเย่โม่  ฉันให้นายยืมเงินไปขนาดนั้นยังแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกันอีกนะ  นายนี่มันน่าเกลียดจริงๆ”  หญิงสาวใบหน้ากลมคนนี้ต่อว่า

เย่โม่จำได้ในทันที  ผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าหวางอิ่ง  เป็นคนตระกูลหวางจากเมืองหลวง  เธอเป็นคนสบายๆ มักพูดจาโดยไม่คิด  แต่ที่จริงแล้วถือว่าเป็นคนจิตใจดีคนหนึ่ง  เธอเองก็เรียนอยู่ที่หนิงไห่เช่นกัน  ทั้งยังเป็นที่มหาวิทยาลัยหนิงไห่นี้อีกด้วย ตอนที่เย่โม่อยู่ที่เมืองหลวงก็ไม่ได้รู้จักใครมากนัก  หลังจากถูกขับออกจากตระกูลยิ่งแล้วใหญ่  ที่ได้มารู้จักหวางอิ่งนั้นก็เพราะเธอกับน้องสาวของเย่โม่เรียนที่เดียวกัน  เธอมาเที่ยวที่บ้านตระกูลเย่อยู่บ่อยๆ เทียวไปเทียวมาจึงเริ่มรู้จักกัน

แม้ว่าหลังจากที่เย่โม่ถูกขับไล่ออกจากตระกูล  คนที่รู้จักกับเขาส่วนใหญ่จะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา  แต่กับหวางอิ่งซึ่งเป็นคนร่าเริงตรงไปตรงมาอยู่แล้วนั้นไม่ใช่  เธอก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม  อีกทั้งช่วงที่เขายากลำบากก็ยังเป็นเธอที่ให้เขายืมเงินอีกด้วย

“อืมมม... เธอนี่เองหวางอิ่ง  โทษที  เมื่อกี้สับสนนิดหน่อยเลยจำไม่ได้....”  ขณะที่พูดอยู่เย่โม่ก็คิดว่าตอนนี้แม้แต่เงินกินข้าวยังไม่มีเลย  จะต้องยืมเงินเธออีกหรือไม่

ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะขอยืมเงินเธอยังไงดีนั้นเอง  หวางอิ่งก็พูดขึ้นอย่างมีเลศนัย

“เย่โม่  นายรู้มั้ยว่าหลังจากที่นายออกมาจากเมืองหลวง  ตอนนี้ใครดังที่สุด  อ๊ะ!  ไม่ใช่ดังสิ  ต้องพูดว่าคนที่น่าหัวเราะเยาะที่สุดจะดีกว่า”

หวางอิ่งคล้ายจะไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าคำพูดของเธอทำร้ายศักดิ์ศรีเย่โม่แค่ไหน  โดยไม่รอให้เขาตอบกลับ  เธอก็พูดต่อ

“สองสามเดือนก่อน  คนของตระกูลหนิงไปถอนหมั้นกับตระกูลเย่  แล้วรู้ไหมว่าลุงของนายพูดว่ายังไง?”

เย่โม่พูดเบาๆ  “ฉันไม่มีลุงอะไรทั้งนั้น”

“อ่ะ!  โทษที  ลืมไปเลยว่านายไม่ใช่คนตระกูลเย่อีกแล้ว  ลุงเย่พูดว่า  ‘เย่โม่ไม่ใช่คนตระกูลเย่อีกต่อไปแล้ว  เรื่องอะไรผมไม่รับรู้ทั้งนั้น  ได้ข่าวว่าเขาอยู่ที่มหาวิทยาลัยหนิงไห่  คุณไปคุยกับเขาตรงๆ ได้เลย’

“คนของตระกูลหนิงโกรธมากแต่ก็ไม่มีทางเลือก  นี่เย่โม่  คนจากตระกูลหนิงได้มาหานายรึยัง  ได้ยินมาว่าคนตระกูลซ่งไปหาถึงประตูบ้านตระกูลหนิงเพราะอยากขอหนิงชิงเชวี่ยให้กับซ่งเฉ่าเหวิน  ฮ่า! ฮ่า!  นายต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ ว่าคู่หมั้นนายพูดว่ายังไง”  หวางอิงพอพูดถึงตรงนี้ก็มองมาที่เย่โม่อย่างสนใจ  เธออยากรู้ว่าเย่โม่จะคิดยังไงกับเรื่องนี้

