466 สายลมพัดพาเส้นผมให้ยุ่งเหยิง

466 สายลมพัดพาเส้นผมให้ยุ่งเหยิง

“ฉันเจอเข้ากับหมอหลงล่ะ” หวังหมิงเปาพูด

“เขาไปทำอะไรที่นั่นเหรอ?” หวังเย้ารู้สึกกังวลเล็กน้อย “ฉันหวังว่าเขาจะไม่ไปสร้างปัญหาอะไรนะ”

“ไม่หรอก อย่าห่วงเลย นายรู้อะไรไหม? ตอนนี้หมอหลงเปลี่ยนไปแล้วนะ” หวังหมิงเปาพูด

“เปลี่ยนไปเหรอ? นายหมายความว่ายังไง?” หวังเย้าถาม

“เขาทำเรื่องดีดีในหมู่บ้าน เขาเอาหนังสือมาให้เด็กๆ แล้วยังติดต่อให้ทางโรงพยาบาลมาตรวจสุขภาพเด็กๆเป็นประจำโดยไม่คิดเงินด้วย” หวังหมิงเปาพูด

“จริงเหรอ?” หวังเย้ารู้สึกแปลกใจมาก หากดูจากพฤติกรรมในอดีตของหมอหลงแล้ว เขาคงจะไม่มีทางทำเรื่องที่ไม่ได้ประโยชน์แบบนี้อย่างแน่นอน

“ใช่ ฉันรู้สึกได้นะ ว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว” หวังหมิงเปาพูด

“อืมมม ถ้าอย่างนั้นก็ถือเป็นเรื่องดี” หวังเย้าพูด

ดูเหมือนว่า การที่ต้องนั่งติดอยู่บนรถเข็นได้เปลี่ยนเขาไป

“แล้วฉันก็ไปที่เขตเจีย เพื่อตามเรื่องแผนการสร้างถนนสำหรับหมู่บ้านด้วย” หวังหมิงเปาพูด

“แล้วพวกเขาจะเริ่มงานกันเมื่อไหร่เหรอ?” หวังเย้าถาม

“ปีหน้า ตอนเดือนมีนา หลังจากที่หมดหน้าร้อนแล้ว” หวังหมิงเปาพูด

“ต้องรอนานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย” หวังเย้าพูด

“ความจริงแล้ว หลังจากที่ฉันได้คุยกับเจ้าหน้าที่หลายๆคน ฉันก็กลัวเหมือนกันว่า เงินที่สร้างถนนจะถูกเอาไปใช้อย่างอื่นก่อนน่ะสิ” หวังหมิงเปาพูด

หวังเย้าไม่ได้พูดอะไรมาก แล้วสิ่งที่หวังหมิงเปาพูดมาก็ไม่ถือว่าจะเป็นไปไม่ได้ มันมีความเป็นไปได้สูงมากว่า เงินทุนจะถูกนำไปใช้เพื่อจุดประสงค์อื่นแทน เพราะหมู่บ้านนั้นยากจนมาก และเขตเจียก็มักจะมีปัญหาเรื่องการเงินอยู่เสมอ ในหลายๆที่ยังต้องการเงินอีกเป็นจำนวนมาก มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะได้รับเงินหลายล้านจากทางภาครัฐ แล้วเจ้าหน้าที่บางคนก็อยากจะหยิบฉวยเงินด้วย

“ถ้ามีเวลา เราลองไปดูที่นั่นกัน” หวังเย้าพูด

หวังหมิงเปาตกลง เขาอยู่ที่คลินิกของหวังเย้าเป็นเวลานาน จากนั้น พวกเขาก็ไปทานอาหารเย็นที่บ้านของหวังเย้าด้วยกัน

หวังเย้ากลับขึ้นไปบนเนินเขาหนานชานค่อนข้างเร็ว เขาจำเป็นต้องเตรียมสมุนไพรสำหรับทำยาในวันพรุ่งนี้ สมุนไพรมีด้วยกันคือ ขู่ชาน, ถูฟู่หลิง, เถาเอ๋อร์ชี,ปาเจี่ยวถง, และหลิงชานจี

