บทนำ Phantom ร้ายก็รัก

บทนำ

นี่ใช่มั้ย...ที่เขาเรียกกันว่ารัก

ผมชื่อใต้ฝุ่นแต่เพื่อนๆ มักจะเรียกฝุ่นเฉยๆ ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้เกิดมาเพื่อชอบผู้หญิงเพราะว่าผมเกิดมาเพื่อชอบผู้ชายแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้อยากจะเป็นผู้หญิง ไม่ได้อยากจะไว้ผมยาวเหมือนปาแป้งน้องสาวผมและที่สำคัญผมไม่เคยคิดที่จะใส่เสื้อผ้าและแต่งตัวเหมือนผู้หญิงเพราะว่าผมคิดว่าตัวเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งเพียงแค่ผมเป็นผู้ชายที่รักผู้ชายด้วยกันเท่านั้นเอง

ความรักของผมเกิดขึ้นครั้งแรกเมื่อตอนที่ผมเรียนอยู่ม.1 หลังเลิกเรียนผมไม่ได้ตรงกลับบ้านในทันทีเหมือนอย่างเช่นทุกวันแต่อยู่เล่นกีฬากับเพื่อนๆ และรุ่นพี่คนอื่นๆ ที่โรงเรียนต่อเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์และเป็นวันหยุดดังนั้นผมไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ

ไม่มีใครรู้ว่าผมชอบผู้ชายนอกจากปาแป้งน้องสาวผมแม้กระทั่งยายของผมยังไม่รู้ความลับของผมในเรื่องนี้เพราะว่าภายนอกที่ผมแสดงออกก็เหมือนผู้ชายทั่วๆ ไป ผมคบเพื่อนผู้ชาย ผมชอบเล่นกีฬา ชอบเตะฟุตบอล ชอบเล่นบาส มีเตะตะกร้อบ้างเวลาคนขาดแล้วเขาเรียกตัวให้ไปร่วมทีม

วันนั้น...มันเป็นวันที่ผมจำได้ขึ้นใจมาจนถึงทุกวันนี้

วันที่ผมได้เจอกับเขาครั้งแรก...ที่สนามบาส

ผมที่กำลังวิ่งแย่งลูกกลมๆ สีส้มกับไอ้ลูกหินหรือที่ผมเรียกสั้นๆ ก็คือหินเพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวที่ผมสนิทมากกว่าคนอื่นๆ และมันไม่รู้ว่าผมชอบผู้ชาย ผมวิ่งไล่แย่งลูกบาสจากมือมันแต่แย่งเท่าไหร่ก็แย่งไม่ได้เพราะว่าไอ้หินมันสูงกว่าผมและมันก็ตัวหนากว่าผมอยู่มาก

ผมวิ่งไล่มันเพื่อแย่งไอ้ลูกสีส้มกลมๆ นั่นจนเหนื่อยหอบก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้ลูกมาโยนลงห่วงจนสุดท้ายผมต้องวิ่งออกไปแตะมือกับรุ่นพี่ที่ข้างสนามให้เขาเข้ามาเปลี่ยนตัวและผมก็พาตัวเองไปนั่งพักหอบหายใจจิบน้ำแก้กระหายอยู่ข้างสนามแทน

“เหนื่อยขนาดนั้นเหรอ”

คำถามที่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ผมสะดุ้งเฮือกจนเกือบสำลักน้ำหันไปหาต้นเสียงที่ยืนค้ำหัวอยู่ข้างหลังแล้วก็ต้องตาค้าง

ใครวะ? หล่อจนลมหายใจผมสะดุด

ผมแหงนหน้ามองเขานิ่งและคงมองเขานานเกินไปเขาถึงได้เลิ่กคิ้วหรี่ตาราวกับจะตั้งคำถามแต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกไปเสียงไอ้หินก็ดังขึ้นมาขัดซะก่อนพร้อมๆ กับตัวมันที่นั่งลงข้างๆ ผมคว้าขวดน้ำจากมือผมไปกินต่อ

“อ้าว...พี่ดินมาได้ไงอะ ไหนแม่บอกว่าจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ” ไอ้หินถามหลังจากกินน้ำเสร็จ

หิน ดิน ชื่อคล้ายกันดีเนอะ อย่าบอกนะว่าเป็นญาติเป็นพี่น้องกัน

ผมคิดในใจคนเดียวเบาๆ พลางมองหน้าสองคนสลับกันไปมา เออ พอมองใกล้ๆ แบบนี้สองคนนี้ก็หน้าตาเหมือนกันยังกับถอดแบบโคลนนิ่งกันมาเลยแฮะ

“ทีแรกก็คิดว่าจะมาพรุ่งนี้นั่นแหละ แต่พอดีป้าเขาทำธุระที่นั่นเสร็จเร็วก็เลยมากันวันนี้”

“อ๋อ แล้ววววว...ปริมมาด้วยป้ะ”

“มาสิ รายนั้นดีใจจนกระโดดเป็นจิงโจ้เลย”

ขณะที่ฟังสองคนนี้คุยกันเพลินๆ ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อบังเอิญเลื่อนสายตาไปมองหน้าหล่อๆ ของเขาแล้วเขาก็มองสบตาผมเข้าพอดี

ผม...ผมรู้สึก...ปั่นป่วนมวนท้องแปลกๆ ใจก็เต้นแรงอีกด้วย

“เพื่อนเหรอลูกหิน” พี่เขาถามแล้วมองหน้าผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งจนน่ากลัวเพราะตาพี่เขาดุ

“อ๋อ ใช่ๆ ไอ้นี่มันชื่อใต้ฝุ่นเรียนห้องเดียวกัน” ไอ้หินมันตอบพร้อมกับตบบ่าผมแปะๆ

“สะ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่เขาก็พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะขยับพูดตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ

“เออ หวัดดี”

“พี่ดินมารับหินช้ะ”

“อืม แล้วนี่จะกลับยังที่บ้านเขารอกินข้าวอยู่”

“กลับๆ กำลังหิวอยู่พอดีเลย วันนี้ขี้เกียจนั่งรถเมล์กลับด้วย ไอ้ฝุ่นมึงกลับพร้อมกูเลยนะ”

“เอ่อ...”

“เอ่อ อะไรไม่ต้องเกรงใจยังไงก็ต้องผ่านบ้านมึงอยู่แล้ว”

“แต่ว่ากู...”

“กลับพร้อมกันหมดนี่แหละ ลูกหินเก็บของเสร็จแล้วตามมาที่รถนะ จอดอยู่หน้าอาคารอเนกประสงค์”

ผมมองตามร่างสูงโปร่งของพี่ดินไปด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ทำไมพี่เขาหล่อจังแถมยังพูดจาห้วนๆ ตาก็ดุเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างแต่ก็ยังดูเท่

แต่ว่าผมจะมาชื่นชมคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกทำไมเนี่ย...ไม่น่า ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่แน่ๆ ผมไม่ตกหลุมรักเขาหรอก

...ไม่มีทาง...