บทที่ 6: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 1
บทที่ 6: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 1
มีบางอย่างผิดปกติ
อาคารบ้านพักที่ควรจะอยู่ตรงนี้กลับหายไป จูฮอนเห็นเพียงแค่เนินเขาขนาดใหญ่เท่านั้น แวบแรกที่เห็นมันดูเหมือนสุสานขนาดใหญ่ยักษ์
แน่นอนว่า นี่ไม่ใช่แค่เนินเขาที่กลบอาคารห้าชั้น จำนวนถึงแปดหลังได้
'นี่เป็นสุสานอย่างแน่นอน'
ทว่า สุสานปรากฏขึ้นที่บ้านของเขางั้นเหรอ?
ขณะนั้นจูฮอนพยายามครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และได้ตระหนักถึงบางสิ่ง
เขาจำได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้
เพื่อนร่วมห้องของเขาเคยโทรหาเพราะมัวแต่ทำงานให้พวกอันธพาลบ้านั่นอยู่
เพื่อนเขาบอกว่าอพาร์ตเมนต์หายไป ทว่าตอนนั้นจูฮอนไม่ได้คิดอะไร
เพราะว่าไม่นานหลังสุสานหายไป ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
หากสุสานหายไป นั่นหมายความว่า...
'มีคนจัดการสุสานไปแล้วสินะ?'
จูฮอนคิดว่ามันควรเป็นเช่นนั้นและเริ่มเดินต่อ
เขาไม่อยากให้คนอื่นมาแย่งสุสานไป
ทว่า จูฮอนได้ยินเสียงผู้คนกำลังสบถใส่กันขณะที่เดินเข้าใกล้อาคารบ้านพัก
'มันต้องอยู่ที่นั่นแน่'
ทันทีที่เขาถึงที่เกิดเหตุ จูฮอนเห็นฝูงชนราวร้อยคนทะเลาะกันอยู่
“แกเป็นใครถึงเมินฉัน? ว่าไง? ทำเป็นแค่รีดไถตังหรือยังไง?”
"เฮ้ย ไอ้บ้าเอ้ย! แกกำลังดูถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่นะ? แกเป็นใครมาไล่พวกเรา หา?"
“ว้าย! นี่แกจับตรงไหนกันเนี่ย? ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”
"ไอ้พวกโง่ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเล่นกีตาร์ตอนกลางคืน!"
“ใครขโมยกระเป๋าเป้ฉันไป?!”
ตำรวจและทหารพยายามที่จะหยุดผู้คนกว่าร้อย แต่ก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์และความรุนแรงของฝูงชนได้
ไม่มีอะไรวุ่นวายไปมากกว่านี้แล้ว
"บ้าเอ้ย! นี่พวกแก บอกว่าอย่าทะเลาะกันไง!"
"อะไรกัน? พวกที่ชอบเอารัดเอาเปรียบบ้านเมืองกล้ามาสบถใส่ฉันงั้นเหรอ? ไอ้พวกบ้า!"
ฝูงชนตอบโต้รุนแรงเกินไป ถึงแม้จะแสดงออกเพียงน้อยนิด ผู้คนก็พากันโกรธเกรี้ยวไม่น้อย
ไม่แปลกที่ฝูงชนจะแตกตื่นทันทีที่สุสานปรากฏขึ้น
หนึ่งในผลกระทบจากการปรากฏตัวของสุสาน คือควบคุมความปรารถนาและอารมณ์ของมนุษย์
ความปรารถนาที่ปกติแล้วจะระงับได้ กลับระเบิดออกมาทันที
จูฮอนพยายามตามหาเพื่อนร่วมห้องท่ามกลางผู้คนไร้สติพวกนั้น
'เขาโดนสุสานกลบไปแล้วงั้นเหรอ?'
จูฮอนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยท่ามกลางความวุ่นวายขณะเดินไปทั่วพร้อมตะโกนเรียกชื่อ
"ไอ้บัดซบเอ้ย! นี่เป็นเพราะแก! มันเป็นเพราะพวกแกทุกคน!"
"ขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้! หันปืนออกไปเดี๋ยวนะ!"
มีเสียงดังมาทางด้านหลัง ชายคนหนึ่งกำลังถูกทหารข่มขู่อยู่ เหมือนเขาจะถูกข่มเหง แม้ว่าจะดูแข็งแกร่งกว่า
'คิมดองฮยอนงั้นเหรอ?'