สมุนไพรสองตัวสุดท้ายนั้นเป็นสมุนไพรราก หวังเย้าใช้พวกมันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แล้วเขาก็ไม่สามารถหาสมุนไพรตัวอื่นมาทดแทนพวกมันได้ด้วย พวกมันคือสมุนไพรตัวหลักของยา และทำให้ตัวยามีประสิทธิภาพสูงขึ้นอย่างมาก

หลังจากที่เตรียมสมุนไพรเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็เริ่มท่องคัมภีร์ เสียงของหวังเย้าดังออกไปถึงด้านนอกกระท่อม

ซานเซียนกำลังนอนอยู่ภายในบ้านสุนัขของมัน ต้าเซี่ยกำลังเกาะอยู่บนต้นไม้ เสี่ยวเฮยกำลังนอนอยู่ในพุ่มไม้ พวกมันต่างก็กำลังฟังเสียงท่องคัมภีร์ของหวังเย้าอยู่

ภายในหมู่บ้าน ซุนเจิ้งหรงมีอาการไม่ดีนัก เขามีใบหน้าที่ซีดเซียว

ภายในห้องน้ำ อ่างน้ำพลาสติกเต็มไปด้วยอ้วกที่มีเลือดปะปนออกมาด้วย

เหล่าหลินโปรยกำถันลงไปจนทั่วห้องน้ำ เมื่อให้มั่นใจว่า จะไม่มีแมลงพิษเหลือรอดอยู่

“พ่อ พ่อเป็นอะไรไปครับ?” ซุนหยุนเชิงถาม เขาชงชามาให้พ่อของเขา และรู้สึกเป็นกังวลเกี่ยวพ่อของเขามาก

“พ่อไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น” ซุนหยุนเชิงพูด

“แล้วพ่อได้คุยกับหมอหวังรึยังครับ?” ซุนหยุนเชิงถาม

“อืม เขาได้ให้ยาพ่อมาแล้ว พ่อไม่เป็นอะไรหรอก ลูกไปนอนเถอะ” ซุนเจิ้งหรงพูด

“ได้ครับ พ่อก็อย่านอนดึกมากนะครับ” ซุนหยุนเชิงพูด

“อืม” ซุนเจิ้งหรงตอบ

ซุนหยุนเชิงเจอเข้ากับเหล่าหลินในระหว่างทางที่เดินกลับห้อง ซึ่งเหล่าหลินนั้นเพิ่งจะทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จ

“ลุงหลิน เกิดอะไรขึ้นกับพ่อกันครับ?” ซุนหยุนเชิงถาม

“เขาได้รับบาดเจ็บ แล้วหมอหวังก็รักษาเขาเรียบร้อยแล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอกนะ” เหล่าหลินพูด

“ใครเป็นคนทำร้ายพ่อเหรอครับ?” ซุนหยุนเชิงถาม

“เธอไม่ต้องไปสนใจเรื่องนั้นหรอก พ่อของเธอจะจัดการเรื่องนี้เอง” เหล่าหลินพูดด้วยรอยยิ้ม

ถึงแม้ซุนหยุนเชิงจะรู้ความจริง เขาก็คงจะช่วยอะไรพ่อของเขาไม่ได้อยู่ดี แล้งศัตรูก็อาจจะใช้เขาเป็นเครื่องมือเพื่อทำร้ายพ่อของเขาแทนอีกด้วย

ซุนหยุนเชิงเดินกลับไปที่ห้องนอนของเขา

ตอนที่กำลังเดินไปที่ห้องนั่งเล่น ก็มีสายหนึ่งโทรเข้าหาเหล่าหลิน

“อะไรนะ? ฉันเข้าใจแล้ว” หลังจากที่วางสายแล้ว เขาก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างช้าๆ ซึ่งซุนเจิ้งหรงก็กำลังนั่งดูทีวีอยู่ภายในนั้น

“ท่านครับ พวกมันตามท่านกลับมาที่ประเทศจีนด้วยครับ” เหล่าหลินพูด

“พวกมันอยู่ที่ไหน?” ซุนเจิ้งหรงถาม

“อยู่ที่จังหวัดฉีนี่แหละครับ เราเห็นพวกเขาอยู่ที่เมืองเต๋า” เหล่าหลินพูด

“อืมมม พวกเขากล้ามากนะ ที่มาถึงเมืองเต๋าน่ะ” ซุนเจิ้งหรงไม่ได้กังวลอะไรมากนัก และกลับหัวเราะออกมาแทน