เย่โม่สายหัวช้าๆ  พูดกันตรงๆ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับหนิงชิงเชวี่ยเลย  ถึงจะบอกว่าเธอเป็นสาวงามอันดับ 1 ของปักกิ่ง  ทั้งยังเป็นคู่หมั้นของเขา  ทว่าตอนนี้เขาไม่ใช่เย่โม่คนก่อนและไม่ใช่ลูกหลานตระกูลเย่แล้ว  หนิงชิงเชวี่ยจะคิดยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเขา  เธออยากจะแต่งกับใครก็แต่งไป  เขาไม่สนใจแม้สักนิด

ไม่ว่าหนิงชิงเชวี่ยจะสวยแค่ไหนก็คงไม่เท่ากับอาจารย์ของเขา  เมื่อก่อน EQ ของเขาต่ำเกินไป  อาจารย์ดีต่อเขามาก  เขากลับคิดว่าอาจารย์ก็แค่เป็นห่วงเขาเท่านั้น  มาตอนนี้หลังจากผ่านความตายกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง  หากเขายังไม่ตระหนักถึงความรู้สึกของอาจารย์ลั่วอิ่งอีกก็สมควรไปตายอีกครั้งได้แล้ว  ไม่รู้ว่าอาจารย์จะมาเกิดใหม่แบบเขาหรือไม่!

พอคิดถึงตรงนี้  เย่โม่ก็เกิดกังวลใจขึ้นมา

หวางอิ่งเห็นท่าทีของเย่โม่ก็คิดว่าเขายังตัดใจจากหนิงชิงเชวี่ยไม่ได้  หรือไม่ก็เพราะยังรู้สึกแย่ที่ถูกไล่ออกจากตระกูล เธอจึงรีบพูดต่อ  “เย่โม่ หนิงชิงเชวี่ยสวยมากและเธอก็เป็นถึงคนตระกูลหนิง  ส่วนนายก็ไม่ใช่คุณชายเย่อีกแล้ว  ดังนั้น...”

แน่นอนว่าเย่โม่เข้าใจความหมายของหวางอิ่งเขาจึงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า  “หนิงชิงเชวี่ยใช่มั้ย ฉันลืมไปแล้วล่ะ”  สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง  เขาจำหนิงชิงเชวี่ยไม่ได้แล้ว

หวางอิ่งกลอกตาใส่เขา  เชื่อก็แปลกแล้ว  แต่เธอก็ยังพูดต่อไป  “นายพูดแบบนี้หนิงชิงเชวี่ยเสียใจแย่  รู้ไหมตอนนี้ในเมืองหลวงใครน่าหัวเราะเยาะที่สุด  หนิงชิงเชวี่ยไง!”

เย่โม่มึนงง  คิดในใจว่าจะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร?  เขาเป็นคนเสื่อมสมรรถภาพทางเพศและยังถูกไล่ออกจากตระกูล  แค่เธอประกาศยกเลิกงานหมั้นก็จบ  เขาไม่มีทางทำอะไรได้อยู่แล้ว

หวางอิ่งพูดต่อ  “หลังจากที่ตระกูลซ่งได้ขอหนิงชิงเชวี่ยตอนนั้น  เธอกลับบอกกับทุกคนว่า  ‘ฉันเป็นคนของเย่โม่แล้ว ไม่อาจแต่งงานกับคนอื่นได้อีก นอกเสียจาก...’  เธอพูดเพียงเท่านี้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก  ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอหมายถึงอะไร  พอเรื่องที่เธอพูดหลุดออกไป  ได้ยินว่าพ่อของเธอโกรธมากจนถึงกับขังเธอไว้  แต่ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าจริงหรือไม่”