เขาไม่จำเป็นต้องเช็คให้แน่ใจ หนึ่งในฝูงชนเป็นเพื่อนร่วมห้องเขาอย่างแน่นอน
‘เฮ้อ เขาทำตัวไม่สมชื่อเอาซะเลย"
จูฮอนเดินเข้าไปโดยไม่ได้ทักทายดองฮยอนด้วยซ้ำ มันไม่ใช่เวลามาทักทายเมื่อมีทหารกำลังจ่อปืนมาที่เพื่อนเขาอยู่
พัวะ!
"อ๊ากกกกก!"
จูฮอนเตะทหารคนนั้นกระเด็นไปพร้อมกับปืนไรเฟิล กระนั้นทหารขี้โมโหพยายามคว้าอาวุธอื่นขึ้นมา แต่จูฮอนก็สับมือเขาลงอย่างมืออาชีพ
ดองฮยอนดีใจที่ได้เจอจูฮอน แต่ก็ยังดูงงงวยกับความสามารถในการต่อสู้ของจูฮอน
“จะ-จูฮอนงั้นเหรอ?”
ถึงกระนั้นจูฮอนก็กำลังคุยกับทหารที่เขาต่อกรอยู่
"เฮ้ย ตั้งสติหน่อย นายควรจะปกป้องผู้คนสิ นายทำบ้าอะไรของนายอยู่กัน?"
“เอ่อ... ฉันขอโทษ!”
ชายคนนั้นกลับมามีสติในขณะที่กำลังไอราวคนใกล้ตาย
"มะ-เมื่อกี้นี้ฉันควบอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เลยขาดสติไป! ดูเหมือนฉันคลั่งไปชั่วครู่หนึ่ง...!"
ฟังดูสมเหตุสมผล ชายคนนี้คลั่งขึ้นมาเพราะการปรากฏของสุสาน
มันถึงขั้นที่ผู้คนเรียกกันว่า โรคลางร้ายสุสานปรากฏ
แต่จูฮอนไม่ได้ช่วยอีกฝ่ายเพราะเรื่องนี้
"ถ้านายรู้ว่าทำอะไรผิด ก็รีบจัดการซะ อธิบายมาว่านายได้รับคำสั่งอะไรมา หัวหน้าบอกอะไรนายบ้าง?"
"อะ-อะไรนะ?"
ทหารอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับจูออนดูสับสน สภาพนั้นทำให้เขาดูเหมือนพลทหารใหม่ที่เพิ่งเริ่มทำงาน
ช่วยจัดการความวุ่นวายก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ประชาชนมีสิทธิ์รู้คำสั่งจากเบื้องบนอย่างนั้นหรือ?
ถึงกระนั้น จูฮอนมีเหตุผลที่ตั้งคำถามเช่นนั้น สุสานที่นี่ได้หายไปในอดีตเข้ากับความจริงที่ว่ามีใครบางคนกำลังตามล่าสุสานอยู่ มีคนขโมยโบราณวัตถุจากที่นี่ครั้นอดีต
อย่างไรแล้ว ที่จูฮอนถามออกไปก็เพราะมีเหตุผล ในอดีต หากสุสานหายไป ก็หมายถึงมีคนพิชิตสุสานได้ และนั่นหมายความถึงมีคนได้รับโบราณวัตถุจากที่นี่ไปแล้ว
‘พวกบ้านั่นเป็นใครกัน?’
เขาวางแผนที่จะขุดหาข้อมูลเพื่อดูว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องสุสานมากแค่ไหน
แม้ว่าเขาไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน จูฮอนก็ไม่ทิ้งโอกาสในการตามล่าหาโบราณวัตถุ
"พวกทหารกำลังวางแผนที่จะเข้าไปค้นหาในสุสานงั้นเหรอ?"
"ฉะ-ฉันบอกไม่ได้!"
จูฮอนยิ้มตอบอย่างชั่วร้าย
"เข้าใจล่ะ งั้นขอเดาว่าฉันควรรายงานกับเบื้องบนสินะ เรื่องที่ทหารใช้ความรุนแรงกับประชาชน"
พลทหารขอโทษอีกครั้งก่อนจะไม่มีทางเลือก จึงกระซิบบอกจูฮอนทันทีที่ถูกจ้องมอง ดูเหมือนเขาจะมั่นใจแล้วว่าไม่น่ามีปัญหาที่จะให้ข้อมูลแก่จูฮอน