“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่กลัวเลยล่ะครับ บางทีพวกเขาอาจจะจ้างใครมาช่วยก็ได้” เหล่าหลินพูด

“นายพูดถูก นั่นก็อาจจะเป็นไปได้ ในหมู่บ้านของพวกเขา มีอยู่สองสามคนที่จัดการได้ยากมากอยู่ด้วย” ซุนหยุนเชิงพูด “พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปที่เมืองเต๋า ส่วนนายก็อยู่ดูแลหยุนเชิงที่นี่ไป”

“ท่านจะไม่ลองขอความช่วยเหลือจากหมอหวังดูหน่อยเหรอครับ?” หลังจากที่คิดดูสักพัก เหล่าหลินก็ถามออกมา

เหล่าหลินคิดว่า หวังเย้าเป็นคนที่มีความสามารถมากคนหนึ่ง หวังเย้ารู้เรื่องยาเป็นอย่างดี และเขาก็สามารถจัดการกับคนเหล่านั้นได้ ถ้าหากสามารถขอให้หวังเย้ามาช่วยพวกเขาได้ เรื่องก็คงจะง่ายขึ้นและเสี่ยงน้อยลง

“ไม่ ฉันไม่อยากให้เขาต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้” ซุนเจิ้งหรงพูด “เขาช่วยเรามามากแล้ว”

ซุนเจิ้งหรงอยากจะคบหาเป็นเพื่อนกับหวังเย้าด้วยใจจริง เขาไม่เคยคิดที่อยากจะใช้ความสัมพันธ์ที่มีกับหวังเย้าเพื่อผลประโยชน์ เขารู้ว่า ถ้าเขาต้องการ หวังเย้าจะสามารถช่วยเขาได้อย่างแน่นอน และเหล่าหลินก็รู้เรื่องนี้ดี แต่ถึงแม้ว่าหวังเย้าจะเก่งกาจในเรื่องการต่อสู้ แต่ซุนเจิ้งหรงก็ไม่ต้องการให้หวังเย้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการต่อของเขา เพราะหวังเย้านั้นมีครอบครัวอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ และซุนเจิ้งหรงก็รู้ดีว่า ศัตรูของเขาเป็นคนยังไง พวกเขาบางคนเป็นอาชญากรที่ไม่สนใจเรื่องของศีลธรรม

“ฟังนะ เราจะให้หมอหวังกับครอบครัวของเขา ได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด” ซุนเจิ้งหรงพูดอย่างจริงจัง

เช้าวันต่อมา หวังเย้าตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ หลังจากที่ฝึกร่างกายเสร็จแล้ว เขาก็เริ่มการต้มยา เปลวไฟลุกไหม้ ไอน้ำพวยพุ่งออกมาจากหม้อต้มยา

หวังเย้าใช้เวลาต้มยาไม่นานนัก หลังจากเลยเวลา 9 โมงเช้าไปเล็กน้อย เขาก็ลงไปจากเนินเขา

ในตอนเช้า มีคนไข้มารักษาเพียงไม่กี่คน พวกเขาส่วนใหญ่มาด้วยอาการป่วยทั่วๆไป เช่นหวัดและปวดศีรษะ หวังเย้าจึงใช้เวลารักษาพวกเขาไม่นาน

หลูเสี่ยวเหมยเดินทางมาถึงที่คลินิกประมาณ 11 โมง

“นี่เป็นยาของคุณครับ ให้กินเหมือนกับครั้งก่อนเลยนะครับ” หวังเย้าเอายาให้กับหลูเสี่ยวเหมย

“ขอบคุณค่ะ” หลูเสี่ยวเหมยพูด หลังจากที่จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็จากไป

...