“ด้วยคำพูดของเธอนี่เองที่ทำให้คนทั้งเมืองหลวงหัวเราะเยาะเธอ  แม้ทุกคนจะรู้ว่าเป็นแค่ข้ออ้างในการปฎิเสธคนตระกูลซ่งก็จริง  แต่นายรู้มั้ยว่าคนเขาพูดกันว่ายังไง?  เขาพูดกันว่าเธอไม่เคยลิ้มรสชาติของผู้ชายน่ะสิ  ถึงไม่รู้ว่าเสื่อมสมรรถภาพทางเพศเป็นอย่างไร รอเธอได้รู้ก่อนเถอะ...อ๊ะ!  โทษที  ฉันไม่ได้จะทำให้นายเจ็บใจอะไรแบบนั้น  คนอื่นเค้าพูดกันมาแบบนี้”

พูดถึงตรงนี้หวางอิ่งเพิ่งนึกได้ว่าคนเสื่อมสมรรถภาพทางเพศที่เธอพูดถึงก็ยืนอยู่ตรงหน้านี้  ที่เย่โม่ถอดกางเกงออกคงเพราะอยากจะตรวจดูนี่เอง

เย่โม่ได้แต่คิดในใจว่าหวางอิ่งก็ยังไม่คิดก่อนพูดเหมือนเดิม  พูดอะไรออกมาตรงๆ ไม่คิดหน้าคิดหลัง  แต่เขาไม่ได้ใส่ใจเพราะเดิมทีเขาก็ไม่ได้เสื่อมสมรรถภาพทางเพศ  พอฝึกถึงด่านรวบรวมปราณระดับ 3 เส้นลมปราณที่อุดตันก็จะทะลวงออกเอง  แม้ว่าการฝึกถึงระดับนั้นจะลำบากมาก  แต่ก็ยังถือว่ามีหวัง

เขาไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่หนิงชิงเชวี่ยพูดมากนัก  แม้ว่าจะไม่เคยเจอเธอ  แต่จากคำเรียกว่าสาวงามอันดับ 1 แห่งปักกิ่งแล้วก็คงสวยไม่ใช่น้อย  เธอคงจะไม่ชอบคุณชายตระกูลซ่งเลยเอาเขามาเป็นโล่ห์แทน  แต่ที่เขาไม่เข้าใจคือทำไมต้องประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ด้วย  แค่บอกกับคนของตระกูลซ่งก็พอไม่ใช่หรือไง

ทว่าเขาก็เข้าใจได้ในทันที  หนิงชิงเชวี่ยไม่อยากหมั้นกับใครเธอถึงได้ประกาศเรื่องนี้ออกมาให้ทุกคนรู้  ไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากแต่งกับคนอื่นนอกจากเย่โม่  คำที่เธอพูดว่า ‘นอกจาก’ สองคำนี้เอง  เมื่อเธออยากแต่งกับใครจริงๆ ก็แค่ต่อประโยคนี้ให้จบ  ฉลาดจริงๆ ผู้หญิงคนนี้

“ยังมีอีกเรื่อง... อันนี้ของนาย”  หวางอิ่งยื่นซองจดหมายน้ำตาลซองหนึ่งให้เย่โม่

เย่โม่เปิดซองออก  ในนั้นมีเงินอยู่ปึกหนึ่ง  เขามองไปยังหวางอิ่งด้วยความประหลาดใจ  เขายังไม่ได้เอ่ยปากขอยืมเลยกลับให้มามากขนาดนี้

“จดหมายนี้ส่งมาจากน้องชายนายเย่จือเฟิง  ถึงเขาจะบอกว่าใครไม่รู้ฝากมาอีกที  แต่ฉันว่าเป็นเขานั่นแหละส่งมาเอง”  คำพูดของหวางอิ่งทำให้เย่โม่คิดถึงน้องสาวและน้องชายของเขาขึ้นมา

ดูเหมือนเย่หลิงจะไม่ได้ใส่ใจเขามาก  แต่น้องชายของเขาเย่จือเฟิงกลับดีต่อเขาไม่น้อยเลย

ตอนนี้เขากำลังต้องการเงินพอดี  แถมยังไม่จำเป็นต้องใช้คืนอีก  ภายหลังค่อยหาคืนเย่จือเฟิงก็ได้