เล่มที่ 10 บทที่ 27

เล่มที่ 10 บทที่ 27

เล่มที่ 10 บทที่ 27 “บัดซบเอ้ย! สุนัขเฒ่าน่าตายนั่น!” ขุ่ยเสวี่ยเทาคำรามออกมาเสียงต่ำ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ กลับกันต้วนจวินโหมวซานนั้นดวงตาสว่างวาบเป็นประกายคล้ายเข้าใจความลับบางอย่าง โชคดีที่คนธรรมดาหรือต่ำกว่าครึ่งเซียนลงไปนั้นยังไม่สามารถมองเห็นร่องรอยของมิติได้จึงทำให้สถานการณ์สงบลงอย่างรวดเร็...