ภายในคาเฟ่ติดทะเลที่เมืองเต๋า มีคนสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างหน้าต่าง ลูกค้าส่วนใหญ่ภายในร้าน ล้วนแล้วแต่มากันเป็นคู่ๆ

หนึ่งในสองคนนี้ เป็นหญิงสาวหน้าตางดงามคนหนึ่ง ส่วนชายอีกคน เป็นชายหนุ่มที่มีผมเผ้ายุ่งเหยิง เขามองดูหญิงสาวด้วยสายตาที่อ่อนโยน หน้าตาของเขาคล้ายกับดาราหนังคนหนึ่งที่ชื่อว่า เหลียง เฉาเหว่ย

“เว่ย ฉันขอโทษ” ชายหนุ่มพูด

“นายจะมาขอโทษเรื่องอะไรกัน?” หญิงสาวพูด

“ที่ฉันจากไปโดยไม่ทันได้บอกลาเธอ ฉันมีเหตุผลนะ” ชายหนุ่มพูด

“จริงเหรอ? แล้วเหตุผลอะไรล่ะ? นายหายไปเหมือนกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน นายรู้ไหม ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง?” หญิงสาวพูด

“ฉันขอโทษ” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา

“ช่างมันเถอะ อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไป เราจบกันแล้ว” หญิงสาวพูด

“เว่ย จากนี้ไป ฉันจะไม่จากไปไหนอีก” ชายหนุ่มพูด “เธอให้โอกาสฉันอีกสักครั้งได้ไหม?”

“ฉันมีแฟนใหม่แล้ว” หญิงสาวพูด

“แสดงว่าฉันยังพอมีโอกาสอยู่สินะ” ชายหนุ่มพูด

“ไม่หรอก ฉันกำลังจะมั่นกับเขาแล้ว” หญิงสาวตอบ

ชายหนุ่มไร้การตอบสนอง เขาเพียงแค่มองลงไปในแก้วกาแฟที่วางอยู่ตรงหน้าของเขาเท่านั้น กลิ่นหอมของกาแฟลอยอวลออกมา

“อืม แล้วเรายังเป็นเพื่อนกันได้ไหม?” เขาถาม

“เพื่อนเหรอ?” หญิงสาวยิ้มอย่าขมขื่น “ฉันจะลองคิดดูก็แล้วกันนะ”

ที่ชายหาดมีลมพัดแรง ถงเวยยืนมองดูคลื่นกระทบชายฝั่ง หลังจากที่ได้พบกับชายหนุ่มที่คาเฟ่ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

สำหรับคนส่วนใหญ่ รักแรกมักจะลืมไม่ได้เสมอ มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์, สวยงาม, และพิเศษ บางคนแม้จะแต่งงานไปแล้ว พวกเขาก็ยังคงไม่ลืมรักแรกของพวกเขา

ชายหนุ่มคนนั้นก็คือรักแรกของถงเวย พวกเขาเคยรักกันมาก แต่เมื่อพวกเขาตัดสินใจที่จะมั่นกัน เขาก็จากไปโดยไม่มีแม้แต่คำลา ถงเวยไม่สามารถติดต่อเขาได้เลย หลังจากผ่านมาได้หลายปี อยู่ๆเขาก็โผล่มา ไม่ต่างจากตอนที่อยู่ๆเขาก็หายตัวไปเหมือนเมื่อหลายปีก่อน และก็เป็นเพราะเขา ที่ทำให้เกิดกำแพงระหว่างเธอกับหวังเย้า

“เฮ้อ!” ถงเวยถอนหายใจ สายลมพัดพาให้เส้นผมของเธอยุ่งเหยิงไปหมด

...

ซุนเจิ้งหรงที่เตรียมจะเดินทางออกไปจากหมู่บ้าน ก็ได้แวะไปที่หาหวังเย้าที่คลินิก ก่อนที่เขาจะจากไป

“หมอหวัง คุณคิดว่า การกำจัดแมลงพิษออกไปให้หมด มันจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนครับ?” ซุนเจิ้งหรงถาม

“10 วันครับ” หวังเย้าตอบ

“แล้วผมต้องกินยาอีกกี่ครั้งครับ?” ซุนเจิ้งหรงถาม

“ประมาณ 4-5 ครั้งครับ” หวังเย้าพูด “ทำไมเหรอครับ?”

“เอ่อ ผมตั้งใจว่าจะกลับไปที่เมืองเต๋าน่ะครับ ผมเลยอยากจะเอายาติดไปด้วย” ซุนเจิ้งหรงพูด

“วันนี้ ผมไม่ได้ทำยาไว้ให้คุณ อย่างเร็วที่สุดก็คงจะต้องเป็นพรุ่งนี้นะครับ” หวังเย้าพูด

“ได้ครับ ไว้พรุ่งนี้ ผมจะมาเอายานะครับ” ซุนเจิ้งหรงพูด